|
| Floriske 2583 Actief Vibrations of tremors that shook long ago
Tear holes in the fabric of all that we know
Can't survive with the secrets we have
All that we have is a lie
| |
| Onderwerp: I won't need it anymore ma 13 aug 2018 - 21:04 | |
| Dit topic speelt zich af voordat Oceanbreeze haar levens ontvangt
Haar neus raakte de maansteen en even voelde ze zich gewichtloos, waarna haar zintuigen terugkeerden om het gras onder haar poten te voelen en de sterren om zich heen te zien. Ze ademde diep uit. Daar was ze dan, voor de een-na-laatste keer, om nog haar laatste opdracht te vervullen voor ze haar leidersrang volledig naast zich neer kon leggen, iets wat ze met meer vertrouwen deed dan ze lange tijd had gevoeld, want Oceanbreeze toonde zich tot nu toe een waardige opvolger. Ze voelde geen angst om het extra leven los te laten, liever zou ze het zo gauw mogelijk achter de rug hebben, zodat ze tenminste niet langer met het zo kostbare en onrechtmatige eigendom rond te lopen en ze de kat zou worden die ze misschien altijd had moeten zijn: een normale warrior zonder de macht om met een paar woorden levens te verwoesten. "Neverland", miauwde ze met een voor haar ongewone warmte tegen de kat die haar in Zilverpels opwachtte, een rode kater op vier gezonde poten. Ze was dolgelukkig dat juist hij gekomen was en dat ze hem weer kon zien, want ze had hem zo gemist, haar lieve, slimme, dromerige broertje, maar ze merkte dat ze bang was voor zijn oordeel. Het was na zijn dood dat de waarheid boven water en haar schande aan het licht gekomen waren en ze wist niet wat hij ervan dacht. Wat hij van haar dacht. Zij was altijd de grote, sterke zus geweest, en nu... vanuit StarClan had hij haar in zien storten, haar zien vallen. Wat moest hij daarvan denken? |
| | | Bunny 275 Actief "Take this pencil and draw a circle, not a heart, because a heart can be broken but a circle never ends."
| |
| Onderwerp: Re: I won't need it anymore do 16 aug 2018 - 17:06 | |
| Zijn glimlach was licht triest toen hij die richtte op zijn zus. Zij verscheen nu in Starclan, maar gelukkig nog niet voor eeuwig - er was echter nog iets dat ze moest doen voor ze volledig haar rang naast zich neer kon leggen. Ergens was Neverland wel teleurgesteld, natuurlijk; maar aan de andere kant was hij ook ontzettend trots op zijn zus. Op hoe ze zo onbaatzuchtig haar rang naast zich neerlegde nadat ze ontdekte dat ze een grote fout gemaakt had. Natuurlijk kon zij nooit op dat moment geweten hebben dat zij een fout maakte; maar het sprak van de sterkte van haar karakter hoe snel zij dat toegaf. Ze verborg het niet, liet het niet aan iemand anders om het de clan te vertellen - zoals Whitelion, de lafaard die hij in zijn laatste manen geworden was. "Welkom, Everstar.", mauwde hij warm. Hij stond met rechte rug voor haar, sterretjes glinsterend in zijn korte rode pels; glanzend zoals ze in de fleur van zijn leven geweest was. Hij stond op zijn vier poten, niet langer meer gehinderd door gebroken botten. Hij was blij om zijn zus te zien. Hij had haar gemist; het was niet hetzelfde zonder haar steeds in de buurt te hebben. Hij kon natuurlijk wel kijken, vanaf hier in Starclan; maar ook al was hij in zijn leven vaak stil geweest, het was moeilijk om toe te kijken zonder ooit commentaar of advies te kunnen geven. "Je hebt een moedige beslissing gemaakt. Eentje die niet makkelijk was.", vervolgde Neverland, zijn stem stil maar duidelijk.
|
| | | Floriske 2583 Actief Vibrations of tremors that shook long ago
Tear holes in the fabric of all that we know
Can't survive with the secrets we have
All that we have is a lie
| |
| Onderwerp: Re: I won't need it anymore do 6 sep 2018 - 9:39 | |
| Aan de warmte van zijn stem toen hij haar begroette, hoorde ze dat hij haar niet veroordeelde en ze voelde opluchting door zich heen gaan. Misschien zou het haar niet moeten verbazen. Veroordelen was altijd meer haar ding geweest dan de zijne. Neverland zag er goed uit, gezond, bijna niet te vergelijken met hoe hij kort voor zijn dood was geweest, en het was fijn om hem zo te kunnen zien, om het beeld van zijn gebroken lichaam uit haar geest te kunnen verdrijven. Ze knipperde met haar ogen bij zijn woorden. Het voelde vreemd om geprezen te worden om een keuze die nooit nodig was geweest als ze niet eerst een grove fout had gemaakt. Het klopte niet. "Het was de enige mogelijke beslissing", antwoordde ze. Soms vroeg ze zich wel af of ze zich er juist niet te makkelijk vanaf had gemaakt. De waarheid bekendmaken en Oceanbreeze met de gevolgen opzadelen. Was het niet haar taak als leider geweest om het zelf op te lossen? Het was echter duidelijk geweest dat ze voorbij het punt waren waarop zij nog iets anders kon doen dan naar de zijlijn stappen. Dus dat was wat ze nu deed. Ze haalde diep adem. "Ik heb iets wat niet van mij is", miauwde ze. Ze had graag weer eens een lang gesprek met haar broer gevoerd, zoals vroeger, maar daarvoor was ze hier niet. Ze was hier om iets recht te zetten, om het leven te geven dat al lang geleden van Oceanbreeze had moeten zijn. Een leidster had haar levens nodig en ze kon haar opvolgster niet langer laten wachten. |
| | | Bunny 275 Actief "Take this pencil and draw a circle, not a heart, because a heart can be broken but a circle never ends."
| |
| Onderwerp: Re: I won't need it anymore do 6 sep 2018 - 10:11 | |
| Het was duidelijk dat er geen tijd was voor een goed gesprek - en dat wist hij zelf ook maar al te goed. Everstar was hier maar voor één ding; en haar tijd in Starclan was, zoals altijd, beperkt. De rosse kater haalde even diep adem. Hij knikte als antwoord; voor veel woorden stond hij nooit bekend. Zijn donkergroene ogen keken zijn zus warm aan toen hij een stap dichterbij zette en toen zijn neusje tegen de hare drukte; zoals het gebeurde wanneer ze het leven gekregen had, vele moons geleden. Toen sloot hij zijn ogen. Pijn schoot door zijn lichaam naar het hare; niet het warme gevoel van een nieuw leven, maar de pijn van het sterven. In dit geval, van zijn sterven - van de zwart-witte poes die haar tanden in zijn nek geklemd had en hem zo de genadeslag toebracht. Ergens was hij haar dankbaar. Zijn leven was geen leven meer geweest, in die laatste moons; hij had afgezien, en hier was hij weer kalm. Ook nu weer voelde hij die pijn in zijn nek, en hij wist dat Everstar die ook zou voelen. Met veel moeite trok hij uiteindelijk zijn kopje weer naar achteren en opende hij zijn donkergroene ogen. Vanuit Everstar's lijf sprong een jongere, met sterren bezaaide versie van haar; maar de rosse vacht van de kopie was doorzichtig en haar groene ogen niet zo levendig. De geest staarde naar hen alvorens in het niets op te lossen, en Neverland wist dat dat leven nu naar Oceanbreeze zou gaan wanneer zij Oceanstar genoemd werd. Hij richtte zijn blik weer op zijn zus en glimlachte lichtjes. "Het is gedaan, Evergreen.", mauwde hij zachtjes. Het voelde raar om haar weer bij haar oude naam te noemen - de naam die ze zo veel manen lang ingeruild had voor haar leadernaam.
|
| | | Floriske 2583 Actief Vibrations of tremors that shook long ago
Tear holes in the fabric of all that we know
Can't survive with the secrets we have
All that we have is a lie
| |
| Onderwerp: Re: I won't need it anymore ma 10 sep 2018 - 10:21 | |
| Neverland knikte en even vroeg Evergreen zich af wat er nu zou gebeuren. Levens krijgen, dat kende ze, maar hoe werden levens weer afgenomen? Hoe stierf je in Zilverpels? Toen Neverland naar voren stapte, begreep ze dat het ongeveer dezelfde werkwijze zou volgen. Ze raakten elkaars neuzen aan en hoewel ze niet bepaald had verwacht dat de sensatie aangenaam zou zijn, was ze toch niet voorbereid op de pijn die volgde. Ze snakte naar adem toen tanden zich in haar nek boorden en ze wilde zich in een reflex omdraaien en haar aanvaller van zich af slaan, maar haar kracht verliet haar en een verstenende kou stroomde door haar ledematen. Zeven levens had ze al verloren, maar sterven wende niet, de pijn, manier waarop alles zich samenbalde in die pijn en alle andere sensaties vervaagden, het falen van het lichaam, en ook de angst, ook al wist je dat je terug zou komen, het wende niet. Het leven, een stukje van haar ziel, werd met geweld van haar losgerukt en toen ze weer bijkwam werd ze aangestaard door zichzelf, een versie van zichzelf met sterren in haar vacht en dood in haar ogen die ze al vaker had gezien, een leven dat nu vertrok om doorgegeven te kunnen worden. Evergreen hijgde nog wat na terwijl ze zich weer bewust werd van haar omgeving en haar blik gleed naar Neverland toen hij haar aansprak. En plotseling een besef. "Was dat... jouw..." Dat kon niet. Het kon hem niet geweest zijn. Ze had tanden gevoeld, maar hij... hij was door de roofvogels gedood... toch? |
| | | Bunny 275 Actief "Take this pencil and draw a circle, not a heart, because a heart can be broken but a circle never ends."
| |
| Onderwerp: Re: I won't need it anymore vr 14 sep 2018 - 12:22 | |
| Neverland knikte enkel als antwoord op haar vraag. Zijn groene blik was verdrietig. Dood was nooit iets aangenaam om over te denken of te praten - het bracht altijd zo veel pijn, zo veel verdriet. En toch was deze ontmoeting met zijn zus, de laatste voor ze zich bij hen zou voegen, gevuld met dood. En met spijt. Niet zijn spijt, maar haar spijt - spijt dat ze het niet beter had kunnen doen. Wie wist waarover een kat allemaal spijt kon voelen. Neverland had lang geleden geaccepteerd dat het was zoals het was - hij had wel gemoeten. En nu keek hij hier, dag na dag, toe hoe zij daarmee worstelde. Het deed hem pijn dat hij niet kon helpen, maar dat was nu niet aan hem. Haar tijd was bijna op. "Het is tijd.", mauwde hij, zachtjes. Hij offerde geen verklaring, geen uitleg. Ze begon al te vervagen. "Tot ziens, Evergreen." Hij glimlachte lichtjes, zijn groene ogen zacht.
|
| | | Floriske 2583 Actief Vibrations of tremors that shook long ago
Tear holes in the fabric of all that we know
Can't survive with the secrets we have
All that we have is a lie
| |
| Onderwerp: Re: I won't need it anymore za 15 sep 2018 - 17:23 | |
| Het enige antwoord dat ze kreeg was een knikje. Maar hoe... In de war gebracht keek ze hem aan en er schoten zo veel vragen door haar kop dat ze ze niet wist te verwoorden. En door de verwarring heen was er woede, altijd de woede, de haat, een bekend gevoel. Iemand had haar broer van haar afgenomen. Het waren niet de vogels geweest, het was een kat. Een kat had Neverland vermoord en die kat liep waarschijnlijk nog ergens rond, onbekend, ongestraft. Die gedachte vulde haar met een withete pijn. Zeg me wie het was. Zeg me wie het was en ze zullen boeten. Maar Neverland gaf geen antwoord, al moest hij de stille vraag in haar ogen zien branden. Kon hij het niet zeggen? Wilde hij het niet? In zijn blik zag ze niet de woede die zij voelde, ze zag alleen maar verdriet, en toen hij sprak was het enkel om te zeggen dat het tijd was. En ze merkte nu al dat ze haar focus op haar omgeving begon te verliezen en dat de sterren om haar heen vervaagden. Ze sloeg haar nagels uit alsof ze zich zo aan Zilverpels vast zou kunnen klampen en hoewel ze eerder nog vastberaden was geweest om haar opdracht te vervullen en Oceanstar de ruimte te geven, maar nu verlangde ze naar meer tijd. Ze had een antwoord nodig. Ze moest een antwoord hebben. En ze had hém nodig, ze had zijn steun nodig, zijn goede raad, zijn zachte blik. Ze kon haar broer niet weer verliezen. Het zou zo lang kunnen duren voor ze hem terug zou zien. "Neverland", miauwde ze dwingend, of misschien gewoon wanhopig, terwijl ze probeerde het beeld vast te houden dat voor haar ogen verdween. Maar haar broer glimlachte alleen maar en zei vaarwel en was weg. |
| | | | Onderwerp: Re: I won't need it anymore | |
| |
| | | |
| Permissies van dit forum: | Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
| |
| |
| |