Infinity

Zoals ze vroeger ook zo vaak gedaan had, liep Evergreen in haar eentje langs de grenzen, maar hoewel ze bijna kon voelen hoe haar pootstappen in haar oude stappen glipten, was het toch heel anders. Ze liep hier niet meer als leider, maar als warrior, met één leven in plaats van vele. Misschien was ze wel erg gewend geraakt aan StarClans beschermlaagje om zich heen, want nu voelde ze zich vreemd kwetsbaar, maar tegelijkertijd ervoer ze een vreemde vrijheid nu ze van de last verlost was en Oceanstar haar levens had en alles was zoals het hoorde te zijn. Behalve... Ze versnelde of vertraagde haar passen niet toen ze het figuurtje aan de overkant herkende. Ze zou hier niet moeten zijn. Maar ze kon niet van hem weglopen, ze zou hem niet nog een keer in de steek laten. Een monster raasde tussen hen door en deed een huivering door haar heen trekken bij de herinnering aan al die woede, al die haat toen in die andere tijd bij dat andere donderpad. Zijn ogen waren gesloten. "Lionroar", miauwde ze toen ze hem genaderd was en het geraas van het laatste monster in de verte wegstierf. Ze keek even naar hem, stil. "Het spijt me dat je weer afscheid hebt moeten nemen..." miauwde ze, zachter nu. Ergens koesterde ze de oude grenzen, de oude bekendheid van de situatie, maar ze kon het gevoel niet van zich afschudden dat het misschien niet goed was, zo.

Hij opende zijn blauwe ogen bij het horen van haar stem en even schrok ze terug toen hij zijn blik op haar richtte, bang dat hij in de tussentijd nagedacht zou hebben en weer beseft had wat haar acties hem hadden gekost, dat de oude haat weer terug zou zijn. Maar zijn blik hield niets van dat alles, hij was alleen maar kalm en vriendelijk zoals vroeger. Met zijn uitspraak dat het deels zijn schuld zou zijn, was ze het absoluut niet eens - dit de schuld van zo veel katten, maar niet van jou - maar voor ze er iets over kon zeggen, had hij haar al een vraag gesteld. Evergreen knikte bevestigend. "Ze heeft eindelijk de levens die ze als leider verdient", miauwde ze. En ik ben eindelijk het leven kwijt dat ik niet verdiende. Maar hoe het met haar ging? Dat was een moeilijke vraag om te beantwoorden. Ze was kapot, ze was gebroken. Maar nu voelde het ook alsof ze van haar laatste overgebleven leven misschien nog iets nieuws zou kunnen maken.

Ze haalde een schouder op en trok even met een mondhoek. Haar blik was naar het donderpad gezakt. Tja, ja, het was raar, maar dat viel te verwachten. Ze keek hem even aan bij zijn tweede vraag. Roekeloos, zij? Ze snoof even, een flintertje van haar oude trots behoudend. "Ik ben niet roekeloos", miauwde ze. Roekeloos was voor de grap over een donderpad rennen, roekeloos was een vos uitdagen voor een racewedstrijd. Dat soort dingen had zij nooit gedaan en was ze ook niet van plan. Maar ze zou wel over een donderpad rennen om een clangenoot voor een monster vandaan te trekken, ze zou een vos wel uitdagen als die het op de kittens in de nursery had gemunt. Verstond hij dat ook onder roekeloos?

Haar blik zakte weer naar het donderpad toen ze een lichte trilling onder haar poten voelde en toen ze opkeek, zag ze het monster aankomen. Een huivering trok door haar heen. Vroeger was ze ontzettend bang geweest voor de monsters van het donderpad, maar nu leek die angst maar triviaal. Haar huivering werd veroorzaakt door een andere herinnering, ook met Lionroar, ook bij een donderpad, maar met een heel andere stemming. Een moment later was het monster hen alweer voorbijgeraast en Evergreen keek zijn rode ogen na die in de verte verdwenen. Deze monsters waren voorspelbaar, ongevaarlijk zolang je buiten hun smalle territorium bleef. Er waren andere monsters in de wereld die moeilijker waren om mee om te gaan. Haar blik bleef hangen op de blauwe bergtoppen in de verte terwijl ze naar Lionroar luisterde en ze knikte. "Hier is alles nauwelijks veranderd", miauwde ze. Ja, er was een maïsveldje bijgekomen, het kamp zag er iets anders uit, maar dat was het wel zo een beetje. "Terwijl wij..." Ze schudde haar kop. De clans en al hun katten waren onherroepelijk veranderd door de reis. Pasten ze nog wel terug in deze oude vorm?

Lionroar kwam met een goed punt. Hoe moest de situatie eruitzien voor de kittens die op reis geboren waren, sommigen van hen inmiddels al apprentices? Opgegroeid met die eenheid moest de scheiding vreemd zijn. En zelfs voor de warriors... De andere clans waren zo normaal geworden. Ze hadden met eigen ogen kunnen zien dat in iedere clan dezelfde dingen speelden, dat katten op dezelfde manier met elkaar omgingen. Duivels en vijanden waren in doodgewone katten veranderd. Toch was er was weinig protest geweest toen de clans bij Fourtrees opsplitsten en elk hun eigen kamp opzochten. Iedereen wist dat het zo moest gaan. Dit was hoe het hoorde. Zo moest het zijn. Toch?
Die mening bleek Lionroar niet toegedaan. Evergreen keek hem aan. Dat hij er zo over dacht, verbaasde haar niet echt. In de bergen had hij bij zijn kittens kunnen zijn, maar nu zaten ze weer achter een dichte grens. Ze dacht aan haar eigen twijfel over de grenzen, die zo probeerde te onderdrukken. Zelfs tegen Oceanstar had ze er niets over gezegd, om de nieuwe leidster niet nog meer kopzorgen te geven. De clan had het al zwaar genoeg, Oceanstar had katten om zich heen nodig die ze vertrouwde, die honderd procent loyaal waren, en Evergreen wilde een van die katten zijn. Ze had gefaald als leider, maar voor haar clan moest ze een goede warrior zijn, dus ze kon niet spreken, ze zou zelfs niet moeten denken over clans samenvoegen en grenzen afschaffen. Maar nu ze tegenover Lionroar zat, voelden die grenzen verkeerder dan ooit.
Ooit zou ze hem onmiddellijk voor gek verklaard hebben, maar nu zei ze niets en haar stilte sprak boekdelen.

Hij vroeg of ze de bergen wel eens miste en haar blik gleed opnieuw naar de toppen. Zo ver weg. Het was eigenlijk ongelofelijk hoe ver ze gelopen hadden, met al die kittens. Ze dacht na. "Soms", miauwde ze na een lange stilte. Er was zo veel misgegaan daar. Daar had ze haar dieptepunt beleefd, daar was alles ingestort. Hier, in het oude territorium, was alles al gaan wankelen. Hier waren de fouten haar leven binnengesijpeld, hier waren de eerste barsten ontstaan, stilletjes en onopvallend en haar laatste tijd hier was al geen gelukkige geweest, maar in de bergen was alleen alles tegelijk bij elkaar gekomen, haar uitputting om al het verraad binnen haar clan, de dood van Neverland, de waarheid over Lionroar. En daarna had ze er zelfs nog een zeldzaam mooi moment beleefd. En juist doordat haar leven in de bergen zo'n andere wending had genomen, voelde ze zich onlosmakelijk met de plek verbonden, of het nu in positieve of negatieve zin was. Want daar was de wereld mee veranderd, terwijl ze hier nog steeds ronddreven in de oude vetes en de oude fouten. "Het was een slechte plek, maar... ik mis de verandering." Ze fronste, beseffend dat haar woorden niet precies wisten te benoemen wat ze voelde. "De..." Ze schudde haar kop. "Hier... voelt het alsof we proberen te doen alsof er niets is gebeurd. Maar daar is álles gebeurd." In de bergen hadden ze dat toe kunnen geven, hier leek het alsof men het alleen maar wilde vergeten. En het voelde alsof zij het móést vergeten, wilde ze de warrior zijn die ze hoorde te zijn. Maar ze kon niet vergeten dat ze in de bergen de grootste pijn, maar ook, heel even, het grootste geluk had gekend.