Beaten up {Acefray}

Tallstar had niet veel gezegd toen hij Slatefur bij de medicine cat langsgebracht had. Het was dan ook aan Slatefur zelf om naar binnen te lopen om met Acefray te praten. De poes stond nog steeds zachtjes huiverig op haar poten en meerdere krassen staken en brandden op haar lichaam, zowel van de braamdoorns als de klauwen van de bloodclanners. Voor een moment bleef ze zwijgzaam voor de den staan. Ze wist dondersgoed wat ze door het kamp geroepen had over Acefray toen ze boos was door Tallstar's woorden. Slatefur liet haar oren langzaam naar beneden zakken terwijl ze nog een keer diep adem haalde, huiverig voor wat Acefray zou zeggen. Ondertussen kon de poes wel huilen door wat er allemaal gebeurd was. De vuile geur van Bloodclan hing nog steeds in haar pels terwijl ze naar binnen liep. Ze probeerde zijn geur op te pikken, maar over de kruidengeur was dat lastig. Hier was ze ook nog eens een keer dubbel blind. "Ace..Acefray?" miauwde ze zachtjes, haar stem trilde tot haar eigen ergernis al even hard als haar pootjes.

Ace zat mild gepiekerd in zijn den. Zijn pels stond alle kanten op maar hij voelde niet de behoefte om dit aan te passen. Er was weer eens veel gebeurd. Zijn beste vriend had ruzie gehad, hierin was zijn naam ook bevuild door de grijze kattin… Maar hoewel hij het niet vergeten was hadden zijn zorgen meer gestaan bij alles wat de ander blijkbaar had moeten meemaken. Bloodclan had arme Slate lastiggevallen en als hij erbij was geweest had hij ze allemaal de nek doorgebeten. Niemand viel ten eerste Shadowclan lastig… laat staan zijn vrienden. Hij was dus ook bezig met agressief-planten-orderenen om zijn innerlijke rust weer te vinden toen hij ineens zijn naam hoorde. Geschrokken hief hij zijn kop net wat te hoog waardoor hij met een klap tegen het plafon van zijn den aankwam. “Auwgrrrr” gromde hij gepijnigd, maar keek toen op naar wie er had gesproken. Slate… Zonder twee keer te hoeven denken schoot hij naar voren en omhelsde de ander. Hij mocht dan wel teleurgesteld zijn in haar… hij was blij genoeg dat ze weer veilig thuis was. Het moest vast verschrikkelijk voor haar zijn geweest. Terwijl hij de ander in zijn dikke pluis bedolf begon hij weer vragen te stellen. “Gaat alles goed met je? Ben je geschrokken? Je trilt: ben je ziek, heb je kruiden nodig, kom maar even liggen ik help wel” Kwam er op een veel te snel tempo uit, zijn standaard vaderlijke bezorgdheid in zijn stem.