White blood cells

Bloodkit lag tussen de poten van zijn moeder Honeydrizzle. Ze had net zijn broertje gewassen en nu was het zijn beurt. Natuurlijk had hij het niet zomaar toegegeven want toen hij al die vieze nat lik over zijn trotse vacht gekregen had was hij er vandoor gesmeerd. Zijn mama had hem achtervolgd en na een tijdje kat en muis gespeeld te hebben had hij verloren. Iets wat natuurlijk zijn trots schande want Bloodkit hield helemaal niet van de kleffe, geschoonmaak, en moeder en zoon gedoe. Blegh! Hij ging liever worstelen met Wolfkit, zijn broertje. Die was net zoals hem: stoer, grappig, sterk en leuk! Hah. Bloodkit gromde toen Honeydrizzle haar tong over zijn kop liet glijden waardoor zijn dikke maine coon vacht op zijn hoofd omhoog stond als een gekke kuif. “MAM!” Riep hij kwaad. “Kijk wat je doet” Boos wrong hij uit de poten van zijn mama en schudde zich uit. “Het is wel klaar nu met dat gewas” Klaagde hij. Straks zou iemand hem nog uitlachen.

&Whitekit

Een beetje narrig keek hij scheel naar boven om te zien hoe zijn mislukte kuif er uitzag. Werkelijk waar verschrikkelijk maar een andere kitten bleek dit toch anders te vinden. Een ene Whitekit liep grinnikend naar hem toe en drukte zijn witte pootjes tegen hem aan, (precies op één van zijn rode vlekken die in zijn zwarte vacht gemengd zat) om zichzelf omhoog te drukken. Een beetje verward bleef hij zitten. Wat was die nou aan het doen dan? Bloodkit keek vreemd op naar de jongere kitten die zijn mond uiteindelijk opende. ”Je haar doet een beetje vreemd” Plaagde hij wat voorzichtig. De tom legde zijn stevige poot op zijn kop en probeerde zo zijn vacht weer plat te krijgen maar dit faalde. Zijn kuif ging juist nu nog erger omhoog staan dan dat die al deed. Ugh... “Je hebt ook wel heel veel haar” Werd er vervolgd terwijl Whitekit weer zijn eigen poten op de grond bracht inplaats van op zijn lichaam. Bloodkit keek terug in de ogen van de andere tom. Die een rare kleur bezat. “Het is wel lekker warm” Verdedigde hij zichzelf. Wat was er mis met veel haar? Zijn mama zei altijd dat de she-cats dat juist heel mooi vonden. Hij bestudeerde Whitekit. Hier had hij eigenlijk nooit echt de tijd voor genomen te hebben ookal liep de witte kitten nu al 3 moons rond in de nursury. “Jij lijkt best wel op een meisje” Mauwde hij. Het was niet gemeend bedoeld maar Bloodkit was eenmaal wat rechtstreeks en zag nog niet echt in dat dit wel eens verkeerd opgevat kon worden.

Het kleine witte pluizige vruchtpluis van een nog niet volgroeide paardenbloem sprak dat hij ooit hoopte op een dikke warme vacht zoals de zijne. Gevleid dat de donzig kitten eigenlijk zijn lange maine coon vacht wel nice vond, zelfs zo nice dat hij het zelf ook wou. “Je krijgt vast ook een dikke pak als mij. Alleen dan in het wit” Mauwde hij. Het kleine stukje info er achter aanplakkend dat de zijne wit zou zijn inplaats van zwart met rood. Je wist maar nooit met kittens van 3 moons. Straks dacht de kitten dat hij echt net als hem een donkere pels kreeg naarmate die ouder werd. Nadat Blood gereageerd had dat Whitekit op een meisje leek keek hij hem aan met een verwarde frons. Had hij soms nooit eerder van een andere kit gehoord dat hij zowat op een chick leek? Arme stakker. Hoezo lijk ik dan op een meisje? Ik ben toch echt een jongen…” Vroeg de witte kit. De tom hield zijn schouders op. “Naja” Mompelde hij. “Je heb gewoon een vrouwelijke uitstraling” Dat was toch duidelijk genoeg? Of moest hij nou ook nog in details gaan treden? “Niet dat dat slecht is hoor” Sprak hij er maar achteraan. Geen zin om straks een huilende kitten om zich heen te hebben. “Het is wel, schattig, ofz..” Yep.

Whitekit noemde zijn vacht bijzonder waardoor de oudere kitten even trots op glimlachte. Hij vond het leuk om speciaal te zijn en hoewel hij geen ruk gaf om zijn uiterlijk was het altijd wel leuk om te horen dat hij er goed uit zag. “Thanks” Sprak hij dan ook. “Jou ogen zijn ook bijzonder” Sprak hij terug. De zijne waren al apart om te zien omdat ze twee kleuren droegen maar die van de witte tom waren een kleur die hij nog nooit gezien had. Al toen hij zei dat Whitekit er schattig uitzag leek hij er niet mee eens te zijn. Naja, dan niet toch? Hij probeerde enkel aardig te zijn, en om nou te zeggen dat hij er stoer uitzag dat zou hij nou niet doen want Bloodkit loog niet. Maar ehem. Wil je misschien iets leuks doen?” Vroeg de ander. De maine coon kitten knikte. “Sure! Wat wil je doen dan?” Vroeg hij nieuwschierig. Ondertussen even kort opstaand en zich uitrekkend. Zijn kuif nog steeds een beetje omhoog staand. Bruh.. ”Je bent al wel bijna apprentice, dus dan mag je al alles doen” Jaja dat klopte. “Zeker weten. Ik mocht sowieso al veel-van mezelf, haha” Grapjeee.

”Hah!” Mauwde hij zogenaamd lachend. “Ik wil het ze zien proberen, ik word gewoon apprentice op 6 moons hoor. Anders benoemd in me mezelf inderdaad gewoon als Bloodpaw.” Plaagde hij terug met tong uitstekend. “Maar..” Nu een tikkeltje zachter. “Als ik toch langer moet wachten zou ik dat niet super erg vinden, want dan kunnen we namelijk samen leerling worden.” Dat zag hij wel zitten. Samen met het meisjesachtige pluizenbol trainen. De witte tom leek hem erg aardig maar toch wou hij liever gewoon trainen zodra hij de 6 moons bereikte. Toen Whitekit antwoord gaf nadat hij gevraagd had wat hij precies wilde spelen kon zijn speelse hart niet hoger springen. De witte kitten wou met hem de Nursury beklimmen! “Wat een geweldig idee” Mauwde hij dqn ook met een big smile. Vanaf daar kunnen we het hele kamp zien… en misschien wel verder dan enkel het kamp” Bloodkit knikte. Zijn dikke vacht opzettend van plezier terwijl hij al richting de uitgang toe huppelde. “Waar wachten we op? Lets go!” Spoorde hij Witje aan voor hij uit de den liep, de koude lucht in springend. Brr. Het werd wel met de dag frisser zeg.. hmpf.

“Ik zou het ook niet erg vinden om samen met jou te trainen... maar nu kan jij mij alles leren wanneer ik apprentice wordt, want dan heb je natuurlijk al super veel geleerd” Bloodkit glimlachte. Zijn pluizige oren overeind. “Ik beloof om je alles te leren wat ik zou leren.” Mauwde hij. Zijn stem blij en vriendelijk. Hoewel Bloodkit vaak gezien werd als een drukke, wilde, lompe kitten kon hij ook erg rustig, lief, en voorzichtig zijn met andere. Nu hij vriendjes was met Witje deed hij extra zachtjes met hem zodat Whitekit zich niet zou bedenken en geen vriendjes meer wou zijn met hem. De al best grote maine coon was erg gesteld op vrienden, want zonder hen voelde hij zich alleen en eenzaam. Gelukkig leek Witje hem ook te mogen dus had hij vanaf nu de ander benoemd tot zijn maatje. Samen liepen ze dan ook naar buiten, of naja, Whitekit er meer achteraan. Toen ze beide dan bij de wand stonden van de Nursury drukte de witte tom zich tegen hem aan. Bloodkit vond het niet erg. Het was zelfs lekker warm. Jij bent hier vast super goed in, ik ben nog zo klein” Mauwde de kleinere kitten. De  tom keek naar boven. Een plannetje bedenken hoe ze beide op de nursury konden klimmen. “Hmm” Mompelde jij denkend. “Oh! Ik heb een plan” Bloodkit zakte door zijn poten zodat hij met zijn zachte buik de koude grond aanraakte. “Als je op me rug klimt dan duw ik je een stukje omhoog, dan kan jij vanaf mij zo omhoog klimmen.” Legde hij zijn meesterplan uit. Als hij eenmaal Whitekit dan boven op de nursury gekregen had kon hijzelf het proberen om omhoog te klauteren.