We met Jon in the sandy hills

Het was zo dat hij de grenzen aan het controleren was. In de nacht. Hij vertrouwde de Windclanners wel en zeker met de Gorge tussen hen, maar het was rustgevend. Het tempo waarin hij wandelde, de muziek van alles. Hij had zijn ogen gesloten, wist waar hij elke pootstap moest zetten. Dit deed hij wel vaker. Eigenlijk sinds Creamyfrost was gestorven, zijn lieve mentor. Daarna had hij het niet meer kunnen doen, maar Vulture's Drop had hem daar een beetje aan doen denken. Was het dom? Waarschijnlijk wel, maar Bear had dit nodig. Een geluidje deed hem opkijken. Hij opende zijn hemelblauwe ogen en richtte zijn platte neus naar de overkant. Was daar iemand? Hij liet zijn ogen even wennen aan het donker, maar zag niemand. "Is daar iemand?"

+ Faithleap only

Faith

"sheeps and lambs
becoming lions"

Faithleap kon de grenzen niet ontwijken. Het was apart dat de Clans uit elkaar waren. Ze was gedeeltelijk opgegroeid met de andere katten om haar heen. Had zelfs af en toe gespeeld met katten van een andere Clan. Toch begreep ze de Warrior Code en deed ze haar best die te volgen. Maar waren de andere Clans dan echt zo slecht; echt vijanden van Windclan. Van de Bloodclan kon ze het voorstellen. Wellicht was ze gewoon naïef. Zo vertrouwde ze het territorium genoeg om in de nacht langs de grens met Riverclan te lopen. Een paar blauwe ogen blonken in het donker. "Is daar iemand?" Klonk een zware stem van de overkant van de grens waar ze de ogen had gezien. "Alleen een witte Windclanner," Klonk er kalm met haar hogere, vrouwelijke stem.

lili # #

credit to kenz.

Beartooth keek schuin achter zich. Daar stond de mooiste kattin die hij ooit had gezien. Zijn bekje viel open. Haar stem was heel vrouwelijk en heel aangenaam. Wauw. Hij draaide zich om en trippelde naar de plek waar hij op haar hoogte kon staan. Zijn blauwe blik werd even naar het donkere water geworpen onder hen. De kater wees met zijn platte snuit weer naar haar en opende zijn mondje weer. Zo bleef hij even happen voor er eindelijk stem kwam. "Een prachtige witte Windclanner," mompelde hij. De witte kater met zilveren gezicht zwaaiden eventjes met zijn staart. Het was misschien meer tegen zichzelf geweest. De maan kwam tevoorschijn. Bijna rond. De Gathering zou er snel zijn. Plots fronste hij. Gathering... het was zo raar na het samen leven in de bergen. En toch. Toch kende hij deze kattin niet. "Ik heb je nooit gezien daar in de bergen." Het was eerder een vaststelling.

Faith

"sheeps and lambs
becoming lions"

Een langharige zilvere kater met stompe neus keek achterom. Blauwe ogen; bijna indentiek aan die van haarzelf staarden haar aan. Zijn bekje viel open waardoor de kattin hem vragen aan keek. Ze kon niets horen over het vallen van het water. Het ruisde in haar kleine gespitste oren. Hierna trippelde de kater dichter naar de plek toe waar ze stond. Haar witte vacht blonk in het maanlicht. Dit was dan ook de reden dat een van de kittens had gedacht dat ze een Starclanner was. De kater zwaaide met zijn staart en met een kleine glimlach zwaaide ze terug waarna ze voorzichtig naderbij schuifelde. "Ik heb je nooit gezien daar in de bergen," Mauwde de kater die waarschijnlijk enkele Moons ouder was. "Ik was kitten en Apprentice daar. Te druk om echt met andere Clans om te gaan," Mauwde ze terug.

lili # #

credit to kenz.

Onderwerp: Re: We met Jon in the sandy hills