Empire

Het was voor hem niet echt een probleem om zich aan te passen aan de levensstijl: hij joeg al op zijn eigen prooi toen hij in de Elite zat en wist precies hoe hij moest vechten als iemand zijn territorium binnen probeerde te komen. En de meesten hadden dat in het begin al vrij snel afgeleerd waardoor hij eigenlijk niet zo vaak meer lastiggevallen was geweest. Misschien kwam dat ook een beetje door het feit dat de bloedgeur van de Elite nog steeds om hem heen hing en katten hem als de pest vermijden. Het was ook niet zo’n geheim geweest dat hij een hoge rank had gehad in de Elite; hij was hier als commander en zelfs als leader zijnde al dikwijls gepasseerd om op prooi te jagen als hij die in het bos nauwelijks kon vinden. En hij had er toen ook geen problemen mee gehad om een kat uit te dagen. Maar waar niemand hem op had voor kunnen bereiden en waar hij waarschijnlijk nooit van zijn leven aan zou gaan wennen, was de eenzaamheid. Het gebrek aan katten om hem heen. Het liet hem niet per se veiliger voelen als hij veel katten om zich heen had, maar hij had in elk geval een paar katten gehad waar hij mee kon praten. Hij had iets om zijn gedachten mee te verzetten. Hier werd hij wakker en zou enkel iemand ontmoeten als hij een trektocht maakte door de territoria. En aangezien hij niet echt een sociaal karakter had op dat vlak wachtte hij dikwijls tot er katten richting zijn territorium kwamen. Deze keer was hij echter zelf opzoek gegaan omdat hij ten eerste prooi moest hebben en zich ten tweede stierlijk verveelde. En dus merkte hij niet veel later een geurmarkering en een kat op die naar hem aan het kijken was. Hun groene ogen ontmoetten elkaar en Shark trok enkel kort met zijn oortje. “Ah, gezelschap,” zei hij op een toon waar niet uit te halen was of hij sarcastisch of oprecht was. “Wat ontzettend gezellig.”

Shark rolde met zijn ogen toen Tank zijn woorden sprak, al kroop er wel een kleine grijns om zijn lippen. De rogue leek duidelijk te denken dat hij in zijn eigen territorium, in zijn eigen woonplaats, een voordeel kon hebben tegenover Shark. En misschien was dat ergens ook wel zo, maar Shark zou niet vies zijn van een gevecht. En hij zou alles geven om het te winnen, zelfs als dat betekende dat hij dit mormel moest doden. Hij kende Tank nog maar al te goed. En hij wist ook waarom. Het had iets met Vitani te maken. Ze hadden er zelfs een gesprek over gehad, al kon Shark zich dat niet meer goed herinneren. Claw en hij hadden altijd vermoed dat Tank banden had gehad met Vitani, romantische banden. En misschien was dat nu de tijd om dat uit te testen. Tank had immers geen idee dat de leader verbannen was van de Elite en Shark wilde graag zijn reactie testen. Zijn gedachten gleden dan ook automatisch naar Shifa, de kitten van Vitani die de verbannen Elite cat nooit meer zou ontmoeten omdat Shark haar van het rogue territory had gekaapt voordat Shifa haar had kunnen vinden. “Tja, wat kan ik zeggen? Soms dwaal je wel eens af.” Hij keek Tank aan en weer gleed er een gladde grijns om zijn lippen. “Het verbaast me eigenlijk dat ik Vitani niet tegen ben gekomen. Ik dacht wel dat ze gek zou zijn van bezorgdheid als ze erachter zou komen dat één van haar kittens miste, maar misschien heb ik het mis en is ze toch nog even ongevoelig als de rest van de Elite cats.” Ergens was het voor Tank ook een onderliggende waarschuwing. Vitani was geboren in de Elite en hoewel ze was verbannen omdat haar karakter niet helemaal met de normen en waarden van de Elite strookte, was het ook zo dat een deel van haar altijd van de Elite zou blijven. Dat zou met hem ook altijd het geval blijven. En nu eens zien hoe Tank op dit nieuws zou reageren.