The fight of a body and the gift of sleep [Acefray]

Burninglove had tijdens het jagen de afgelopen dagen veel moeten niezen en hoewel ze er niks achter zocht had ze besloten het wat rustiger aan te doen. Het lichaam van de zwart-witte kattin liet haar wel wat vaker in de steek; iets dat betekende dat ze de Medicine Cat's Den al goed kende. Het was een plek waar ze niet graag was waardoor ze hoopte dat de rust die ze genomen had voldoende was om een mogelijke aankomende ziekte te voorkomen. De hoop was voor niets geweest. Die avond was ze vroeg gaan slapen maar in het midden van de nacht werd ze wakker doordat ze een hoestbui kreeg; haar keel deed zeer en ook haar hoofd voelde wazig aan. Haar lichaam had haar duidelijk in de steek gelaten. Met een zachte kreun had de slanke kattin zich opgekruld en gehoopt dat ze weer verder kon slapen. Totdat ze doorhad dat haar neus liep, ze vaker moest hoesten en de hoofdpijn maar niet wou klaren. Met een zucht stond ze op en verliet de slanke kattin moeizaam de den. Ze wou haar vader natuurlijk niet wakker maken maar had geen keuze. Een goede Warrior zorgde voor de Clan en op deze manier kon ze dat niet. Met zware ledematen kwam de kattin de bekende den ingesloft. Ze nam niet eens de sterke geuren in zich op; zo snotterig was ze. Haar keel kriebelde en deed zeer waardoor ze wist dat ze minstens een paar dagen niet zou kunnen werken. Met een plof nam ze plaats bij de ingang van de den waarna ze haar mond opende om te spreken. Een zacht gekuch verliet haar bek voordat ze met een krakerige stem de naam van de Medicine Cat over haar lippen perste. "A-Ace.. Acef-fray." Haar normaal heldere stem klonk dof en moeizaam waarna ze haar kop vermoeid liet hangen. De tocht van de Warrior's Den naar de Medicine Cat's Den was niet eens zo ver; maar voor een zieke kat was de tocht in de koude nachtlucht erg vervelend en voelde lang en zwaar. Burninglove had niet alleen een Medicine Cat nodig maar ook een vader een kater die haar gerust kon stellen. Haar kon kalmeren. Echter was het de vraag of ze hem ook haar vader zou laten zijn.

De grijze kater was weer eens aan het nachtdwalen, iets wat hij vaak deed. De enorme kat was bang voor het donker, de nacht en hetgeen wat die kon brengen. Het was niet fijn om te denken dat je rust zou pakken en ging slapen en dat je dan ineens, zonder waarschuwing in het land van de doden stond. Geen aangename ervaring. Vaak had hij iemand nodig die hem wat kon troosten en gerust stellen, vast kon houden zodat hij zich veilig genoeg voelde om zijn ogen te sluiten. Op het moment had hij niemand die dit voor hem zou kunnen doen. De vermoeing zou hem uiteindelijk wel tot slapen begeleiden, tot dan gebruikte hij zijn nachten om te stressen over alles en nog wat. Zoals dat hij nog een apprentice moest, maar als hij een apprentice zou nemen zou deze hem waarschijnlijk gaan vervangen en dat vond hij eng. Hij wilde helemaal niet vervangen worden. Heel zijn leven had hij opgegeven hiervoor en dit wilde hij niet kwijt en verspilt hebben. Zijn adem stokte in zijn stres toen hij ineens een moeizame stem hoorde. In zijn slaperige kop herkende hij haar kort als Runningvole… zijn eerste liefde, al drong het snel tot hem door dat dit Burninglove was, zijn oudste dochter. Arm ding was haar hele liefde al snel ziek geweest en hij maakte zich nu ook zorgen om haar. Met rustige stappen liep hij naar de gevlekte kattin toe en gaf haar een vaderlijke lik over de kop. “Sht rustig schat. Blijf vannacht maar hier bij mij slapen, ik zorg wel dat je beter word” zijn stem warm en vol liefde, zoals een ouder voor hun kind hoorde te hebben. “Wat voel je lieverd?”

Burninglove had verwacht dat haar vader, het was nog steeds gek om dat te bevatten, zou slapen. Waardoor ze hem wakker zou moeten schudden, de ontplofte vacht van de kater kwam echter al snel in beeld. Met rustige stappen liep de kater op haar af waarna ze een vaderlijke lik over haar kop voelde. Ze zuchtte vermoeid en ongemakkelijk. Haar hele leven was ze al snel ziek geweest en elke keer krabbelde ze er weer bovenop om een korte periode daarna weer wat onder de leden te krijgen. "Sht rustig schat. Blijf vannacht maar hier bij mij slapen, ik zorg wel dat je beter word." Klonk er warm, vol liefde. Liefde die ze in de eerste Moons van haar leven gemist had en die ze nog steeds moeilijk accepteerde. "Wat voel je lieverd?" Mauwde de kater vervolgens. De kattin schraapte haar pijnlijke keel waarna ze op een fluisterende toon sprak. "Keelpijn, hoofdpijn, en ik ben verkouden," Haar stem klonk schor en moeizaam. Normaal zou ze hem hebben gezegd dat ze zijn lieverd miet was, dat haar naam Burninglove was, maar voor nu was ze daar te moe voor. Haar kop drukte ze zacht tegen haar vader aan waarna ze een rilling onderdrukte. Ze had er een hekel aan; dat ze zo vaak ziek was. Wat voor een Warrior was ze?