{Jaytail} This was an accident, not the kind where sirens sound

_{Een nerveuze maar toch opgewonden rilling liet Minnowspots haar driekleurige pels omhoog staan. Ze wist zichzelf geen houding te geven. Vlinders gemaakt van lood leken door haar buik te fladderen. Ze was er al vrij zeker van geweest dat het misschien wel zo kon zijn, maar een bezoek aan de medicine cat had het bevestigd. Opnieuw huiverde Minnowspots zachtjes terwijl ze het kamp rond tuurde. De herfstkleurige kattin was gespannen van haar snorharen tot haar staartpunt terwijl ze naar een specifieke, langharige kater zocht. Ze schoot meteen in beweging toen ze hem spotte en liep meteen naar hem toe. “Jaytail?” miauwde ze met een nerveuze maar hoopvolle glimlach, terwijl haar snorharen zenuwachtig trilden.}

De kou had toegeslagen, sneller dan dat hij misschien gewild had, maar gelukkig was zijn lichaam er al klaar voor. Langzaam maar zeker kwam zijn extra dikke vacht tevoorschijn, klaar om de kou goed op te vangen. Nog even en het zou alweer leaf-bare zijn. Een rilling schoot even door zijn lichaam, niet door de kou, maar door de herinnering die zo nu en dan door hem heen schoot. Hij nam even een diepe ademteug, waarna hij zijn kopje even schudde. Hij moest er niet teveel aan denken, Snow had hem zo ver gebracht en daar was hij dankbaar voor. Hij glimlachte zachtjes, waarna hij zijn muisje op pakte en zijn weg richting het kamp weer vervolgde. Ze moesten nu zoveel mogelijk proberen te eten nu het nog kon, binnenkort zou prooi schaars zijn, hoe vreselijk dat ook was. Zodra hij het kamp binnen liep, liep hij rustig naar de prooistapel toe, waar hij rustig het muisje neerlegde, waar een andere kat van gevoed kon worden. "Jaytail?" klonk er ietwat nerveus, waardoor hij zijn kopje draaide en glimlachte. "Hey Minnow," sprak hij rustig tegen de jongere poes, waarom ze nerveus was wist hij niet, maar hij hoopte dat hij haar nervositeit een beetje kon laten afzakken, dat verdiende ze immers wel.

Hij reageerde oké, dank de Starclan, dit ging tot nu toe nog best oké. Want ondanks dat ze opgewonden was, en ergens ook blij, had ze toch ook ergens een lichtelijk ongemakkelijk voorgevoel. Wat als het níet oké zou zijn? Maar zijn lach maakte alles zoveel beter. Ze glimlachte lichtelijk nerveus terug en hield haar kop wat scheef naar de kater. "Zouden we.." begon ze, even haperend, "Zouden we een stukje kunnen gaan lopen? Samen?" Ik moet je iets vertellen en alleen ga ik het niet redden. Die woorden kreeg ze niet over haar lippen.

De poes glimlachte licht nerveus terug naar hem toen hij glimlachte. Hij had nog geen rare opmerkingen gemaakt toch? Waarom was ze dan zo nerveus? Het vorige gesprek was alles behalve nerveus.. En het was ook goed afgelopen. "Zouden we.." begon ze licht haperend, waardoor hij haar even vragend aan keek. Dear lord hij hoopte dat hij zich niet misdragen had? Nee, dan zou ze zich toch echt wel anders gedragen mocht hij hopen. "Zouden we een stukje kunnen gaan lopen? Samen?" Hij glimlachte weer, zo charmant als hij was en knikte. "Samen met jou? Altijd darling." sprak hij met een charmante grijns op zijn kop. "Specifieke plek in gedachten?" vroeg hij vervolgens rustig aan de poes.

_{Gelukkig leek Jaytail absoluut niet boos te zijn, maar tegelijkertijd wist ze niet hoe hij daadwerkelijk zou reageren. Ging hij goed om met zijn kinderen met Snowdrop? Ze had er eigenlijk nooit zo op gelet, ondanks dat ze wel eens dromerig hem na staarde als hij door het kamp liep. Haar hart sloeg een slag over toen hij haar darling noemde, maar ze schudde het van zich af. De zenuwen overstelpten die gevoelens. De driekleurige kattin haalde haar schouders wat gespannen op. Waar niemand ons kan horen. "Mhm, niet echt, laten we maar gewoon een rondje gaan," probeerde ze, waarna ze zich naar de kamp uitgang draaide en met een nerveus zwiepende staart naar buiten liep. Ze liep een tijdje woordloos door, continu met haar oren draaidende of ze misschien nog iemand hoorde in de buurt. Het duurde eventjes tot ze tot de conclusie kwam dat het waarschijnlijk veilig was om te spreken. Ze kwam dan ook abrupt tot een halt en vloog het probleem aan op de enige manier die haar vertrouwd was, direct en met weinig tact. “Jaytail, ik ben in verwachting. Van jouw kittens.”}

Een wandeling met de prachtige poes genaamd Minnowspots? Natuurlijk kon hij dat niet afslaan. Elke kater zou hem slaan als hij de knappe poes zou laten zitten. En dat was iets wat hij natuurlijk niet wilde. ”Mhm, niet echt, laten we maar gewoon een rondje gaan,” klonk er van de poes af, waarna ze zich omdraaide en weg begon te lopen. Hij merkte vrijwel meteen op dat ze nerveus met har staart sloeg. Ze waren al een keer samen op pad geweest, dus waarom was ze zo nerveus? Ze hadden een leuke tijd samen gehad en hij zag daarom ook geen reden waarom ze zo nerveus hoefde te zijn. Ze was ook de hele weg stil, iets wat hij niet van de vrolijke, opgewekte poes verwachtte. De vorige keer was het lachen, praten en van alles doen. En nu? Nu was het gewoon stil. Toen de poes abrupt stopte moest hij eerst opletten dat hij niet tegen haar botste, waarna hij zijn kopje ietwat scheef hield. ”Jaytail, ik ben in verwachting. Van jouw kittens.” Hij knipperde even verward, waarna hij begon te fronsen. Uhm. Wat? Het duurde dan ook een tijdje voordat hij weer woorden kon vormen in zowel zijn gedachten als hardop. ”Dat kan niet.” Sprak hij meer tegen zichzelf dan tegen haar, maar toch echt wel luid en duidelijk. Hij had al kittens. Kittens met Snowdrop. Meer dan dat wilde hij ook niet hebben. ”Je moet een fout hebben gemaakt, meissie.” vervolgde hij met een schaapachtige glimlach. Hij kon niet de vader zijn van haar kittens. Dat was gewoon… ongehoord. Dat was iets wat niet kón gebeuren.

_{Met grote hoopvolle ogen keek Minnowspots hem aan, wachtend op zijn reactie. Haar hart klopte pijnlijk in haar borstkas en ze slikte een grote brok in haar keel weg. Maar de kater zou het snappen toch? Ze hadden dit immers samen gedaan. Ze hadden er samen voor gekozen om dit te doen. Alles zou goed komen en ze zouden samen voor de kittens zorgen. Maar die droom viel in duizend stukjes uiteen bij de woorden van Jaytail. Niet eens paniek, of een vraag, gewoon een glasharde ontkenning. Minnowspots haar oortjes zakten langzaam in haar nek en haar ogen werden groot van tranen. "H-hoe bedoel je.. het kan niet?" stamelde ze, duidelijk ontzet door zijn woorden. "Die dag.. we hebben.." haar stem stierf af. Dat was hij toch niet vergeten? De kater had zelf kittens. Hij besefte zich toch wel dat van dat soort dingen.. Ja toch?}

De poes keek hem met zulke grote, hoopvolle ogen aan. En als het iets anders was dat ze hem vertelde was hij er vollop in mee gegaan, maar dit? Dit? Dit was gewoon not done. Minnowspots had een grote fout gemaakt, hij kon niet de vader zijn van die kittens. De oortjes van de gevlekte poes zakten in haar nek, haar ogen werden groot en gevuld met tranen, maar dat boeide hem allemaal voor geen reet. Hij was een lijn overgestapt en hij voelde paniek die hij niet probeerde te laten zien. Hij had nooit gewild dat dit gebeurde, hij hoorde samen te zijn met Snowdrop, hij had kittens met de poes waar hij van hield.. en niet.. niet Minnowspots. "H-hoe bedoel je... het kan niet?" stamelde de poes, ontzet en Starclan wist allemaal wat nog meer. Het kon gewoon niet zo zijn, ze loog allemaal om zijn aandacht maar te trekken. "Die dag.. we hebben.." de stem van de poes stierf af na die woorden en hij keek recht met zijn groen-gele ogen naar de gouden ogen van de poes. "Mooie fantasieën heb je, maar dát is niet gebeurd." sprak hij met een lage stem tegen de poes. En hij meende elk woord. Dit was één grote fout, niks meer, niks minder. De poes had gewoon een fout gemaakt, een andere kater die op hem leek allicht. "Ik weet niet wie de biologische vader is van die kittens, maar je gaat ze niet op mij afschuiven." Dit moest vast een zieke plot zijn om haar affaire met een kater buiten de clan te verdoezelen. Wat was hij dom, natuurlijk was dat haar plan geweest. Zij kon dan schaamteloos door gaan terwijl hij voor de kittens zou gaan zorgen alsof het de zijne waren. No way.

_{Haar hart leek langzaam in kleine stukjes te verbrijzelen, om vervolgens te versplinteren, tot er enkel nog stof over was toen ze de blik van Jaytail zag. Er was weinig meer over van de lieve, charmante kater waarvoor ze gevallen was. Had hij haar belazerd? Bedrogen? En wat moest ze nu dan? Wat met de kits? Ze wilde wel ooit kits, maar niet op deze manier? Niet op de manier die Jaytail haar nu opdrong? Moest ze het nu alleen doen? Haar hoofd duizelde van de vragen en tranen welden op in haar ogen. Hij deed haar af als de één of andere sloerie die met allerlei katers ging liggen rollebollen. Maar dat was ze niet, hij was de enige, ze wist heel erg zeker dat hij de vader van de kits was. En toen ging hij zo doen. Ze wilde deze kits ook niet, ze wilde geen alleenstaande moeder zijn. Als ze het kon zou ze ze op dit moment per direct weg wensen. Ze kon dit helemaal niet alleen. Ze wilde dit niet alleen. Minnowspots begon te trillen op haar pootjes terwijl ze naar hem keek, verbijsterd, ontsteld. Hoe 'kon' hij? Hoe kon hij haar dit aan doen. Haar oortjes gingen plat in haar nek terwijl ze door allerlei emoties heen ging. In een flits haalde ze uit, al haar woedende kracht in deze slag naar zijn kop verzamelde. Hopelijk zou ze vacht meepakken, hopelijk zou ze huid mee rijten. "Ik ben blij voor Snowdrop dat ze niet meer bij je is! Jij ongelofelijke schurftige rat!" En met die woorden spurtte ze huilend weg.}

De poes was ontdaan door zijn reactie, maar dat kon ook niets anders dan gespeeld zijn. Maar wat hij niet verwachtte was een pets naar zijn kop, waarbij hij de nagels van de poes in zijn wang voelde gaan. Woest keek hij haar aan, hoe kon ze hem dit flikken! "Ik ben blij voor Snowdrop dat ze niet meer bij je is! Jij ongelofelijke schurftige rat!" klonk er van de gevlekte poes af, waarna ze weg spurtte en hij aan de grond genageld stond. "Mousedung." gromde hij even boos toen hij zijn poot langs zijn wang haalde en een paar druppels bloed mee veegde. Ze had hem goed te pakken gehad, maar dat alles boeide hem niet zo erg. Hoe durfde ze Snowdrop hierin te betrekken? Woedend, bijna laaiend keek hij in de richting waar de poes naar toe was gegaan. Hoe.. hoe durfde ze. Niemand, maar ook niemand mocht Snowdrop er in mengen. Zijn borstkas ging hevig op en neer, als ze er nog was geweest was hij zonder twijfel op der gesprongen en wie weet wat er dan was gebeurd. Hij was in ieder geval niet blij en als blikken konden doden... Hij draaide zich om, met zijn staart slaande, en liep woest de andere kant op, hij wilde niks meer met haar te maken hebben.

-Topic uit