All we know is falling

Onderwerp: All we know is falling do 20 sep 2018 - 19:00

Zijn blik was gericht op de vier grote bomen dat samen Fourtrees vormden. Nou ja, vandaar de naam Fourtrees. Het was best wel duidelijk. De jonge kater was hier gekomen omdat hij nieuwsgierig was voor de plek. Hoe het eruit zou zien als de Gathering hier was. Hij richtte zijn ogen naar de lucht. Het was nog dag, tuurlijk. Maar toch kon hij zich de sterren en de maan goed inbeelden. Hoe het op hun neerkeek en meeluisterde met de roddels van de andere Clans. De bruine kater keek om zich heen. Het zou geen misdaad zijn als hij het uitprobeerde? Voorzichtig deed hij een paar stappen richting één van de takken, en sprong er vervolgens op. Het gaf hem een goed uitzicht op de rest van de plek, ondanks dat het niet zo hoog was. Oh, dus zo voelde het om leader te zijn. Trots het nieuws mededelen van nieuwe kittens of apprentices of warriors. Hij bracht zijn borst wat naar voren. Ja, hier kon hij wel aan wennen.

+ Sandpaw

Sandpaw rolde met haar ogen terwijl ze naar de apprentice keek die het duidelijk nodig vond om zijn kennis met alle prooidieren in het bos te delen. Hij was luid aan het vertellen over wat hij die dag geleerd had en net toen Sandpaw er een opmerking over wilde maken, werd hij al het zwijgen opgelegd door zijn kwade mentor die hem toesiste dat niet heel het bos mee hoefde te luisteren en dat hij graag nog wat prooi mee had willen brengen naar het kamp. Vervolgens werden Sandpaw en de apprentice eropuit gestuurd om te gaan jagen. Haar jaagkunsten waren nog niet echt perfect, maar ze konden ermee door en een tijdje later had ze eindelijk een muis weten te vangen. Aangezien ze echt geen zin had om weer terug naar de ontmoetingsplaats te gaan waar ze de apprentice weer tegen zou komen, draaide de rode kat zich om en rende in plaats daarvan in de richting van Fourtrees. Dan kreeg ze maar straf, maar ze had geen zin om nog eens naar een hele uitleg te luisteren. Ze had al koppijn en ze wilde eigenlijk gewoon liever alleen zijn, net zoals de meeste keren dat ze aan het kamp probeerde te ontsnappen. Soms vroeg ze zich af waarom ze in een Clan was geboren als ze dat groepsgevoel niet zo had. Aan de andere kant zou ze zich ook weer geen leven voor kunnen stellen waar ze enkel voor zichzelf moest jagen en echt helemaal alleen zou zijn. Toch waren het momenten zoals deze, waarbij ze de wind door haar vacht voelde waaien en ze haar zorgen even kon vergeten, waarop ze kon ontspannen en alles even achter zich kon laten. Dat was tenminste totdat ze in Fourtrees kwam en een kat op een hogere tak zag springen. Ze was dus toch niet alleen. Ze rolde met haar ogen toen ze hem zijn borst zag fier zag uitsteken en hij naar de grond keek alsof er zich katten onder hem verzameld hadden. “Wie is er doodgegaan en heeft jou leader gemaakt?” vroeg ze bot aan hem. Ze ademde zijn geur in en merkte op dat het een ShadowClanner was. Gadverdamme.