Lost

Banepaw liep met rustige stappen door de twoleg place, onbewust van het feit dat ze de Bloodclan grens had overgestoken. Hoewel ze zeker had geleerd hoe ze markeringen moest ruiken, had ze nooit echt opgelet, iets wat ervoor zorgde dat fouten zoals deze konden gebeuren. Daarbij had ze altijd mousedung gehad aan grenzen, regels of alles wat ook maar iets in de buurt van luisteren kwam. Al was de kattin niet goed in de realisatie wat er allemaal mis zou kunnen gaan als ze dit aanhield. Het was niet dat ze sterk was om iedereen, of uberhaupt maar iemand te kunnen afvechten. Hoewel ze de geur droeg van een volwassen kattin, droeg ze het formaat van een apprentice. Haar prachtig zwart witte pels hadden een aangename omhelsing met haar zichtbare ribben. Ze was zwak. Zowel fysiek als mentaal. Trauma had haar in de greep en liet haar agressief zijn, rebelleren, alles doen om haar constante angst te verbergen. Want op het moment dat ze die zwakte zou tonen zal het haar einde worden, ze wist het gewoon. En vandaar dat ze met haar staart dominant de lucht in liep, haar groen-gele ogen fel en uitdagend, terwijl ze zich afvroeg waar ze eigenlijk was en hoe ze in de naam van Starclan ooit weer thuis zou komen. Er was haar vertelt dat ze hier niet heen mocht, iets wat de precieze reden was waarom ze hier nu liep. Het enige voordeel aan deze plek was dat ze alleen was.

+ Cobra first, doe wat je wilt zolang ze maar blijft ademen~

De zwart-witte kattin hoopte dat ze nog een weg naar huis zou vinden voor het donker werd. Al wilde ze dit niet toegeven. Hoe vaak ze ook op haar onbenullige clan aan het klagen was, je haalde niet weg dat de kattin nooit anders had gekend. Geboren in Shadowclan en op jonge leeftijd naar Thunderclan gebracht, ze had nog nooit een nacht alleen in het leven gestaan. Het idee van slapen op zo’n eenzame en onbekende plek was beangstigend voor haar. Dit was gelukkig niet van haar af te lezen. Voor ieder ander leek ze enorm zelfverzekerd en comfortabel in zichzelf op de manier hoe ze door de straten liep. Toch kon ze het niet verhelpen hoe de pels bij haar staart en rug omhoog kwam te staan bij het horen van een vreemde, grommende stem. Ze had de ander niet aan horen komen. Haar helder groene ogen namen de vreemde in zich op. Hij was een zwarte kater met groen in zijn ogen en halsband. Ze wist vaag dat een halsband Bloodclanner betekende, maar voelde niet de logische angst om ervan te vluchten. Bij zijn woorden snauwde ze dan ook puur uitdagend en agressief terug, al zouden sommige kunnen zien dat haar agressie enkel opgebouwd was uit angst. “Oh? Dus dat is de stank” Ze had niks geroken. “En wat boeit mij het in welk territorium ik loop? Een straat is een staat. Dus stel je eigen niet aan en ga nuttige dingen doen, zoals mij met rust laten, Snake-heart” ze voegde het scheldwoord hartelijk toe, waarna de kleine kattin verder liep.