[Clan-event] Away on vacation/Viva la revolution

Clan Event

De grijze tabby moest toegeven dat hij verward was bij het zien van de boodschap van de leider maar ook beste vriend. Hij was naar Tall zijn den gegaan met wat eten zodat ze samen wat dingen konden bespreken en bijkletsen, maar in plaats van gezelschap vond hij een boodschap vol afwijzing. Want waar hij eerst enkel vraagtekens had veranderde die snel in een jaloezie. Natuurlijk had het hem al gekwetst dat zijn partner in crime iets leuks was gaan doen zonder aan hem te vragen of hij mee wilde, maar dat had hij nog kunnen vergeven. Het feit dat hij vervangen was door Acorndust, nee, dat maakte die een waar verraad. Waarom moest die knappe deputy hem altijd verslaan in de strijd om Tall zijn hart en aandacht? En waarom won die prachtige vent toch altijd van hem? Het was schandalig.
Maar hoewel deze persoonlijke slag al pijn genoeg deed was er nog een probleem, ze waren nog niet terug. Natuurlijk waren de hoge rangen ook wel eens weg voor hun zaakjes maar dit duurde net wat te lang. Aangezien Ace als medicine cat altijd in het kamp was merkte hij op dat de katten niemand hadden om naar toe te keren voor informatie of vragen. Hij wist wel dat hij iets moest doen, maar wat precies zijn plek was in deze situatie vond hij maar moeilijk. Normaal was hij het afdankertje van de hoge rangen, en nu was hij ineens de enige over. Na zichzelf wat moed te hebben toegesproken en zodra hij klaar was met de zieke en gewonden in zijn den vond hij een weg naar de grote rots die de warriors kende als hun slaapplek. Eenmaal op de hoogte geklommen waar Tall altijd de clan toesprak nam hij plaats. “Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen.” Zijn diepe, harde stem was luid genoeg het hele kamp te bereiken. Ergens moest hij toegeven dat het best cool was om die woorden eens te gebruiken, al had hij nooit bedacht dat het voor een situatie zou zijn als deze. Zodra hij het idee had dat genoeg zijn richting op keken ging hij verder. "Zoals sommige al gemerkt hebben zijn Tall en Acorn voor een bepaalde tijd weg op een of andere vakantie. Ik weet niet voor hoe lang ze weg zijn en waar ze heen zijn gegaan, als andere dit wel weten hoor ik het graag" Aangezien ze het blijkbaar niet de moeite vonden om hem eventjes mee te vragen. Pft. Hij zuchtte eens diep, wetende dat de clan nu weer moeilijk zal gaan doen. Dat deden ze altijd, en het ergste was dat hij nu de dikke kat op de steen was waar alle boosheid heen ging. "Maar ons leven in Shadowclan gaat gewoon door. Tot ze terug zijn kunnen jullie mij aanspreken met vragen of problemen" Wat deden leaders eigenlijk allemaal? Toch patrols uitsturen en zorgen dat de boel niet in brand vloog? Oh help waarom was dit nooit aan hem uitgelegd. Gelukkig was hij niet helemaal alleen, er waren ook senior warriors die een handje konden bijdragen met deze onzin. "Waspsting en Hailstorm, zouden jullie de border patrols willen regelen en de belangrijkste begeleiden? Smokebreath en Russetfur, kunnen jullie hetzelfde doen maar dan met de hunting patrols? Graag spreek ik jullie hierna ook even persoonlijk" Vier warriors die beter wisten hoe het moest en wie ze konden meevragen om te helpen. "Veranderingen zijn niet leuk maar voor nu moeten we samenwerken en elkaar helpen waar het kan. Bedankt voor het luisteren, en als iemand nog iets te zeggen heeft... zeg het nu of na de bespreking" De kater viel hierna stil en liet de vraag in het kamp hangen. Hopelijk was iedereen gewoon vriendelijk en gingen ze geen ruzie maken. Maar hij had er maar zijn twijfels over.

Tag: Everyone

VIVA LA REVOLUTION:

Hmpf, rude. Via via had ze gehoord dat ze vandaag zichzelf maar op een excursie moest nemen door het territorium of op een andere manier nuttig maken, gezien haar mentor vandaag niet van de partij leek te zijn. Hoewel Wolfpaw het natuurlijk niet zou laten zien, irriteerde het haar mateloos dat de gestreepte kater geen aandacht aan haar besteedde. Alsof hij iets beters te doen zou hebben, zeg. Wolfpaw iniedergeval duidelijk niet, want nadat ze inderdaad eventjes braaf gejaagd had was haar geduld opgegaan en begon ze zich in het kamp te vervelen. De warrige poes stond op het punt om Slatefur lastig te gaan vallen, toen opeens het schaap van de clan de rots van haar mentor op klom. Met vernauwde ogen keek ze vijandig toe terwijl hij zijn praatje deed."Zoals sommige al gemerkt hebben zijn Tall en Acorn voor een bepaalde tijd weg op een of andere vakantie. Ik weet niet voor hoe lang ze weg zijn en waar ze heen zijn gegaan, als andere dit wel weten hoor ik het graag" oké, wát? Wolfpaw trok verbaasd haar ogen open en zwiepte woest met haar staart toen het besef tot haar doordrong. Tallstar had gewoon, poef, besloten dat hij haar trainingen kon laten zitten en even op vakantie kon gaan? Als zij geen vrije dagen kreeg, kreeg hij dat ook niet. Bovendien was ze net als de Medicine cat, behoorlijk beledigd dat ze niet mee gevraagd was. Ze werkte er hard genoeg voor, hoor. Soms dan.
Acefray ging door en besloot opeens dan maar de taak van leader op zich te nemen. De harige kater strooide met bevelen hier en daar en oh boy, Wolfpaw was not having it. Met nog een zwiep van haar staart kwam ze overeind, absoluut niet bang om haar stem te laten horen. "Ja hallo, wie heeft opeens besloten dat jij de bevelen uit mag delen, Acefray?" Mooi niet dat ze haar nietsnut van een stiefvader dit zooitje zou laten regelen. "Ík stel voor dat, gezien onze leader en deputy ons aan ons lot over hebben gelaten, we zelf maar de touwtjes in handen moeten nemen. Duidelijk vinden ze hun verantwoordelijkheden niet belangrijk genoeg," oftewel, kennelijk vinden ze mij niet belangrijk genoeg. Snik. "Ik bied mezelf en... eh, Slatefur aan om dat te doen," Oh nee, haar vriendin zou hier niet buiten kunnen blijven. Wolfpaw was namelijk net slim genoeg om te snappen dat zij, als apprentice, niet snel zo 1 2 3 leader zou kunnen worden. Maar met een volwassen kat aan haar zijde...

Tag: Acefray, Slatefur, iedereen.

Dit kon je niet menen, dit kon gewoon niet waar zijn. Russetfur had haar best gedaan om respect voor de clanleader en deputy te behouden, maar nu dit was gebeurd, leek het volledig weggeëbd te zijn. Russetfur vouwde haar oren steeds meer naar achteren terwijl ze de woorden van Acefray over zich heen liet komen. Hij was de medicine cat en had daarbij enige recht om de clan bijeen te spreken, daar zou Russetfur niet tegenin gaan. Dat Acefray het er echter over had dat wanneer Tallshadow en Acorndust weer terug zouden komen en ze dan gewoon verder zouden met hun rangen, daar was de rossige kattin het dus helemaal niet mee eens.

"Je kan niet gewoon op vakantie gaan van rangen die gegeven zijn door Starclan!" Klonk dan ook de felle, ietwat kwade stem van Russetfur. "Hoe kunnen die twee dat maken en hoe kunnen wij als Clan hiermee akkoord gaan?" Grauwde Russetfur vervolgens fel, waarbij ze haar gezicht naar de rest van de clan toe keerde en vervolgens weer naar Acefray keek. Acefray, de medicine cat, Starclan moest toch wel tegen hem gesproken hebben, of misschien ging dit nog komen. Russetfur kon niet geloven dat haar moeder bij deze gebeurtenis gewoon stil op haar kont tussen de sterren zou zitten. Nee, haar moeder was daar te trots voor, ze wist zeker dat ze de eerste beste kans zou grijpen om bij een droom van Acefray binnen te dringen en op wat voor manier dan ook, actie zou ondernemen. "Hier moet wat aan gebeuren en wij als Shadowclan kunnen dit soort acties niet meer veroorloven!" Ging ze vervolgens verder, haar stem luid, kwaad en standvastig. "Na alles wat er gebeurt is met de Journey, de Bloodclan die ons territorium in beslag heeft gehad. Ja, we hebben ons gebied weer terug, maar ons gebied is nog steeds herstellende en dan denken die twee malloten even met vakantie te kunnen?" Ging ze verder. Haar doel was om de clan op te hitsen, actie te krijgen, commotie te schoppen. "En wat denken ze? Dat terwijl zij weg zijn alles gewoon goed blijft gaan? Ze laten ons stikken, terwijl gevaren en oorlogen nog elke dag op de loer liggen!" Ging ze verder, ze hief haar staart recht op en liep heen en weer, wachtend op reacties.

TAG: Hele Clan

Nightblood keek toe hoe een grijze tom zich op de hoge rots verplaatste en de clan bijeenriep. Normaliteit hoorde dit gedaan te worden door de clanleader of deputy maar deze leken met verlof te zijn. Een zogenaamde vakantie. Waarschijnlijk hadden de twee niet goed de kleine lettertjes gelezen toen ze beide hun positie aan hadden genomen. Er was geen tijd voor rust of vrije dagen. Elke dag moest er gewerkt worden zodat de clan sterk en gezond bleef. Ze waren nog net een paar moons terug op hun oude gebied, een gebied dat verwoest was en nog ook eens overgenomen was door moordlustige katten, dachten Tallstar en Acorndust dat de Bloodclanners zich hier bij lieten? De kans was groot dat oorlog op loer lag. En niet eens van de bloedkatjes, maar ook andere clanners konden rare dingen in hun kop halen. Acefray, de kat die dus op de rots gesprongen was en nu dingen die clan toeriep, leek de leiding te nemen nu Shadowclan zonder Leader en Deputy zat. Zijn nekharen rezen overeind. Niet om het feit dat de grijze tom nu het clanleadertje speelde maar om het feit dat het maar gewoon als oké gezien werd dat de twee belangrijkste katten de clan in de steek gelaten hadden. Shadowclan werd gewoon aan het lot overgelaten. Wat voorn idiote was je dan wel niet? Hoe in Starclan’s naam waren hun geaccepteerd door hun voorouders? Was Starclan hun ogen kwijt? Hun gezond verstand? Gelukkig leek Nightblood niet de enige te zijn met deze mening. Wolfpaw ging al snel tekeer, evenals Russetfur. De rode she-cat sprak zijn gedachtes uit en om haar bij te staan opende hij nu ook zijn mond. “Een ware Clanleader en zijn Deputy zouden nooit hun Clan zo aan hen lot overlaten” Mengde hij zich. Zijn stem steenhard. “Wat als ze ons weer in de steek laten? Wanneer er echte moeilijkheden zijn? Denken jullie werkelijk dat deze twee katten ons zouden helpen wanneer er crisis uitbreekt? Ik durf te wedden op Starclan’s naam dat ze dan al weer op vakantie zijn wanneer er hinderpalen zijn!” Voegde de zwarte tom er nog aan toe. Het liefst zou hij niet willen roepen dat ze in opstand moesten komen maar daar wachtte hij nog op. De oudere warrior wou eerst weten welke katten achter hem stonden voor hij een hele revolutie zou beginnen.
Tag: Russetfur - hele clan

De clan was in disarray en hij snapte ergens ook wel waarom. Tallstar en Acorndust waren hem ertussen uit geknepen terwijl de clan nog bezig was met het heropbouwen sinds de Journey en het gevecht met Bloodclan. Het was dan ook een vreemd gevoel van woede dat door zijn lichaam heen ging. Nightcurse was niet iemand die echt uitgesproken gevoelens voelde, meestal hield hij zich neutraal met dit soort dingen. Alles, behalve het brandend vlammetje van ambitie dat altijd in zijn borst zou branden. Zijn tweekleurige ogen gelden dan ook over de katten die aan het woord waren. Van Acefray, die de clan bij elkaar riep, tot Russetfur de dochter van de oude leader Innerstar, die uit woede sprak dat hetgene wat ze deden niet door de beugel kon. De witte kater had besloten zich niet te bemoeien met het hele gebeuren en was dan ook aan de uiterste rand gaan zitten. Hij genoot van de chaos die heerste in de clan, dit was waarvoor hij leefde. Dit was wat hij wilde bereiken, dit wilde hij gaan doen. Hij was de chaos die in Shadowclan zou komen.

Tijden waren snel veranderd; zo ook Serpentpaw. Nadat de clans teruggekeerd waren in hun thuisgebied had de zwarte apprentice zich misplaatst gevoeld. Als jonge apprentice had ze vele vrienden gemaakt uit andere clans, tijdens de journey, in de bergen en zelfs vlak na hun thuiskomst. Nu waren die vriendschappen veranderd. De chaos die zich afspeelde in Shadowclan hielp er niet bij om het gevoel van loyaliteit die Serpentpaw moest voelen, te laten ontwikkelen. Het bleef allemaal onjuist voelen en het zorgde voor een onzekerheid en wantrouwen. Want was was een clan die niet stabiel was? Hoe kon je je dan thuis en veilig voelen? De apprentice luisterde naar de woorden van Acefray die door het kamp heen galmde, die vertelde wat de huidige stand van zaken waren. Tallstar, hun leider was weg, samen met hun plan b, de deputy, Acorndust. Serpentpaw vernauwde haar ogen en zwaaide met haar lange, dunne zwarte staart. Hoe kon dit gewoon gebeuren? Toen Wolfpaw begon met spreken, maar deze al snel overstemd werd door de razende Russetfur deed ze een paar stappen naar achteren. Ook Nightblood was kwaad en begon zich uit te spreken. Serpentpaw keek niet over haar schouder terwijl ze een aantal stappen naar achteren deed en botste vervolgens tegen de jonge, witte Warrior Nightcurse aan. Ze vouwde haar oren een beetje naar achteren en keek ongemakkelijk naar de al net zo stille witte Warrior. "Wat moeten we nu?" Murmelde ze zacht, waarna haar blik terug gleed naar de commotie die er ontstond.

TAG: Nightcurse

.: Sunvoice :.

Stoking the flames that burn higher and higher

Sunvoice haar staart bewoog geagiteerd heen en weer terwijl ze Acefray hoorde spreken. Tallstar en Acorndust hadden allebei de clan aan het lot over gelaten in deze moeilijke tijden. Bladkaal kwam eraan en ze hadden hen laten stikken. Sunvoice was nu alleen zowaar niet degene die als eerste het uitschreeuwde. Om eerlijk te zijn, ze was blij dat Acorndust de clan uit was. Die kater was niet te vertrouwen, vieze moordenaar dat het was. Nu nog zorgen dat hij nooit meer terug kwam. "We laten ze gewoon de clan niet meer in!" riep de kattin wederom opgefokt. Wie dan de clan moest leiden was bijzaak. In ieder geval niet Wolfpaw. Die was er gewoon te jong voor. Maar Russetfur leek er nog wel goed voor. Shadowclan zou weer een trotse clan worden.

.: Slatefur :.

I never needed a reason for keeping secrets from myself.

Slatefur was net op tijd de elders den uitgekomen om te horen hoe ze benoemd werd tot deputy door Wolfpaw. Oh grote Starclan waar was ze nu weer in belandt. De poes trok lichtjes met een grijs oortje bij de gedachte terwijl ze wijs probeerde te worden uit al het geschreeuw. Katten waren woedend dat Tallstar en Acorndust hem gesmeerd waren. En met reden. Hoe waren ze op het stompzinnige idee gekomen? Ze hadden hier verantwoordelijkheden. De clan had ze nodig om op orde te komen. Slatefur zag dit alleen niet goedkomen. Ze slikte de brok van anxiety weg uit haar keel om te spreken. Nadat Sunvoice wat uitgekraamd had, die stomme poes wist niks van het leven, verhief ze zelf haar stem. "Bedankt Wolfpaw voor de eer, maar ik bedank als deputy." De she-cat haar staart zwiepte nerveus heen en weer. Ze had niet eens een benul of iemand luisterde. Maar een andere elder had haar wel eens verteld dat wanneer er paniek uitbrak, iedereen naar elkaar ging kijken. Dan kon je het beste iemand aanwijzen. "Niet dat ik de leider wil spelen.. Maar in plaats dat we hier allemaal gaan schreeuwen.. De grenzen moeten gepatrouilleerd worden en de prooistapel gevuld. Anders zijn we leiderloos, zwak en hongerig." De she-cat ademde eventjes diep in, geuren opsnuivende. "Nightcurse, zou jij grenspatrouilles op poten kunnen zetten?" Hierna richtte ze haar kop in de algemene richting waar ze Russetfur hoorde schreeuwen. Liet die kat haar boze energie maar in nuttige dingen stoppen. "Russetfur, zou jij dat willen doen voor de jachtpatrouilles? Dan zorgen we in ieder geval dat we niet uit elkaar vallen.." Haar poten trilden ondertussen lichtjes, maar ze wist haar stem enigszins luid te houden. Oh Starclan liet dit iets doen.

.: Clearkit :.

Hey Alice, where's your wonderland now that you're back on Earth?

Clearkit vond al dit tumult dus echt helemaal niks... Eerst was ze vol goede moed de nursery uit gehobbeld om te kijken wat Acefray te vertellen had. Misschien had hij een profetie gehad? Of belangrijk nieuws voor de clan gehad? Maar in tegenstelling tot wat ze verwacht had, kwam het nieuws over dat Acorndust en Tallstar weg waren. Clearkit was er erg door in de war. Betekende dit dat haar ceremonie uitgesteld zou worden? Zou ze geen apprentice worden? Ze wist niet of het erg was. Maar iedereen werd er zo ontzettend boos over. De kitten kromp wat weg in haar vachtje, rillend voor de ingang van de nursery plaatsnemend. Bewegen durfde ze niet goed meer door al het boze geschreeuw. Haar oogjes schoten heen en weer, zoekend naar een bekend gezicht waar ze steun uit kon halen.

Haar vader had het voor elkaar hoor, hij was er vandoor gegaan samen met de Tallstar en had de hele clan in rep en roer achter gelaten. Niet dat het haar wat boeide wat haar vader deed, alleen dat katten mogelijk raar naar haar zouden kijken omdat ze zijn dochter was. Misschien zouden ze haar wel de schuld geven, terwijl haar vader degene was die de clan in de steek had gelaten. Ze wist dat als ze dat niet wilde hebben ze misschien moest spreken. Laten merken dat ze niks te maken had met het hele gedoe. Ze begreep niet alles van wat er gaande was, maar het was duidelijk dat wat haar vader had gedaan voor chaos had bezorgd. "Waarom moest hij dit nou doen?" Vroeg ze aan niemand in het bijzonder. Haar stem kwam waarschijnlijk toch niet over alles heen, gezien ze maar een kitten was. "Nu hopen dat niemand het op mij gaat afrekenen." Want ergens wist ze dat dat een mogelijkheid was. Haar vader had haar en de clan in steek gelaten en ergens deed dat pijn. Ook al zou ze het niet toe willen geven. Voorzichtig liet ze haar blik langs de grotere katten gaan, afwachtend wat er zou gebeuren.

Marshkit volgde alle gebeurtenissen met volle interesse. Voor hem wat het net een poppenkast vol actie. Hij vond het leuk om te zien en volgde alles wat er gezegd werd. Toch hield hij zich verder stil en afgezonderd, zoals de meeste kittens. Niemand zou naar een kitten luisteren, dus waarom zou hij zich er ook in mengen? Later zouden katten wel naar hem luisteren, dat wist hij zeker. De blinde Elder, Slatefur begon nu Nightcurse en Russetfur te commanderen. Toen hoorde hij de stem van Beechkit, dochter van Acorndust. Marshkit luisterde naar haar woordjes en wiebelde vervolgens met zijn oren. Hij bedoelde het niet gemeen, wat hij zei, maar als gemeen kon het zeker opgevat worden. "Omdat jouw vader gewoon een enorme mouse-brain is en geen Deputy kan zijn," sprak ze kitten zonder pardon. "En als jij niet op je vader lijkt, zal niemand het jouw kwalijk nemen," ging hij verder en keek met een grijns naar Beechkit.

TAG: Beechkit

Hij zat net lekker te genieten van alle chaos die gebeurde in zijn clan, toen hij bijna omver gegooid werd. Een duistere glans gleed over zijn ogen heen terwijl hij zich omdraaide, maar merkte al snel dat het Serpentpaw was, een apprentice net iets jonger dan hem. Hij knikte rustig en probeerde zijn kalmte terug te vinden. "Stil blijven en genieten," zei hij met een kleine grijns op zijn gezicht. "Ik vraag me wel af wat er gaat gebeuren als die twee druiloren terug komen." Zijn woorden waren meer een gemompel, niet zozeer gericht op de kattin naast hem.
Zijn oren gleden echter in zijn nek toen hij opnieuw werd aangesproken, ditmaal door het blinde dingetje genaamd Slatefur. Hij snoof geïrriteerd en kwam overeind, waardoor hij ondanks zijn jonge leeftijd, boven de kattin uittorende. "En wie maakte jou leader, Slatefur?" Hij sprak haar naam koud uit, deed moeite om 'm niet uit te spugen. Aan de ene kant mocht hij wel de patrouilles gaan doen, maar hij zou geen bevelen opnemen van dat.

Tag: Slatefur & Serpentpaw

Rustig keek Cricketpaw naar wat in het kamp aan het gebeuren was en onrustig plooide ze haar oortjes weg in haar nek. Alleen al aan de woorden die de Medicine cat uitsprak zorgde ervoor dat ze rutseloos werd. Ze voelde de woede van de clan opborrelen en als een snel verspreidende epidemie leek ze elke kat naar te slaan, een voor een. Eerst was het Wolfpaw die met de infectie van woede kwam opzetten en schuchter kwamen de nekharen van de jonge apprentice overeind. Ze vond het alles behalve aangenaam wat er aan de hand was, maar ergens wist ze dat ze haar mond moest houden. Of.. Niet? Het leek haar allemaal een beetje boven haar hoofd te gaan. Maar toch wilde ze iets doen om deze onaangename sfeer uit het kamp te verhelpen. Kalm slikte even terwijl de kreten van andere katten deze van de apprentice begonnen aan te vullen. Schreeuwen die heel negatief klonken en alles behalve aangenaam waren. Kort zuchtte de kattin even. Het leek haast een over de top spel... Alleen was dit geen spelletje.. Maar goed beseffen deed ze nog niet. Misschien was het dat wel of het feit dat andere katten de aandacht begonnen te trekken, maar langzaam kwam de kleine apprentice in beweging. Stil en met ingehouden adem benaderde ze de steen waar de fluffy kater op zat. Katten waren door elkaar aan het roepen, elkaar dingen aan het verwijten en ga zo maar verder. Een kattin leek nu de touwtjes in handen te nemen, maar daar leek ook al protest op te zijn. Met haar grote groene oogjes keek de poes op naar de grote kater op de steen. "A... acefray?" klonk er een beetje onzeker. "Kunt u vragen aan starclan wat we moeten doen?" murmelde ze zachtjes tegen hem. Cricketpaw was een weesje geweest van de dag van haar geboorte en had niemand. Ze had geen siblings nog familie en was dus een eenling in de wereld. Ze had wel her en der vriendjes en een kat die haar gezoogd had, maar meer dan dat was er niet. Daarom liet ze ook trillend haar schouders zakken. Het leek alsof haar huis in elkaar aan het storten was, haar enigste familie, Shadowclan... En enkel een handvol katten leken te willen helpen in een goed herstel van de clan. Maar ze had hoop... en met die hoop wilde ze dat hij met de sterrenkatten ging praten. Want in verhalen wisten zij altijd de waarheid.

-Acefray

En ja hoor, de kwaadheid die hij van zijn clan had verwacht was aangekomen. Ergens vond hij het wel terecht, maar zijn hart lag nog altijd bij zijn beste vriend, iemand die hij met zijn leven wilde beschermen. Toch moest hij toegeven dat ze een fout gemaakt hadden door plotseling op vakantie te gaan, zelfs zonder enige vorm van vervanging te bieden. Hij haalde eens diep adem en opende zijn ogen weer, om de gifgroene poelen rond de groep heen te laten glijden. Wolfpaw was de eerste die opsprak, zijn stiefdochter. Goed, de dochter van Sinclaw… Dat maakte haar toch wel een beetje zijn dochter. Hij was in ieder geval niet verrast dat zij als eerste opsprak, ze had namelijk het pit van haar moeder. Ze leek blijkbaar zichzelf als leader voor te stellen, met Slatefur als haar deputy. Kort nam hij de tijd zijn woorden te kiezen voor hij weer op sprak. Op de eerste vraag kon hij geen antwoord geven, het voelde gewoon als zijn verantwoordelijkheid, en soms moest je die nu eenmaal nemen. Echter nog voor hij antwoord had kunnen geven kwam Russetfur ertussen… iets wat voor hem ook geen complete verassing was. Ze was heel misschien een beetje dramatisch maar het waren realistische zorgen om te hebben. Nightblood leek op één lijn te lopen met de rosse kattin en bracht zijn woord bij. Met een diepe zucht besloot hij dat het wel weer genoeg was geweest. “Even rustig iedereen” Klonk zijn duidelijke harde stem weer, lichtelijk vragend maar vriendelijk, in de hoop dat het de katten genoeg tot rust zou brengen dat hij antwoord kon geven. Hij wilde niet per se de leiding nemen in dit gesprek maar eerder een rode draad erin te houden en iedereen de kans te geven gehoord te worden. Dat was wat ze nodig hadden. Het was enorm rot als je niet gehoord werd…. zoals hij nu wederom zelf merkte. Goed hij wist zelf ook wel dat hij niet de meest volwassen kat was op deze wereld maar als het nodig was deed hij wel enorm zijn best. Dat mocht toch ook eens gezien worden. Waarom had nu nooit iemand respect voor hem? Voor de medicine cat? “Wolfpaw, ik wil niet bevelen uitdelen maar ik wil samen met de clan zorgen dat alles blijft draaien. We hebben eten nodig en de grenzen moeten bewaakt worden, zowel voor gevaren maar ook om te zien waar onze hoge rangen zijn. Daarom spreek ik hier Senior warriors voor aan waarvan ik weet dat ze hier veel meer verstand van hebben dan ikzelf.” Legde hij vrij geduldig uit, niet echt snappende dat Wolfpaw misschien geen behoefte had gevoeld naar een logische omschrijving. “En je kan pas leader worden nadat je warrior bent” –Dus kom dan maar terug. Hij drukte zijn oren weer naar achteren, al viel zijn linkeroor weer langzaam naar beneden dankzij onzekerheid, waarna hij diep slikte en zijn blik richtte op Russet en Nightblood. “Jullie hebben gelijk. Wat Tallstar en Acorndust hebben gedaan is niet goed en niet verantwoordelijk, al geloof ik niet dat ze slechte bedoelingen hadden” Hij schudde even zijn grote kop. “Dit haalt niet weg dat ze fout zijn en de clan nu even sterk moet zijn tot ze terugkomen. Wanneer ze terug zijn kunnen ze ook hun eigen kant van het verhaal vertellen. Dan kunnen we kijken of er definitieve maatregelen nodig zijn, en zo ja, wat die zijn. We kunnen er nu nog weinig aan veranderen” Dus probeer astublieft geen revolutie te starten. Hierna had de kater enkele minuten nodig om weer bij te komen, zijn hoofd deed pijn van de hoeveelheid denken die hij in deze korte tijd had moeten doen. Dit was echt zijn ding niet.

Slate leek hem gelukkig bij te staan, al moest hij toegeven dat het ergens ook stak. Het idee dat katten misschien eerder gingen luisteren naar een elder dan naar hun medicine cat. Zelfs als hij zo enorm hard zijn best deed dingen te regelen voor heel deze clan afbrandde. Maar zijn hart verzachte bij haar zichtbare nervositeit. Arm ding. Nightcurse leek hier echter wat anders over te denken en toonde geen medeleven naar de elder. Dit maakte hem kwaad, vooral door de koudheid in zijn stem. Slate had hier helemaal niks verkeerds gedaan en was zelfs veel beter bezig dan de witte kater zelf die leek te wachten tot alles maar opgelost werd. Hij zette zijn vacht iets omhoog toen Sunvoice ook nog eens begon, waardoor de chronisch dikke en pluizige kater enkel pluiziger leek. “Genoeg.” Klonk er resoluut, dapperder dan dat hij zich voelde. “Sunvoice, ik snap je frustratie maar we zijn geen kittens meer. Dat is geen optie” zijn toon niet onvriendelijk, maar erin wel te horen dat hij moe werd van deze situatie. Toch leek die vriendelijkheid te verminderen toen zijn aandacht naar de witte kater ging. Jong ding was het nog, maar hij leek slim. Slimme katten waren altijd zo vreemd voor de simpele kater. “Nightcurse. Dat de clan nu even anders is betekend niet dat alle regels en opvoeding ineens niet meer tellen. Slatefur is je clangenoot, je elder en heeft niks verkeerds gedaan. Ze verdiend respect zelfs al ben je het niet eens met wat ze zegt, je zou moeten waarderen dat ze hier haar best doet de clan te helpen waar ze maar kan.” Hierna vervolgde hij weer meer centraal. “Ik hoop dat dit niet te veel gevraagd is? Laat iedereen netjes uitpraten, behandel elkaar als clangenoten en niet als een stel rogues die vechten voor het laatste stukje rotte kraai. We zijn één clan, familie, zelfs in tijden van vragen en moeilijkheden...” Aan het einde van zijn zin werd zijn aandacht getrokken naar een kleine grijze apprentice, nog net de Nursery uit. Och…. Arm ding. Haar woorden lokte al zijn vaderlijke instincten uit, waardoor hij Cricket oppakte en tussen zijn grote poten wegzette. Kort gaf hij haar een zorgzame lik over haar bol. “Dat is een geweldig idee Cricketpaw. Ik zal vragen aan Starclan of ze willen helpen, en hopelijk droomt iemand samen met me om ons advies te geven” Zijn ogen vriendelijk en warm, maar zijn stem duidelijk genoeg dat iedereen dit ook mee moest kunnen krijgen. Zelf was hij er eigenlijk ook wel moe van geworden, en nu de focus compleet op dit kleine pluisje leggen was ineens veel fijner dan deze vervloekte clan proberen aan te spreken. Hij was er ook vrij slecht in, zijn woorden waren allemaal bedenkelijk geweest en zijn lichaam straalde een zeker ongemak uit, al leek hij in ieder geval bereid te zijn te doen wat er van hem verwacht werd.

Tag: Everyone

I admire you...

De witte kitten keek onzeker naar buiten. Al meerdere andere leeftijdsgenootjes en de meeste queens waren al naar buiten gelopen om zich te bemoeien met wat er allemaal gebeurde. Het was in ieder geval luid, dat kreeg hij vanaf hier al mee. Zijn pootjes trappelde twijfelend op en neer. Hij wilde wel graag naar buiten waar de andere ook waren, want het moest wel belangrijk zijn als er zo veel ophef over was. Maar de zon scheen en dat was altijd een enorm probleem, het deed gewoon zo veel pijn. Uiteindelijk leek zijn natuurlijke drang om bij een groep te blijven toch te winnen van zijn fysieke kwalen, waardoor hij onhandig de Nursery uit hobbelde. Meteen voelde hij een stekend geprik in zijn gevoelige ogen, een brandend oncomfortabel gevoel. Hij wist uit ervaring dat dit gevoel door zal trekken naar zijn huid zodra hij te lang buiten bleef. Dus hij kon maar beter opschieten en uitzoeken of dit ook voor hem interessant was. Hij waggelde richting de andere. De groep katten was voor zo'n klein pluisje ook redelijk intimiderend, waardoor Whitekit maar op zoek ging naar iemand die hij kende... Lang duurde het niet, want hij zag een bekende witte kater opstaan. De toon was echter niet wat hij was gewend van Nightcurse... normaal was hij zo vriendelijk en warm. Toch kon hij geen slecht in de ander zien, want hij had hem gegeven wat hij zo graag wilde hebben, liefde en troost, hoe klein dan ook. En zijn eigen ouders hadden ook altijd geschreeuwd en deden ook altijd boos... dus het zou wel normaal zijn dat volwassenen dat deden. Hierdoor durfde hij het aan alsnog dichterbij te komen, zijn oogjes gericht op de jonge warrior. "Nightcurse? Wat gebeurd er?" Hij drong zichzelf op bij Nightcurse en ging weer tussen zijn poten zitten, in de hoop dat het hier veiliger zou zijn dan zo ontbloot in het open. "Waarom ben je zo boos?" Er klonk geen verwijt of angst in zijn stem, hij leek niet bezorgt te zijn op de toon die de ander had aangeslagen. Nee in plaats daarvan klonk er een verlangen in om hem te begrijpen, te weten wat hij dacht. Te weten of hij het ermee eens moest zijn of niet. Hij had graag iemand die hem vertelde wat het juiste was te denken en wat niet, en misschien kon de kat die stiekem zijn rolmodel leek te worden voor hem ook die taak vervullen.

Tag: Nightcurse

Ze voelde een kracht in haar opkomen toen meerdere katten haar leken bij te staan. Nightblood, bijvoorbeeld. "Precies!" Galmde Russetfur's stem toen Nightblood had gesproken. Precies. De Leader en Deputy konden niet gewoon even op vakantie gaan wanneer het allemaal moeilijk leek te gaan, of wanneer ze uitgeput waren van alle moeilijkheden van de afgelopen moons. Dan zochten ze maar ontspanning dichtbij. Wisselden ze elkaar maar even af zo nu en dan op een dag, zodat er ruimte was voor een beetje rust en ontspanning. Maar hoe dan ook moest een Leader en/of Deputy altijd aanspreekbaar moeten zijn. Een Leader of Deputy kon er vandoor gaan als er in de naam van de Clan iets moest gebeuren, als er nood aan de man was, als de moonstone bezocht moest worden of een andere belangrijke taak vanuit Starclan. Niet anders.

Acefray begon zich nu uit te spreken. Russetfur had zich er niet mee bezig gehouden toen Acefray zich had uitgesproken tegen Wolfpaw, die had opgeofferd om te Clan te leiden. Even kwam de gedachte bij Russetfur op dat ze het misschien nog wel beter zou doen dan Tallstar en Acorndust ook, een gedachte die een gevoel van pijn en teleurstelling bij haar opriep. Waarom waren Tallstar en Acorndust zo? Van Acorndust had ze sowieso wel beter verwacht, naast al die mysterieuze doden die hij de clan binnen bracht.

Acefray richtte nu zijn blik op Nightblood en haar. Russetfur hief haar kop op en keek ietwat statig naar de Medicine Cat, toch lag er enige sympathie en respect voor de kater in haar harde blik. "Slechte bedoelingen of niet," begon Russetfur, "Ze kunnen het niet maken om de clan zo te laten stikken," ging ze verder, ditmaal probeerde ze een soort kalmte in haar stem te bewaren, al was deze kalmte toch wel met een zekere scherpte gemengd. Russetfur liet de woorden van Acefray tot haar door dringen. Woorden die redelijk waren, maar botste met haar woede. "En toch lijkt het mij ook van groot belang dat ze hun lesje moeten leren en hard," sprak ze, waarna ze haar blik weer over de rest van de clan liet glijden. "Ik ben van mening dat er twee katten aangewezen moeten worden om nu de leiding over te nemen van de clan..." ze zweeg en nu glommen haar ogen fel op. "En laat Tallstar en Acorndust de leiding maar weer terug zien te... winnen," ging ze verder. Ja, Russetfur was er klaar mee.

Sunvoice stond hun bij met een nogal drastische maatregel. Hierop reageerde Russetfur verder niet, maar ze ging ook niet tegen haar in. Commotie was tenslotte wat Russetfur wilde creëren. Wat ze echter niet pikte was toen Slatefur begon te spreken. Ze vernauwde haar ogen en keek naar de blinde Elder. Ze begreep haar woorden, maar kon het toch niet laten om verachtend te snuiven. Het was nu Nightcurse die sprak en Slatefur vroeg wat haar Leader maakte. Russetfur vernauwde haar ogen. "Volgens mij mogen wij ons als clan ons best uitspreken in een situatie als deze. We mogen ook onze woede en verachting laten blijken. Dit kan niet zo en mochten Tallshadow en Acorndust terugkeren, mogen ze best voelen dat we klaar zijn met hun kinderspel," sprak ze. Vervolgens liet ze een ietwat met ironie gevuld lachje horen. "Maar prima, ik hou me straks bezig met de jachtpatrouilles," snoof ze honend.

"Genoeg!" Weergalmde de stem van Acefray nu. Ja, het was begrijpelijk dat de Medicine Cat er klaar mee was. Nu sprak hij eerst Sunvoice aan. Russetfur hield zich stil toen Acefray zich tot Nightcurse wendde en hem aansprak. De laatste woorden van Acefray liet ze goed tot zich door dringen. Hierna hief de rosse poes haar kop op en stak haar borst vooruit. "Precies, we zijn een clan, dus laten we ook ons nu ook weer opnieuw tot een Clan vormen. Hoelang Tallstar en Acorndust weg zijn is onzeker en tot die tijd moeten we verder gaan als een clan. Iemand hier zal de taak van een leider moeten vullen met een rechterpoot aan zijn of haar zijde," sprak ze. "Ondertussen kan Acefray zich er inderdaad mee bezig houden wat Starclan hierover te zeggen heeft," sprak ze en knikte de Medicne Cat respectvol toe. Vervolgens richtte ze zich tot Slatefur, "Wanneer dat rond is, zal ik me bezighouden met de jachtpatrouilles," sprak ze vervolgens tegen de te jonge Elder met respect in haar stem. Russetfur voelde zekerheid door haar anderen stromen en hoopte dat deze zekerheid haar zou helpen bij het voor elkaar krijgen van een soort... revolutie. Zijzelf hoefde niet per se de rol van Leader of Deputy op zich te nemen, al zou ze het zeker niet afslaan als er voor haar gestemd werd.

Nightblood knikte met zijn zwarte kop nadat Russetfur met hem eens leek te zijn. Ook zij was net als hem klaar door geleid te worden door twee kleuters die dachten dat ze konden doen wat ze wouden. Ze waren Starclan verdomme gekozen om te leidde, dat hadden ze kunnen weigeren maar dat hadden ze niet gedaan wat betekende dat ze nu verantwoordelijkheden hadden. Dit bleken ze te weigeren en daarom stemde hij graag mee met het idee van de rossige she-cat. “Russetfur heeft gelijk. Tallstar en Acorndust hebben hun plichten net als elke kat hier in de clan. Hun lappen dit aan hun laars en dat betekend dat ze het nu niet waard zijn om te leiden. De clan heeft stabiliteit nodig, een leidende poot.” Sprak hij nog voor Acefray begon te spreken. Hij waarschuwde Nightcurse omdat hij iets zei tegen de blinde elder maar hier mee bemoeide hij zich niet. Hij had niet gehoord wat de witte tom precies gezegd had maar hij hield van de pittigheid die de jonge warrior bezat. Daarna begon de grijze medicine cat veder te spreken. Zijn staart zette dik op maar voor hij zijn stem kon laten horen sprong Russetfur weer in. Zij sprak zijn gedachtens opnieuw uit en zodra ze klaar was me haar woorden begon Nightblood weer om haar te versterken. “Waarom Sunvoice er op wijzen dat ze zich gedraagt als een kitten terwijl onze Leader én Deputy zich al vanaf het begin zich zo opstellen? Ik vind haar idee niet raar, ze hebben ons de rug toegekeerd nu moeten wij het zelfde doen om hen een lesje te leren.” Sprak hij tussen zijn tanden door. Sunvoice er op aanspreken maar zijn eigen maatje Tallstar die ging hij lopen verdedigen. Dat was gekkenwerk. “Iedereen is er mee eens dat Russetfur de jachtpatrouille organiseert. Omdat Hailstorm en Waspsting niet in de buurt zijn regel ik de eerste border patrols. Zodra de twee she-cats terug zijn kunnen ze het mij betreft weer overnemen.” Hij keek de kamp rond, zijn stem zelfverzekerd. “Laten we de clan draaiend houden. Acefray, jij heb de eerste lootjes gelegd maar vanaf nu moet je je concentreren op de wil van Starclan. Probeer alsjeblieft asap contact met hen op te nemen, hopelijk hebben onze voorouders antwoorden op onze probleem.” Hij knikte respectvol naar de grijze Medicine cat maar voor nu had hij genoeg gedaan. De tom kon geen drie high ranks opzich nemen. Vooral niet nu de clan z’n chaos was. “Nightcurse en Serpentpaw wij lopen de eerste patrouille.” Zijn blik ging naar de zwarte en witte katten. Hij kon de twee goed gebruiken voor de eerste grenspatrouille.

Tag Russetfur - Sunvoice & Acefray - Hele clan - Nightcurse & Serpentpaw

Serpentpaw wist niet zeker of ze Nightcurse goed verstaan had. Wat? Genieten? De jonge, zwarte kattin was niet zeker of dit het gene was waar ze van kon genieten. Ze besloot echter niet tegen de witte kater in te gaan en gehoorzaamde op zijn eerste woorden. Stil zijn. Toch leek Nightcurse nog wat te willen zeggen. Druiloren. Een mondhoekje kroop ietwat omhoog en ze kon het niet laten om toch lichtjes te grinniken bij zijn woorden. "Zeg dat wel," murmelde ze dan ook instemmend, waarna ze weer zweeg en de commotie binnen de clan volgde. Zeg dat wel. Russetfur leek er van overtuigd te zijn dat andere katten de leiding over moesten nemen. Sprak ze over zichzelf?

Serpentpaw moest toegeven dat Russetfur als een leider overkwam. Ze kon goed spreken naar de Clan toe, straalde zekerheid en stabiliteit uit, iet waar Serpentpaw als jonge kattin toch wel naar verlangde binnen de Clan. Toch was de rosse kattin misschien ietwat dramatisch naar haar mening. Acefray leek klaar te zijn met de hele commotie en probeerde het te sussen en af te kappen, net als Slatefur die taken begon uit te delen. Serpentpaw had bewondering voor de blinde elder, een elder met de leeftijd van een senior warrior. Het laatste wat er gebeurde was dat Russetfur opnieuw sprak over dat anderen de clan moesten leiden en, mochten Tallstar en Acorndust terug komen, ze hun positie terug moesten zien te winnen. Serpentpaw was enigszins geschokt met het offer van de rosse kattin, toch leken vele Clangenoten achter haar te staan. Haar plan was ook niet geheel onredelijk. Nightblood, bijvoorbeeld, stond achter de woorden van Russetfur en opperde Hailstorm en Waspsting op als kandidaten voor de positie als Leader en Deputy. Serpentpaw besloot haar bek te houden, al klonk dat zeker niet verkeerd in haar oren. Toen Nightblood haar en Nightcurse bij zich riep voor een grenspatrouille, sprong de apprentice direct op en voegde zich bij de grote, donkere kater. "Oké, Nightblood," sprak de apprentice met een respectvolle knik naar de Senior Warrior toe.

TAG: Nightcurse & Nightblood. - Volgt de commotie vanaf de zijlijnen.

Dit. Was. De. Druppel. Lionstep haar nekharen waren overeind gesprongen van het hele gebeuren. Tallshadow - ze weigerde hem als leider aan te spreken, zelfs in haar hoofd - was een slap excuus voor een leider. Shadowclan was zwakker met de dag en nu kneep hij er tussen uit? Als het aan haar lag kwam hij nooit meer binnen. Haar blik ging ook van clangenoot naar clangenoot. Heel Shadowclan was ontregeld door dit. Wat had die rattenkop gedacht wat er zou gebeuren als hij vakantie nam? Dat ze gewoon vrolijk verder zouden gaan alsof er niks aan de hand was? Dit was ongebruikelijk. Tallshadow was ongebruikelijk. Als haar moeder er nog geweest was, was dit nooit gebeurd. Haar ogen gingen kort van haar oudere zus Russetfur naar Acefray. "Ik zeg dat als Tallshadow en Acorndust de clan wilt verlaten, ze niet meer naar binnen komen en behandeld moeten worden als verraders van de clan en de Warrior Code!" riep ze luid rond. Haar staart werd twee keer de dikte die hij normaal was. "Je kunt niet zomaar vakantie nemen wanneer het je zint. In een clan heeft iedereen een taak en als je die niet kunt vervullen leg je hem neer of rot je maar op. Het lijkt me duidelijk welke gekozen is door die twee." ze sloeg een keer met haar staart om haar woorden kracht bij te zetten. Dit keer was ze er echt klaar mee en hadden ze bij haar een nieuwe lijn overschreden. Dit was het zwakste regime wat ze ooit meegemaakt had.

De woorden hadden zijn bek nog niet eens verlaten, of hij kreeg al op zijn kop van de Medicine Cat. Nightcurse's oren gleden in zijn nek en hij gromde eventjes, maar wist dat hij de oudere kater nooit aan zou kunnen. Dus legde hij zich voor nu neer bij 't feit dat hij niets kon veranderen aan deze zaak. Hij keek om toen hij zijn naam hoorde en een klein wit pluisje tussen zijn poten vond. "Hallo daar, Whitekit," snorde hij zachtjes, terwijl de kitten een lik over z'n kop gaf. "Onze leader en deputy hebben een vakantie ingelast en hebben de clan achter gelaten. Bijna iedereen is kwaad op ze omdat ze hiermee laten zien dat ze niet geschikt zijn om de clan te leiden," legde hij zo simpel mogelijk uit. Immers had hij ook wel door dat de kitten het niet allemaal zou snappen.
De witte kater keek op toen zijn naam geroepen werd, hij moest dus toch mee op een patrouille. Een grenspatrouille deze keer, samen met Nightblood en Serpentpaw. De zwarte kattin kon hij wel waarderen, Nightblood daar in tegen vond hij een beetje stijfjes. Rustig knikte hij en verlaagde zichzelf richting Whitekit. "Whitekit, ik moet een patrouille gaan doen met Nightblood en Serpentpaw. Ga jij terug naar de nursery? Dan haal ik je zo weer op en kunnen we wat samen doen, oké?" vroeg hij met een warme toon in zijn stem. Nightcurse's oren gleden weer in zijn nek toen hij merkte dat Lionstep sprak. De rossige kattin had vuur in zich, iets wat hij graag zag. Hij genoot van de woorden die ze uitsprak en vond 't ergens zeer jammer dat hij waarschijnlijk misschien toch wel te jong voor d'r was.

Hij staarde naar het rumoer in het kamp. Het hoorde een kitten wat te doen, zenuwachtig te maken. Maar Playkit staarde enkel. Zijn amber-gele ogen stonden nieuwsgierig, maar niet zenuwachtig. Stiekem hield hij er wel van als er iets te beleven was. Playkit was een kitten die zich heel snel verveelde en bezig gehouden moest worden. Hij daagde iedereen uit waar hij maar kon en nu werd het voor hem gedaan. Een showtje zonder dat hij daar iets voor hoefde te doen. Dus ontstond er een grijnsje rond zijn lippen terwijl hij van de ene boze kat naar de andere keek. Totdat Clearkit naast hem verscheen. De grijns verdween als sneeuw voor de zon terwijl hij naar zijn zusje keek. Ze leek op van de zenuwen. Waardoor hij zuchtte. Hij zuchtte vaak als zijn moeder weer overbezorgd deed of hij zijn zusje irritant vond. “Clearkit doe eens rustig.” Snauwde hij daarom ook. “Straks stoppen ze nog voor jou.” En hij vond dit nu net zo vermakelijk.

Tag: Clearkit

Even voelde ze haar lijf trillen bij het besef dat ze misschien uit plaats aan het praten was. Ze wilde niet gemeen overkomen en al helemaal niet afgesnauwd worden. Ze haatte geroep en drukte zoals deze. Ze voelde dan ook al snel tranen in haar ogen prikken. Dit betekende ook dat alles in duigen aan het vallen was en dat was alles behalve fijn natuurlijk. Toen Acefray echter plots zijn stem verhief schoten haar oren schuchter naar achter waarna ze gespannen naar de grond keek. Daar was het dan, een straf of niet dan? Echter volgende geen negativiteit maar woorden die kalmte probeerden te creëren in de chaos dat shadowclan moest voorstellen. Langzaam leek de clan ook wat kalmer te worden bij zijn woorden en nadat hij zijn zegje had gedaan voelde ze plots iets en werd ze zowat van de grond gegrepen. Verrast keek ze op, waarna ze met grote groene ogen opkeek naar de grote pluizenbol. Even gaf de medicine cat haar een lik over haar bolletje en even haalde ze een pootje op de tranen die inmiddels over haar wangen aan het lopen waren weg te vegen. “Dat is een geweldig idee Cricketpaw. Ik zal vragen aan Starclan of ze willen helpen, en hopelijk droomt iemand samen met me om ons advies te geven” Uh... Uhm... Even knikte ze snel waarna haar beide pootjes ophaalde en sneller haar gezicht probeerde schoon te maken. Ze leek haast op een hamster die haar kopje schoon aan het wassen was. Deels was ze dat ook aan het doen. Zichzelf ontdoen van het zouten water was ook goed voor haar. "Acefray?" klonk er zachtjes van haar af. "Kunt u me straks misschien vertellen, als u tijd hebt natuurlijk, wat u ziet in u starclan dromen," ze had al veel verhalen van andere katten gehoord. Maar zij waren uiteraard nooit zelf naar die plek geweest, laat staan samen gedroomd met hun voorouders.