A brand new life.

Een kleine schok ging door zijn lijf heen voordat hij zijn oren spitste en wakker werd. Hij verwachtte dat hij wakker zou worden in een barn waar het licht langzaam binnen begon te sijpelen en waar een vage hint van Claw’s geur achter was gebleven. En voor een deel was dat ook zo, alleen miste Claw’s geur en stroomde het licht binnen vanaf een andere positie. De ruimte was ook een stuk kleiner dan de barn waar hij eerst altijd in sliep en het enige wat hem nog een beetje herinnerde aan de Elite was de gedachte aan de halsband die hij in een verre hoek van de barn had begraven. Er waren geen geuren van andere katten die zijn neusgaten vulden en de geur van bloed was ook afwezig. Er waren geen young ones die naar elkaar riepen, kittens die kwaad om hun moeders vroegen en queens die hun kittens met scherpe woorden op zwijgen brachten. Er was geen Brat die voor de ingang van zijn barn stond om met hem te praten en er was geen Chawl die hem afwees of boos op hem werd omdat hij te veel vragen stelde. Er was geen Shallow die hem kwam vertellen over de vordering van haar zwangerschap en er waren geen Clanzaken waar hij aan moest denken, geen trainingen die hij over moest pakken en geen ceremonies die hij moest organiseren. Een leegte vulde zijn hart bij dat idee. Hij was alleen. Hij was op een bepaalde manier altijd al alleen geweest, maar toch was dat anders geweest. In de Elite had hij katten zitten die om hem gaven, katten waar híj om gaf. Hij had dat ene ding gevonden in de Elite die hij bij zijn ouders nooit had gevonden en dat was liefde. En wanneer realiseerde hij zich dat pas echt goed? Als hij weg moest gaan. De waarheid was verbluffend en op een bepaalde manier ook verpletterend, maar daar wilde hij niet te lang mee bezig zijn, noch het feit dat er hier niemand was die met hem wilde spreken. Hij zou de vordering van zijn young ones nooit meer kunnen opvolgen, hij zou ze nooit meer kunnen zien opgroeien. Hij was verbannen van hetgeen waar hij zo van had gehouden, van hetgeen waar hij zo om had gestreden. Zijn halsband, die daar eenzaam en verbannen in de hoek van de barn lag, was een vage herinnering van hoe zijn leven en het strijden om een machtspositie in de Elite er uit had gezien. En alles was vervaagd door die ene overwinning van Cobra, dat ene gevecht dat hij niet had kunnen winnen. Shark was benieuwd naar wat Claw tegen hem gezegd zou hebben als ze nu tegenover elkaar hadden gestaan. De gedachte dat hij dat antwoord nooit ging weten, deed hem ook pijn. Hij slikte zijn negatieve gedachten weg en dwong zichzelf om op te staan. Het was toen pas dat hij merkte dat iemand zijn territorium binnen was gewandeld. Zichzelf vervloekend om zijn onoplettendheid, liep hij snel naar buiten. “Volgens mij heeft niemand je de permissie gegeven om hier te passeren,” zei hij met zijn zware stem. “En ik dacht toch dat ik heel duidelijke geurmarkeringen heb gemaakt gisteren. Dus dan resteert nog maar één vraag: wat doe jij hier?”

De reactie die kwam, had Shark op zijn zachtst gezegd niet verwacht. De tom ratelde aan één stuk door en aan de woorden die hij zei, kon Shark opmerken dat dit dagelijkse kost voor hem was. Het begon wellicht een tikkeltje eentonig te worden. Shark ging niet vaak naar andere territories, dus hij zou het niet weten. Hij had eerst wijselijk besloten om zijn wonden te laten helen en dan pas actie te ondernemen. Hij wilde sowieso een kans krijgen om met Chawl te praten, om erachter te komen wat ze met hem hadden gedaan. En hij wilde dolgraag zijn dochters en zijn kleinkinderen een keertje zien. Misschien Brat zelfs. En Yu. Yu wilde hij ook zien. Ze hadden zo weinig tijd gekregen om met elkaar te praten en hij had zijn belofte naar haar ook niet waargemaakt. Hij had niet voor haar gezorgd, noch voor haar broers en zusters. En Razor, die arme Razor. Eerst haar moeder verloren, kort daarna haar vader en daarna was hij verbannen geweest. Maar ze was een taaie. Ze had het karakter van haar vader, zo veel was wel duidelijk voor hem. Ze had ook een duidelijke zachte kant die ze van haar moeder had geërfd en die enkel op kwam spelen wanneer ze zich in de buurt van katten bevond waar ze van hield. Hij wist dat Razor en Chawl een goede band hadden en dat Chawl een bepaalde warme plek overhield voor zijn zusje, dus hij hoopte dat Chawl zo lang voor haar kon zorgen. Zijn klauwen kwamen bijna uit hun hulzen als hij eraan dacht wat Cobra en Thora voor een straf gegeven konden hebben aan Chawl. Shark had tot dusver nooit echt geweld gebruikt voor zijn straffen, maar hij wist dat Cobra gecompliceerder in elkaar stak. Hij was te jong om een Elite te leiden en hij hoopte dat katten zoals Brat, Fortuna en Hellhound daar op in konden spelen voordat het te laat werd. Desondanks had hij geen spijt van de keuze om Thora te benoemen als commander, maar ze werd natuurlijk ontzettend beïnvloed door diegene die leidde en zo lang Cobra diegene was, zou er van haar niet veel meer terechtkomen. Shark richtte zijn aandacht op de rogue voor zich om zijn gedachten angstvallig te onderdrukken. “Wacht,” gromde hij. “Ik ben nog niet klaar met je.” Misschien was het de eenzaamheid die kwam opspelen, misschien was het een beetje van alles, maar hij wilde niet dat deze rogue weg zou gaan. Dan was hij weer alleen met zijn gedachten en daar had hij geen zin in. “Als je op die manier confrontaties uit de weg blijft gaan, blijf je echt voor altijd alleen.” Hij twijfelde kort. “Heb je niemand in de buurt wonen waar je om geeft? Kittens, een partner? Vrienden?” Was het leven als rogue echt zo uitzichtloos als hij dacht? Hij hoopte van niet, eerlijk gezegd.

Shark gaf een kort knikje ten teken dat hij het begreep. Hij was zelf ook niet het type dat heel gezellig ging voorstellen om op muizenjacht te gaan en daarna naar de sterren te kijken in zijn nieuwe woonplaats. Maar als hij dit geen kans zou geven en elke confrontatie met harde klauw aan zou pakken, zou hij echt alleen blijven. Er waren niet veel katten in de Elite geweest waar hij echt bevriend mee was geraakt, maar je kon wel zeggen dat er katten hadden gezeten die om hem gaven. En andersom ook. Hij miste Chawl, Razor en Brat. En nog een paar andere katten waar hij het liefste niet te veel aan wilde denken. Was het zo verkeerd om deze enige kans aan te grijpen om een beetje vriendschap in zijn leven te krijgen? Het was al zo moeilijk om zijn oude leven te negeren. En nu hij verbannen was, bestond er geen kans meer dat hij terug kon keren. Zijn leven als leader was voorbij en hoe sneller hij dat zou accepteren, hoe groter de kans was dat hij het uiteindelijk toe zou laten om zichzelf een kans te geven hier een leven op te bouwen. Dat wilde niet zeggen dat hij uitdagingen uit de weg zou gaan en niet meer zou trainen. Hij wilde zijn spieren behouden voor de kleine kans die er bestond dat ze ooit bij hem aan zouden kloppen en smeekten om terug te komen. En voordat hij doodging, wilde hij nog wraak genomen hebben op Cobra. Misschien als hij wist dat hij het niet meer ging redden dat hij wel terug het kamp in kon wandelen om hem uit te dagen voor een gevecht. Dan was hij in elk geval gestorven in de groep waar hij zich het meest geliefd voelde. Hij wendde zijn blik weer tot de tom voor zich. “Yes, I know,” beaamde hij. “I also left the ones I love behind, but it wasn’t my choice. I used all of my strength to save someone I loved, then I was challenged to a fight, which I couldn’t win. As the rules go, I had given my rank to the cat who fought me and as a result, I was banished to this territory.” Een kleine grijns kroop om zijn lippen. “You must’ve already guessed, but I was the former leader of BloodClan.” En nu eens zien hoe hij zou reageren.