Goatish smell

Bloodkit verveelde zich. Dat was wel een probleem dat bijna dagelijks geworden was. De tom, die nu de leeftijd van 6 moons bereikt had, kon niet wachten om tot leerling benoemd te worden maar omdat de Shadowclan Leader en Deputy vertrokken waren moest hij wachten. Oneerlijk dus. Waarom gingen Tallstar en Acorndust zomaar weg? Straks werden ze aangevallen door een andere clan.. of gebeurde er iets ergs waarvoor de clan hun hulp hij nodig hadden. Warrior mochten toch ook niet zomaar zonder wat te zeggen een paar dagen verlof nemen? Ugh. Stomme Leader en Deputy. Zelfs hij wist beter dan hun hmpff. (Eigenlijk niet maarja, Blood was gewoon boos omdat hij nu langer moest wachten tot zijn apprentice ceremonie.) De maine coon kitten keek de nursury rond. Nog maar eventjes en dan zal hij hier voor goed wegzijn. Hij kon niet meer wachten. Eindelijk zou hij fatsoenlijk kunnen slapen zonder piepende kittens om hem heen, héérlijk. De zwart met rood bevlekte tom wou zich omdraaien in zijn nest maar zijn apart gekleurde ogen vielen op een andere kit. Het was Beechkit. Een bruin met witte tabby she-cat, ietsjes jonger dan hem. Waarschijnlijk maar een moon of 1 / 2. “Hallo” Mauwde hij naar haar toe. Zijn pluizige oren omhoog gespitst. “Verveel jij je ook?” Vroeg hij maar. Misschien konden ze samen wat doen. Beter dan niksen, right?

- Beechkit

Haar vader was haar al een paar dagen niet komen opzoeken en ze wist wat de reden ervoor was. Hij had besloten er vandoor te gaan samen met de leider. Niet dat het haar wat uitmaakte, want dat betekende dat ze voor even van hem verlost was en het gevoel dat ze constant met hem vergeleken werd. Het was niet altijd leuk om de dochter van de deputy te zijn en dan ook nog zoveel op hem te lijken. Nu dat hij er niet was om op haar te letten kon ze wel vanalles uitproberen en uitvoeren, maar vandaag had ze nog niks bedacht en dat zorgde er toch wel voor dat ze zich lichtelijk aan het vervelen was. Bij het horen van een stem liet ze haar blik naar de oudere kater gaan. "Ik verveel me." Antwoordde ze dan ook eerlijk op zijn vraag. "Ik probeer iets te bedenken om te gaan doen." Ze had zo goed als het hele kamp allang gezien, alleen was ze niet binnen alle dens geweest, maar ook wel weer de meeste. "Nu mijn vader er niet is, kan ik eigenlijk doen wat ik wil." Dat was natuurlijk niet helemaal waar, maar zo dacht ze er wel over.

Great. Beechkit, de dochter van Acorndust en een gemene heks, verveelde zich ook. Dat was mooi want nou konden ze samen misschien iets doen. Hij had al aan wat andere kits gevraagd als ze wouden spelen maar hun wouden enkel de stomme dingen doen zoals.. verstoppertje ofzo. Hij was nu wat ouder en opzoek naar wat leukers bijvoorbeeld ravotten of alvast oefenen met jagen maar al de baby’s wouden mosballetjes slaan. Hopelijk wilde Beechkit ook wat anders doen. "Ik probeer iets te bedenken om te gaan doen. Nu mijn vader er niet is, kan ik eigenlijk doen wat ik wil." Een lampje schoot aan en meteen hupte Bloodkit zijn nest uit. “Same, het is gewoon te saai hier.” Mauwde hij verveeld. “Maar ik heb wel een ideetje” Hij keek naar de uitgang van de nursury. “Nu jouw pap en Tallstar hier niet zijn kunnen we net zo goed de Leader’s den onderzoeken, en misschien zelfs claimen.” Hoe mooi was dat? Slapen in de den waar eigenlijk de Leader sliep? Hell yea.

Bloodkit zei dat hij wel een idee had en ze merkte dat zijn blik naar de uitgang van de nursery ging. Het was duidelijk iets dat buiten de nursery was en dat beviel haar wel. De nursery was maar saai en de meeste kittens wilden niet iets leuks doen. De den van de leider onderzoeken was dan ook iets dat ze nu makkelijk konden doen en ook iets dat leuk zou zijn. "Laten we dat doen!" Zei ze dan ook en stapte al in de richting van de uitgang van de nursery. "Nu dat niemand er is zullen we toch niet gesnapt worden." Zei ze vol vertrouwen. Haar vader was er niet en Tallstar was er niet. Dit kon niet beter en er zou toch geen andere kat zijn die hun zou stoppen of opmerken. Iedereen was veel te druk met wat er allemaal gaande was. "Ga je mee?" Vroeg ze terwijl ze lichtelijk ongeduldig stond te trillen.

Wow! Beechkit stemde in met zijn plannetje waardoor hij enthousiast met zijn snorharen trilde. Hij mocht de bruine tabby she-cat nu al. Hij hield ervan als andere met hem wouden ‘spelen’ of op ontdekking te gaan. De meeste kittens wouden alleen maar bij hun mama in de buurt zijn of een mosballetje slaan. Heel saai dus. Beechkit was anders, ze was iemand met lef en dat vond hij gaaf. "Ga je mee?" Vroeg ze. Trillend van ongeduld. “Duh! Natuurlijk” Greens hij voor dat de maine coon kitten een oude mosnest tussen zijn tanden greep en de nursury uit vluchtte. “Wie het er als laatst aankomt is een stinkende das!” Sprak hij door het mos heen. Zo snel mogelijk rennend naar de grote rots die in het kamp stond. Hij had vaker Tallstar of andere katten daar gezien die via een richel naar de bovenste hol gingen. Zelfverzekerd sprong hij dan ook op het stuk gesteente, klimmend en klauterend naar de bovenste stuk van de rots alleen maakte het mos wat hij met zich meedroeg een stuk langzamer.. oh verdorrie. Hij wou geen stikende das zijn!

Bloodkit schoot langs haar heen met een mosnest voor ze er erg in had en snel pakte ze zelf ook een deel van het mos voor ze achter hem aan sprintte. Ze wilde namelijk niet de laatste zijn bij de den. De kater was misschien ouder, maar dat zou haar niet tegenhouden van hem proberen in te halen. Ze had niet heel veel mos gepakt, waardoor het haar niet echt in de weg zat. Ze kwam dan ook bij de steen aan en maakte de eerste sprong een stukje omhoog, waarna ze verder begon te klimmen, hopend dat ze niet naar beneden zou vallen. Ze liet haar blik kort omhoog gaan en zag dat ze nog een klein stukje moest. Ze zette zich voor het laatste stukje af en was blij om weer iets van grond onder haar te voelen. Zonder te kijken of Bloodkit ook boven was, ging ze de den in en liet haar blik rondgaan om te kijken waar ze het mos kon neerleggen, niet wetende of Bloodkit haar voor was gebleven of niet.

De tom was fanatiek aan het klimmen maar in zijn ooghoeken zag hij al snel Beechkit voorbij schieten. Wow! Best wel onder de indruk van haar snelheid volgde hij haar op haar hielen maar de grote tom kon haar net niet inhalen. Waarschijnlijk maakte zijn grote bouw hem slomer maarja. Zijn grote lijf kwam misschien met andere dingen wel van pas. Beechkit had eerlijk gewonnen en dat betekende dat hij een stinkie das was. Bloodkit legde zijn meegenomen stuk mos neer toen hij de den in gelopen was en greens breed naar de she-cat. Ondertussen de leaders den bewonderend aan het bekijken. Nice! Hij wou hij wel zijn den van maken, en Beechkit was natuurlijk ook zeer welkom. Samen hadden ze dit namelijk beroofd en geef haar op zijn dikke pels die er aan dacht dit terug te geven aan Tallstar. “Ah nee! Ik ben nu de stinkende das.” Lachte hij. De kitten stak ook nog eens zijn tong uit voor hij zijn dikke staart onder de neus van Beechkit duwde en zei: “Hmmm, lekkere dassen geur~” Hihi. Wat vond hij zichzelf toch ook zo grappig.

Ze kon Bloodkit zo snel niet vinden, dus blijkbaar was ze hier als eerste. Ze had eigenlijk verwacht dat de kater degene zou zijn geweest die sneller was, maar dat was niet het geval geweest. Ze spinde kort bij zijn opmerking over de stinkende das en deed een stap naar achteren toen Bloodkit zijn staart onder haar neus deed en trok een nep vies gezicht. "Hou die stinkende staart uit mijn buurt." Voegde ze er nog aan toe met een lach om haar lippen die ze niet tegen kon houden. "Nu dat Tallstar er niet is, is deze den van ons." Zei ze met een kort knikje. Nu moesten ze de den nog inrichten en natuurlijk ervoor zorgen dat niemand naar binnen zou kunnen.

Bloodkit grinnikte toen hij zijn zogenaamde stinkende dassen staart onder de neus van Beechkit drukte. Ze trok een vies gezicht en stapte achter uit. Zijn koper met groenkleurige ogen twinkelde van plezier. Hij hield van grapjes uithalen, en kennelijk vond Beechkit het ook leuk. Normaal gesproken werden andere kittens boos als hij een prank uithield maar de she-cat die met hem hier in de lege den stond kon de glimlach niet van haar lippen afhalen. "Hou die stinkende staart uit mijn buurt." Sprak ze. Bloodkit lachte en trok zijn dikke pluizen staart terug. "Nu dat Tallstar er niet is, is deze den van ons." Bloodkit knikte instemmend. Ze moesten hun den gaan inrichten. En misschien wel een soort blokkade maken zodat andere katten er niet in konden. Alleen hun twee. In een grote leaders den. Cooler kon gewoon niet.

Ze liet haar blik rondgaan, de den goed bekijkend. Ze moesten eerst hun eigen nest maar eens maken en daarna ander materiaal halen om iets voor de ingang te leggen, zodat niet iemand er zomaar in zou kunnen komen. "Laten we eerst een nest maken." Zei ze dan ook en pakte het mos dat ze had weten mee te slepen erbij. Nu alleen nog kijken of ze een groot genoeg nest zou kunnen maken. Er lag natuurlijk ook al wat materiaal, dus daar pakte ze ook nog iets van en probeerde zo goed mogelijk een nest te maken, hopende dat er niet iets scherps zou zijn dat haar zou prikken. "Wat kunnen we gebruiken voor een eventuele blokkade?" Dat was natuurlijk ook belangrijk, maar de vraag was wat ze konden gebruiken.

Allright, ze zouden gaan beginnen met de nest te maken. Beechkit pakte het stuk mos wat ze zelf meegenomen had er bij en Bloodkit bracht zijn deel naar de hare toe. Zo begon de tom een nest te creëeren. Één grote zodat ze beide er in konden liggen. De maine coon kitten ging veder met prutsen. Een soort rondje vormend met een randje er om heen. Ook Beechkit kwam hem helpen en bracht ook nog eens extra materialen mee. Bloodkit glimlachte naar haar en pakte toen een paar stokjes die hij in de rand propte zodat deze recht op bleef staan. Phoe. Het was nog knap lastig ook hoor. Het was niet voor hem weggelegd om nesten te bouwen. "Wat kunnen we gebruiken voor een eventuele blokkade?" Bloodkit keek op. Zijn concentratie ging naar de tabby she-cat. Zijn kopper en groen gekleurde ogen naar haar toe gericht. Dat was een goeie vraag. De tom zwiepte met zijn staart en dacht goed na tot het lampje aansprong. “Ik heb wel een idee.” Sprak hij na even gedacht te hebben. “Wat als we nu bij het kampwand en dennen wat losse braam takken pakken? Die zijn stekelig, dan durft niemand meer naar binnen te komen.” Geniaal niet?

Het nest zag er naar haar mening goed uit. Alleen was het nog hopen dat er niet stukjes in zaten die haar zouden irriteren, maar dat zou vast wel meevallen. Het idee om wat materiaal te halen van de kampwand en de dennen klonk niet als een slecht idee. Er lag vast wel wat los materiaal daar. "Laten we gaan kijken of er wat takken te vinden zijn dan" Zei ze en liet voorzichtig haar kopje uit de ingang van de den gaan om te kijken of iemand door had dat ze hier waren. Ze moesten tenslotte oppassen nu of iemand hen zag. Als de barricade er was zou dat minder nodig zijn. "De kust lijkt veilig!" Zei ze dan ook tegen Bloodkit. Er leek geen kat te zijn die hen had opgemerkt.

De kust was veilig nadat Beechkit gekeken had voor eventuele boze warriors. Samen met de andere kitten liep hij de Leaders den uit en ging enthousiast de richting op van het kampwand. De wand was gemaakt van dikke braamstruiken die stekels hadden om vijanden buiten te houden. Een perfect iets om nu ook hun ingang mee te barricaderen. De tom stak zijn kop de wand binnen en trok er een los zittende tak uit. Een stevige stok zodat zeker weten een grote kat niet zomaar naar binnen kon lopen. Bloodkit zocht veder naar meerdere takken, ondertussen kijkend als Beechkit ook winst had.

Ze liep naar de kampwand toe zodra ze wist dat het veilig was en begon te zoeken naar losse takken en legde ze een voor een op een hoopje bij elkaar neer. Er zaten een aantal stekels aan de takjes die ze niet prettig vond, maar dat zou betekenen dat de anderen het ook niet prettig zouden vinden. Ze probeerde de takken dat ook te pakken waar er geen stekels zaten. Haar stapeltje werd langzaam maar zeker groter, alleen ze wist dat het ook nog terug moest. een aantal takjes kon ze nog wel pakken zonder dat de stekels haar zouden prikken, maar alles zou lastig worden. "Ik denk dat ik vaker dan een keer nodig heb om dit terug te krijgen." Zei ze dan ook tegen Bloodkit.

De grote tak hing in zijn bek en met wankelde poten stapte hij op de stapeltje af die Beechkit ondertussen aan het aanvullen was. Er lagen al wat takken op waarop hij goedkeurend met zijn snorharen trok. Snel legde de kitten zijn eigen aanwinst op het stapeltje en ging weer terug naar het stuk kampwand waar nog paar losse stokken zaten. Ze waren een stuk kleiner dan die van zonet maar zeker goed bruikbaar om hun muur mee op te vullen. De tom legde zijn nieuwe takjes neer op de hoop en keek even toe hoe Beechkit ter werk ging. Een glimlachje kroop op zijn snuit. Ze was heel lief. En best cool. Hopelijk zouden ze goeiw vrienden worden. “Zal ik alvast een paar takken naar boven brengen?” Stelde hij voor met zijn oren vragend omhoog gespitst nadat de bruine she-cat mauwde dat ze deze stapel stokken niet in één loop naar boven konden brengen.

Het klonk niet als een slecht idee om Bloodkit eerst een paar takken naar boven te laten brengen, want iemand moest wel bij de stapel blijven om ervoor te zorgen dat niemand ze af zou pakken. "Dat lijkt me een goed plan, dan bewaak ik de rest van de stapel tot je terug bent." Dat was namelijk net zo belangrijk als alles naar boven krijgen. Hopelijk zou niemand hen in ieder geval doorhebben. Ze wachtte geduldig tot Bloodkit wat takken zou meenemen en daarna weer terug zou komen. Dan konden ze daarna de rest samen naar boven krijgen.

Beechkit vond zijn plan goed en meteen sprong de kitten in actie. Zoveel mogelijk takken die hij kon dragen propte hij tussen zijn kaken. Het waren er aardig veel maar dan hoefde ze straks niet nog een paar keer heen en weer te lopen. De kitten zette een stap, wankelde door het gewicht van de stokken, maar herpakte zijn evenwicht. Nog een stap, en nog eentje, tot hij comfortabel genoeg was met het extra gewicht stekend uit zijn bek. Bloodkit zette er tempo in en sprong weer richting de Leaders den waar hij voorzichtig omhoog klom. Eenmaal weer de den bereikt te hebben spuugde hij de takken uit op de grond en veegde deze  allemaal netjes naast elkaar. Dan zou Beech en hij straks gemakkelijker de takken kunnen uitkiezen die ze wouden gebruiken als de onderkant van hun 'wand' / iets tegenhoudt ding achtig. De zwart rode maine coon kit liep weer de den uit naar beneden. "Zijn we klaar?" Vroeg die, zijn ogen gericht op de she-cat. Er lagen nog twee grote takken. Of wou Beechkit er nog meer hebben?

Ze hoopte maar dat het goed ging met de hoeveelheid takken die Bloodkit meenam, maar voor nu leek het nog goed te gaan ook al wankelde de kater wel iets. Het duurde niet heel lang voor Bloodkit terug was en daar was ze wel blij mee. "Denk het wel, we willen ook niet te veel aandacht trekken." Zei ze terwijl ze zelf een van de takken pakte en hem zo hoog mogelijk hield, zodat hij niet over de grond zou slepen. Ze liet haar blik kort naar Bloodkit gaan voor ze weer richting de leaders den ging. Het kostte wat moeite om de tak er te krijgen, maar het lukte haar en ze legde de tak naast de andere takjes neer. Nu moesten ze nog gaan bedenken hoe ze dit het beste in elkaar konden zetten.

Ze wouden niet al te veel aandacht trekken, daar had Beechkit wel gelijk in. Daarom knikte de maine coon kitten dan ook op haar woorden en pakte de laatste tak die op de grond lag op. Het was een stuk grotere tak maar het gewicht was niks vergeleken met net, toen hij een heel stapel stokken naar boven had gesjouwd tussen zijn kaken. De zwart met rood gevlekte tom volgde de tabby she-cat weer terug naar boven en legde de laatste tak neer op het rijtje die hij netjes gemaakt had. Het ging van klein naar groot en weer van dik naar dun. Zo hadden ze een goed overzicht van welk tak ze dan het best konden gebruiken. "Enig idee hoe we dit dicht kunnen maken?" Vroeg hij. Bloodkit had wel een ideetje maar misschien had Beechkit ook wel een plan en hij wou graag weten wat zij dan wel in gedachte had.

Hoe ze de opening dicht zouden kunnen maken? Ze liet haar blik kort langs de takken gaan en weer naar de opening. Ze zouden waarschijnlijk het beste de grote takken kunnen gebruiken om de ingang eerst te versperren en daarna de kleinere takken ertussen weven. "Ik denk dat we het beste eerst de grote takken kunnen gebruiken om de ingang over de breedte te versperren en dan de kleinere takken er tussen te weven." Hoe het precies zou werken wist ze nog niet, maar ze liet haar blik eerst naar Bloodkit gaan of de oudere kitten het een goed idee vond of misschien zelf een beter idee had.