Little bird.

Icarus vloog te dicht bij de zon, voelde zich groter dan zijn lichaam in werkelijkheid was geweest. Hoogmoed leidt tot rampspoed, een duidelijk en prachtig verhaal. Zou er ook een tegenovergestelde zijn? Iemand die te ver van de zon vloog, bang voor diens hitte. Iemand die niet naar boven durfde te kijken, bang voor de ruimte die nog niet afgelegd was. Iemand die te dicht bij de zee vliegt en in plaats van de wax te laten smelten, de veren van de zelfgemaakte vleugels zo zwaar laat worden van vocht dat hij onvermijdelijkheid, net als zijn hoogmoedige gelijkganger, de zee in tuimelt en wordt opgeslokt door de golven.
Zo voelde zij zich. Op dit moment, terwijl de Gorge als een kloof van wilde vlekken blauw en bruin voor haar uitgestrekt lag. In haar herinnering was het veel helderder toen haar moeder en broertje van deze zelfde afgrond waren getuimeld, enkel een nieuw bewijs dat haar ogen slechts slechter waren geworden met tijd. Toen had ze hun gezichten nog kunnen zien, totdat ze enkele vossenlengtes naar beneden waren getuimeld en het rustige gezicht van haar moeder en de doodsangst in de ogen van haar broertje slechts een vage waas werden. Als een duplicatie van haar nu wel de laatste stap zou nemen en van de rand af zou springen, betwijfelde ze of ze überhaupt een gezicht zou zien. Zou ze de golven voelen? Zou het water koel en verwelkomend zijn, of zou ze zich, net als Cheekykit, op het laatste moment pas in zien wat voor gevolgen haar acties met zich mee brachten?
Een stap verder. Een huivering schoot door haar lichaam toen de realisatie van wat er zou kunnen komen even hard op haar in sloeg als de golven vele meters onder haar witte poten. Er was geen duister stemmetje achter in haar kop dat haar aanspoorde om de laatste stap te nemen en naar beneden te tuimelen. Er was enkel angst in haar hart, een bepaalde droefheid en... Een kalmte. Allicht was het de angst, die zich koud om haar hart gegrepen, allicht was het het feit dat dit voor haar een makkelijke uitweg leek. Immers, wat was haar nut hier? Hadden haar poten, haar woorden, haar daden ooit iets van waarde teweeg gebracht? Nee. Dit was slechts Mistpaw, een zielige poes die volwassen zou moeten zijn maar  het verleden niet achter zich kon laten. Het was zo vele manen geleden, niet langer zou het haar zo dwars moeten zitten, haar zusters waren immers toch ook al verder gegaan? Nu stonden ze daar als volgroeide warriors, alles wat zij hadden meegemaakt, had hen slechts harder gemaakt. Mistpaw voelde zich achterlaten, vastgeketend aan trauma's die haar nachten onrustig maakten. Trauma's waar ze niet langer aan wilde denken, maar immers dit mogelijk haar laatste moment hier was, kon ze niet anders dan ze herleven.
Mousewish, een poes die zonder woorden of beloftes achter te laten het kamp uit was gegaan. Ze was hier naar benden gesprongen, bewust haar dood tegemoet. Waarom vroeg Mistpaw zich nog altijd af. Iedereen had geprobeerd haar te sussen, te helpen, zachtjes te vertellen dat ze nooit meer terug zou komen omdat ze ergens anders geluk zocht. Haar vader had telkens gezegd dat sommige katten nu eenmaal geen blijdschap konden vinden, hoeveel geluk ze nu ook in hun leven hadden. Allicht had ze dat van haar moeder meegenomen. Allicht was ze simpelweg niet genoeg geweest om Mousewish hier op aarde te houden, had ze samen met de warme moedermelk ook de levenswil uit haar moeders tepels gezogen.
Cheeckykit, haar kleine broertje. Hij was altijd veel dapperder geweest dan zij, al sinds de geboorte was hij degene geweest die spelletjes opzette. Zij keek liever toe langs de zijlijn, bang dat het anders te wild zou gaan. Mama zou immers wel een verhaaltje voor lezen, niet? En als haar broertje het dan heel lief vroeg, wilde ze nog wel eens met hem mee gaan. Met hem stoeien. Niet gek dan ook dat hij de moed had om hun moeder te volgen, om te zien waar ze heen ging. Om ook te 'vliegen', net als Icarus. De golven hadden niet lang nodig om zijn tere lichaam kapot te slaan. Kitten of warrior, de Gorge maakte toch geen onderscheid.
Tigerspots dan, wie een nodeloos een gruwelijk lot had opgewacht. Enkel de gedachte aan haar lichaam uitgestrekt over dat vervloekte pad liet de poes bijna kokhalzen. Ze had haar leven gegeven om haar en haar vader te redden van dat monster, hen weg te duwen en zelf de prijs te betalen. Mistpaw leefde nu nog, Tigerspots haar lichaam was waarschijnlijk niet veel meer dan een paar gebroken beenderen, achteloos bedekt met stof langs het donderpad. Zou ze nu toekijken vanuit Starclan, zou ze boos haar hoofd schudden, omdat Mistpaw zo dichtbij was om het leven dat Tigerspots haar had geschonken ten koste van haar eigen, toch van de gorge te gooien?
Ongemerkt was haar ademhaling sneller gegaan, terwijl de paniek van haar acties nu langzaam toe begon te slaan. Haar negatieve gedachtes grepen naar alles dat haar leven zo donker had gemaakt de laatste tijd. Naar haar vader, die honderden kinderen had gemaakt, die zovele dochters had dat eentje minder mogelijk niet eens uitmaakte. Immers was de kans dat zij een sterke warrior zou worden zoals hij, miniem. Ja, Tigergaze zijn hart was te goed om het toe te geven, maar allicht zou het hem geen pijn doen om een dochter minder te hebben. Om tragisch afscheid te nemen, en haar dan te vergeten.
Ze was hier niet om hen pijn te doen, om ieder een steek te laten voelen van spijt omdat ze haar niet konden helpen. Integendeel, ze deed dit meer voor hen en de clan dan wie dan ook. Windclan zat vol goede katten, katten wiens hart genoeg liefde droeg om een zielige, achtergestelde, slechtziende apprentice een extra plaatsje in hun den te geven. Uit medelijden. Immers, wat kon zij eraan doen? De winter zou komen, zou doden opeisen, en toch zouden er katten zijn die hun gevangen maaltijd zouden delen omdat zij dat zelf niet kon. Crowfur had geprobeerd haar op het juiste pad te krijgen, Oceanstar had hetzelfde geprobeerd. Inmiddels moesten ze wel inzien dat dit niet gelukt was, en enkel met de zachte hand zouden ze haar dan een plaatsje aanbieden tussen de elders. Met de belofte dat ze niet tot last was, met de belofte dat zelfs elders nog een belang kon hebben voor de clan. Het verschil was echter dat zij zich nooit bewezen had. Ze had nooit gevochten voor de clan, zoals de elders van nu dat in hun tijd hadden gedaan. Toen Bloodclan aanviel had ze bij de kittens gezeten, wetend dat haar klauwen nooit schade aan zouden kunnen brengen.
En haar woorden? Was er een wijsheid in haar stem? Nee, ze was te jong, haar kapotte ogen konden toch niet genoeg zien om de wereld te snappen. Ze leefde in maar comfort zone, in een donkere wolk waarin ze zichzelf isoleerde. Geen kat kon steun of toeverlaat in haar vinden, daar was ze zelf veel te zwak en instabiel voor, niet?
Dit was niet hoe ze wilde leven. Oceanstar hield van haar, Tigergaze hield van haar, haar zusters hielden van haar. Ze zouden nooit toegeven dat ze slechts een last was, maar zo wilde ze niet leven. Tranen stroomden inmiddels van haar wangen en druppelden stilletje in de Gorge onder haar poten, maar ze snotterde niet. Het waren geluidloze tranen, omdat de gedachtes die in haar kop rond spookten voor haar de duistere waarheid waren. Er was niets voor haar hier. Dit leven was niet voor haar weggelegd, en misschien was dat oké. Immers kon Icarus, net als zij, ook niet vliegen. En hij maakte een mooi verhaal, niet?

Mist is nog niet dood hoor, en dit is een open topic! -a-

Met snelle passen liep de jonge poes verder. Haar helderblauwe ogen vlogen even over het kolkende water dit zich naast haar bevond. Niet meteen naast haar, maar enkele meters onder haar, links van der. Ze was zich bewust van de potentie die de rivier bezat. Het was een gevaarlijke plek als je niet voorzichtig genoeg was, maar Burnetpaw wist natuurlijk wel beter. Ze was een kat met een groot gedacht van haarzelf. Waarom zou ze zichzelf zo willen ontnemen hm? Ze was geweldig en ze had katten die haar tot op het bot haatte. Waarom hen hun wil geven? Het was juist puur genot om hun haat te zien branden in hun ogen en boven hun te rijzen. Niet langer was ze de domme kitten met de grote bek. Nee, nu had die grote bek een brein gekregen en eentje die ook nog eens graag dingen in het belachelijke trok. Kort zwiepte de mooie rossige poes even met haar dikke pluizige staart voordat haar ogen al snel van de rivier af worden gehaald. Kort staarde ze voor zich uit voordat haar ogen iets opmerkten in de verte. Wel meteen opende ze haar mond een beetje om de geuren van de kat in kwestie binnen te krijgen. Windclan dus. Even zuchtte ze voordat ze haar pas versnelde. Het was immers vreemd om een kat stil te zien staan bij de meest beruchte plek op het windclan terrein. Hier waren vroeger vele doden gevallen, katten die hun eigen leven namen. Burnetpaw vond het verschrikkelijk, maar ergens ook gewoon dom. Ze kon gewoon geen respect voor dat soort katten halen. Waarom zelfs?
Al snel was de jonge kat dichter gekomen en nu pas zag ze wie de eigenaar was van de vorm; Mistpaw. Het was een apprentice die van rond haar leeftijd was, maar als Burn het goed had waren haar siblings al warrior. Mist was achtergelaten als enige leerling. Kort bekeek de bleke poes even de ander voordat ze tot een halt kwam. Een zucht, gevolgd door een rol met haar ogen was de enigste vorm van begroeting die ze gaf voordat ze dichterbij kwam. Zonder boe of ba plofte de jonge kattin zich naast haar clangenoot. De spanning en emoties leken van dit scenario af te druipen; een echte jankfilm bijna... Maar dat deerde de jonge poes helemaal niet. Ze leek haast harteloos te zijn in deze situatie. Zonder iets te zeggen neeg ze haar kop wat om te kijken naar wat de ander aan het bekijken was; de kolkende Gorge. Het tipje van de rossige poes krulde even heen en weer voordat het rust vond in het verdorde gras dat tussen de smeltende sneeuw stak. "Jup," begon ze kalm voordat ze haar ogen op de andere poes richtte. "Dat ga je niet overleven," concludeerde ze. Mist was een van de vele katten die Oceanstar onder haar vleugel had genomen als een van haar eigen jongen... Maar tegenwoordig deed de grijze tabby dat met zowat elke kitten die een druppeltje windclan bloed leek te dragen. Niemand wist namelijk wat zij was.. Misschien was ze wel een pureblood rogue en toch had Ocean gekozen om haar in de clan op te nemen. Langzaam draaide ze haar kop weer weg van de ander, een nieuwe zucht werd hoorbaar. "Als je je gaat gedragen als een slachtoffer, dan zal je een slachtoffer worden van je eigen pijn en defecten," zei ze even hoofdschuddend. "Hoe disgusting," gromde ze er zacht achter. "Maar weet dat de rest van de wereld je niet aanziet als een slachtoffer, dat word je enkel als je die gedachten in acties vertaald," hm... "Een jonge poes die het leven niet meer aankon, hoe zielig, hoe erg; we hadden meer moeten doen, een prooi voor haar eigen gedachten," Even haalde ze diep adem. "Een slachtoffer en moordenaar," mompelde ze even. "Hoe complex gedachten toch kunnen gaan," even raasden haar gedachten uit haar mond, alsof de ander er niet eens was. Ah, het maakte ook niks uit. Het jong was alles behalve luid en daarbij leek ze toch niet echt erop uit te zijn om nog lang te leven. Kort lachte de kat even zachtjes, ongepast maar niet in het geval van de windclan apprentice. "Oceanstar zal het me nooit vergeven als ik je lijk binnen breng in het kamp," klonk er zacht van haar af. "Laten we een deal sluiten, ok?" hm. "Als jij springt, spring ik ook, hoe klinkt dat? Dan is er niemand met een vies geheim op hun lippen, niemand om slecht nieuws te brengen, gewoon een stilte," was het een risico? Zeker. Besides was het een leugen om de ander extra schuldig te maken. "Als je niet springt, dan help ik je om die moordenaar in je kop te stillen," vervolgde ze kalm, alsof het de meest normaalste zaak was van de wereld. Kort keek ze even op voordat haar ogen afdwaalden naar de ander, zoekende naar oogcontact.