木 [FIRST TRAINING]

Razor keek naar de zon die langzaam naar beneden begon te zakken. Het was tijd. Tijd om haar training te beginnen. Ze vond het interessant dat Fortuna ’s avonds wilde beginnen terwijl ze van Shark wist dat hij zijn trainingen vaker overdag deed. Hij koos dan meestal plekken uit waar Clan cats niet kwamen of waar het niet wijs voor hun was om te komen, maar Fortuna’s manier zorgde ervoor dat ze overal konden komen zonder erover na te hoeven denken of er andere katten waren omdat de meesten hun slaap verkozen boven een nachtwandeling. Razor niet. Razor zou makkelijk kunnen wennen aan dit ritme. Ze kon sinds de dood van haar vader toch amper slapen en de slaap die ze had, was gevuld met dromen over hoe haar vader dood op de grond lag. Dus nee, ze had geen slaap nodig. Bovendien was ze veel te opgewonden voor haar training. Ze wilde leren hoe ze haar vader kon wreken, wilde elk klein trucje leren waarmee ze een vijand van de wijs kon brengen. En ze dacht wel dat Fortuna haar dat aan kon leren. Haar vader en Shark hadden haar immers beloofd dat ze een goede mentor zou krijgen en Fortuna was al wat ouder dan de meeste Elite cats, dus Razor nam aan dat ze genoeg levenservaring had om te weten wat ze wel kon doen en wat niet. Ze ontmoette haar mentor toen de zon steeds lager in de hemel begon te zakken en gaf een knikje op haar vraag. “Ik geloof dat ik het meeste mos heb verzameld voor mijn slaapplek van iedereen die daar slaapt.” En ze wilde het niet, maar toch kwam er een klein trots glimlachje om haar lippen te staan. Deze verdween echter weer zo snel als hij gekomen was. “Het is grappig hoe één naam verschillende reacties kan uitlokken, hoewel ik denk dat ik nu meer voor mijn positie ga moeten vechten dan toen mijn vader nog leefde.” Er waren natuurlijk van die dwazen bij die dachten dat ze alles mochten en konden doen nu Claw er niet meer was, geen rekening houdende met het feit dat Shark zijn plaats in had genomen en de Elite killer dan ooit was. Ze haatte profiteurs. “Maar goed, genoeg over dat. Waar wil je mee beginnen?”

Razor zocht niet per se naar goedkeuring, maar kon ook niet ontkennen dat ze een lichte zweem van trots voelde toen ze de goedkeurende blik in de ogen van haar mentor zag. Ze wist niet of haar vader blij zou zijn geweest met de keuze die Shark voor haar had gemaakt wat mentors betrof, maar ze wist zeker dat als hij nog leefde dat hij graag had gehad dat ze haar uiterste best deed om in het aanzien van haar mentor te stijgen. En het was ook wat ze tegen Fortuna had gezegd na de ceremonie: als Fortuna haar zou accepteren en normaal tegen haar zou doen en haar zonder poespas alles zou leren wat ze moest weten om wraak te kunnen nemen, dan zou zij haar uiterste best doen om een waardige training af te leggen. En dus volgde ze de stevige tred van haar mentor zonder te klagen en keek toe hoe de lantaarnpalen ervoor zorgden dat ze in de duisternis toch nog genoeg licht hadden om zich te manoeuvreren zonder over hun poten te struikelen. Haar groene ogen zorgden er echter sowieso voor dat ze een scherp zicht had, zelfs al was het donker. Ze ging zitten toen haar mentor begon met een theorieles en hoewel het misschien inderdaad niet het spannendste was waar ze mee konden beginnen, was het voor Razor cruciaal dat ze meer over de Clans te weten zou komen omdat ze dan wist op wie en hoe ze wraak moest nemen. En dus luisterde ze zwijgzaam naar de vraag en dacht toen kort even na. De Clans waren tijdens haar geboorte al weggegaan en sindsdien had er een geur van bloed zich door het woud verspreid, dus ze kon niet met zekerheid zeggen hoe ze hun kon onderscheiden. Toen zij ze op het slagveld had gezien, hadden verschillende geuren zich aan haar opgedrongen. “Eens zien,” mompelde ze. “Volgens mij zijn het vier Clans. ThunderClan, RiverClan, WindClan en ShadowClan. ThunderClan is de Clan die we moeten hebben omdat de she-cat die mijn vader heeft vermoord afkomstig is van ThunderClan en de Elite de meeste problemen met hun heeft gehad.” Ze twijfelde kort. “Ik weet niet hoe ik hun geur zou moeten herkennen, maar ik weet wel dat RiverClan naar vis stinkt, ShadowClan wat scherper ruikt dan de rest van de Clans en WindClan snelle renners zijn en vooral van open vlakten en zo weinig mogelijk beschutting houden.” Ze vond het vervelend dat ze weinig wist over de Clan die ze juist zo graag wilde hebben. “Over ThunderClan weet ik helaas veel te weinig, behalve dan de verhalen die door het kamp circuleren en waarvan ik niet weet of ik ze moet geloven. Pap heeft in de tijd dat hij leefde ook weinig over ze gesproken, hoewel ik hier en daar gesprekken van hem en oom Shark heb opgevangen dat als ze terug zouden komen dat de Clan was waar ze het meeste wraak op wilden nemen.”

Fortuna schafte haar precies de informatie die ze nodig had. Niet dat deeltje over WindClan, ShadowClan en RiverClan, maar het gedeelte dat ze precies wilde weten: de naam van de kat die haar vader vermoord had, welke banden ze eventueel had en hoe ze de geur van deze kat zou kunnen herkennen uit alle geuren die ze kon waarnemen uit het bos. Een boslucht dus. Ze had de geur van de she-cat onmogelijk kunnen ruiken van de plaats waar zij had gestaan toen haar vaders keel werd doorgebeten, maar ze had onthouden welke kleur pels ze had en om eerlijk te zijn, leek ze in de verste verte niet op Thora. Het feit dat ze een zusje van de moordenaar van haar vader in de Elite had zitten en dat zij nu de commander was, zorgde ervoor dat Razor kort haar ogen samen kneep. Ze dacht niet dat ze ooit een band zou op kunnen bouwen met deze kat, zelfs niet al ze zichzelf zou bewijzen. Alleen als ze Firedance misschien ooit zou vermoorden, zou Razor haar een kans kunnen geven. Tot dan zou ze de flamepoint niet vertrouwen. Ze deelde haar emoties echter niet met Fortuna, maar knikte enkel kort. Ze wist niet hoe haar mentor over de nieuwe commander dacht en als ze niet op één lijn zaten met hun gedachten wat de commander betrof, dan zou het nog wel eens een lange, hachelijke training kunnen worden. In plaats daarvan richtte Razor zich op de volgende vraag. “Zijn tanden,” antwoordde ze onmiddellijk. “Zijn tanden zien eruit alsof hij ze gemakkelijk door de pels van een kat zou kunnen jagen. Volgens mij zou hij, op katten en honden na, één van de dodelijkste prooien kunnen zijn die je tegenover je hebt.” Toen bewoog ze kort haar oortje, twijfelend of ze aan zou halen wat ze ooit gehoord had. Het zou misschien stom klinken. Toch besloot ze het erop te wagen. “De queens probeerden ons in de barn altijd bang te maken door te zeggen dat ze ons zouden vergiftigen met de rattenziekte als we ons niet zouden gedragen. Daaruit kon ik concluderen dat ze mogelijk na hun dood ook nog dodelijk kunnen zijn.” Tja, de queens hadden altijd al een speciale manier gehad om de kittens in de Elite tam te houden. Het zou hun hard maken, zeiden ze. Razor was er vrij ongevoelig voor geweest, maar ze had kittens gezien die zich het lot van een potentiële, door de queens verspreidde rattenziekte iets meer aangetrokken hadden. Dwazen.

Razor gaf een knikje toen Fortuna haar uitleg deed en luisterde vervolgens aandachtig verder. En toen vormde zich een klein plannetje in haar hoofd. Als ze ooit eens wraak op iemand wilde nemen en ze moest het sneaky doen, kon ze gewoon een rat naar hem of haar opjagen. Simpel als wat. Ze dacht na over in welke Clan het het meest logisch zou zijn dat ze veel ratten tegen zou komen en haar conclusie viel uiteindelijk op ShadowClan. Ze dacht niet dat de open vlaktes of het dichtbeboste gedeelte van ThunderClan ratten aantrok, noch de vele waters van RiverClan. Dan moest het ShadowClan wel zijn. Maar in Twolegplace was er ook genoeg te vinden en ze vermoedde dat ze dan het beste kon zoeken in de buurt van oude twolegnesten. “Dus eigenlijk als je een hele zwerm ratten op je tegenstander afstuurt, ben je beter af dan als je hem zelf zou proberen te benaderen?” Een kleine grijns kroop om haar lippen toen ze naar haar mentor keek. “Ik zou wel weten op welke Clan ik eerst een zwerm ratten los zou laten.” Nadat ze dat had gezegd, verscheen er weer een kille blik in haar groene ogen die zo veel op die van haar vader leek. Ze boog zich naar voren, snoof de geur van de rat op zoals Fortuna haar dat had gezegd en keek toen op in een bepaalde richting. Vervolgens begon ze te wandelen, haar kopje in de lucht en haar bek open zodat ze de verschillende geuren op kon snuiven. “Kittypet,” murmelde ze met afgunst in haar stem. De geur hing hier echt overal, vergezeld door de afschuwelijke geur van hond. Maar ergens onder die geuren rook ze de geur die ze moest hebben. Vastbesloten liep ze een steegje in dat haar uiteindelijk zou leiden naar een kapot twoleg nest. “Hierbinnen,” sprak ze. “Maar ik denk dat het er meer dan één is.” Ze keek haar mentor afwachtend aan. Ze ging niet zomaar op eigen houtje een gebied binnen dat ze niet kende en dat ook nog eens vol was met ratten. Dat zou gelijk staan aan zelfmoord plegen. En voordat ze deze wereld verliet, moest ze eerst de nodige wraak nog nemen.