Train Tracks

You're not a monster, I'm not a monster
But we have monsters inside of us
You're not a monster, I'm not a monster
But we have monsters inside

Een lastige keuze, oh vertel hem wat. Haar sympathieke blik nam niet het gevoel van verdriet en twijfel weg dat zich in zijn onderbuik genesteld had, toch was hij dankbaar voor haar blijk van steun. De poes staakte kort haar lopen om iets wat een steentje bleek te zijn tussen haar kussentjes te verwijderen. Jinx hield enkele meters verder halt, wachtend totdat de poes weer naast hem liep alvorens zijn verhaal te hervatten. "Dat lijkt mij een prima idee," stemde de grijze poes in toen hij eenmaal was uitgesproken was. Nee, het was geen goed idee. Het was het beste alternatief, de enige oplossing voor zijn veroorzaakte problemen. Als hij eens nadacht voordat hij zijn impulsieve daden beging, zou dit überhaupt nooit gebeurd zijn. De tijd was echter niet terug te draaien. "Ik kan het me voorstellen dat het Rogue leven toch anders blijkt te zijn dan dat van de BloodClan." hij knikte resoluut en volgde haar blik naar een zachte gloed een afstandje van hen verwijdert. Zou dat haar verblijfplaats zijn? Hij hoopte het, zijn poten deden pijn en de kou van de nacht trok aan zijn dikke vacht. Azola zou het onwaarschijnlijk nog erger hebben, hij voelde zich schuldig. "Jou," antwoordde de poes op zijn eerder gestelde vraag of ze contact had met meer Elite katten. "Maar naast jou niemand. Enkele Rogues, maar de meesten blijven weg als ze doorhebben hoe gevaarlijk het hier is." nogmaals knikte hij. Dat was goed, uitstekend zelfs. Als deze plaats gemeden werd door niet alleen Bloodclanners maar ook rogues, zou het een veilig oord kunnen bieden. Toch, volledige veiligheid zou dit verlaten land niet bieden. De monsters van staal zouden niet stoppen, noch voor hem, noch voor zijn dochters. "Dat is misschien wel belangrijk om je dochters over te vertellen," een vage glimlach trok kort over zijn lippen. "Dat zal ik zeker doen," kort was hij stil, diep in gedachtes verzonken. "Denk je dat ik het juiste aan het doen ben, Azola?" er klonk voor het eerst een bepaalde breekbaarheid door in zijn stem, onmiskenbaar verstrengeld met schuldgevoel. "Ik stuur ze zonder enige begeleiding zielsalleen het onbekende in, met enkel wat zwak advies om ze te leiden..." hij haalde heel diep adem, zijn ogen strak gericht op de weg voor hen. "Misschien leidt ik ze wel regelrecht hun dood in, maar hier zouden ze nooit geluk kunnen vinden," Hij zou hen nooit kunnen dwingen zo'n gruwelijk daad als moord te begaan. Toch, beging hij niet diezelfde moord door ze alleen op pad te sturen?

[alleen maar bijna n jaar later, oepsie daisy :') ]

Ergens voelde het.. Goed om zo naast Jinx te lopen. Het was apart om iemand te hebben die ze misschien weer begon te vertrouwen. En beangstigend tegelijkertijd. Kort gleden haar ijzige ogen over de kater, observerend. Het kleine glimlachje dat over zijn gezicht speelde. Ergens wilde Azola haar best doen om hem te vertrouwen, om al haar levenservaring in de wind te slaan en hem een vriend te noemen. Maar ze kon het niet, nog niet. Zwijgend luisterde ze naar zijn twijfels. Zijn woorden oprecht met angst voor zijn dochters, haar nichtjes. "Ik denk dat er geen 'juist' in deze situatie is, Jinx. Alleen een slechte situatie en een verschrikkelijke situatie." Maar welke precies welke was, wist zij ook niet. Ze had geen ervaring met de Elite en kon niet inschatten hoe erg het was. Zijzelf had haar eigen leven geriskeerd om te ontsnappen van haar vader, en dat was het zeker waard geweest. Maar of dit hetzelfde was kon zij niet beoordelen. Ook kon ze niet delen wat er met haar gebeurd was - haar geschiedenis zou voor altijd afgesloten blijven, diep begraven in haar hart, in een kist waarvan de sleutel allang verdwenen was. Het deed haar ergens nog veel pijn. Al helemaal nu ze niet haar eigen ervaringen met hem kon overleggen, om hem te helpen door te uiten hoe zij het vroeger meegemaakt had.. Maar nooit zou ze ooit iemand zo erg kunnen vertrouwen. Wie weet.. Misschien zou hij haar dan verraden, haar overleveren aan haar vader... Twee glazige ogen keken voor zich uit, in gedachten verzonken, pijn herlevend.