He’s strong but he’s exhausted

“When I carved this, my thoughts were on you, love. Your life is like this snake's coils. No matter how many turns it makes, you'll end up back where you belong. With me.”

De gestipte tabby herinnerde zich weinig van de reis terug, van het gevecht met Bloodclan en met alle wonden die hij had geholpen. Zelfs de herinnering van het begraven van de doden was hem ontglipt. Het was alsof hij de afgelopen tijd niks meer was dan een lege huls die enkel zijn taken deed, terwijl zijn geest mijlen ver was… verdronken in een sterloze nacht. Hier dacht hij veel aan. Zijn behoefte om degene tevreden te stellen waarvan hij hielt had hem tot dit pad gebracht. Al sinds zijn jeugd was hij gebruikt om het kwade werk van een ander op te lossen, hun wens te vervullen alsof ze god waren. Zijn werk als een medicine cat had hem hiervan gered, bevrijd. Hij dacht aan de woorden waarmee hij gekozen was… Een steek vulde zijn koude lichaam. Starclan… please… hij was bang, hij was onzeker over zijn keuzes en wat nu de beste keuzes waren. Hij had zijn vrienden verjaagd, zijn familie verwaarloost en zijn geloof bevochten. En nu was hij alleen. Als hij het duister zou volgen kon hij nooit eindigen bij zijn familie en geliefdes, als hij het licht zou volgen zouden zijn kinderen geen vader kennen… zijn mate geen liefde. Kort sloot hij zijn helder groene ogen en duwde zichzelf omhoog. De zware kat schudde zijn dikke, pluizige vacht uit en begon te zoeken naar Sinclaw… een goede vriend… iemand die hij enorm veel liefhad. Het duurde niet lang voor de Medicine cat haar vond en zijn kop tegen haar lichaam aandrukte. In zijn gedachtes wenste hij dat hij hier kon verdwijnen, in de wereld waar enkel warmte was en de geur van Sinclaw… het geluid van haar hartslag. “Hey dear…” Zijn ogen werden op haar gericht, in de hoop dat iets in de ogen van de ander hem het antwoord konden geven op al zijn lasten en problemen.

Ze zat onbewogen. Haar gele ogen gefocust op de maan die hun hemel leek te verlichten. Niet dat het zo goed zn best deed. De schittering was zwak. Nauwelijks licht te noemen. Maar het was daar, ver weg en verscholen. Iemand zou nu vast kunnen denken dat ze dacht 'hey. als de maan zo verscholen toch nog wat licht geeft, moet er vast toch nog wel wat licht in mij zelf zijn.' Heh. Tuurlijk dacht ze dat. Ze was niet harteloos. Als het aan haar lag was ze niet het beest geworden dat ze nu was. Had ze niet de dingen gedaan die haar gedwongen waren om te doen. Maar het had niet aan haar gelegen. Ze was een speeltje geweest in een ziek spel gespeeld door haar vader en de rest van de hele verdomde wereld. En als haar trots en hart toch niet verzegeld zaten met deze verdomde clan was ze hem ook al gesmeerd ook. Maar nee. Het riep haar steeds terug.. of was het hij die haar terug riep.. De pluizige vacht van Acefray leek haar per direct te omcerkelen. Nam de adem van haar af terwijl hij zacht fluisterde vor hij haar aankeek. Een enkele seconde kon ze haar ogen niet afwijken van de zijne en slikte ze een pijnlijk brok weg. "Ace.." Begon ze. Haar ogen eindelijk afwijkend van de zijne na een heftig gevecht in haar hart voor ze zuchtte. "What can I do for you.." Probeerde ze luchtig te spreken. Een halve glimlach rond haar lippen. Niet aan hem haar zorgen willen tonen. Hij hoefde niet te weten waar ze mee zat. Hij zat zelf al met meer dan genoeg.

Voor een moment bleef de kater met gesloten ogen in de pels van de zwart witte kattin. Genietend van haar en alles wat ze voor hem betekende. Hij hielt van haar op de manier hoe iemand kon houden van de grond, de aarde en zuurstof. Kon houden van de nacht en dag. Alsof een leven zonder hun onredelijk leek, op een manier dat je nauwelijks kon voorstellen. Zo voelde hij zich ook. En hij voelde zich schuldig tegenover haar, want in zijn innerlijk gevecht was hij ook niet de beste partner geweest. De pluizige kat zette zichzelf neer naast de ander, om kort haar kop enkele likken te geven. “Hm… run away with me to a beautiful territory all for us own? Wake up every morning saying how much you love me and I’ll say it back. Maybe get some more kits, start our own clan” een piepkleine grijns brak zijn verdriet, al was hij enkel aan het plagen. Hij legde zijn grote kop op de hare, de manier hoe hij altijd affectie toonde, en bleef zo zitten. “But at the moment... share your thoughts? Say how I can help you and make you happy?” hij liet zijn blik dwalen naar de nacht. Hij sliep niet meer, at nauwelijks en voelde zich angstig voor deze tijd. Hij was bang om Starclan te zien en hij was bang dat ze nooit meer zouden verschijnen.

De kater liet haar lachen. Hij liet haar verdomme altijd lachen. Wat was het aan hem dat haar zo zwak maakte. Ze kon het niet raden maar het was een verdomde fijn gevoel. Onbewust duwde ze zichzelf net wat dichter tegen hem aan en slaakte een zuchtje. "That would be a lovely idea Ace.. Only your starry cats would hunt you down hmm." Een waterig glimlachje rolde over haar lippen terwijl ze haar kop weer optrok. Je zou toch denken dat daten met een Medicine Cat je geloof in Starclan wat zou versterken. Maar nope. Het bestond niet, niets zou haar gedachten daarvan doen afwijken. "But.. you can help me indeed." Begon ze rustig en draaide haar kop weer weg. "Back home.. a lot of memories have recently come to haunt me.. I fear I may be going insane with guilt quite a bit." Opperde ze zachtjes, wellicht niet de gehele waarheid. Maar toch.. Die plek. waar die staart uit de modder stak. Het was een plek waar ze meerdere malen had gezeten. Had toegekeken en had afgevraagd.
Was Innerstar vermoorden nou werkelijk zo'n goed idee geweest..

Het gelach van de kattin bij hem vulde zijn hart met de warmte die hij in tijden had gemist. Hij gokte dat er geen mooier geluid bestond in de wereld dan dat. Een klein lachje brak zijn verdriet terwijl hij haar dichter tegen zich aanvoelde. Hij liet zijn tong normaals verzorgend over haar kop glijden terwijl hij zijn staart om haar heen sloeg. “They probably would… but in all honesty? We could easily take them, they are after all already dead” sprak hij met een droge humor in zijn stem, al was hij nog niet zo warm als hij voorheen was geweest. Hij vreesde Starclan enorm. Gelukkig liet de zwart witte kat wel toe dat hij haar zou kunnen helpen. Zijn groene blik werd terug op haar gericht in interesse en nieuwsgierigheid. Hij zou alles voor haar doen, zonder twijfel. “Dearest… what are you feeling guilty about then? You know you can tell me…” Zijn ogen volgde haar gouden blik, al was hij bezorgd naar wat haar zo dwars kon zitten. Sin was een verschrikkelijk sterke kattin vond hij persoonlijk, maar iedereen had hun zwakke plek, dingen die pijn doen. “Sometimes talking about the things you feel guilty about makes them less heavy and less painfull. You share the weight then” Niet dat hij dit zelf veel had gedaan, maar goed. Hopelijk kon hij degene die veel voor hem betekenen beter helpen dan dat hij zichzelf hielp.

Technically, I’m a murderer
but I like to think that’s one of my better qualities

Het was alsof de lucht zich vulde met de wetenschap van wat ze zou gaan zeggen. Haar gele ogen focuste zich op de medicine cat. Een kat waar ze van hielt tegen beter weten in. Een kat die het beste in haar naar boven haalde. Maar daardoor haalde hij ook het schuldgevoel naar boven dat ze zo lang omlaag had geprobeerd te duwen.

De levenloze lichaamsdelen van haar leader. De pure afschuw die ze voor zichzelf had gevoeld. Ze zou ontmaskerd worden. Als er ook maar een glimps van Starclan werkelijk bestond dan zou die slet van een Innerstar het aan Tall vertellen. En Tall, Tall zou geen keuze hebben. Tall zou het geloven. Tall geloofde altijd alle onzin die hem verteld werdt. Dat maakte hem zo makkelijk maar ook zo irritant om mee om te gaan. Om naar haar hand te spelen. Want naar haar hand spelen zou ze. Ze zou hem overheersen en de grond in drukken als dat was wat er nodig was om te overleven binnen Shadowclan. Ze zou zich niet laten wegsturen uit haar huis. Uit de plek die ze nodig had om grootser te worden.

"They will tell him. Those dead Mousedung will whisper their fitlhy lies in his ears and he will listen." Mompelde ze. Haar emoties langzaam wegzakkend terwijl ze haar nagels in de grond duwde. "That I killed the weak leader before him. They will tell him in their fantasy land. And he will listen. Even though she never wanted him. I killed her for him. So that he could rise. You know I did. You know I only ment for him to be on the place he was destined to be.

I killed Innerstar so Tallstar would rise."

Haar blik bleef strak op de zijne gericht. Haar poot verplaatste zich om die over de zijne te plaatsen. "I killed her and now he will listen to them and punish me for a good deed. For a selfless deed. You got to protect me. Acefray. Help me, I beg of you. When he returns from them he will come for me. I need you, he will listen to you."

De grijze kater wist niet echt wat de ander zo dwars zou kunnen zitten, maar hij wilde het graag weten. Als hij het wist zou hij haar immers kunnen helpen en bijstaan in dit. Dat was wat partners voor elkaar deden en hij was erop gebrand om een goed partner voor haar te zijn. Hij hielt van haar… dit moest hij bewijzen zodat ze nooit meer naar een ander zou gaan. Nooit meer van een ander zou houden of diens kittens zou dragen. Het was egoïstisch dat wist hij zelf ook maar wat kon hij eraan doen? Liefde werkte op vreemde manieren en dit was nu eenmaal hoe hij in elkaar zat. Als hij van iemand hielt, deed hij dit zonder grenzen, en zonder verstand.

Sinclaw begon met praten, hij hielt zijn blik in de hare terwijl hij luisterde in de hoop het te begrijpen. Zijn verwarring om haar woorden was zichtbaar en pas bij de laatste zin leek hij te begrijpen wat ze de hele tijd had proberen te vertellen. Ze had Innerstar vermoord… Zijn Sinclaw? Die Innerstar vermoord had. Het deed pijn. Hij was bang geweest voor de zwarte leader maar niemand verdiende de dood. Echter had de kat ook nooit geleerd dat moorden verkeerd was, als er een reden voor was moest je het doen, dat waren de woorden van zijn oude mentor en vadersfiguur. Hij voelde het pootje van de ander op de zijne, iets waardoor hij zich dichter tegen haar aan drukte. Het duurde lang tot hij weer sprak, het was veel geweest voor de domme kater te verwerken.

“I… I don’t support that you killed Innerstar. I don’t think it was a good thing to do, she was a mom after all… a leader. But I get that you didn’t mean bad with it. Sometimes you do big things in the spur of the moment” Hij had dit ook vaak genoeg gedaan, al had het nooit tot moord geleid… wel indirect. “I just wished you would have told me right away. We could have dealt with it then instead of now… But Sin? I will always protect you. If it comes down to it I will talk to Tall and explain the situation. Make sure he listens to your side of the story” Hij drukte zijn snuit tegen haar wang aan en liet de stilte van de nacht tussen in hangen, in de hoop dat dit hun beiden kon kalmeren. Hij was bang, bang voor Inner die niet met zijn beslissing instemde. Echter kon hij niet inzien hoe Sin ooit slechte bedoelingen had gehad.

“I love you Sinclaw. We can fix this together. But just be sure we won’t hurt Tall either… I would give my life for him”

Technically, I’m a murderer
but I like to think that’s one of my better qualities

Het was een letterlijke bombshell die ze zojuist op hem had gedropt. En hij zou wel gek zijn als hij nu niet direct naar de eerste de beste autoriteit zou racen om haar aan te geven. Ze zou gezien worden als een of ander gestoord beest dat haar eigen leader onder de modder had gedrukt en met een grijns had toegekeken hoe inner haar kracht verloor. Maar niets was minder waar. In het moment. Dat ene momentje waarop ze veranderde van een slachtoffer van haar eigen lot naar een ware moordenaar was ze doodsbang geweest. Die nacht had ze om vergeving gesmeekt maar in de ochtend wist ze al dat dat een fout was geweest. Er bestond geen vergeving in haar leven. En er bestond geen hoop in haar toekomst. Al wat ze kon doen was vechten voor datgeen dat ze zelf wou zien. En nu.. Nu was het bloed dat ze wou zien.

"T..thank you Ace." Mompelde ze zowaar overrompeld door zijn positieve reactie en keek hem met grote ogen aan. Ze had dit niet verwacht. Maar.. dat betekende wel dat hij aan haar kant stond. Ze had hem voor haar kunnen winnen hart en ziel. Die realisatie liet een kleine grijns over haar lippen vormen die ze per direct wist te onderdrukken terwijl ze haar neus in zijn pluizige vacht duwde. "Thank you so much.. My love, you do not know what this means to me.."

Ace voelde een diepe twijfel in zijn hart. Een twijfel zo groot dat het bijna leek alsof het zijn ribben zou breken. Hij was het niet eens met wat de kattin had gedaan. Want hoe kon je? Hoe kon je een clanleader doden. Niet alleen een leader maar ook een moeder, een vriendin, een gerespecteerd warrior… Hij moest toegeven dat hij zichzelf nooit comfortabel rond de gitszwarte kat had gevoeld, in zijn ogen had ze een hekel aan hem gehad. Ze had op hem neer gekeken zoals zo veel andere dat hadden gedaan enkel omdat hij graag het juiste wilde doen. Dat was de andere kant van de twijfel. Hij kon inzien hoe iemand haar zou aanvallen, wetende hoeveel pijn de vorige leader kon veroorzaken als ze wilde. En nog veel belangrijker… het was niet zomaar iemand die het had gedaan. Het was zijn partner. In zijn ogen was Sinclaw de mooiste, de slimste de meest perfecte kat in het hele woud. Haar gouden ogen konden hem laten bezwijken. Hij hielt van haar. Op de manier hoe de nacht van de sterren hielt. En die grenzeloze liefde zorgde ervoor dat hij haar zal steunen door dit heen, haar zal beschermen.

Bij het horen van haar dankwoord keek hij rustig terug. Hij was een open boek, zijn groene ogen spraken altijd de waarheid over zijn gevoel. En in zijn groene ogen zat een angst, een angst voor de volgende stappen, maar een vertrouwen en een liefde. Toen de ander zich in zijn pels duwde boog hij zijn lichaam beschermend en liefdevol rond haar heen. “I would do anything for you… never doubt that” Ace likte kort over haar kop heen, om hierna zijn snuit weer tegen haar aan te leggen. “I promise I’ll give you the happy life you deserve, no matter what” Ze zouden een familie zijn, gelukkig en zorgeloos.

Onderwerp: Re: He’s strong but he’s exhausted