Can't save you, my Atlantis

kings & crowns

Met een norse blik in zijn gele ogen was de deputy op reis naar de gorge. Het was niet lang geleden dat Butterstar hier met Oceanstar had gesproken. Echter was er nu een andere reden, waardoor RiverClan zich opnieuw om WindClan moest bekommeren. Panthergrowl was niet blij me de situatie, maar hij zou de laatste wens van de gestorven queen Echosong niet in de wind slaan, zelfs al had ze de warrior code niet geëerd. Hij had immers een bundeltje kitten in zijn bek, een half-clan geborene, van wie de vader in WindClan zat. Met flinke passen liep de grote kater door. Het was zeker een halve dag reizen naar dit uiterste stukje van hun gebied.
Toen hij aankwam, werd hij geraakt door een deja vu. De laatste keer dat hij hier geweest was, was Everstar verdronken, sommigen dachten door zijn toedoen. Ergens voelde hij kriebels om Oceanstar het water in te duwen als hij de kans kreeg, net zoals hij bij Everstar had geprobeerd. Maar hij schoof deze gedachte weg; hij was hier op een missie in vrede. De massieve deputy stapte richting de enige plek waar overgestoken kon worden. Het was een pad van uitgesleten stenen, op sommige plekken stroomde het water erdoor heen. Het was glad en helemaal niet veilig, maar de enige manier. Hij zou voor dit pad wachten totdat Oceanstar opdaagde; dan konden ze elkaar hierna in het midden ontmoeten.
- Oceanstar & Chasmkit

lauz

OCEANSTAR

♡like the moon cannot stop oceanic tide; but a hidden star can still be smiling at night's black spell on darkness; beguiling♡

Oceanstar was erachter gekomen dat een van haar Warriors erg toepasselijk kittens had gekregen met een Riverclanner. Het was dan ook een extra zorg voor haar om haar Warriors te vertellen dat dit niet bepaald de bedoeling was. Nu was ze op weg naar de grens om een kitten te halen aangezien de moeder was overleden tijdens de geboorte en als wens had gehad de kit naar de vader te sturen. Wie dat ook in Windclan mocht zijn, ze hoopte maar dat de kater snel naar voren zou komen met de waarheid zodat ze hem een goede preek kon geven. Echter verwachtte ze niet dat hij dit zou durven. Dus had ze geen andere keuze dan de Deputy van Riverclan tegemoet te komen en te vragen na de situatie. Ze wou geen oorlog met Riverclan. Oceanstar wist dan ook niet dat haar dochter Faithleap een soortgelijk geval was; sinds zij drachtig was van een Riverclanner. De Warriors waren inderdaad wellicht te close geworden met de andere Clans. Vele jonge katten wisten er nu eenmaal geen raad mee dat ze opgesplitst waren in vier Clans. Misschien had ze toch wat strenger moeten zijn zoals Butterstar maar ze kon weinig veranderen. Oceanstar schudde haar kop even terwijl ze de wonde op haar nek voelde prikken, geheel geheeld was het nog niet maar voldoende om zonder veel zorgen rond te kunnen lopen. Ze zag er anders uit met nieuwe littekens die haar krachtige, slanke lichaam sierden. Bij de Gorge stapte ze het moeilijke, gevaarlijke pad op. Een pad dat de meeste katten niet zouden gebruiken. "Panthergrowl," Klonk haar neutrale maar krachtige stem. "Heeft ze gezegd welke van mijn Warriors de Code heeft overschreden?" Vroeg ze daarna, geïnteresseerd. De kit was niet degene die een fout had gemaakt, maar zijn ouders wel.

Niet lang had hij kunnen genieten van de warmte van zijn moeder. Ze was namelijk overleden door hem op de wereld te zetten net als zijn siblings. Enkel was hij de enige overlevende van het hele nest. Zijn broeders en zusters hadden zich bij starclan gevoegd, de pad naar de sterren gevolgd met hun mama. Al was hij nu hier. Ademend. Levend. Maar ook helemwal alleen. Riverclan was de plek waar hij geboren was maar het zou niet de clan zijn waar hij zal opgroeien. Zijn pad was anders aangelegd. Zijn echte thuis zou namelijk Windclan worden. Met een nieuwe mama die voor hem zal zorgen. De kleine kitten rilde van de kou die door zijn grijze vachtje streek. Bungelend in de bek van de grote deputy begon hij zachtjes te piepen. Zichzelf bekendmakend. Dat hij het koud had en hongerig was. Enkel toen hij na een tijdje een stem hoorde stopte hij piepen. Zijn oortjes bewogen lichtelijk. Een nieuwe geur trok in zijn neus al had de kitten dat helemaal niet door. Hij was nog te jong om te snappen wat er om zich heen gebeurde.

Onderwerp: Re: Can't save you, my Atlantis