Rooting

Rascal vermeed dit gebied liever. Hij wilde niet oog en oog staan met zijn vader, die hier ergens rondzwierf. Maar Rascal werd gek van de stad. Gek van de harde straten en het eindeloze gerommel van monsters. Het gejoel van tweebenen en het eindeloze gestruin. Hij wilde de wind in zijn vacht voelen, kreupelhoud onder zijn klauwen en vogelzang in zijn oren. Daarom was hij afgereisd naar een klein bos in rogue territorium. Daar waar hij kleine prooidieren hoorde scharrelen en een bladerdek boven zijn hoofd had. Genietend keek de grote kater om zich heen. Misschien moest zo leven wel zijn. Met de bomen die hem schermden in plaats van de muren. Vroeger vond hij het heerlijk, het eenzame geslenter door de stad. Dan was hij vrij, dan was het enkel hem. Maar nu, nu werd hij van binnen verteerd door verlangen wat had kunnen zijn. Wat nou als hij niet was meegenomen naar de elite. Wat als hij was gebleven waar hij was geboren: ThunderClan.

- Amare eerst

Ze genoot van de warmte op haar zwart-witte pels en bleef het liefst voor altijd zo liggen. Voor het eerst in weken had ze geen honger. Eerder op de dag had ze zich goed vol weten te vreten. De prooi kwam na een koude bladkaal weer langzaam terug. En nu lag ze heerlijk te zonnen, even nergens met haar gedachten. Ze had zich in geen tijden zo ontspannen gevoeld. Eindelijk rust. De laatste jaren waren allesbehalve makkelijk voor haar geweest. Maar nu ze haar vader eindelijk weer had gezien, en ze zelfs tot de conclusie waren gekomen om voorlopig bij elkaar te blijven, leek het grootste deel van haar onzekerheid te zijn verdwenen. Plots dreef een geur haar neus binnen die ze al lang niet had geroken. Een geur waardoor haar ontspannen humeur als sneeuw voor de zon van verdween. BloodClan. Een lichte paniek nam haar lichaam over. Ze krabbelde overeind en maakte daarbij meer geluid dan bedoeld. Stijf van de zenuwen wachtte ze de komst van de BloodClanner af.

Rascal spitste zijn oren toen hij wild gespartel in het kreupelhout hoorde. Hmm. De grote kater kantelde zijn kopje en opende zijn bek. Het was niet de stank van zijn geliefde papa, maar de geur van een vreemdeling, een rogue, een alleenstaander waarschijnlijk. Rascal gleed tussen de struiken door, lawaai makend met elke pas die hij maakte. Hij had nooit geleerd om te sluipen in kreupelwoud, dus hij zou nu ook niet zijn best doen om zijn aankomst te verdoezelen. De geur van de kat werd bij elke stap sterker en onwillekeurig kwam er een grijnsje op zijn bek. Vers vlees.
Het gestalte van een zwartwitte poes kwam op zijn vizier. Ze was bang. Op haar eigen turf. Rascal vernauwde zijn blik en staarde de poes aan. ‘Och je hoeft niet bang voor me te zijn, poessie,’ miauwde hij huiveringwekkend vlak. ‘Het is Rascal maar.’ Bij het spreken van zijn naam werden zijn ogen weer wat groter. De kater stopte niet met de poes benaderen totdat hij vlak voor haar stond. Een vlaag van macht gleed over hem, een die hij niet vaker had gevoeld. Maakte hij nou misbruik van de situatie? Puur omdat er nog een vleugje BloodClan geur aan zijn vacht hing? Een mondhoek kroop omhoog. Oh ja, dat deed hij.

Tot haar grote opluchting was het niet Shark of Draco die ze rook, maar een of andere jongeling die zichzelf veel te hoog had zitten. Shark had haar bijna vermoord en in die actie een groot, lelijk litteken op haar schouder achtergelaten. En Draco.. wat had ze een bloedhekel aan die kater. Maar toch miste ze hem met heel haar hart. Ze had nooit voor deze verliefdheid gekozen. Ze wist zichzelf te kalmeren, maar bleef gespannen, klaar voor een gevecht. Brutaal stapte de kater door tot hij recht voor haar stond. Naar haar mening veel te dichtbij, maar achteruit stappen zou zwak zijn. "Amare." stelde ze zich droogjes voor. "Ik kan niet ontkennen dat het hele woud net nog naar angst rook door mij. Maar ik zal je eens zeggen ik niet bang ben voor jou." mauwde ze fel, eigenlijk te fel om zeker over te komen. Ze rechtte haar rug en probeerde tegenover de lange kater minder klein te lijken, of in ieder geval zelfverzekerder. Waarom waren alle BloodClanners die ze was tegengekomen zo lomp en achterlijk?

Wat was er toch met poezen die niet hielden van zijn gekozen bijnamen? Ze stelde zich voor, niet dat het hem veel boeide wat de naam was die gekoppeld was met de zwart-witte poes. Ze was duidelijk een rogue, hoorde bij niemand, en een lelijk litteken ontsierde haar strakke pels. Een kleine vechtersbaas? Ze leek er niet op. Maar ze hat toch een scherpere tong dan hij had verwacht. Geamuseerd keek hij op en keek haar strak aan. ‘Zoals ik zei, dat hoeft niet,’ mauwde hij met pretlichtjes in zijn ogen. Ze deed stoer, waarschijnlijk het enige wat ze nu kon doen. Maar het was Rascal die onverschrokken was. Hij zette nog een stapje dichterbij. Hij torende boven de poes uit. ‘Maar je was bang voor mijn geur. BloodClan.’ Hij had ook wel gemerkt dat ze bang was voordat ze hem al gezien had. Hij kantelde zijn kopje en zijn blik viel weer op haar opvallende litteken. Rascal stapte langs haar linkerzijde en tikje zachtjes haar schouder aan. ‘Hebben die dat gedaan?’ mauwde hij terwijl hij achter haar langs sloop.

De kater tegenover haar was brutaal. En hij verdedigde zich niet alleen. Nee, hij genoot hiervan. Het stereotype van een BloodClanner werd door dit soort figuren langzaamaan in haar hoofd gebrand. Jammer voor de rest. Toen Rascal zich naar haar toe bewoog voelde ze zich dan ook niet op haar gemak, maar ze gaf geen kik. Hij tikte op haar litteken en vroeg of BloodClan dit had gedaan. Blijf met je gore graftengels van me af. "Ja, jullie commander om precies te zijn." ze voelde zijn aanwezigheid achter zich. "Hij is er ook zeker niet heelhuids vanaf gekomen." loog ze. Als haar broer haar niet had komen redden, dan was ze nu dood. "Het verbaast me dat jullie zulke lafbekken daar hoge rangen geven. Als zelfs een Rogue hem de baas kon zijn.." ze stokte. Herkende ze nou iets in de geur en manier van bewegen van deze BloodClanner? Ze schudde haar kop. Geen gekke dingen denken, Amare. Bij gebrek aan iets om te zeggen wachtte ze het antwoord van de tabby af.

OOT: Het gaat hier over Shark

Rascal kon zijn plezier bijna niet op. Hij kreeg wilde pretlichtjes in zijn ogen en bleef om de poes heen wandelen, totdat hij weer bijna op zijn originele plek stond. De zwart-witte poes verroerde geen spier, maar ze was duidelijk gespannen. En hij genoot ervan. Hij voelde zich sterker, groter. Alsof niemand hem iets kon doen. Hun commander? Wat had Thora zo kwaad gemaakt om een rogue aan te vallen. Nou ja, ze had sowieso een kronkel in die kop van haar zitten, dat kon hij ook niet ontkennen. Ze was tot veel in staat… Maar blijkbaar had de zwart-witte poes enkele klappen kunnen uitdelen. Of, dat zei ze. Moest hij er bang van worden? Want dan was haar missie niet geslaagd. Totdat opeens hem een detail opviel. Hij, hem. Over wie had ze het. Niet Thora. Ik bedoel, de rogue kon wel geslachten onderscheiden hoopte hij. ‘Over welke commander heb jij het?’ mauwde hij plotseling fel, op een toon die geen nee als een antwoord accepteerde. Rascal stond weer boven de poes en hief zijn kop. Er was natuurlijk een kater als commander vóór Thora, het leek een leven geleden. Maar Shark was dat geweest, zijn vlees en bloed.

Plots werd de BloodClanner fel en vroeg hij over wie ze het had. Zou die felheid iets betekenen? Had hij een verleden met de kater? De poes keek recht in de ogen van de jonge kater, die inmiddels weer voor haar stond. Ze liet niet zomaar over haar heen lopen. En dat leek precies te zijn wat hij van plan was. Het kwam ook voort uit zo'n simpel verlangen; iets waarvan Amare al lang had geleerd dat het lang niet zo belangrijk was als dat het leek: macht. Ze gunde het hem niet, dat gevoel van steker zijn. "Hij heet Shark." sprak ze koeltjes. Als het hem iets deed, dan had ze gewonnen. Dan had ze namelijk een BloodClanner overtroffen. Lang was ze bang geweest voor het zooitje ongeregeld, maar toen ze Draco en Shark had ontmoet was ze nog jong geweest. Als Rascal niks voorstelde hoefde ze niet meer bang te zijn.

Rascals vermoedens leken waarheid te zijn. Zijn ogen werden groot en zijn blik ging naar het litteken. Hij liet zijn vacht weer plat liggen en zijn staart droop naar beneden. Hij wist van zijn vaders daden, hij had die hondentanden niet voor niets gezien, maar om een slachtoffer te zien van zijn daden. Het was alsof zijn eigen nagels over de pels van de zwart-witte poes hadden geslagen. Rascal voelde weer woedde in zich opkomen en zijn bovenlip begon te trillen. ‘Het spijt me voor je,’ kwam er na enkele stille seconden uit zijn bek. ‘Maar Shark is geen commander meer, zelf geen leider meer. Hij is verslagen en verbannen. Hij is nu een laffe rogue, wat hij altijd al was.’ Rascal rechtte zijn schouders en keek de zwart-witte poes aan met een wervelwind van emoties in zijn ogen. Hij haatte het dat hij onderdeel ervan was. Ook al had hij nooit een andere kat fysiek verwond, nu voelde het alsof hij ermee geassocieerd was. Hij wilde dat niet. Rascal keerde zijn blik af. Misschien kon hij maar beter vertrekken. En met die gedachte draaide hij zich al om.

Haar woorden waren een genadeklap geweest. De houding van de kater tegenover haar sloeg volledig om. In haar ogen zag hij er verslagen uit. Zeker nadat hij zijn staart liet zakken. En toen gebeurde er iets onverwachts. Hij bood zijn excuses aan. De poes spitste haar oren. Was hij wel oprecht? "Maar Shark is geen commander meer, zelf geen leider meer. Hij is verslagen en verbannen. Hij is nu een laffe rogue, wat hij altijd al was." Was hij ooit leider geweest? Een koude rilling ging langs haar ruggengraat. Ze had ruzie met de voormalige leider van de BloodClan. Als ze hem tegen was gekomen terwijl hij die positie had, dan had alles voor haar erg slecht kunnen aflopen. Haar ogen ontmoetten die van de tabby. Er leek van alles door hem heen te gaan. Waarom had hij hier zoveel moeite mee? Hij draaide zich om en een lichte paniek overviel haar. Ze moest weten wat hier gaande was. "Wacht even." sprak ze bijna bevelend. "Waarom doet dit je zoveel?" Ze wist dat ze het niet kon maken om hem dit te vragen. Hij stond vast niet te springen om het met een vreemde over zijn persoonlijke problemen te hebben. Maar toch had ze hoop. Bovendien was de kans dat ze Shark weer tegenkwam groter dan ooit. Ze moest meer over deze hele situatie weten.

Rascal voelde zich betrapt. De poes had haar door. Rascal draaide zijn oren weer naar achteren en hief zijn kop weer. Muts, moest ze zich nou per se weer op gevaarlijk terrein betreden. Ze moest zich niet in controle voelen over het gesprek. Rascal zijn bovenlip begon te trillen en zijn poten begonnen te jeuken. ‘Niet dat het je aangaat, maar Shark is mijn lieftallige vader,’ spuwde hij met sarcasme. Alleen al over zijn vader praten was ontzettend irritant en hij streek zijn haren in de verkeerde richting. ‘Dus als je nog een matchend littekentje wil?’ mauwde hij scherend. ‘Ik denk dat je andere schouder nog ruimte zat heeft.’ Met die woorden kwam hij weer een stap dichterbij. Daar waar compassie kort had doorgeschemerd in zijn houding, was het meteen verdwenen. Ze had braaf moeten knikken en omdraaien, hem moeten bedanken voor de informatie en toedels zeggen. Maar nee, ze wilde het persoonlijk maken.

Het kwartje viel toen de kater zei dat Shark zijn vader was. Daarom had ze hem herkend. Hij had iets in zijn manier van doen, ze wist niet precies wat, van zijn vader. Misschien was het hoe hij bewoog en sprak, of zijn uiterlijk. Hij was in ieder geval de zoon van de bloeddorstige kater Shark die haar bijna om het leven had gebracht. Die in staat was om anderen in koele bloede te moorden. Amare huiverde. Alles aan Rascal straalde uit dat hij woedend was. En toen hij begon te dreigen begreep ze dat ze hem had moeten laten weglopen. Maar daarvoor was het nu te laat. Ze had een gevoelige snaar geraakt. Hij zette een stap richting haar en de haren aan haar rug en nekvel rezen omhoog. Ze had geen gevecht verwacht. De spieren in haar pezige poten spanden aan, klaar voor verdediging. "Het hoeft niet zover te gaan." sprak ze zoekend naar een uitweg. "Als je die woorden waarmaakt, dan ben je geen haar beter dan je vader." Ze wist niet wat zijn relatie met Shark was, maar gezien zijn reactie kon die vast niet goed zijn.

Rascal wist meteen dat ze bang was. Ze wilde niet vechten, want hij zou winnen. En Rascal was even in staat. Hij zou het doen, ze moest haar neus in iemand anders zijn zaken steken. Ze begon nog hem tegen te houden. Het hoefde niet zover te gaan. Nee, dat had inderdaad niet gehoeven. En nu had ze spijt. Boe-hoe. Rascal kwam nog een stap dichterbij, zijn nagels uit zijn hulzen geslagen. Totdat ze opeens miauwde, hem een ultimatum gaf. Rascal bevroor meteen, zijn poten in de grond geslagen. Zijn ogen sperden zich wijder open en de adem stopte in zijn keel. Nee, dat wilde hij absoluut niet! Alles behalve dat! Plotseling deinsde hij achteruit, duidelijk geschrokken van zijn eigen daden. Wat deed hij? Waar was hij mee bezig. Zijn brein stond op ontploffen. Op enkele staartlengten van haar vandaan kwam hij weer tot stilstand en draaide zijn kop weg. Hij kneep zijn ogen dicht, vechtend tegen de tweestrijd binnen in hem. Zijn poten trilden. Wat gebeurde er toch met hem?

Tot haar verbazing hadden haar woorden effect op de tabby kater. Hij keek erg geschrokken en deinsde achteruit, alsof het niet haar woorden, maar haar gestalte was waar hij van was geschrokken. Het ging duidelijk niet goed met hem en ze vroeg zich af of ze het wel zo persoonlijk had moeten maken. Wie weet zou hij wel doordraaien en haar ongecontroleerd aanvallen. Ze had hem liever woedend dan gestoord. Voortaan zou ze niet zo moeten sollen met BloodClanners. Die waren nog gekker dan Rogues. Dat hadden ze daar lekker voor elkaar. Zijn pijnlijke reactie maakte haar ongemakkelijk. Wat moest ze hiermee? "Ik ben ook maar een Rogue die je hoogstwaarschijnlijk nooit meer zal zien. Als je iets kwijt wilt aan iemand, dan is nu je kans." zei ze in een poging om hem gerust te stellen. Wat ze zei klopte. Het kon geen kwaad om iemand die niks met je te maken had iets te vertellen. Het kon opluchten en was in ieder geval beter dan tegen de lucht praten. En stiekem was ze best benieuwd naar wat er in hem omging.

Rascal sloot al het geluid buiten en probeerde zijn ademhaling weer onder controle te krijgen. Maar opeens kwam de zwart-witte poes weer met gekwetter te horen. Ja hallo, wat dacht ze wel niet? Dat hij zomaar zijn leven hier op de grond ging gooien. Hij keek fel weer op en trok zijn lip weer op. ‘Hou je erbuiten,’ gromde hij kwaad. Hij snoof eens naar de poes, waarna zijn staart weer geïrriteerd begon te zwaaien. ‘Wees blij dat je nog in één deel bent,’ miauwde hij, waarna hij weer wegkeek. Rascal moest hier weggaan, anders zou hij haar misschien echt nog wat aandoen. En zonder nog langer te aarzelen kwam hij in beweging en hij zette zijn logge lichaam in actie. Het was het één of het ander. Hij had bijna gekozen om te gaan vechten, maar nu vluchtte hij weg. Hij versnelde met elke pas, niet één keer omkijkend naar de zwart-witte kat achter hem.

- Rascal topic uit

Tot haar teleurstelling kreeg ze niets meer uit hem. Hij was er klaar mee. Het was voorbij. Dat was wel duidelijk aan de kwaadheid waarmee hij de woorden uitspuugde. Misschien had ze ook wel veel te snel gehandeld. Zij zou hem ook niet zomaar alles over Amberhunt vertellen. Zeker niet na zo'n dreiging van een gevecht. Zoals wel te verwachten viel, vluchtte de kater weg, waarmee hij de zwart-witte rogue alleen achterliet. Het liet een gek leeg gevoel in haar buik achter. Ze had meer willen weten. Zeker nu Shark vrij rondliep. Maar ze had haar enige kans verspild. En het was zonde om nog meer energie in zijn geflipte zoon te steken. Daar was duidelijk iets niet goed mee. Niet zo gek, met zo'n vader. Zelfs ze hare had nog meer gezond verstand in zich. En hij had haar achtergelaten om het maar uit te zoeken, om maar gewoon dood te vallen. Ze deed wat haar het beste leek en draaide zich om toen de kater uit zicht was, om zich in tegengestelde richting weg te bewegen van wat hier net was gebeurd.

- Amare topic uit