Sleep is for the weak

Hij kon niet slapen. De bruine kater was van zij naar zij aan het rollen in zijn nest. Maar de vochtigheid en zijn dikke vacht was geen goede combinatie. Vooral niet nu het zo behoorlijk warm was geweest in de laatste paar dagen.
Hij tilde eindelijk zijn vermoeide kop op terwijl hij over de slapende lichamen keek. Hij was jaloers op degenen met een kort vacht. Vooral nu hij net opmerkte hoeveel mos vastzat in zijn klitten. Chickenpaw liet een geluid van protest horen voor hij eindelijk op stond en zijn vacht wat uitschudde. Toen pas ontdekte hij de vacht van zijn zusje, Kindpaw. Hij had haar al een tijdje niet gesproken. En hij durfde te wedden dat ze ook niet goed kon slapen. Hij was immers niet de enige die uit meer vacht bestond dan uit kat. "Kindpaw?" Zei hij maar. Voorzichtig, in een fluister stemmetje. Hij deed een paar stappen wat dichter naar haar nest voor hij nog een poging waagde. "Heb je het ook zo warm?" Vroeg hij maar. Hij wist niet of ze hem kon horen of niet. Maar hij hoopte maar dat ze hem geen klap ging verkopen. Hij kon immers niet de enige zijn die zo een irritante vacht had.

+ Kindpaw

Netjes opgekruld tot een klein wit bolletje lag Kindpaw te slapen. Het duurde over het algemeen wat langer voor ze sliep. Te veel gedachten spookte nog door haar hoofd maar als ze nou eenmaal sliep, sliep ze ook goed door mits er niet te veel geluid was. "Kindpaw?" Ze was een vrij lichte slaper maar dat was nog niet genoeg om haar te wekken. Haar broertje kwam haar kant op gelopen. "Heb je het ook zo warm?" vroeg de kater haar toen hij dichterbij stond. Langzaam opende ze haar ogen, een zachte kreun rolde over haar lippen. Waarom werd ze wakker gemaakt midden in de nacht? Na een paar seconden drong de vraag van haar broertje bij haar door. "Chickenpaw? Niet echt, ben je daarom wakker?" mompelde ze terwijl ze zich uitrekte. Ze draaide zich rechtop en knipperde een paar keer met haar ogen zodat ze wat beter aan het duister wende. Haar vacht was niet zo dik en niet zo lang als die van haar broertjes. Ze had het wel wat warm maar niet zo erg dat ze er niet door zou kunnen slapen.

Gelukkig, voor hem, leek Kindpaw wat te vermoeid te zijn om hem een klap te verkopen. Aangezien het leek alsof ze wel goed geslapen had. Schuldgevoel golfde over hem heen, hij had er algauw spijt van gekregen. Iedereen vond hem al irritant genoeg, hij wou zijn zus daar ook niet mee ergeren. "Chickenpaw? Niet echt, ben je daarom wakker?" Mompelde ze. Hij deed een stap naar achteren om haar de ruimte te geven zich uit te rekken en op te staan. Nu pas knikte hij, maar langzaan. Alsof hij nog niet zeker wist wat haar reactie hierop zou zijn. "Mijn vacht vermoord me, Kindpaw. En ik had gedacht dat de temperatuur zou zakken in de avond maar het lijkt alsof het helemaal niet veranderd is." Sprak hij met een diepe zucht. Iets dramatisch, ja. Maar wie zou hij zijn als hij dat niet was? Zijn groene ogen keken van de ingang van de apprentice den, terug naar de twee verschillende ogen van zijn zus. Hij had ze altijd mooi gevonden. Zo verschillend. En hij was bruin met groene ogen, de meest originele ShadowClankleur. "Heb jij enige tips?" Kwam er wat minder sterk uit. Alsof hij haar aan het smeken was voor advies.

Chickenpaw had een stapje achteruit gezet zodat ze zich fatsoenlijk kon uitrekken. Iets wat ze wel kon waarderen desondanks het feit dat hij haar midden in de nacht had gewekt. "Mijn vacht vermoord me, Kindpaw. En ik had gedacht dat de temperatuur zou zakken in de avond maar het lijkt alsof het helemaal niet veranderd is." Een diepe zucht volgde op zijn woorden. Hij leek er echt helemaal klaar mee te zijn. Uit hun nestje was haar vacht het kortst van allemaal, van de lange vacht problemen had zij als enige niet zo veel last. "Heb jij enige tips?" vroeg de tabby haar vervolgens. Waarom zou juist zij - degene met de kortste vacht van het nest - daar nou tips voor hebben? Kort dacht de witte kattin na over hoe hij het toch minder warm zou kunnen krijgen. "We zouden buiten kunnen gaan lopen, daar is het kouder. En als we terug komen zijn de nesten ook weer koud."

Waar hij wel om opgelucht was, was dat de witte kattin hem nog geen klap verkocht had voor het wakker maken. En hij vond dat dat wel hun zus-broer band had versterkt. "We zouden buiten kunnen gaan lopen, daar is het kouder. En als we terug komen zijn de nesten ook weer koud." Kwam ze met een idee. Gelijk verscheen een glimlach op zijn gelaat en de bruine kater maakte al zijn weg naar de ingang van de Apprentice's Den. "Dat is een geweldig idee, Kind." Sprak hij, nog steeds in gefluister om de rest niet wakker te maken. "Misschien Marshlands? Daar is het nat, maar wel fris. Of uh... Little Creek. Maar die is wat verder weg, geloof ik." Hij was helemaal klaar voor hun nachtelijk avontuurtje. Nou ja, als er geen warriors wakker waren.

De glimlach die op zijn kop verscheen leek gemeend te zijn en dat was een goed teken. De kater baande recht een weg richting de uitgang van de Den. Dat is een geweldig idee, Kind." Dat betekende dat ze iets goeds had gedaan en dat was - wow - goed. Zo lang ze goede dingen bleef doen waren katten tevreden en dan was het allemaal prima. Of nou ja, dat was wat haar altijd was verteld. "Misschien Marshlands? Daar is het nat, maar wel fris. Of uh... Little Creek. Maar die is wat verder weg, geloof ik." Kindpaw haalde enkel haar schouders op. Het maakte haar allemaal niet zo veel uit, ze was nu toch wakker. Zo ver ze wist - wat helaas niet klopte - was er geen regel die je verbood 's nachts het kamp te verlaten. "Kies jij maar," sprak ze op fluistertoon tegen haar broertje zodra ze zich bij hem voegde aan de uitgang van de Den.