To dust

De grijze medicine cat liep op een drafje door de grens over. Hij was het gewend de grenzen over te steken, niet alleen door zijn apprentice jaren maar ook door zijn tijd als medicine cat. Hij was toegestaan om in andermans gebied te komen zolang het maar respectvol was of om hun zorgen uit te spreken. En zorgen had hij, want hij was hier niet voor zijn plezier. De tabby kat had de geur van Snakesong geroken en deze achterna gegaan. Riverclan was geen plek voor hun twee, beiden een enorme angst voor water sinds hun moeder zelfmoord erin gepleegd had. Ergens had hij de onrealistische angst dat hij weer hetzelfde zou aantreffen. Weer een verdronken lichaam. Weer een graf meer naast die van zijn ouders, vrienden en kittens. Hij wist niet eens of hij ooit Starclan zou meemaken ... hij wilde dit niet. Niet nog meer verliezen. Zijn pas werd sneller toen hij rook dat Snake dichterbij kwam... met een angstgeur. Hij schold zacht en kwam dichterbij, ziend hoe een Riverclan warrior zijn zus intimideerde en hierna het water in duwde. Een dierlijke woede die hij had ontwikkeld door Rowanflame borrelde op. Oh hij zal die Riverclanner kapot maken, spijt laten krijgen dat hij ooit aan haar tweeling had gezeten. Met een diepe grom kwam hij dan ook dichterbij en haalde uit naar haar kop, volle kracht zonder terug te houden, al waren zijn klauwen nog in hun hulzen. "Hoe durf je mijn zus aan te vallen jij stuk vossenstrong. Ze was BANG van jou. Van het water." Hoewel ze van uiterlijk evenbeelden waren waren ze van houding niet verder van elkaar af. Ace had een pure dominantie en kracht over zich heen hangen, een die een warrior toebehoorde, de warrior die hij nooit had kunnen bewijzen te zijn. Maar nog veel belangrijker dit was een vader, een grote broer en clanmate die er alles aan zal doen zijn geliefde te beschermen. Nogmaals zette hij zijn formaat in de strijd en probeerde de ander met zijn grote poot tegen de grond aan te duwen, een positie waarin ze kwetsbaar was. Een positie waarin hij haar kon doodbijten. Echter liet hij het niet zo ver komen, enkel een dreiging dat hij hier tot toe in staat was. Hoewel zijn lichaam de ander wilde misvormen lag zijn hart bij zijn zus, waardoor hij de Riverclanner los liet en zich naar het water draaide. Hij zag haar gespetter en een koude angst drong hem aan. Hij was al bang van de kleine rivier in hun eigen territorium, dit was zijn nachtmerrie. Maar zonder over zijn eigen angst of leven na te denken sprong hij het water in. Zijn zware lichaam en dikke pels maakte het vermoeiend, maar ook stabieler. Het koude water drong zich in ieder hoekje van zijn lichaam, zijn ogen, zijn mond. Drong alles uit. Hij hoorde enkel zijn eigen op hol geslaagde hartslag en zijn zorgen. Nee. Nee hij zal haar niet laten sterven. Gedreven door zijn woede dook hij onder en beet in de dikke pels van zijn zus, die stilletjes op de bodem dreef. Hij klemde hard aan waarna hij zich afzette en zo weer naar boven kwam, om met onhandige slagen terug op de kant te komen. De enorme kater hijgde van adrenaline, angst en vermoeing, al stopte hij niet tot Snake veilig aan de kant lag. Zijn gegrom nam weer een, als een vos die zijn jong beschermde terwijl hij om zich heen keek, hopende dat zijn zusje nog leefde. Niemand zal in de buurt komen van Snakesong. Niemand.

De grijze kater kwam zelf ook weer het droge op, zijn ademhaling zwaar van adrenaline en angst. Angst voor het water wat zich aan zijn lijf vastklampte en bang om zijn zus te verliezen. De boosdoener was al verdwenen, misschien maar beter ook, de volgende keer zou hij haar niet levend achterlaten. Maar nu de vijand weg was leek zijn aandacht wel compleet op Snakesong te vallen. Zijn kleine zusje, zijn evenbeeld. Ze was de wereld voor hem en hij kon het niet voorstellen om haar te moeten verliezen. Oh hij gunde haar de wereld. Ze hadden zoveel mee moeten maken samen en hij had altijd zijn best gedaan haar voor de verschrikkelijke harde levenslessen te redden die hij zelf had moeten meemaken. En nu lag ze daar, zonder beweging. Tranen vulde zijn ogen en een kou groeide van binnen uit. "Nee Snake. Nee je kan niet. Je mag niet. Je kan niet doodgaan Snake" een pure angst was hoorbaar in zijn stem, al vielen zijn woorden op dove oren. Alle woede die hij gevoeld had weg en vervangen door angst. Het koste hem uiterste moeite zijn kop helder genoeg te krijgen om te realiseren wat hij moest doen, zich afsluiten. Ondanks dat hij huilde zoals een hij had gedaan toen hij hoorde dat zijn moeder niet meer wakker werd duwde hij zijn kop tegen de borst van de ander. Haar hart klopte. Hij  drukte zijn poten tegen haar borstkast aan en begon te duwen. Eerst voorzichtig, daarna harder en harder. "Kom aan Snake. Word wakker. Je moet nu wakker worden. NU" Hij gromde, een gevuld vol angst en vechtlust om haar in deze wereld te houden, terwijl hij nogmaals met flink wat kracht op haar borst neerkwam.