Autumns breath

Niet iedereen leek het zo te hebben op dit frissere weer. Hijzelf had niet zoveel last van de koude wind die door het kamp heen joeg zo nu en dan, daar zorgde zijn dikke, lange vacht wel voor. Nee, integendeel, het gaf hem juist energie. Het liefst zou hij nu al zijn nieuwe achtervoegsel in ontvangst nemen en de donkere bossen induiken om daar op jacht te gaan. Nu ging dat helaas weer niet, omdat hij nog te jong was. De kater zuchtte, hoewel hij keurig geduld kon hebben, was het niet iets waar hij plezier in nam. Wat verveeld lag hij dan ook in zijn nest, alleen omdat zijn moeder kort haar poten was gaan strekken. Loom tikte hij met zijn staart op de grond, niet zeker wat hij met al deze vrije tijd aan moest.

&Whitekit

Traag opende hij zijn blauwe ogen, waar een kleine stip bruin in te vinden was. Het was verrassend stil in de nursery, enkele kittens waren buiten aan het ravotten en de rest lag vredig te slapen. Een ongewoon tafereel in de nursery, waar vrijwel altijd kittens elkaar in de haren vlogen. Ergens kon het jonge katertje dat wel waarderen, anderzijds zocht ook hij afleiding, de laatste tijd was vrij hard geweest voor hem. Het leek alsof Starclan hem gehoord had, want deze afleiding kwam in de vorm van een sneeuwwitte kat, zoals hij slechts één keer eerder had gezien. Zijn ogen waren strak gericht op het witte velletje dat zijn kant op kwam en even, héél even, dacht hij dat het Minkkit was die naar hem toe kwam draven. Dat zijn kleine, zwakke, witte zusje niet langer meer tussen de sterren speelde, zoals zijn moeder had gezegd. De waarheid was echter wel anders, het was slechts Whitekit. Een kitten waarvan hij Stag niet goed wist wat hij ermee moes. Natuurlijk was de jongere kit hem al eerder opgevallen; het kleine, vrouwelijk gebouwde katertje deed hem onwijs denken aan zijn zusje, die dezelfde witte vacht had gedragen, dezelfde pigmentloze ogen. De herinnering was bitterzoet, maar deed pijn. "Hey, wil je misschien wat leuks gaan doen?" al liggende keek hij het katertje lang aan, niet zeker wetend wat hij wilde. Uiteindelijk besloot hij echter dat het beleefd zou zijn om maar ja te zeggen, toch? Bovendien, iets trok hem aan. "Hm, oké," kwam er neutraal uit zijn bek, hoewel niet onvriendelijk. "Waar dacht je aan Mi-.. Whitekit?"

Zijn grote ogen namen de ander schaamteloos in zich op. Wel vaker had hij de ander geobserveerd, zo'n witte vacht als dezijne viel overal op. Stagkit had nooit sneeuw gezien, immers was hij een kind van de zomer. Toch, uitgaande van de verhalen, zou hij Whitekit zijn vacht nog lichter denken dan de sneeuw. “Ik weet het niet goed, ik kan niet buitenspelen als de zon schijnt, dan doen mijn ogen pijn. Dus we moeten iets leuks verzinnen voor binnen” zijn bruin-blauwe ogen gleden van zijn kop naar zijn poten en weer terug. "Dat weet ik," Minkkit had ook altijd in het donker gezeten, waar ze licht leek te geven. De zon deed zo'n pijn aan haar oogjes, zei ze altijd. “Wat vind jij leuk om te spelen?” Stagkit had gezien hoe de ander huiverde door de kou. Zijn eigen vacht was zo dik als maar kon, maar het had het wel op een idee gebracht. "We kunnen een hut van mos bouwen?" dat zou hun warm houden, en dan konden ze hun eigen hide-away maken van de zon. Net als hij met zijn zusje had gedaan.

 De ander leek een beetje gemixte gevoelens te hebben over zijn aanwezigheid en reactie. Stagkit trok zich er niet zoveel van aan, hij vond het vreemd om een kat te zien die zo op haar leek.  “Hoe weet je dat?” vroeg de kater na zijn reactie. De grote kitten trok met zijn oortje en wendde zijn blik af, waarna hij slechts zijn schouders ophaalde. Dat ging hem niet aan, er waren al genoeg woorden over zijn zusje gevallen. Daarom ook veranderde hij het onderwerp en stelde voor om een hutje te maken van mos, een van zijn favoriete spelletjes. Gelukkig leek de ander dat wel te zien zitten, een glimlachje sierde zijn roze lippen. “Ik weet wel een plek waar we genoeg plek hebben voor een hut” Whitekit leek enthousiast en zette zijn poot op zijn schouder. Stagkit bleef staan, zijn aanraking niet erg vindend, al snapte hij het niet helemaal goed. Toen de ander al helemaal op zijn rug klom lachte hij zachtjes en liet zich op de grond vallen. "Oef," toch was de ander verrassend licht en klein, waardoor hij zich zonder veel moeite om kon rollen en het witte pluisje zo van hem af liet glijden. Zachtjes grinnikend lag hij naast hem op de grond maar kwam spoedig weer overeind, waarna hij wat stof uit zijn vacht schudde. "Op mijn rug kan je geen hut bouwen hoor, Whitekit," grapte hij gniffelend. Hoewel hij stoeien ook erg leuk vond, vond hij het idee van een eigen mos hut nog veel vetter.  

Stagkit antwoordde de ander niet, voor zijn eigen, stille redenen. Whitekit leek dat niet helemaal te snappen, maar dat deerde de grotere kitten niet zo. De sfeer verbeterde alweer snel toen ze terug kwamen op hun eerdere onderwerp; een hut bouwen. Stagkit schudde de ander zachtjes van zich af, waarna het witte pluisje met een plof en hoof lachje op de grond terecht kwam. “Dat bedoelde ik niiieeeet. En moet je maar eens opletten, ik zou het best kunnen” hij keek de ander schuin aan, zich afvragend wat hij dan wél voor ogen had. Toen deze naar een hoopje stenen liep kreeg hij een vaag glimlachje op zijn gelaat. Ooooh. “Hier kan het wel” even onderzocht hij de paar steentjes snuffelend, waarna hij resoluut zijn kopje knikte. Jep, dit zou zeker werken. “Als jij ook wilt natuurlijk…” kwam er wat onzeker uit. Stagkit gunde hem een wat afwezige maar vriendelijke glimlach, tevreden met het feit dat de ander hem geen bevelen op legde. Daar hield hij absoluut niet van. "Hm-hm" stemde hij in, waarna hij langs de ander liep en zijn staart kort langs diens zij liet strijken, zijn witte vacht voelde zo zacht en bekend. "Daar ligt nog was ongebruikt mos," hij gebaarde de ander om mee te gaan en trippelde vrolijk naar het hoopje, waarna hij een grote bol terug bracht naar de steentjes. Kort keek hij bedenkelijk. "Hm... Leg de stenen in een cirkel en daar het mos op," zijn stem klonk zelfverzekerd en helder, alsof hij precies wist wat hij aan het doen was. Of dat echt zo was? Hm.