Filipendulous -open

De schemer was al gevallen maar Whitekit voelde niet de behoefte om naar binnen te gaan, nee, de avond was voor hem namelijk vele malen beter dan overdag. Dan was de zon feel te fel voor zijn ogen en huid, soms zo erg dat hij er niet eens van kon slapen. En de schemer betekende ook dat de sterren weer zouden komen, en de maan. Daar hielt hij van, ze waren zo mooi en voelde zo vertrouwt. Als het zou kunnen zou hij er voor eeuwig naar kunnen kijken, maar jammer genoeg kon dat niet. Toch zou eventjes vast niet kwaad kunnen... Hij legde zich weg op een comfortabel plekje in het kamp en keek afgeleid naar de wolken. En hoewel zijn roze ogen op de hemel gericht waren kon hij niet zien dat sterren niet het enige was wat de lucht sierden. Een jonge roofvogel had plaatsgenomen op een van de takken die over het kamp uit hing. Het beest had net zijn jeugdveren verloren en was het nest uit gevlogen, maar had nog weinig ervaring met het vangen van zijn eigen voedsel. Hoe kon hij ook? Een gebied zo volgeladen met katten liet nog weinig zichtbare en makkelijke prooi over om op te oefenen. Vandaar dat zijn aandacht was getrokken naar de jonge kit in het kamp, diens pels leek bijna licht te geven in de donkere schemer. Maar nog belangrijker was het feit dat get ding er kwetsbaar uitzag, zwak en klein met een vreemd roze tint die niet bepaald klopte. Geen grote katten erom heen die voor hem gevaarlijk waren. De vogel zocht zijn zelfvertrouwen op en liet zich van de zak afvallen, klauwen uitgestrekt naar de kit en sneller dan je kon verwachten.
"Ahhhhh" Whitekit merkte de vogel pas op toen deze hem tegen de grond had aangeduwd en hij een luide kreet om hulp uitte. Als het dier volwassen en ervaren was geweest was hij zonder twijfel bij slag dood, diens klauwen en knijpkracht te sterk voor een jonge kitten om te overleven. Nee, maar dit beest was nog onhandig en leek moeite te hebben de positie van het pluizige snackje, aangezien de kop en nek moeilijk te onderscheiden waren van het achterwerk. Zijn gekromde snavel trok wat aan de haren van de kitten om hem proberen uit te pluizen en te zien waar het goede vlees zat, maar ver kwam hij nog niet. Zoals zijn soort eigen was mantelde hij zijn vleugels om zijn prooi heen, om het te beschermen tegen aasers, niet doorhebbende dat dit hem ook kwetsbaarder maakte voor de bewoners van het kamp. Bevroren uit angst en overlevingsinstinct bleef Whitekit zitten in de schaduw van de vogel. "Help!- Mam, pap-" Zijn toon stierf af, eerder omdat hij realiseerde dat die toch niet zouden komen, zelfs al hadden ze het gehoord. In stilte begon hij te huilen door de angst en probeerde hij zichzelf zo klein mogelijk te maken.

+ open,
White is tegen de grond gepind door een roofvogel,

De witte kitten was bevroren met angst in de grip van de jonge vogel, een die zeer zijn best deed uit te vogelen hoe dit jagen allemaal wel niet werkte. Dit was het enige geluk van de jonge kat, die hierdoor langer van de dood gespaard bleef. Hij hoorde ergens in de verte dat iemand zijn naam schreeuwde maar wilde al bijna denken dat dit maar een waangedachte was. Wie zou hem helpen? Zijn ouders die hem nooit hadden gewild? Pleegouders die hun eigen kittens hadden zich zorgen om te maken? Nightcurse- Nightcurse? Nog voor de kitten het goed en wel had gerealiseerd was de grote kater tegen de vogel aangesprongen en werd hij losgelaten. De brute manier waarop de vogel van hem af was gekomen zorgde ervoor dat hij enkele krassen op beiden flanken had gekregen, al waren deze niet eens half zo slecht als wat er had kunnen gebeuren zonder de hulp van de ander. Echter werkte Whitekit zijn instincten niet bepaald mee, nog altijd had hij zich zo klein mogelijk bevroren tegen de grond aan, iedere zenuw van zijn lijf vastgezet om op deze manier te overleven. Pas toen hij een snauw hoorde van de ander kreeg hij het voor elkaar zich op te tillen en weg te rennen. Zijn kleine poten gleden uit over de gladde ondergrond, waarna hij uiteindelijk toch grip kreeg en zichzelf afzette. Hij sprintte richting de nursery en dook de veilige den in, waarna hij zich compleet oprolde tot een balletje zodat enkel witte vacht zichtbaar was. Hier bleef hij tot hij de warme vacht van de ander voelde. Bij de eerste aanraking schrok hij op, al kalmeerde hij weer snel toen hij de geur herkende als die van zijn redder. Trillend van de angst die nu zijn lichaam verliet keek hij omhoog, zijn oortjes weggeduwd in zijn zijde pels. Ondanks alles huilde de kitten niet, wetende dat huilen nooit hielp en een situatie alleen maar erger maakte. Stil blijven en doen alsof je er niet was… dat was het beste om zo min mogelijk pijn te krijgen. Vandaar dat hij de vraag even in de lucht liet hangen en zichzelf enkel tegen de grote kater aanduwde. Kleine druppeltjes bloed vermengde zich met zijn doorzichtig witte vacht en gaf deze eindelijk de kleur die het altijd had gemist. Hij nam eens diep adem, de lucht gemengd met de vertrouwde geur van de ander, een die al meer veilig voelde als die van zijn verzorgers. Als antwoord op de woorden van de ander knikte hij, niet onder de indruk van zijn wondjes met de adrenaline die nog in zijn lijf zat. Zijn stem klonk gedempt toen hij eindelijk besloot te spreken. “Is dat dood gaan?” Hij klonk stabieler dan dat hij zich voelde en zijn vraag was oprecht. Het was een woord dat voor hem nog geen betekenis droeg maar al vaak voor hem werd gebruikt. En hij wist van de reacties van andere dat het woord slecht was, en deze ervaring was ook slecht. Vandaar dat hij de twee probeerde te koppelen op de manier die kittens deden. "Je heb me gered..." zijn stem brak hierna weer, waardoor hij zijn zin niet afmaakte en weer tot zijn stilte keerde.