So little but so big

Met kittens praten was een van zijn favoriete bezigheden en bovendien heerlijk ontspannen. Het was niet alsof deze koters wisten hoe en wat er precies gaande was en hem ook niet zouden beschuldigen van allerlei zaken. Met een vrolijke grijns ging hij dan ook naar binnen, tegelijk met een kitten die een krekel gevangen had. Haar trotse blik deed hem glimlachen. "Wow," Mauwde hij dan ook onder de indruk, en wees naar haar prooi. "Helemaal zelf gevangen?" Met zijn blik aardig.

De enthousiaste begroeting maakte hem vrolijk en blij knielde hij wat neer zodat hij en de kitten in lengte ongeveer hetzelfde waren. De krekel die hij cadeau kreeg bekeek hij goedkeurend. "Zo!" Mauwde hij, alweer onder de indruk, "Dan ben je zeker al bijna klaar om apprentice te worden," Wat ook wel zo was, maar het was altijd leuk om kittens zelf enthousiast te maken voor de aankomende ceremonie. Bovendien was het vaak wel duidelijk wanneer ze er zelf wat meer op uit gingen dat ze er wel klaar voor werden. Deze was vijf moons, nog een en ze zou apprentice worden, het kamp uit en het territorium in. Aan die krekel te zien was het de hoogste tijd.

Hij moest lachen om het enthousiasme van de kitten voor hem, het was wel duidelijk dat die flink wat ideeën had over haar aankomende apprenticetijd en hij had kort medelijden met de mentor die al dat enthousiasme in goede banen moest leiden. Het was niet de bedoeling dat ze er zo maar vandoor rende, al vertrouwde hij er wel op dat het uiteindelijk prima zou gaan. Bovendien, was het niet beter enthousiast te zijn dan er geen zin in hebben? Deze kat wist tenminste van wanten wanneer ze warrior zou worden. "Waar heb je het meeste zin in?" Besloot hij nog even bij het onderwerp te blijven, doelende op de verschillende terreinen als jagen, vechten en geuren. De meesten wilden leren vechten, toch wist hij niet of dat bij deze ook zo zou zijn.

De ander leek diep over het antwoord na te denken, alsof ze nooit van haar leven meer iets anders mocht doen wanneer ze het andere antwoordde. Hier moest Tall toch om glimlachen, en die glimlach verbreedde enkel toen ze besloot dat ze zin had in jagen. Eindelijk een kitten die nadacht, al dat vechten was een verschrikking, niet alleen was het uitermate frustrerend om te verliezen, ook deed het verdraaid veel pijn als je geliefden verloor in een gevecht. Voor zichzelf was hij nooit zo bang, zeker nu niet. "Goede keus," Antwoordde hij haar vrolijk, en sloeg zijn staart om zijn poten. "Hoe dat zo?" Want vaak dachten kittens hier uitzonderlijk veel over na, niet altijd even logisch, maar dat maakte het zo leuk.

Hij moest lachen bij haar enthousiasme over het jagen en hoopte met heel zijn hart maar niet dat het haar tegen zou vallen. Dat zou erg zielig zijn en bovendien slecht voor de motivatie van de poes. Deze leek daar echter niet mee te zitten, en ging al snel verder, zelfs op een ander onderwerp over, en meteen keek de kater haar nieuwsgierig aan. Waar zou de poes mee zitten? Het feit dat ze eerst zo om het onderwerp heen draaide maakte dat hij even overwoog snel weg te rennen, maar hij bleef zitten hoewel het uiteindelijke onderwerp hem wel een beetje in elkaar deed zakken. "Ah," Mauwde hij, "Dat is een groep hele slechte katten," Hopelijk dekte dat de lading een beetje en hoefde hij niet meer details te gebruiken, al vroeg hij zich wel af hoe deze kitten daar zo van gehoord had... Al was Skull een goede optie, het was niet alsof ze toen met z'n allen erg stil waren geweest.

Ja, duhuh. Dacht Duskkit. "Dat snap ik" mauwde ze met een brutale ondertoon, ze bedacht zich dat ze onrespectvol was geweest en bood haar excuses daarvoor aan. "Sorry, ik bedoelde alleen, uhm. Waarom hoor ik er dan verhalen over? Als het alleen maar een paar katten zijn, dan hebben wij toch niks met hun te maken? Het ondewerp had haar al langer dwarsgezeten. Het ging er toen ze nog een echte kit was niet over, waarom nu ineens wel? Ze keek de bruine tabby aan en draaide haar kopje shuin. Ze hoopte op een wat uitgebreider antwoord. Als ze nu een goed antwoord kreeg, kon ze misschien weer rustig slapen. Als ze het aan een andere kat vroeg was ze er niet van overtuigd dat ze een eerlijk verhaal zou krijgen. Met Tallstar kon je daar wel op rekenen.

De poes leek niet diep onder de indruk van zijn uitleg, wat hem even deed grinniken. Kittens bleven grappig, al was deze ook uitzonderlijk beleefd. Een beetje verbaasd om haar verontschuldigingen haalde hij dan ook zijn schouders op. "No worries," Mauwde hij in antwoord, en hield even zijn hoofd schuin om een goed antwoord te formuleren. "Het zit zo, er is een kat van hier geweest die vrienden heeft gekregen bij die groep slechte katten," Mauwde hij voorzichtig. "Hij heeft toen moeten kiezen van ons, en besloot bij hen te gaan wonen, maar niemand is daar echt blij mee," Verklaarde dat het een beetje of was hij nu nog steeds vaag bezig? Uitleggen was ondanks alles nog steeds niet echt zijn ding.