When sorry is the only word left to say

De grijze kater liep met zware stappen richting Fourtrees. Het was een enorm eind lopen voor als je er niks te zoeken hebt. Waarom was hij hier eigenlijk? Hij wist het zelf ook niet meer. Hij wilde gewoon zijn problemen wegzetten en alles weer goed maken met iedereen. Weer vrienden en familie hebben. Hij wilde de afgelopen manen wissen en opnieuw beginnen… maar dit kon niet. Hij moest zijn fouten onder ogen komen en het zelf maar weer weten op te lossen als het uberhaupt nog op te lossen was. Een diepe zucht verliet zijn lichaam terwijl hij dichter bij de grote bomen stapte. De grond stonk naar een mix van verschillende clans, maar het was een stank die hem lief was. Vermoeid liet hij zichzelf zakken in het lange gras, bedekt door de aangename schaduw van de bomen. Hoewel hij niet goed wist waarop, had hij het gevoel alsof hij op iets of iemand wachtte. Alsof hij een rede had om hierheen te komen. De kater hoopte dat deze reden snel op kwam dagen voor hij honger kreeg.

+ Rouse

Fourtrees, alweer. Deze keer was het omdat ze hier de vorige keer alle kruiden had weggelegd die ze verzameld had. Dat waren er dan weer zo veel geworden dat ze die - zelfs met het gebruik van bladeren - niet allemaal in een keer kon meenemen. Nu draafde ze dus richting de bomen om de rest op te halen. Ze had alles al klaar liggen en als iedereen er gewoon netjes af zou blijven, was er geen probleem. Dan zou ze ruim op tijd weer terug zijn in het kamp en had ze nog meer dan genoeg tijd om alles netjes op te bergen. Ze bleek deze keer alleen niet de enige te zijn bij de Fourtrees. Vanuit de verte zag ze een grote, grijze kat staan. Rousebell herkende de kater al snel toen ze dichterbij kwam. Dit was Acefray, Medicine cat van de Shadowclan. Een kater die ze ooit had gemogen maar nu enkel verwarring door voelde. Haar pas versloomde vlak voor ze de open plek naderde. Ze bleef stil. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Of ze überhaupt wat moest zeggen. Alles wat ze kon doen was hem langzaam benaderen en aanzien wat er zou gebeuren.

Hoewel het enorm handig was om een ingebouwd navigatiesysteem te hebben zoals een postduif was het ook onhandig. Hij had geen idee waarom de comos hem hier wilde hebben en hoe lang het zal duren tot hij zijn taak hier volbracht. Het was altijd wel een groot mysterie. De opties waren eindeloos als je naar Fourtrees gestuurd werd, van alles kon er langslopen en gebeuren. Toch had hij het gevoel dat het bijna zover was, en inderdaad, zodra hij zijn blik op de grijze kattin legde trok het vreemde gevoel weg. Rousepaw. Hij wist immers nog niet dat madame haar volledige naam had gehaald. Tijd om weer eens sorry te zeggen. De kattin had de boodschap gekregen toen het met hem zo slecht ging, toen hij dark forest bezocht had. Zij was deels aangewezen om hem een klap voor de kop te geven en hem weer op het goede pad te krijgen. Nu was hij weer op het goede pad… in ieder geval deed hij zijn best Starclan te volgen… En het was tijd om dit op te lossen. “Rousepaw” Sprak hij dus uit, terwijl hij dichterbij liep. “Ik ehem. Ik wilde even sorry zeggen voor alles wat tijdens de Journey is gebeurd. Ik had toen veel meegemaakt, zelf ook veel slechts gedaan” Hij sprak op zijn normale eerlijkheid, terwijl hij haar aankeek in haar helder blauwe ogen. “Het gaat nu weer een stuk beter”

Ze wilde net weer verder gaan met waarvoor ze hier was toen de grote kater sprak. “Rousepaw.” Haar oude naam. Hij kon natuurlijk niet weten dat ze haar volledige naam had opgehaald enkele dagen geleden. Hij kwam haar kant op gelopen en dat zorgde toch voor een bepaald zenuwachtig gevoel van binnen. “Ik ehem. Ik wilde even sorry zeggen voor alles wat tijdens de Journey is gebeurd. Ik had toen veel meegemaakt, zelf ook veel slechts gedaan.” Rousebell draaide lichtelijk verward wat met haar oren. Wilde hij alleen zijn verontschuldigingen aanbieden? Zijn groene ogen leken zijn woorden te menen. “Het gaat nu weer een stuk beter,” vulde Acefray nog aan. De zilvertabby gaf een wat onzeker knikje op zijn woorden. "Dat is goed om te horen, dat het beter gaat." Ze snapte nog steeds niet waar die hele mood omslag vandaan was gekomen. De eerste paar keren dat ze hem had gezien was het een hele vrolijke en vriendelijke kater. Tijdens de journey was dat ineens 360 graden omgeslagen. En nu was het weer terug? Eigenlijk wilde ze naar meer vragen maar in haar ogen was al te zien dat ze dat niet helemaal durfde. Ze was de vorige keer nog niet vergeten.

De grijze kater voelde zich vreemd ongemakkelijk bij de andere medicine cat. Ze was een stuk jonger dan dat hij was, iets niet verbazend aangezien hij de oudste medicine cat was van de huidige groep. Maar toch, daardoor zou hij juist hier comfortabel moeten staan… maar er was iets met Rouse wat voor hem lastig was. Misschien omdat hij haar niet super persoonlijk kende zoals andere. Misschien omdat Starclan over hem had gepraat tegen haar. Misschien omdat hij haar bijna wat had aangedaan. Hij zag haar vragen in haar blauwe ogen liggen, en zelf had hij er ook een paar, waardoor hij knikte. “Je mag vragen stellen hoor, dat is geen probleem.” Weer kwam er een misschien in hem op; misschien wilde hij zijn fouten weer goedmaken maar wist hij niet of dit mogelijk was. Ace wilde geen teleurstelling meer zijn. “Maar dan wil ik jou wel een vraag terugstellen. De laatste keer heb ik niet geluisterd naar wat je me wilde vertellen… Nu mijn kop weer op de juiste plek zit… Zou je me misschien willen vertellen wat Winddancer heeft gezegd?”

De kater reageerde met een knikje. Het stelde haar een beetje op haar gemak maar het ongemakkelijke gevoel was nog lang niet weg. “Je mag vragen stellen hoor, dat is geen probleem.” Dat was fijn maar nam niet weg dat ze nog steeds behoorlijk onzeker was over het stellen van de vragen. Zij, die vrijwel alles durfde, onzeker over het stellen van een vraag. Wat een grap. “Maar dan wil ik jou wel een vraag terugstellen. De laatste keer heb ik niet geluisterd naar wat je me wilde vertellen… Nu mijn kop weer op de juiste plek zit… Zou je me misschien willen vertellen wat Winddancer heeft gezegd?” vroeg de grote kater haar voor ze zelf een vraag had kunnen stellen. Rousebell dacht terug aan het moment dat ze in haar slaap ineens uit de grot was en min of meer in Starclan stond. Winddancer was de naam van de kattin die haar toen verteld had dat ze moest ingrijpen. Dat ingrijpen was haar alleen nooit echt goed gelukt. "Dat je wakker geschud moest worden en ik je 'een klap voor je kop' moest geven... Oh, en dat ik de groeten moest doen maar verder was dat alles." Ze waren inmiddels enkele moons later en nog steeds snapte ze er niet erg veel van. Dat wakkerschudden begreep ze min of meer maar de rest, dat was maar de vraag. Was het dan nu haar beurt om vragen te stellen. Er waren enkele dingen die ze niet begreep maar hoe ze dat in fatsoenlijke vragen om moest zetten was een ander probleem. "Hoezo was je ineens zo... anders?" bracht Rousebell uiteindelijk uit. De zilvertabby moest echt maar eens gaan werken aan het stellen van fatsoenlijke vragen.

Onderwerp: Re: When sorry is the only word left to say