Met Me Inside

Er stond een gehumeurde uitdrukking op zijn snuit. Er redelijke kras liep over zijn schouder. Een Vlaamse gaai had hem ontdekt en aangevallen, waardoor zijn jacht hierop mislukte. Hij had het al schoongelikt en had geen zin om langs zijn dochter te stappen, dus hoopte hij dat het niet zou ontsteken of dergelijke. De grote deputy ging zitten, waarbij hij het kamp doorkeek. Hield iemand zich niet aan de regels, was er iemand die niks te doen had? Zijn gele ogen gleden van kat tot kat. Een windvlaag trok aan zijn vacht. Kort keek hij naar de lucht, die donkerder begon te worden. Leaf-fall kwam eraan; de afgelopen weken hadden ze veel temperatuurschommelingen gehad, het was maar afwachten wanneer de temperatuur voor goed naar beneden ging.
- Open

Iedereen leek zo humeurig zeg, sinds de regen af en toe viel en de wind wat kouder was geworden, besloot iedereen zelf ook maar kouder te worden. Faintkit, die niets anders dan de warmte van de Nursery kende, snapte er helemaal niets van. Waarom kwamen al die chagrijnige warriors dan niet gewoon bij hen liggen? Daar was het warm en gezellig, hoor. Toen de poes dat echter eens aan haar moeder had voorgesteld, had die slechts schampertjes gelachen en haar een aai over de bol gegeven. Kennelijk was de Nursery niet voor warriors bedoeld, een stomme regels als je het haar vroeg. Daarom ook was ze vandaag de nursery uit gestapt, inmiddels wist ze vrij goed waar alles was en kon ze zich op gevoel door het kamp manoeuvreren. Daarbij had ze er werk van gemaakt om contact te leggen met zo veel mogelijk katten, omdat die warriors toch zo bar interessant waren! Als gevolg daarvan kon ze ieders geur nu redelijk herkennen, al bleven sommigen nog een beetje vaag. Een die niet vaag was, echter, was die van Panthergrowl. De grote kater zat kennelijk midden in de koude wind en rook ook nog eens lichtelijk naar bloed, zoals haar poot eens had geroken toen ze die aan een doorn had gesneden. Wat bezorgd stapte ze op de ander af en stopte pas toen haar snorharen langs zijn poot wreven. Ze zat veel dichterbij dan normaal was, maar goed, Faintkit had daar geen idee van. "Dag Panthergrowl, je, ehm, u ruikt naar bloed, heeft u pijn?" ze trok een bezorgd gezicht naar zijn poot. "Anders kan ik u wel naar Chivypaw brengen! Ik weet namelijk al helemaal zelf waar dat is," verkondigde ze trots.

De deputy hield zijn oog op twee apprentices, Mellowpaw en Rainpaw, die wat met een vis aan het Furball waren. Het leek of er binnenkort wel een onenigheid zou kunnen uitbarsten, dus wilde hij eigenlijk naar hen toe gaan, maar hij werd gestopt door een kitten die met de snorhaartjes langs zijn poot streek. Verbaasd keek hij op, maar zijn blik verzachte wat toen hij doorhad met welke kit hij te maken had. Faintkit, een kitten met erg slecht zicht. Dat was hem ondertussen wel bekend geworden (er gebeurde immers maar weinig in het kamp zonder dat hij ervan wist). Maar alleen omdat ze blind was, betekende niet dat ze ook niet slim was. Meteen vroeg ze aan hem of er iets mis met hem was en kort zuchtte hij. Die nieuwsgierige kittens altijd ook. "Dat klopt, Faintkit," miauwde hij. "Er is wat fout gegaan bij de jacht, maar ik hoef niet naar Chivypaw toe hoor. Het is niet zo ernstig." Hoopte hij. "Wat goed dat je al weet waar het is," prees hij haar echter wel. Hij zag dat ze potentie had, het was jammer dat ze nooit volwaardig warrior zou kunnen worden. Maar Panther was niet aangelegd om overal maar om te treuren. Hij was snel boos, maar verdrietig niet. Ze zouden vast ook goede taken voor haar kunnen vinden als elder. Ondertussen hield de kater nog steeds de twee apprentices in de gaten, die nu - zoals verwacht - aan het argumenteren waren van wie de vis nou eigenlijk was.

De ander zuchtte en leek een beetje moe te zijn, maar dat zou Faintkit niet tegenhouden hoor! De poes hoorde verderop wat gerommel, een schermutseling tussen twee katten. Kort draaide ze haar oren ernaar toe, maar ging er verder niet op in. Ze wilde gezellig met Panthergrowl praten.  "Dat klopt, Faintkit," sprak de kater en ze glimlachte vriendelijk naar waar ze dacht dat zijn hoofd zat. "Er is wat fout gegaan bij de jacht, maar ik hoef niet naar Chivypaw toe hoor. Het is niet zo ernstig."  kort hield ze haar kopje vragend scheef. Wow, wat was Panthergrowl toch stoer. Opgewonden trilde de poes met haar snorharen. "Wouw, als ik apprentice ben, ga ik ook zo'n goede jager worden!" sprak ze vrolijk en met geen enkel idee dat ze nooit het -paw achtervoegsel zou dragen. Haar moeder had het nog niet aan haar durven te zeggen, wat het eigenlijk alleen nog maar mee cru maakte. "Wat goed dat je al weet waar het is," bij het complimentje veerde ze helemaal op, waarna ze ongegeneerd zich nestelde tussen de poten van de grote kater. Faintkit had niet zo'n idee van persoonlijke grenzen, bovendien had ze veel respect voor de deputy, maar hij was ook gewoon lief hoor. En ze ging graag bij lieve katten zitten. Haar oortjes waren weer gericht op de strijdende apprentices, zachtjes gniffelde ze. "Jongens ook hé?" echode ze wat ze haar moeder eens afkeurend had horen zeggen. "Zo ga ik niet zijn hoor, ik ga de beste jager worden en vissen vangen voor iedereen, dan hoeven ze niet te vechten," snorde ze tevreden tussen de poten van haar grote vriend.

Verbaasd keek Panther op toen ze begon over hoe zij het ging doen later, als apprentice. Oh. Oh. Rosehuff had haar dochter nog niet verteld dat ze niet goed kon zien. Kort zuchtte de kater. Hij zou haar daar zo snel mogelijk tot moeten aansporen. Het was een moeilijke mededeling, maar wel een erg belangrijk, al helemaal nu Faintkit zeker op leeftijd kwam waar ze dit kon begrijpen. Na zijn complimentje nestelde de kleine kit zich tussen zijn poten en verrast snorde hij, wond vergeten. Als er iets was waar Panther soft voor was waren het wel kittens. De kater moest hardop lachen toen Faintkit begon over hoe jongens dan wel niet waren, zo klonk ze precies als haar strenge moeder. Hij gaf de kit een lik over haar oor heen. "Zo is het," reageerde hij met een lach in zijn stem. Opnieuw begon Faint over hoe zij alles later zou aanpakken. Met een glimlachje luisterde hij naar haar, al stond er lichte pijn in zijn ogen. "Dat is een heel slim plan, Faintkit," miauwde hij waarbij hij haastig op zoek was in zijn kop naar een oplossing op dit probleem. Ze wilde zo graag apprentice worden, was er niet een manier waarop ze toch het gevoel had mee te doen met haar leeftijdsgenootjes? Maar Panther was niet de aller slimste deputy, was meer daden dan denken, en kwam niet zo snel op iets. "Hey Faint, kan je is naar mij kijken? Ik wil iets uitproberen," miauwde hij toen maar. Misschien was haar zicht niet zo slecht als ze eerst gedacht hadden.. Hoopte hij.

De grote deputy moest lachen om haar woorden en gaf haar zelfs een lik over haar bol. Faintkit snorde luid en had tevreden haar ogen dicht getrokken. Inmiddels begon ze al best wel groot te worden, maar ze zou nooit te groot zijn om tussen iemand zijn voorpoten te liggen. Hoopte ze dan! Panthergrowl stemde met haar in over jongens en keurde haar toekomstplannen goed. De oriental poes had door dat hij wat afwezig leek te zijn, maar Faintkit zocht er niet echt een andere betekenis achter. Misschien deed zijn poot nog zeer van de jacht, maar dat was oké, ze zou wel met hem praten totdat hij het vergat. Of even langs Chivy gaan, natuurlijk! Eventjes was het stil en als Faintkit zijn gezicht had kunnen zien, had ze kunnen merken dat hij diep in gedachten verzonken was. Net toen het poesje de stilte wilde verbreken met een vraag, deed de kater dat al. "Hey Faint, kan je is naar mij kijken? Ik wil iets uitproberen," wat verward hield ze haar kopje schuin, een lichtelijk bezorgde frons op haar gelaat. "Uhm, hoe bedoelt u precies, Panthergrowl?" vroeg ze hem dan ook twijfelend, niet precies snappend hoe ze moest kijken. Mama had gezegd dat dat lastig voor haar was. Oh! Toen viel het kwartje echter en glimlachte ze hem warm toe, haar kop gericht naar de plek waar ze zijn ademhaling kon horen. Haar moeder had haar dat geleerd, kennelijk vonden katten het fijn als je hoofd die kant op keerde. "Oh! Heeft Rosehuff het u niet vertelt? Ik kan niet 'zien'," misschien wist hij het nog niet, dat was niet erg! Veel katten wilden zich dan nog wel eens rot voelen, als snapte ze niet precies waarom. Iedereen leek te doen alsof dit 'zien' zoiets noodzakelijks was, maar Faintkit was zonder geboren en kon zich niet eens inbeelden hoe het moest zijn. Haar wereld bestond uit geuren, geluiden en vrienden, en daar was ze hartstikke blij mee. We hoefde er nu te zien? De poes krulde haar donzige staartje haast geruststellend om zijn  grote poten heen. "Maar ik vind het niet erg hoor! Ik kan door mijn neus nog steeds winnen met verstoppertje," gniffelde ze.

Oh nee, had hij het nu verpest? Er verscheen een frons over het gezichtje van Faint en ze bleek de opdracht niet te snappen. Oké, dan was het dus erger dan hij gedacht had en had Rosehuff niet het volledige verhaal verteld. Hij had gedacht dat haar zich slechter was, maar niet niet bestaand. De warme glimlach die plots over haar gezichtje gleed deed zijn kleine hartje opwarmen. Ook over zijn snuit trok een glimlach. Nu vertelde Faintkit zelf dat ze niet kon zien, dus dat had ze wel door. Ze wist dan blijkbaar niet dat dit voor problemen zou zorgen bij haar training. Haar staartje wikkelde om zijn poten heen de deputy glimlachte, al helemaal om haar volgende opmerking. "Dat zal vast en zeker," miauwde hij warm. Hij wist niet goed wat te zeggen. Ergens wilde hij een belofte maken die hij misschien niet kon houden. "Zal ik jou trainen, hm, als je zes manen wordt?" vroeg hij haar toen toch maar. Ze zou elder worden, dat was zeker, maar misschien kon hij de klap wat minder zacht maken.. Hij vond het maar niks dat ze dalijk in de elders den moest liggen met zes manen oud, dan kon ze beter in de apprentice den liggen. Waarschijnlijk zou ze wel haar elders naam moeten krijgen, anders zou het verwarrend kunnen worden.. Maar hij zou haar wel kunnen helpen met dingen zoals prooi zoeken met de neus en zo, hopelijk.

Het was niet zo vreemd hoor, heel veel katten vroegen haar of er iets was met haar ogen. Nog altijd snapte ze de kit het niet zo goed, immers, probeer maar eens uit te leggen wat 'zien' is aan iemand die dat nog nooit heeft ervaren. Het zat haar echter niet zo dwars, hoewel sommige katten soms onwijs ervan konden schrikken. Nee hoor, ze was geduldig genoeg om het telkens weer uit te leggen. Voor de rest was ze helemaal niet anders, hoor! in plaats van haar oogjes, waren het haar grote oortjes die constant alle kanten op schoten om het hele kamp in de gaten te houden. Nu, echter, waren ze naar haar grote vriend de deputy gericht, want die had al haar aandacht. "Dat zal vast en zeker," klonk er warm en Faintkit glimlachte breed. De poes wilde net voorstellen om dan verstoppertje te spelen, zodat ze het kon bewijzen, toen de ander weer verder sprak. "Zal ik jou trainen, hm, als je zes manen wordt?" haar oortjes sprongen recht overeind en haar snorharen trilden gelukkig. "Oh! Oh! Wil je, eh, u dat echt?" sprak ze, in haar enthousiasme even haar gewoonlijke beleefdheid vergetend. "Dat zou ik echt heel erg tof vinden!" spinnend probeerde ze hem een kopje te geven, maar had verkeerd ingeschat waar zijn hoofd was, dus raakte ze wat onhandig zijn borst terwijl ze half op hem viel. Zachtjes gniffelde ze . "Sorry..." Lastig hoor, maar het ging om het gebaar.