Train Tracks

Waarom hij hier was, wist hij niet precies. De kater had wel vaker monsterlijke wezens van staal, die de mensen 'treinen' hadden genoemd, zien vertrekken. Er was een heel gebouw waar mensen zich naar toehaastten om in een van deze dingen in te stappen en te vertrekken naar verre oorden. Nooit had hij er echt aandacht aan besteed, immers deden de tweepotige weirdo's zoveel vreemde dingen dat hij nergens meer van op keek dezer dagen. Toch was hij er vandaag heen gegaan, geslopen over de daken totdat hij bij het kleine gebouw aan het einde van de stad kwam. Vanaf daar was hij de trein gevolgd, over het stalen pad dat voor hem gemaakt was. Het metaal was nat en glibberig door de regen die bleef vallen, maar voor eens maakte Jinx zich niet zoveel zorgen om een natte vacht. Zijn gedachtes gingen uit naar het metalen monster wiens sporen hij volgde. Zou het nooit ergens anders heen willen? Was het niet slopend om telkens hetzelfde pad te nemen dat voor je was uitgelegd? Of misschien was het ook wel een bepaalde vorm van rust, dat je altijd wist waar je aan toe was. Misschien was dat ook zo slecht nog niet. Nuja, tot de dag dat de stroken zou oud waren dat ze uit elkaar zouden springen. Wat dan? De trein zou terecht komen in het gras, volledig ontspoord en gebroken. Misschien was dat ook wel met hem gebeurd, lag hij nu te creperen in het gras.
Een hard gedonk bracht hem terug naar deze wereld. De zwarte kater keek achter zich en zag daar twee felle lichten die hem haast verblindden. Zonder haast stapte hij van het spoor af en net optijd ontweek hij de voorbij denderende trein. Met zijn geel-groene ogen keek hij toe hoe het mechanisme voorbij kwam razen, haast kon hij gezichten van mensen onderscheidden achter het vuile glas. Toen de trein echter voorbij was, besefte de kater dat hij zich in niemandsland bevond; hij had de rails tot in het rogue territoirum gevold en aan de hemel te zien zou ze nacht snel intreden.

Azola!

Hoewel ze zich goed wist aan te passen aan verschillende situaties, waren deze uitersten ook voor haar erg uitputtend. Voor onbekenden zou dit niet zo snel zichtbaar zijn, maar als je haar al vaker gezien had - wat weinig gebeurde, vaak verdween ze weer van de kaart voordat iemand zich echt aan haar hechten kon - viel het op dat ze magerder was. Haar ribben waren duidelijk zichtbaar, en als ze stilstond, konden ze geteld worden. Vandaar dat ze was weggetrokken uit de stad, voor nu. Het rogueterritorium beviel haar niet, maar het was een tijdelijke oplossing. Misschien eisten deze aanhoudende natuurrampen wel dat ze weg trok, en dat zou ze dan ook doen, want in dit gebied zou ze niet lang blijven. Ze leefde aan de verre uiteindes ervan, zodat ze zo min mogelijk katten tegenkwam. Vlakbij een plek met veel mensen, waar ze in en uit een grote constructie stapten die zich met een razende snelheid wist te verplaatsen. Het was een dodelijke plek, waardoor het haar aantrok; dat betekende immers dat er niet veel katten kwamen. Echter was er op deze door mensen drukbezochte plek geen eten te vinden, en was het onmogelijk om niet af en toe het werkelijke rogue gebied in te trekken. Vandaag was zo'n dag dat ze er toch werkelijk op uit moest. Ze bleef het pad van de enorme constructie volgen, aangezien die iedere vijftien minuten langskwam en zo de meesten afschrikte. Prooi was hier dus ook vergezocht, maar ze ging liever met een lege maag naar bed dan met klauwen in haar rug. Echter kwam ze een bekende zwarte vacht tegen op haar dagelijkse 'jacht', en hoewel ze zich voorgenomen had om zich aan niemand te hechten, was ze blij om hem weer eens te zien. De laatste keer moest zeker een half jaar geleden zijn, en sindsdien had ze niet meer een fatsoenlijk gezelschap gehad. Haar blauwe ogen keken zijn richting op, om zijn aandacht te trekken zonder al te veel geluid te maken.

De trein liet zijn zwarte, lange vacht nog éénmaal opwaaien voordat het enorme, slang-achtige monster aan de hemel verdween. Jinx zoog zijn longen vol met lucht en zuchtte luid, waarna hij achter zich keek. Toen hij bemerkte hoe ver hij wel niet was afgedwaald ontstond een frons op zijn gelaat. Dat zou nog een overnachting in het rogue gebied worden, zoals hij wel zoveel vaker had gedaan. De enige die hem zou missen was waarschijnlijk zijn leerling en die zou niet veel tegenkijk hebben tegenover een dag vrij. Dus besloot hij de metalen stroken terug te volgen totdat hij een redelijke verblijfplaats kon onderscheiden. Immer wist hij dat als hij nu zomaar onbekend gebied in zou gaan, hij de weg kwijt zou kunnen raken. Ergens leek dat hem zo gek nog niet, maar aan de andere kant was hij er nog niet klaar voor om alles in zijn stad achter zich te laten.
De kater stopte echter abrupt in zijn pas toen twee blauwe ogen hem aankeken. De nacht was inmiddels gevallen en haar grijze vacht was zelfs voor katten ogen, die normaliter een goed zicht hadden in het donker, lastig te onderscheiden. "...Azola?"Klonk zijn stem zacht, alsof hij bang was haar te storen. De grijze poes had hij al tijden niet gezien. Eens was hij zijn zelfbeheersing verloren en was hij naar haar opzoek gegaan. Hij had gekeken op de plaatsen waarvan zij had gezegd dat ze daar soms verbleef, maar de grijze poes was nergens te bekennen. Nu begreep hij waarom, ze moest verder getrokken zijn. Ergens deed dat pijn, maar aan de andere kant begreep Jinx dat hij van een poes zoals zij onmogelijk kon verwachten om voor hem op één plaats te blijven. Ondanks alles sierde een kleine glimlach zijn lippen terwijl hij dichter op haar af stapte. "Het is goed je te zien," Klonk zijn stem oprecht. "Ik was er al half vanuit gegaan dat je voorgoed verdwenen was, "

Het leek haast alsof Jinx bang was haar te roepen. Zijn roep klonk als een vraag, alsof ze iedere seconde kon wegvagen. Ze knikte hem toe, liet hem weten dat zij het inderdaad was, maar maakte nog geen aanstalten om naar hem toe te stappen. Dit deed Jinx immers al zelf, waarbij hij haar vertelde dat hij het fijn vond haar nog is te zien. Ze glimlachte lichtjes op zijn laatste opmerking. "Ik ben een stuk verder getrokken. Het mensengebied is op het moment niet bewoonbaar voor iemand als ik." vertelde ze hem. Hij wist dat ze liever bij de mensen was, en het moest dan ook apart voor hem zijn haar hier aan te treffen. "Maar ook hier is niet veel te vinden. Misschien trek ik wel door, maar dat weet ik nog niet zeker." vervolgde ze toen. Ondertussen was ze gaan zitten. Het was duidelijk dat ze zich veel meer op haar gemak voelde dan bij welk ander kat dan ook.

Bij zijn woorden kwam er een lichte glimlach op haar gelaat, die haast onzichtbaar was door de dikke duisternis die als een deken over het landschap viel. "Ik ben een stuk verder getrokken. Het mensengebied is op het moment niet bewoonbaar voor iemand als ik." hij wiebelde even wat verbaasd met zijn oren, maar ging er verder niet op in. Als er iets was wat hij had geleerd van de poes in de twee keer dat ze elkaar hadden gesproken, was het wel dat hij niet te veel vraagtekens achter haar daden moest zetten. Hijzelf was simpel, rechtdoorzee en saai, zij was verfijnd en mystiek, in een heel andere manier dan Zira dat was geweest. Hij zou nooit kunnen gokken dat ze familie waren. "Maar ook hier is niet veel te vinden. Misschien trek ik wel door, maar dat weet ik nog niet zeker." Hij knikte en stapte nog wat dichterbij, zodat ze elkaar nu gewoon aan konden kijken. "Snap ik, er valt hier weinig anders te vinden dan die enorme, lawaaierige machines die ze laten rijden," Hij zuchtte duidelijk vermoeid, nu voelde hij plots de slaap aan zijn oogleden trekken. "Ik kom weer lekker met de deur in huis vallen, maar kan ik hier voor vannacht overnachten?" Hij wist met moeite een grijnsje op zijn gelaat te krijgen. "Ik ben perrongelijk te ver afgedwaald om nog weer naar huis te gaan, zeg maar."

Hoe harder ze probeerde zich tot zichzelf te houden, hoe moeilijker het leek te worden. Azola snakte naar contact, maar was zo getraumatiseerd door haar verleden, dat ze het niet meer aandurfde. Het was een verdrietige combinatie die haar langzaam maar zeker gek maakte. De ontmoetingen met Jinx, die vaak puur toevallig waren, waren hierdoor een perfecte middenweg. Haar nicht had hem vertrouwd, wat hem veel toegankelijker maakte, en vaak zag ze hem maar een paar keer per jaar wat betekende dat ze wel afstand hielden. Ze knikte om zijn opmerking over de hoeveelheid prooi die hier te vinden was, maar liet het daarbij. Ze was nooit een grote prater geweest. Echter schrok ze om zijn vraag of hij hier overnachten kon. Het was een zeer lange tijd geleden dat ze werkelijk met iemand was als ze sliep, en ze vond het eerlijk gezegd een beangstigende gedachte. Haar instinct vertelde haar dat ze nee moest zeggen en hem moest wegsturen. Echter wilde ze ook niet haar enige vorm van sociaal contact volledig elimineren. Dus knikte ze hem opnieuw toe. "Dat is goed." murmelde ze, al was het duidelijk op te merken dat ze niet al te zeker was van haar zaak. Toch vertrouwde ze hem op het moment meer dan ieder ander kat die deze aarde bewandelde, al betekende dat niet dat haar vertrouwen in hem groot was. Meer dat het vertrouwen in anderen zorgwekkend laag was.

Op zijn woorden knikte ze enkel, zonder er zelf nog iets op te zeggen. Jinx was er inmiddels wel achter dat ze geen grote prater was en zocht er weinig meer achter. Toch was hij blij met haar stille aanwezigheid. Ze bezat een bepaalde rust, zelfs al was het enkel schijn, die hem ook kalmeerde. Toen hij echter vroeg om een plaats om te kunnen overnachten sloeg haar uitdrukking om. Even leek ze hem weg te willen sturen, maar toch zeiden haar woorden anders."Dat is goed." Klonk er murmelend uit haar bek, duidelijk dat ze zich er niet op haar gemak bij voelde. Was dat omdat ze hem persoonlijk niet vertrouwde, of omdat haar verleden haar had verteld dit niet te doen? Jinx liet een zacht, bitter lachje horen. "Oh maak je geen zorgen, ik raak geen enkele she-cat meer aan," En hij meende die woorden. Een pijnlijke en bovenal vermoeide zucht rolde over zijn lippen. "Morgen vroeg ben ik weer weg, je hebt mijn woord, Azola."

Haar oren gleden in haar nek bij het minachtende lachje dat Jinx liet horen bij haar antwoord. Ze kende hem niet als een onaardige kater, en vond dit dan ook totaal niet bij hem passen. Zijn woorden maakte het niet beter. Ze wist dat hij pijn had, maar niet dat dit na zo'n tijd nog zo vers was. Ze wilde haast aan hem vragen of hij erover wilde praten, maar wist niet of dit zou kunnen zonder dat zijzelf ook iets ging vertellen over haar achtergrond, iets wat ze echt niet wilde hebben. Kort keek ze op toen een nu redelijk bekend geluid haar oren bereikte. Twee felle lichten staken af in het donker, en een beetje kalmpjes wenkte ze Jinx, die te dichtbij de koude lijnen op de grond stond naar haar mening. "Kom, je zult niet de eerste zijn die een ongeluk krijgt door deze reuzen." Zo had ze hen dan toch omgedoopt. Misschien bestond er een ander woord voor, maar die had ze nog niet opgepikt. Dit kwam uiteraard door de lage hoeveelheid katten die hier waren. Niet lang daarna denderde het ding langs hen heen. Een wind trok aan haar vacht, en de grond trilde zachtjes. Ze hield niet van dit gevoel, maar ze leerde ermee te leven. Wat zij niet leuk vond, vonden anderen ook niet leuk. Wat betekende dat ze hier zo goed als alleen was, de meeste tijd.

Hoewel hij het nog altijd lastig te peilen vond bij haar, leken zijn woorden niet goed te zijn gevallen. Kort wiebelen hij met zijn oren, zich afvragend of ze in staat zou zijn hem weg te jagen nu. Dat bleek echter, gelukkig, niet het geval te zijn. "Kom, je zult niet de eerste zijn die een ongeluk krijgt door deze reuzen." Azola was duidelijk beter aangepast aan deze omgeving, want het was pas na haar woorden dat hij het naderende monster zag. Of hij was simpelweg te moe, dat was evengoed een optie. Zijn ogen ging uit naar de koplampen en nog even bleef hij vervaarlijk dicht bij de ijzeren sporen staan. Toen blies hij wat adem uit en stapte weg van het uitgegraven pad. De zwarte kater vroeg zich af wat zijn jongere zelve we niet van hem moest vinden nu, wat Hurricane wel niet van hem moest vinden, wat zij nu wel niet van hem vond. Jinx schudde zijn kop als om die gedachtes van zich af te krijgen, waarna hij zijn pas lichtelijk versnelde totdat hij naast de grijze poes liep. Afgezien van de reuzen, een naam die hij zeer toepasselijk vond, was het hier doodstil. Een vreemd, unheimisch contrast. "Wordt je nooit eenzaam hier?" vroeg hij de kleinere poes naast hem. Hij kon begrijpen dat katten ervan hielden om op zichzelf te zijn, maar iedere normale katten verlangde eens in de zoveel tijd naar contact. Wat had haar toch zo gemaakt?

Strak hield ze de kater in de gaten toen hij wat rondom de sporen bleef hangen. Haar ogen versmalden zich iets, klaar om de massieve kater weg te trekken als hij niet op tijd weg liep. Hij maakte het kantje boord, maar liep toch zelf weg. Ze schudde kort haar kop, waarbij ze zich afvroeg of hij een doodswens had. Echter sprak ze deze gedachte niet uit, bang voor het antwoord. Kort voelde ze haar maag grommen. De originele reden dat ze hierheen gekomen was, was uiteraard om te eten. Echter schoof ze die gedachte nu van zich af. Ze moest genieten van het sociale contact wat ze hierna waarschijnlijk weer een flink aantal maanden niet zou krijgen. Bij de vraag van de kater, die nu naast haar was gaan lopen, keek ze hem aan. "Jawel," miauwde ze direct. Ze was ontzettend eenzaam. Maar dit was niets nieuws. Ook in haar 'thuis', de stad, was ze eenzaam. De enige die op het moment een belangrijke rol speelde in haar leven, was Jinx. "Maar ik leer ermee leven." vervolgde ze toen maar. Ze liet hierna een stilte vallen, die indiceerde dat hij vrij was om door te vragen dit keer. Ze begon hem steeds meer te vertrouwen, en hoewel ze ontzettend bang was om haar verleden te delen, opende ze haar hart onwillekeurig toch steeds meer voor hem.
- Lol casual 3 maanden later even terugposten 8)

Gerommel. Jinx spitste zijn oren, Azola moest hier gekomen zijn om te jagen, en dat had hij zojuist verpest. Normaal had hij haar aangeboden eten te vinden, maar nu voelde het alsof zijn poten daar te moe voor waren. Morgen, als zij het toestond, zou hij wel voor ontbijt zorgen. Als een echte heer. Nuja, afgezien van het feit dat hij onaangekondigd haar jacht had verstoord en vervolgens bij haar slaapplaats te crashen. "Sorry dat ik je je maaltijd ontneem," bromde hij zachtjes. Waarna er een korte stilte viel. Het leek alsof de natuur hier altijd zweeg, afgezien van de reuzen die voorbij denderde en Jinx vroeg zich af of ze nooit eenzaam werd. "Jawel," Ze gaf direct antwoord, zonder twijfel. Hij fronste zijn wenkbrauwen. "Maar ik leer ermee leven." Hij probeerde oogcontact te maken, maar het was hier te donker om een andere richting op te kijken dan vooruit. "Waarom dwing je jezelf toch om zo in isolatie te leven?" Ze leek altijd op de vlucht te zijn, altijd op haar hoede. Dit was de eerste keer dat hij naar iets persoonlijks vroeg, maar veel deerde het hem niet meer. De vermoeidheid sleet zijn voorzichtigheid die hij normaliter rondom haar had. Als ze geen antwoord wilde geven, zou hij daar snel genoeg achter komen. Ergens hoopte hij dat ze hem zou vertrouwen, dat hij haar zover zou kunnen krijgen om hem te vertellen over de geheimen die om haar heen hingen. Maar dan, waarom zou ze? Ze kenden elkaar amper, het enige wat hen verbond was een dode.


Haha jij mag dat :'D

De kater verontschuldigde zich nadat het geluid dat haar lichaam gemaakt had zijn aandacht getrokken had. Ze schudde kort haar kop om zijn excuses af te wimpelen. "Maakt niet uit." Haar oortjes trokken kort toen hij haar vroeg of ze dan nooit eenzaam was. Ze besloot eerlijk antwoord te geven. Immers begon ze hem onwillekeurig te vertrouwen, of ze dit nu wilde of niet. Ze zweeg voor een tijdje bij zijn tweede vraag, en wenkte de kater met haar kop om weg terug te maken richting het station, waar ze zouden verblijven voor de rest van de nacht. Haar poten deden pijn en die van haar metgezel waarschijnlijk ook, maar ze was te paranoïde om in de buitenlucht te blijven. Haar blauwe ogen stonden naar voren gericht, maar stonden niet strak of vijandig. Ze waren zacht terwijl ze terugdacht aan haar verleden, en aan hoeveel ze kwijt wilde aan de kater naast haar. Het zou, op dit moment, het makkelijkst zijn om hem het hele verhaal te gunnen. Dan zouden er geen gaten in vallen, en zou hij haar motieven begrijpen. Maar het zou ook in de verkeerde handen kunnen vallen. Er ging een zachte rilling door haar kleine lichaam heen. Met haar rechtervoorpoot tikte ze een steentje aan, en kort humde ze om aan te tonen dat ze nog over zijn vraag nadacht. Zo verstreek er kort de tijd, totdat ze zich bedacht dat ze nooit op een goede conclusie zou uitkomen. "Ik weet niet goed waar ik beginnen moet, of waar juist niet," murmelde ze waarna ze naar rechts keek, waar de kater liep, en zijn ogen opzocht. Ze stapte iets meer naar hem toe, en kon de uiteindes van zijn vacht tegen haar lichaam voelen. Ze had het koud, merkte ze nu. Opnieuw rilde ze, dit keer minder duidelijk dan de vorige, maar het kon nog steeds gezien worden. Ze merkte op hoe stil de nacht was. Kort keek ze op, en zocht ze de sterren waarmee ze zo bekend was.

Azola vertelde hem dat het niet erg was. Of ze dat echt vond of niet, wist hij niet precies. Hij ging uit van niet, anders had ze hem hier wel achtergelaten en eropuit gegaan om iets te halen wat haar maag kon vullen. Aan haar stem kon hij maar lastig opmerken wat de daadwerkelijke betekenis achter haar woorden was en gezien hij haar persoonlijkheid ook niet al te best kende, was ze als een raadsel voor hem. Toch voelde hij zich op zijn gemak bij haar. Het was vreemd dat hij haar vooral mocht door haar verwantschap met Zira, terwijl dat in haar lichaam amper te zien was. Dat terwijl hij Brat, die veel meer op haar leek, verachte.
Over zijn vraag moest Azola nadenken. Zolang dat hij begon te denken dat ze hem niet had gehoord, of besloot zijn vraag te negeren. Ze rilde, haar korte vacht bood vast weinig verwarming tegen de nachtelijke kou. Jinx besloot er niet op door te gaan als zij het niet wilde, maar toen schopte de poes tegen een steentje en terwijl die kletterend weg rolde liet ze een zacht, bedachtzaam geluidje horen. Hij wiebelde vragend met zijn oren, maar het duurde even voordat de poes daadwerkelijk verder sprak. "Ik weet niet goed waar ik beginnen moet, of waar juist niet," hij lachte zachtjes. Juist, haar antwoord was natuurlijk zo raadselachtig als maar kon. De poes kwam dichter naast hem te lopen totdat zijn vacht bijna de hare raakte. Ze rilde opnieuw, dit keer wat minder opvallend. Jinx had zijn warme vacht tegen de hare willen drukken, zijn staart om haar heen willen slaan om haar zo warm te houden; maar hij deed het niet. De kater wilde niet het verkeerde idee afgeven aan haar, bang haar zo af te stootten. "Wacht dan totdat we bij jou verblijf plaats zijn, dan kan je bij het begin beginnen. We hebben toch de hele avond," Hij was doodop, maar zichzelf kennende zou hij de slaap toch nog lang niet kunnen vatten. Het was hem normaal geworden om de maan alweer te zien zakken tegen de tijd dat hij in slaap viel. Het was slopend om telkens zo moe te zijn en toch niet weg te kunnen dromen. De kater stapte wat opzij om een steen te vermijden en kort streek zijn vacht dicht langs de hare. Jinx schraapte zijn keel. "Enkel als je er over praten wilt , natuurlijk,"

Hij lachte om haar woorden. Ze keek vanonder haar wimpers omhoog naar hem, om uit te vinden wat er nu zo grappig was. Dat ze zo'n raadsel was voor hem, kwam tijdelijk niet in haar op. Dit was niet doordat ze niet slim genoeg was om dit te realiseren, immers waren haar hersenen haar beste eigenschap, maar omdat ze zichzelf zo goed kende dat alles wat ze deed klopte in haar ogen. Ze gaf hem een klein glimlachje. Hoewel haar gezicht erg op die van haar nicht leek, viel dit niet op door de verschillende uitdrukkingen die hierop te vinden waren. De kater stelde voor om te wachten met haar verhaal totdat ze bij hun bestemming aangekomen waren, en kort overwoog ze dit. Dat zou het niet zozeer makkelijker maken, maar dan zou ze het wel uit kunnen stellen. Echter wist ze niet zeker of ze het wilde uitstellen. Ze was zo dichtbij om iets te delen, dat ze er naar uit begon te kijken. Ze voelde zich net Icarus, die steeds dichterbij de zon kwam. Bij zijn tweede opmerking knikte ze, nu wat vastberadener. "Ik wil erover praten," bevestigde ze, waarna ze een trillerige adem losliet. Het was raar dat ze erover wilde praten. Maar hij voelde bekend en vertrouwd, en als Zira hem durfde te vertrouwen, hoe kon zij dat dan niet? "Hebben jullie kinderen?" Kort keek ze zijn kant op. Hier had ze nog niet eerder over nagedacht. Het was een plotselinge vraag, en het kon lijken alsof ze van onderwerp wisselen, maar dit was niet waarom ze het vroeg. Want ze zag hem altijd alleen, en als hij zo ver van zijn eigenlijke thuis verwijderd was, had hij zijn eventuele kroost dan in de steek gelaten?

Hoewel hij het,  voor zijn doen, vrij voorzichtig vroeg, knikte de poes vrij zelfverzekerd. "Ik wil erover praten,"  verzekerde ze hem nogmaals en haalde toen trillerig adem. Jinx keek kort schuin van zich, maar in het donker waren de emoties op haar snuit die normaal gezien al vrij lastig te herkennen waren, onzichtbaar. Hij kon niets anders dan zich afvragen way haar zo had gemaakt, wat het nu zo moeilijk voor haar maakte om dit te vertellen. Waarom was ze op de vlucht? Had ze een gruwelijke fout begaan?
 "Hebben jullie kinderen?" hij knipperde wat verbaasd met zijn ogen en ontmoete kort haar blik, zich afvragend waar dat vandaan kwam. Hij keek weer voor zich,  weg van haar. "...Ja,"sprak hij zachtjes in een stille zucht en legde zijn oren wat naar achteren. Oh zijn kinderen, zij waren het enige wat zijn massieve poten nog op deze grond hielden. "Ophelia, Muta en Nyra,  onze dochters en Pyre,  onze zoon," een afwezige glimlach op zijn gelaat, een pijnlijke blik in z'n ogen als hij dacht dat hij vroeg of laat afscheid zou moeten gaan nemen van de eerste twee. Jinx slikte. "Ophelia is zo zacht van karakter, zo lief en oprecht. Muta doet zich groot voor, maar is van binnen net zo goed van hart als haar zus. Nyra lijkt zoveel op haar moeder, ze is sterk zowel mentaal als fysiek, de Elite moet blij me haar zijn. Hetzelfde geld voor Pyre, ze zijn daar op hun plek. Ophelia en Muta...." zijn stem stierf weg. Waarom vertelde hij haar dit allemaal eigenlijk?  Vermoeid klemde hij zijn kaken kort op elkaar, hij kon uren over ze door praten. "Waarom wil je dat weten?" ergens dacht hij het antwoord wel te weten, hij wilde het ook graag weten als hij ergens familie had. Toch vroeg hij het haar.

[Telefoon postje!]

Ze moest toegeven dat zijn antwoord haar wel lichtelijk verbaasde. Ze kon haar nicht zich niet voorstellen met kittens, die had daar altijd al niet van gehouden. Nieuwsgierig keek ze dan ook zijn kant op, en zag hoe hij zijn oren in zijn nek legde. Was hij niet blij met zijn kroost? Ze hoopte erg van wel. Immers was een liefhebbende familie één van de belangrijkste dingen in de jeugd. Toch sprak hij de namen uit met een zekere trots in zijn stem, en Azola wist dat dit wel goed moest zitten. Helaas zouden de kittens een moederfiguur missen, maar ze wist nu dat Jinx zijn uiterste best deed als het om zijn kittens ging. Geïnteresseerd luisterde ze naar zijn verhaal, hoe hij een korte uitleg gaf over alle vier de kits. Ze keek op toen hij stopte met zijn uitleg, en ze wilde bijna dichterbij stappen om hem een aanmoedigend schouderduwtje te geven, toen hij haar vroeg waarom ze dit weten wilde. "Ze zijn familie," beantwoordde ze hem zachtjes. De enige familie die ze nog had, vreesde ze. Haar vader beschouwde ze niet meer als haar bloedverwant. "En," voegde ze hier toen eerlijk aan toe, "Ik zie je nooit met hen. Ik vroeg me af of ze naast hun moeder ook hun vader niet hebben, maar dat is duidelijk niet het geval." Het laatste miauwde ze met een glimlach op haar snuit en ze keek hem aan met een warme blik in haar ogen. "Ik zou ze graag eens willen ontmoeten, als dat kan. Ik weet alleen niet hoe streng de BloodClan is qua het kamp verlaten..?"

"Ze zijn familie," bevestigde Azola de gedachte die hij al had. De kater knikte enkel afwezig. Hijzelf had inmiddels ook een hele hoop familie rondlopen, door zowel zijn vader als zijn half broertje die kennelijk hadden besloten overal kittens te maken en zo de Elite te infecteren met zijn bloed. Hoewel Jinx het niet met ieder even goed kon vinden, deed hij toch op zijn eigen manier een poging om over ze te waken. Geen van de katten in zijn familie hadden ooit echt een vader figuur gehad, dus deed de kater zijn best, op zijn eigen manier, om dat zo veel mogelijk te zijn."En," zijn ogen gleden af naar de poes. "Ik zie je nooit met hen. Ik vroeg me af of ze naast hun moeder ook hun vader niet hebben, maar dat is duidelijk niet het geval." hoewel ze glimlachte en er daadwerkelijke warme blik in zijn ogen lag, raakten die woorden hem toch. "Jawel,"bromde hij tussen zijn lippen doen. Even ontmoette hij haar blik vol spijt en berouw, maar snel genoeg wendde hij die af en zuchtte nogmaals. Liever wilde hij het er niet meer over hebben, hij deed verdomme al z'n hele leven z'n best om dat recht te zetten. Toch verdiende ze een duidelijker antwoord, dat besefte hij ook wel. "Gedoe met twolegs, ze ontvoerden me toen de kits nog maar een paar moons waren. Iets met m'n broer en diens mensen, lang verhaal," oké, zo maakte hij het er ook niet beter op. Even was hij stil, zoekend naar de juiste woorden. "Punt is dat ik weg was. Ze hebben op moeten groeien zonder mij, grotendeels dan. En wel, Zira was veel maar een goede moeder hoort waarschijnlijk niet op het lijstje. Ze wilde ze eerst eigenlijk doden, ik heb haar er vanaf gepraat met d ebelofte dat we het samen zouden doen, dat het goed zou komen. En toen was ik weg.  Ik.. Ik doe m'n best om die tijd weer in te halen,"  de kater leut zich weer meesleuren door zijn eigen schuldgevoelens, sprak meer dan hij in maanden had gedaan. Hij wilde het er niet over hebben. Dan dacht hij weer terug aan alles wat anders had kunnen zijn. Hij had Ophelia en Muta's leven makkelijker kunnen maken, hij had Nyra en Pyre kunnen helpen met hun trainingen, hij zou nooit ruzie hebben gehad met Zira. Oh god, misschien zouden ze elkaar dan nooit zo hebben staan bekvechten die mistige ochtend. Misschien had ze dan nog geleefd, misschien hadden ze dan nog geluk-
"Ik zou ze graag eens willen ontmoeten, als dat kan. Ik weet alleen niet hoe streng de BloodClan is qua het kamp verlaten..?" De woorden van Azola zorgde ervoor dat hij weer bij zinnen kwam. Het duurde even totdat haar woorden bij hem door drongen. Even twijfelde hij; het liefst had hij niemand in de buurt van zijn kinderen, maar zoals Azola al zei was ze familie. Daarbij... Hij vertrouwde haar wel, ergens. Alleen was dat mogelijk..? Hij schraapte zijn keel. "Hm, ze zijn Young-ones, dus ze mogen best het kamp verlaten voor een korte periode. Onder mijn toezicht zeker, ik denk dat Nyra en Pyre dat wel zouden zien zitten, maar Ophelia en Muta..." Hij keek haar lang en twijfelend aan. Iets in hem drong hem aan om te spreken over de plannen die ze hadden gemaakt, zijn verstand schreeuwde echter dat hij het niemand moest zeggen, voor hun veiligheid. Echter suste de vermoeidheid zijn verstand. "Ophelia en Muta willen... Weg. De elite is niet voor hun gemaakt, binnenkort ga ik en een bekende in de Elite ze helpen te ontsnappen. Dan... Dan zullen ze ver weg als rogues gaan leven," hij deed nog zo zijn best maar de pijn was duidelijk hoorbaar in zijn stem bij die laatste zin. "Maar rep daar geen woord over met niemand niet, dat zou hun dood kunnen worden,"

Haar goede bedoelingen werden bot afgekapt en met vernauwde ogen keek ze opzij. Nu schrok ze er echter niet zo erg van, en stelde vast dat hij problemen moest hebben met zijn gevoelens op de juiste manier te uiten, of iets in die richting in ieder geval. Azola was een slimme kattin, waardoor kleine dingen als deze niet onopgemerkt gingen. Haar oren gleden echter wel in haar nek, aantonend dat ze het niet kon waarderen als hij zo tegen haar sprak. Nu ze wat meer op haar gemak kwam met hem, schenen ook haar ware gevoelens meer door. Het voelde goed om niet altijd maar te hoeven vluchten. Als ze bij hem was, hoefde ze niet weg te rennen voor wie ze was. Er kwam een vage uitleg achter zijn snauw aan, en ze keek hem opnieuw aan, waarbij haar blik boekdelen sprak. Aan enkel dit had ze niks, en het bracht haar enkel meer in de war. Ze wilde niet horen hoe hij simpelweg een slechte vader was, dat kon ze niet geloven, en dat betekende een betere uitleg dan wat ze zojuist gekregen had. En die kwam ook. Echter kon Azola oppikken dat Jinx er niet blij van werd om erover te praten. Ze snapte waarom, het was immers geen prettig verhaal. Het deed haar doen schrikken om zo over haar nicht te horen. Ze hing aan zijn lippen om meer te horen, maar de uitleg hield al snel op. Ze knikte nadenkend op zijn woorden, zich niet realiserend dat ze een gedachtestroom ontbrak met haar volgende vraag of ze haar nichtjes en neefje is zou kunnen ontmoeten. Ze keek verdwaasd op toen Jinx vertelde dat Ophelia en Muta haar misschien niet wilden zien. Dit pijnigde haar toch wel, ze had immers niet verwacht dat ze zo afgewezen zou worden door twee van haar bloedverwanten. Of had ze het juist wel verwacht, en deed het daarom meer pijn? "Ik dacht dat juist zij niet zo typisch BloodClan waren," merkte ze op, en hield even halt met lopen. Ze begon buiten adem te raken - ze liepen al een tijdje achtereen - en ze kon zich voorstellen dat de ander dit ook zou hebben, nu hij zo'n verhaal gedaan had. "Is er een reden waarom ze mij niet zouden willen zien? Denk je dat ik teveel op Zira leek?" Haar blauwe ogen zochten die van de kater op en ze keek hem vanonder haar wimpers aan, waarbij ze met haar oortje trok. Dat ze werkelijk best erg op haar nicht leek, had ze niet door. Ze had haar natuurlijk ook haar halve leven geleden voor het laatst gezien, en dat was een flinke tijd. Al helemaal nu er honger heerste, leek ze veel op de vroegere commander, die altijd zo dun geweest was. Maar Jinx legde uit wat de werkelijke reden was, en ze nam het allemaal in zich in. Het was veel om te beseffen. Zelfs zij wist de prijs van uit de BloodClan stappen. Ze knikte resoluut toen hij zei dat ze dit met niemand overleggen mocht. "Natuurlijk niet," miauwde ze, waarna ze hem aantikte met haar staart. "Maar wat ga jij dan doen? Ga je met hen mee, of blijf je in de BloodClan? Je hebt daar nog twee andere kinderen.." Ze besefte zich hoe moeilijk de keuze was die ze hem zojuist gevraagd had en klemde kort haar kaken op elkaar. Ze hoopte dat ze op een manier helpen kon, maar kon niet zo snel verzinnen hoe. Immers had Jinx net gezegd dat de twee haar hoogstwaarschijnlijk niet zien wilden.
- Poeh wat maken we lange posts <3

Azola vatte zijn woorden heel anders op dan hij ze bedoeld had. Het was niet dat hij er vanuit ging dat Ophelia en Muta haar niet zouden mogen, integendeel, het rustige karakter van Azola zou ze vast aanstaan. Het was nu eenmaal zo dat zijn twee dochters zeker waren van hun zaak; ze wilden weg. Dat betekende dat ze niet hier konden blijven, dat ze zouden moeten vertrekken naar verre oorden; of er nog genoeg tijd was om Azola te zien voordat ze dat deden, leek hem niet. Als ze nu al aandacht gingen trekken door geheime afspraakjes met rogues te maken, zou het hun alleen maar lastiger worden. "Ik dacht dat juist zij niet zo typisch BloodClan waren," merkte de poes op. Ze kwam kort tot stilstand om weer op adem te komen. Jinx zijn adem ging ook iets sneller dan normaal, maar het harde leven in de elite gaf hem ook zo zijn voordelen; zijn conditie was prima, ondanks het feit dat ze al een tijd liepen. Zijn blik gleed af naar de hemel, waar de maan kort zichzelf liet zien door de wolken. Het werd koeler en zijn poten voelden als lood, hopelijk zouden ze snel aankomen. Azola moest vrij weg zijn afgedwaald van haar slaapplek, hij vroeg zich af hoe wanhopig ze was voor eten. Schuld gevoel knaagde aan hem. "Is er een reden waarom ze mij niet zouden willen zien? Denk je dat ik teveel op Zira leek?" hij trok met zijn oor. Het was niet dat ze haar niet wilden zien, ging hij vanuit, eerder dat het lastig zou worden. De twijfel lag duidelijk op zijn gelaat; immers wilde hij het haar meer dan alles zeggen, liegen werd hem zo moe. Toch, dat zou ten koste van hun veiligheid kunnen gaan. De kater maakte oogcontact en ondanks zijn zorgen vertelde hij het haar toch, de plannen die ze hadden gemaakt. Even viel er een stilte, waarna hij haar probeerde te verzekeren dat ze geen woord over dit alles mocht reppen. Tot zijn duidelijke opluchting knikte de poes resoluut."Natuurlijk niet," de poes tikte kort met haar staart tegen hem aan. Een vage glimlach sierde zijn lippen. Azola had hem altijd een gesloten boek geleken, geschreven in een taal onleesbaar voor ieder. Toch, langzaam aan, stukje bij beetje, leek het zo dat ze iets meer van haar ware aard begon te tonen. Misschien begon hij dan toch haar vertrouwen te winnen. Het gaf hem een goed gevoel, misschien had hij dan toch nog vrienden, katten die om hem gaven. "Maar wat ga jij dan doen? Ga je met hen mee, of blijf je in de BloodClan? Je hebt daar nog twee andere kinderen.." Ze stelde wel de moeilijke vragen, dat was zeker. Jinx ademde diep in en uit voordat hij sprak. "Ik blijf. Voorlopig, althans," een zucht rolde over zijn lippen. "Dit is de keuze van Ophelia en Muta. Ze waren er bewust van dat ze met die keuze iedereen... Inclusief mij, achter zouden laten. Nyra en Pyre niet. Ik kan hun niet zomaar aan hun lot achterlaten met een stel bloeddorstige idioten," Het liefst ging hij gewoon terug naar die tijd dat ze klein waren geweest, dat Zira en hij samen waren. Dan zou hij zich opkrullen in die warme gedachte en daar de tijd stil zetten. Hij wilde gewoon wegrennen en z'n ogen sluiten, waarna alles weer goed zou zijn. Maar de waarheid was anders, hij moest dingen doen die hij niet wilde doen, keuzes maken waarvan hij niet zeker wist of het de juiste waren. De wereld was gewoon niet zo zwart-wit als hij soms hoopte. "Het is niet dat ze je niet willen zien-denk ik-, maar als ik ze nu mee zou nemen voor een rendez-vous met een vreemde rogue die op Zira lijkt, zouden we wantrouwen opwekken. Dat zou het alleen maar lastiger voor hun maken om te vertrekken," er viel een korte stilte, waarin hij een idee dat zich in zijn bol vormde afwoog tegen de mogelijke gevolgen. "... Ik, ik zou ze via jouw kunnen sturen als ze vertrekken..?" er lag een frons op zijn gelaat. "Of iniedergeval vertellen dat jij je hier bevindt, dan kunnen ze zelf kiezen om langs te komen," Ergens zou hij het wel een fijn idee vinden dat ze een toevluchtsoord hadden, een plek waar ze heen zouden kunnen wanneer het rogue leven hen te zwaar werd. Hij zou het het liefst zelf doen, maar goed, dan zouden ze in gevaarlijk gebied moeten komen. De kater slikte een brok in zijn keel weg. "Heb je hier eerder Elite katten ontmoet?" het feit dat hij hier was gekomen, betekende dat andere dat ook konden. Als dat niet het geval zou zijn, zouden ze hier misschien wel veilig kunnen zijn.

-OEPS die werd iets langer dan ik dacht (A)

Hij had een antwoord klaarliggen op haar vraag, iets wat verbazing bij haar opbracht. Echter kon ze zich ook wel voorstellen dat hij hier al lang over na had kunnen denken, gezien het een moeilijke keuze was die niet zomaar gemaakt kon worden. Ze luisterde naar zijn woorden, waarna ze hem met een sympathieke blik aankeek. "Dat is een lastige keuze, Jinx. Ik respecteer hoe je hem gemaakt hebt." Hierna kwam ze opnieuw in beweging, en wenkte ze de ander met haar staart. Er kwam meteen hierna een pijnlijke druk op één van haar pootjes, en snel trok ze deze weg, waarna ze haar kop naar beneden bracht om te kijken waar ze in gestaan had. Het was één van de steentjes die zich allemaal rondom het spoor verzamelden, en lichtelijk geïrriteerd tikte ze deze weg waarna ze doorliep, de paar meter die er tussen haar en de kater ontstaan was inhalend. Kort bleef het stil tussen de twee, maar toen vervolgde hij zijn verhaal. Ze knikte op zijn woorden. Ze snapte dat het moeilijk kon zijn om iemand te zien die op hun gestorven moeder leek, en gezien de omstandigheden was dit misschien niet het juiste moment. Echter betekende dat niet dat ze het niet jammer vond. Hoewel ze altijd zo op haar hoede was, voelde ze dit niet rondom haar nieuwgevonden familie. Haar nicht had ook dichtbij haar gestaan totdat deze plotseling verdwenen was, en kon zich niet anders voorstellen bij haar nichtjes. En bovendien begon hun vader ook haar vertrouwen te winnen. Toen deze vader een suggestie uitsprak, keek ze op naar hem, haar oortjes met lichte hoop vooruit staand. Ze knikte een keer. "Dat lijkt mij een prima idee," stemde ze in en trok haar mondhoek toen op in een lichte glimlach die aantoonde dat ze wel degelijk gelukkig was om dit te horen. "Ik kan het me voorstellen dat het Rogue leven toch anders blijkt te zijn dan dat van de BloodClan." Haar ogen gleden richting een zachte gloed, dat de lucht niet al te ver van haar huidige positie oranje kleurde. Het zou niet al te lang meer zijn totdat ze op haar verblijfplaats aankwamen, waarschijnlijk nog een halfuur als ze op dit tempo doorgingen. "Jou," beantwoordde ze op zijn vraag. "Maar naast jou niemand. Enkele Rogues, maar de meesten blijven weg als ze doorhebben hoe gevaarlijk het hier is." Kort trok ze met haar oren. Immers was het hier wel gevaarlijk door de snelheden waarmee de reuzen zich voortbewogen. "Dat is misschien wel belangrijk om je dochters over te vertellen," merkte ze dan toch maar op, al had hij dit waarschijnlijk zelf wel door.