Rustig ligt hij op zijn zetel in de nu wel kouder geworden huis. Hij maakt zich zorgen, grote zorgen. Waarom komt ze niet terug? Het oude vrouwtje kent hij al sinds hij al een paar maanden oud was. Ze had hem tussen een hoop vuilnisbakken op straat opgemerkt. Hij was zelf nog blind en de enige reden dat hij weet dat hij tussen het vuil zat, is ook omdat hij nooit die doordringende geur zal vergeten. Jammerend had hij naar zijn moeder geroepen, angstig. Paniek nam het van hem over als hij ineens werd opgetild door iets dat niet zijn moeder was. Hij herinnert zich nog de paar rare handen en later pas besefte hij dat die rare handen van een twoleg is die altijd van die enge witte plastieken handschoenen.
Hoe dan ook, hij beseft heel goed dat dat vrouwtje de reden is dat hij nog leeft. Waar is ze? Het is nu al een paar dagen geleden, het rennen achter de vier poezen in huis geeft hem ook al geen plezier meer. Sandusky is de enige kater in huis. Het vrouwtje is helemaal alleen en héél af en toe komen er twee andere twolegs langs die hen het gevoel geeft dat de katten niet welkom zijn in hun eigen domein. Hij heeft zo het gevoel dat die twee haar kinderen moeten zijn, die volwassen hebben en dus dan ook ergens anders leven.

Plots gaat de voordeur open en springt hij van zijn zetel om zijn eigenaar te begroeten. In plaats van een warm weerzien, voelt hij een harde klap tegen zijn zij en wordt hij door de ruimte geslingerd. 'Rotbeesten!' roept één van de twee kinderen. Zonder dat Sandusky het goed door heeft, beginnen ze allebei in de kasten te zoeken. "Hey, daar mag je niet zo maar in." probeert hij, wetend dat ze hem toch niet zullen verstaan. De klap tegen zijn zij zorgt ervoor dat zijn ribben pijn doen en het moeilijk is om te stappen. Hij wordt, nu door een hand, ruw opzij geduwd. De vier andere poezen kruipen weg achter kasten en open deuren. De voordeur staat nog steeds open, waar nu een derde persoon binnen komt, "Pak die beesten mee en dan maken we hier alles leeg," reageert de tweede persoon zonder om te kijken. De derde persoon is een zware man die een paar dozen met tralies vast heeft. Het lijkt op die dozen dat gebruikt wordt als ze weer eens naar die vrouw met haar plastieken handschoenen gaan, maar deze zijn vies en akelig. De man vindt de verstopte poezen en grijp ze hardhandig bij hun nek om ze dan ruw in de dozen te gooien. "Sandusky, help!" maar nog voor hij te hulp kan schieten, marcheert de grote man zijn richting uit. Hij kan nog net tussen de twee benen springen. Nu is het een race tegen de klok, richting de voordeur. Het belletje van zijn halsband gaat wild te keer, net zo hard als zijn klein hartje. De halsband is zo grijs als de muisgrijze vlekken die op zijn pels gecombineerd zijn met het spierwitte.
Zonder om te kijken loopt hij naar buiten, de straat op. Nog net kan hij de mensen daar ontwijken en loopt hij door voor zijn leven. Als hij uiteindelijk buiten adem is, stopt hij. Hij kijkt om zich heen.
"Waar ben ik?" Dit was dan ook de eerste keer dat hij ooit zijn poten buiten zet. Hij krimpt ineen van de pijn en valt op de grond. De klap in zijn zij had hij al die tijd niet gevoeld, maar nu lijkt het alsof hij geen adem heeft. Paniek maakt zich meester over hem.

~Open voor wie een newbie wilt verwelkomen~

Het duurt even voor hij op adem komt, nog langer voor hij zich realiseert dat er iemand achter hem staat. Hij springt verschrikt op - tot zo ver dat kan met de pijn in zijn zij - en kijkt de kater aan. Even neemt hij de tijd om de gedaante voor hem te onderzoeken. Zou dit één van die straat katten zijn die hij altijd voor het raam zag lopen. Hij had ze altijd wel met een tikkel jaloezie aangekeken. Ze lijken zo vrij. Ondertussen dat hij opgesloten was. Al was hij er niet kwaad om dat hij warm voor de kachel kon zitten in de koude wintermaanden. Het is goed mogelijk dat hij net te lang staart, maar af en toe ziet hij sterren voor zijn ogen, die hij probeert weg te knipperen. Dus hopelijk merkt de kater voor hem het niet eens op. Bij het woord gevaarlijk kijkt Sandusky op, nu pas beseffend wat hij net heeft gedaan. De straat ziet er inderdaad niet zo uitnodigend uit, de duistere en smalle straat. Zelf als de zon op zijn hoogste punt staat, blijft dit een koude plek.

Voorzichtig probeert hij zich op zijn poten te heffen, maar dreigt om te vallen. Uiteindelijk kan hij stevig op zijn benen staan. "Je hebt gelijk, ik moet ze gaan redden," zegt hij tussen het puffen door. Hij durft de straatkat niet aan te kijken, beetje beschaamd. Niet dat hij weet waarvoor.
Op de eerste splitsing kijkt hij twijfelend naar de richtingen. 'Waar moet ik naartoe?' Op geluk van zegen neemt hij de rechter straat, zonder te weten dat die de volledige andere kant is van waar zijn huis is.