Disappointment

De gitzwarte kater zat op een van de tafeltjes die zich bevonden in het park. Zijn gifgroene ogen hielden de twolegs en de honden in de gate. Hij vond het een prettige plek om te zitten, alles in de gate te houden en zonder al te veel gestoord te worden. De laatste tijd zat hij hier veel, na denkend over wat er allemaal gebeurd was. Hij vroeg zich af of Claw hem een disappointment vond, omdat hij niets voor elkaar kreeg. Hij had een kattin vermoord die het leven moe was, hij had geen connecties binnen de Elite behalve zijn familie, hij had het niet eens voor elkaar gekregen om zijn halsband te vullen met hondentanden. Cobra zuchtte zachtjes en sloeg een botje van de tafel af. Hij had net gegeten, maar nog steeds voelde hij zich hol van binnen. Woede kolkte in zijn maag, maar het waren andere gevoelens die zijn hoofd gevuld hadden. Hij had nooit echt kunnen rouwen om de dood van Claw, want hij had altijd het idee gehad dat dat hem zwak zou maken. Maar nu wist hij het niet zeker meer. Cobra gromde en ging op zijn buik op de tafel liggen, terwijl zijn staart langzaam over de rand slingerde.

[+Thora]

En alsof deze dag niet slechter kon worden, sprong zij op het bankje. Hij had gewoon rust willen hebben, dat of iemnad waar hij zijn nagels in kon zetten. Maar als hij dat nu zou doen bij haar, had hij een groot probleem. Aan de andere kant, misschien dat er dan wel wat opschudding zou komen in de leiding van de Elite en werd hij gezien als een held. Cobra grinnikte, meer tegen zichzelf. Alsof dat zou gaan gebeuren. "Kijk wat de ochtendbries me komt brengen," miauwde hij op een bittere toon. "Alsof het onze geliefde commander niet is." Hij deed niet eens een poging om op te kijken, die geur herkende hij uit duizenden. Zijn gifgroene ogen bleven gericht op de twolegs met hun honden, die zo te zien veel meer plezier hadden dan dat hij had op deze vroege ochtend. "Vanwaar de marteling met dit bezoek?" gromde hij vervolgens, jammer genoeg kon hij haar niet gewoon wegsturen. Die macht had hij nou weer net niet, hoe graag hij 't ook zou willen.

Go away, go away. Cobra wilde momenteel niets liever dan zijn nagels in haar nek te zetten, gewoon zodat hij de voldoening zou krijgen om een Thunderclanner dood te maken. Ex of niet, dan had hij tenminste iets wat wraak op de dood van zijn vader. Misschien dat hij dan eindelijk tenminste rust kon vinden en al deze gedachten achter zich kon laten. Maar natuurlijk kon hij dat weer niet maken en aangezien er nog steeds werd afgeraden om bij de clans te komen, zou hij ook nooit die wraak kunnen nemen. Cobra snoof zachtjes toen hij het antwoord van Thora te horen kreeg. Sarcasme was iets wat hij gelukkig wel gemastered had en wat hij dan ook goed als weerwoord zou kunnen geven. Het was het gegrinnik daarna wat hem vooral irriteerde. "Maar waarom jouw gezelschap?" snoof hij, een snauw nog net op tijd tegenhoudend. "Of ga je straks de rest van je oude Thunderclan vriendjes erbij halen om nog een lid van mijn familie dood te maken." Ditmaal kon hij de snauw niet tegenhouden en zijn staart zwiepte venijnig heen en weer. God, deze kattin maakte hem woest.

Cobra's gifgroene ogen gleden naar Thora toe toen ze hem bijna dwong om hem recht aan te kijken. Zijn ogen waren leeg, het was zijn lichaam dat gevuld was met de woede dat als een storm wespen in zijn borstkas. Emoties waren iets waar hij niet goed in was, ze uiten of erover spreken was iets wat hij altijd probeerde te voorkomen. En die ophoping zorgde ervoor dat hij nu heel veel moeite moest doen om niet uit elkaar te barsten en de jonge Commander de oren van d'r schattige hoofdje te scheuren. "En toch hield niemand die gestoorde zus van je tegen," gromde hij naar de kattin. "En toch keek iedereen alleen maar toe hoe Firedance's kaken de nek van Claw sloten." Het was op dit moment dat Cobra's ogen vuur, of gif, begonnen te spuiten. Zijn staart zwiepte woedend heen en weer en zijn nekharen stonden recht overeind. "Claw had nooit moeten sterven en jij had nooit Commander moeten worden."

Zijn vacht prikkelde, maar hij hield 't plat, behalve de tuf in zijn nek dan, waardoor hij meer op een of andere pauw leek dan een woedende kat. Zijn staart sloeg hij over zijn poten heen, terwijl het puntje als een woedende rattelslang heen en weer zwiepte. Woede borrelde nog steeds in zijn borst, maar de woorden van Thora leken een emmer ijs water over hem heen te gooien. Ze had gelijk, natuurlijk had ze gelijk. Ook hij had er niets aan kunnen doen dat Claw dood was gegaan. Hij was te laat bij het gevecht geweest en had alleen maar vanaf een afstand kunnen toekijken hoe Firedance hem vermoorden. Zijn nagels schraapte over het hout van het tafeltje heen, terwijl hij zijn oren in zijn nek legde en zijn blik afwende van de jongere kattin. "Klopt," murmelde hij zachtjes, terwijl het voelde alsof alles waar hij voor stond brak. Hij was zo bezig geweest met andere de schuld te geven van de dood van zijn vader, dat hij er niet bij stil had gestaan dat hij zelf ook niets had gedaan er tegen. Hij vervloekte zichzelf.
Toch keek hij op, toen Thora toegaf dat Shark de verkeerde keuze had gemaakt. "Hij had langer moeten wachten," zei hij daarna, moeite doen om de kilte terug in zijn stem te krijgen. "Ik weet dat de Elite niet zonder Commander kan blijven, omdat de Leader dan gevaar loopt. Maar als hij zes maanden had gewacht, had je een veel betere kans gemaakt." Cobra was even stil, nadenkend over wat hij had gezegd. Switching sides so fast? Nee, hij was gewoon eerlijk. Natuurlijk had hij de positie van Thora graag zelf willen hebben. Maar toch wist hij ook wel dat ze het best aan kon, ze was alleen nog veel te jong.

Emoties waren de vloek van Cobra, maar zo hard met de neus op de feiten geduwd te worden was zijn ondergang. Hij haatte het, hij haatte wat hij had gedaan, of eigenlijk wat hij niet had gedaan. Niemand had Claw geholpen bij het gevecht, iedereen had waarschijnlijk gedacht dat de zwarte Elite Leader het alleen wel aan zou kunnen. Niemand had verwacht dat hij zou verliezen aan een Young Warrior van Thunderclan. Een diep gegrom steeg op vanuit zijn keel, terwijl hij zijn nagels dieper in het hout zetten. Er begonnen splinters te verschijnen in de tafel, terwijl hij zijn nagels in de zachte delen van het hout duwde. Hij haatte het, hij haatte alles. Als hij maar de macht in zijn klauwen had om er iets aan te veranderen, dan had hij het gedaan.
Het had geen zin om kwaad te zijn of te blijven op Thora, maar wist ook dat het alsnog niet de slimste keuze van Shark was geweest. "Zou je er vanaf willen?" vroeg hij daarna, op een zachte toon. Het was niet eens een aanval, het was een puur nieuwsgierige vraag. Te veel katten stonden te trappelen voor haar rang, hijzelf viel daar ook onder. "Je moet strenger worden en niet over je heen laten lopen. Laat ze zien dat je 't waard bent." Cobra snoof, nooit gedacht dat hij, na alles, haar zou helpen met d'r rang. "Dat heb je niet van mij." Zijn laatste woorden waren meer een snauwende grom, hij wilde hier niets meer over horen. Thora moest zichzelf redden, hij zou alleen maar meer gas geven om haar uit d'r rang te stoten. Tenzij ze kon laten zien dat ze het waard was en het respect verdiende dat bij de rang hoorde.

Er was nu eigenlijk maar één ding wat hij wilde, hier wegkomen en ergens diep zijn nagels in zetten. Iets verwonden, vermoorden, bloed laten vloeien. Hij moest zijn woede kwijt en hoe graag hij ook Thora zou willen aanvallen, hij moest zich inhouden. Thora liet merken dat ze niet van plan was om haar rang zo maar op te geven, iets wat hij eigenlijk ook wel verwacht had. Hij zou dus uiteindelijk voor de keuze moeten staan om haar te vermoorden, of te wachten totdat Shark eraan onderdoor gaat en ze nog een rang stijgt. Zou hij dat aankunnen? Zou hij onder haar kunnen leven? In principe doet hij dat nu al, en hij haatte het.
Cobra wist niet wat hij moest doen, zijn kop was een zooitje. De woorden van Thora drongen maar amper tot hem door. Hij most er van door, hij moest ergens iets aanvallen. Nog een diepe grom was te horen, hij spande zijn achterpoten en zonder iets te zeggen sprong hij van de tafel af en schoot op een van de honden af die even verder op aan het spelen waren. Zijn gifgroene ogen focuste zich op de grootste van de twee, die hij spontaan in de nek sprong. Klauwen uitgestrekt en met bloodlust in zijn ogen ging hij het gevecht aan met hond.

Het gebeurd niet zo vaak dat Cobra zich volledig liet gaan. Vaak was hij nog wel voor het grotendeels in controle en wist hij goed wat hij moest doen en wat vooral niet. En dit was een van de dingen die hij eigenlijk niet had moeten doen. Toch voelde het geweldig om de hond in de haren te vliegen en zijn klauwen en tanden erin te kunnen zetten. Hij had het dier te pakken bij zijn keel, maar werd er al snel weer afgeslagen. Vervolgens sprong hij naar boven toe en gebruikte zijn scherpe nagels om aan zijn schouder omhoog te klimmen. Hij hoorde de hond piepen en ging triomfantelijk tussen zijn schouderbladen staan, er goed voor zorgend dat bij elke stap die hij zetten zijn nagels in diens rug te zetten. Vanuit zijn ooghoek viel het hem op dat de jongere kattin hem gevolgd was en nu in de oksel van de hond hing. Cobra wilde haar iets toe snauwen, maar op dat moment werd hij van de hond afgeschud en stond er een achterpoot op zijn staart. Cobra liet een grom horen en haalde met vier poten uit naar de poot die zijn staart hoogstwaarschijnlijk gebroken had. Oké, misschien was het niet zo slecht dat Thora was komen opdagen. Damn.

Zijn staart stond in brand, de knik die er in zat was niet goed. Hij had misschien niet veel verstand van genezen van wonden en was dan ook niet kruidenkatje zoals die Acefray was die ze toentertijd in het kamp hadden gehad. Maar hij wist maar al te goed dat dit niet was zoals zijn staart eruit hoorde te zien. Thora had ondertussen de aandacht van de hond te pakken gekregen en werd door de lucht geslingerd. Cobra's gifgroene ogen gleden van de hond naar de Commander. De hond was aanstalten aan het maken om de jongere kattin aan te vallen. De zwarte kater stond voor een keuze, een keuze die maar enkele seconde duurde, maar voor hem minuten leek te zijn. Hij had de keuze om de hond zijn gang te laten gaan en zo met een leugen aan de Elite te kunnen doorgeven dat Thora het niet overleefd had. Aan de andere kant, she risked her hide to save him. Cobra gromde zachtjes, negeerde de pijn die door zijn lichaam schoot toen hij zijn staart bewoog en schoot in de richting van de lichtere kattin. Met zijn rug hoog en een hoog gesis ging hij voor de kleine kattin staan en haalde uit met zijn klauw toen de hond te dichtbij kwam. Zijn nagels haakte in zijn neus en hij voelde hoe hij door de huid heen ging. De hond piepte en strompelde achteruit. Cobra blies nog een keer en maakte zich nog wat groter, terwijl hij dreigde nog een keer uit te halen naar de hond.

Dit gevecht had het merendeel van zijn woede weg weten te halen, maar hij twijfelde nog steeds over zijn keuze om Thora te redden. Hij had haar zo makkelijk dood te kunnen laten gaan. Toch schudde de zwarte kater zijn kop, terwijl hij de hond verder terug probeerde te drijven. De kleinere kattin wist ook een goede haal over de hond heen te krijgen en hij deed een stap terug. "Jij bent de Commander, ik ben een simpele Member. Laatste slag is voor jou," mompelde hij, terwijl hij de kattin naar voren liet gaan. Hij gromde nog een keer naar de hond, het beest zou niet zo snel dichterbij kunnen en durven komen. Waarschijnlijk zou hij snel weer terug naar zijn twoleg rennen, dus hij gaf het over aan Thora. Dan kon ze mooi zeggen dat ze hem gered had, aangezien hij de domme keuze had gemaakt om de hond aan te vallen in het begin.