Disappointment

Misschien was het wat respectloos om te doen, maar op het moment dat Thora naar voren liep, was Cobra gaan zitten en begon zijn staart onder poten te nemen. Er zat een gevaarlijke knak in en het puntje deed pijn. Waarschijnlijk zou dit een eeuwige herinnering blijven aan wat er hier gebeurd was. De zwarte kater zuchtte zachtjes en begon het puntje van zijn staart te likken, het deed pijn, maar ergens was het ook wel verlichtend. Ondertussen was de hond er van door gegaan en kreeg hij een grijns van de jonge Commander. Hij slaakte een zucht, maar deed verder niets. "Ja," bromde hij toen hij de domme vraag kreeg of 't opluchtte. Ja, natuurlijk. Anders had hij niet als een of andere gek een hond aangevallen. Al stond zijn lichaam nog steeds strak van de adrenaline die erdoor heen schoot. "Bedankt," mompelde hij daarna, terwijl hij verder ging met voor zijn staart te zorgen en de rest van zijn zwarte vacht weer plat legde.

Hij kon haar blik voelen branden op hem en zijn gifgroene ogen keken eventjes op van zijn staart naar haar gezicht en keek haar recht in de ogen. "Don't even ask, I don't even know," bromde hij, doelend op de ongestelde vraag waarom hij haar gered had. Hij wist het zelf niet eens, de keuze die hij voor zich had gehad leek zo makkelijk te zijn als hij er zo over nadacht, maar aan de andere kant was er niet uitgekomen wat hij had gewild. Thora bevestigde wat hij ook al in gedachten had, dat de knak in zijn staart altijd zichtbaar zou blijven, maar het geen erge verwonding was. "I know," bromde hij, op een iets snauwerige toon dan dat in eerste instantie zijn bedoeling was. Hij bromde nog wat tegen zichzelf, terwijl hij een laatste lik over zijn staart gaf en er bij ging zitten. Alhoewel nog wel pijnlijk, sloeg hij toch zijn staart over zijn poten heen en staarde in de verte, nadenkend over wat hij net gedaan had.

Zijn humeur rondom Thora wisselde zo snel dat hij zelf niet eens wist hoe hij met haar om moest gaan. Hij had d'r gehaat vanwege d'r rang, vanwege het feit dat Claw dood was gegaan en niemand er wat tegen had gedaan. Hij had d'r leven gered van een hond, terwijl hij haar net zo makkelijk dood had laten gaan. Hij snauwde naar d'r alsof het niets was, maar kon het niet voor elkaar krijgen om normaal of vriendelijk tegen d'r te zijn. Misschien had hij toch niet zo'n goede opvoeding gehad van Moonwhite als dat hij soms durfde te beweren.
Thora kwam met het idee dat ze terug moesten naar het kamp. En ondanks dat hij er eigenlijk tegenin wilde gaan, wist hij ook wel dat hij geen twolegs op zijn dak wilde hebben, aangezien ze net die hond zo gehavend hadden. Hij kwam rustig overeind en wandelde achter haar aan, ongeveer een staartlengte achter de jongere kattin. Er zaten hem nog een paar dingen dwars en ondanks dat hij eigenlijk niet wilde praten, slipte er toch nog een vraag uit. "Claw was mijn vader, waarom betekende hij zo veel voor jou?"

Voor het eerst vandaag bleek er een klein lachje de lippen van de zwarte kater te sieren, toen hij het antwoord van de jonge Commander hoorde. Ja, dat was wel echt een streek die zijn vader zou uithalen. Hij vond het altijd jammer dat hij de verhalen over de Elite had moeten missen, aangezien hij het voor Moonwhite achter had gehouden. "Of te wel, hij plukte je bij je familie weg door je dingen voor te kauwen waarvan je niet eens zeker wist of ze waar waren, terwijl hij je moeder vermoorden. Rough start," miauwde hij droogjes, terwijl hij niet zeker wist of hij blij moest zijn met het feit dat ze nu naast hem was komen lopen. "Aan de andere kant heb jij meer meegekregen van de Elite dan ik als kit zijnde," vervolgde hij daarna op een mompelende toon. Zijn jeugd was niet onaardig geweest, maar hij was wat dingen gemist die Claw hem misschien had kunnen geven.

Ja, dat klonk als Claw. Dat was precies zoals zijn vader zou handelen om nieuwe zieltjes te winnen voor z'n precious Elite. Cobra herinnerde zich nog hoe kwaad hij was op Claw omdat hij nooit had gezegd dat hij een leader was van een van de meest geweldige plekken om te zijn. In plaats daarvan werd hij vastgehouden door zijn moeder en heeft hij een tijd alleen geleefd. Cobra keek op toen Thora naar zijn geschiedenis vroeg en schudde zijn kop. "Dat Claw mijn vader was betekend niet dat hij een volbloed Elite kat ben. Mijn moeder is een Rogue en Claw hield voor haar achter dat hij aan de leiding van de Elite stond. Toen mijn broertje en zusje en ik oud genoeg waren mochten we doen wat we wilde. Cloud, mijn broertje, was een moederskindje en bleef bij Moonwhite, terwijl Yu en ik al snel uit het zicht verdwenen. Yu was de eerste om zich aan te sluiten bij de Elite, maar ik heb nog een tijd als Rogue geleefd. Ik was geloof ik net 9 moons oud toen ik me bij m'n vader aansloot en het Elite leven onder de knie kreeg." Eigenlijk vond hij het helemaal niet zo erg om er over te praten. Niet veel katten waren nieuwsgierig naar het leven van hem, aangezien vele er van uit gingen dat hij als Elite kat geboren was. If they only knew.

Cobra grinnikte zachtjes toen Thora uiteindelijk uitlegde dat bloed er niets mee te maken had. Misschien niet nee. De meeste katten van de Elite waren mixjes of gewoon weggelopen huiskatten en clankatten. Het was een zooitje ongeregeld, maar eentje waar je wel een familie in zou kunnen gaan zien. Hier legde Thora uit wat er met haar gebeurd was. Veel hiervan had hij gemist, aangezien hij nooit aanwezig was geweest bij de overname van Thunderclan. Hij knikte langzaam toen ze haar verhaal afstak en dacht eventjes na. "We hebben gesproken, toen je net Young-One was geworden, toch? Volgens mij had ik je toe gevraagd of je wist waar de Clans heen waren gegaan." Zo iets stond hem bij tenminste. "Ik blijf erbij dat ik 't jammer vind dat Claw nooit het besluit had genomen om meer terrein in te pikken dan alleen die vier heilige boompjes." Zijn stem werd ijzige voor een toon, terwijl hij sprak over zijn vader. Ondertussen staarde zijn gifgroene ogen naar voren toe, naar de weg die ze aan het bewandelen waren.