Loners

Deathpaw was in een emotionele en daar door heel kwetsbare staat uit het kamp gerend, waarheen wist ze niet. Ze liet haar poten maar de weg kiezen. Haar grijs gestreepte pootjes rende zo snel als ze konden, terwijl haar ogen vol tranen stonden. Ze had nog nooit gehuild … Uiteindelijk struikelde ze over een uitstekende steen en rolde ze door het gras. Met een doffe ‘oef’ kwam ze tot stilstand, even bleef ze roerloos liggen en toen kwam ze heel langzaam overeind. Haar schouders en kop hingen teleurgesteld, en vol pijn. In stilte zakte ze in één en vouwde haar voorpoten ongelukkig onder haar borst. De relatie tussen haar en Tigerpaw was onmogelijk, en toch haalde ze het niet in haar hoofd om het te verbreken. Ze zag in dat ShadowClan katten verschrikkelijk waren, en dat hun relatie vreselijke gevolgen zou hebben als het ontdekt werd. En toch … Zacht snikkend legde ze haar kop neer. Ze had de blik van de krijgers gezien die Secretflower kwamen ophalen, da t zei genoeg. “Ik zal nooit een mentor krijgen” Snikte ze zachtjes, met een mistroostige toon in haar stem. Haar oren gingen naar achteren, en haar ogen sloten zich. Ze wilde het liefst hier liggen naast Tigerpaw, maar hij was nu ver weg in het ShadowClan territorium. Ze miste hem elke dag, het reet haar in één. En toch … ze kon het niet veroorloven om hem kwijt te raken. Haar mosgroene ogen opende zich en ze keek naar de nu inmiddels met sterren bezaaide hemel, de Silverpelt scheen helder deze avond alsof ze haar wilde troosten. “Starclan … ook al ben ik geen clangeboren kat, help mij hier door heen” Murmelde ze zacht, vol zelfmedelijden. Haar mosgroene ogen vulde zich weer met tranen en ze snikte, nu de 1ste er uit was kon ze niet meer stoppen. Haar hele lichaam schokte mee op de hortende en stotende ademhaling teugen die ze nam, langzaam in paniek aan t’ raken. “Waarom is mijn leven zo moeilijk” Zuchtte ze, doodongelukkig. Ze krulde zichzelf op als een bal en bergroef haar snoet in haar pluizige staart. Ze bleef zo een tijdje liggen, en een tijd door huilen. Ze rook of zag niet dat er een gedaante op haar af kwam …

Haar lichtte lichaam bewoog zich rustig vort. Haar passen elegant krachtig sterk en toch om de een of andere reden heel sierlijk. Haar hoofd fier in de lucht, en haar staart rustig heen en weer zwaaiend. Wat was het leven toch heerlijk wanneer je zo'n geweldig leven hebt. Een geheimzinnige grijns vormde zich rond de lippen van de jonge poes. Voor haar was het makkelijk om overal mee weg te komen. Ze hoefde maar een paar keer met haar ogen te knipperen en ze had wat ze graag wou. Haar roze halsband zat toen ze vertrok nog onder de diamantjes maar inmiddels zijn die eraf gevallen en liggen die zo hier en daar op de grond, vast tussen het donkere zwarte aarde. Langzaam sloot ze haar ogen, en opende die weer wanneer ze naar boven keken. De maan was iets over de helft, het scheelde niet veel. Langzaam trok ze haar gezicht weer recht en keek voor zich uit. Dit pat rook vaag, naar clans hier vlak bij in de beurt. Ze hoorde verschillende verhalen van verschillende katten. Over clans, ze moest ervoor uitkijken en er vooral niet naartoe gaan. Een reden voor haar om er juist wel naar toe te gaan. Even zette ze een stop nee en ging rustig zitten. Ze legde haar staart langs zich neer en begon rustig naar buik te likken. Die zat onder de littekens. Niet veel maar toch een aantal. Haar ruwe tong ging over de schale littekens. Ze had geluk dat die dingen niet op haar rug zaten, of op haar poten. Nee op haar buik vond ze geen probleem dat zou toch niemand zien. Niemand hoeft ooit haar buik te zien. Want ach ja jongens, wat kun je er ander mee doen dan met ze spelen. Bij die gedachten krulde haar mondhoeken omhoog. Een brede grijns kwam tevoorschijn terwijl ze haar oren iets naar achter legde. In de verte hoorde ze zacht gesnik. A goshie, zometeen is het een jonge kater. Al verheugend op de komst van een kater liep ze elegant richting het gesnik. Maar de geur werd sterker, en al gauw werd ook voor haar duidelijk dat dit een vrouwtje was, en geen kater. Meteen veranderde haar lichaamshouding, haar rug iets omhoog evenals haar staart. Ze werd iets dreigender, ook al was het nog maar een jong ding. Haar ouders konden hier in de buurt zijn. En ze had geen zin om die stinkbeesten uit te leggen dat ze hier niet kwam voor een snotneus, maar voor een slaappplaats. Rustig zette ze haar lichaam weer vort en liep naar de tabby poes toe. Haar geur was een mengling. Ze kon niet zeggen van wat, maar het stonk. En als het aan haar lag kon zij nodig een bad gebruiken. Een zacht gegrom ontsnapte uit haar mond, terwijl ze het kleine poesje in de gaten hield.

Deathpaw's mosgroene ogen schoten open toen een gegrom zich vormde achter haar. Meteen sprong ze overeind, met haar nagels uitgestoken en haar vacht dik van schrik. Hoe wel haar uitdrukking ongelukkig stond, wakkerde de angst bij haar aan. Als deze kat wilde vechten ... dan had ze geen schijn van kans. Maar Deathpaw wilde niet weg rennen, als een bange kitten. Ze dook in de verdediging en blies nijdig. "Ga weg" Grauwde ze. "Dit is Thunderclan Territory" Technisch gezien was ze er nét uit maar hun geuren bladerde er nog overheen. Ze grauwde nijdig en sloeg haar klauw even uit naar de poes maar sprong zelf toen achteruit. Ze rook wild, maar het was toch moeilijk te pijlen of ze een Kittypet was of een Roque. Aan haar uiterlijk te beoordelen zou ze beter in een Kittypet thuis passen dan in het wild. "Niet clan geboren katten horen hier niet" Besloot ze, en haar mosgroene ogen keken de kat nijdig aan. Haar verdriet brandde nog na maar ze uitte haar nu op deze onbekende poes. Deathpaw was klein voor haar leeftijd, niet overdreven klein, maar toch kleiner. Desondanks deed ze niet onder voor haar soortgenoten. Ze wist dat de woorden 'Niet Clan geboren katten horen hier niet' ironisch was, aangezien zij zelf een Kittypet was geweest. Ze had het gehaat, dat zeker! Maar toch wist ze dat als de waarheid uit kwam ze zou worden vernederd ... 'Of juist niet, kijk maar naar Fireheart' Dacht ze opgewonden. Haar mosgroene ogen fonkelde even belangstellend maar stonden toen weer vijandig. "Krijg ik nog antwoord?" Blies ze, zelfverzekerder dan dat ze net was.

- Kort T_T

Een grijns speelde met haar lippen, terwijl ze naar het kleine mormel voor zich keek. Wat dacht ze te willen doen? Haar aan stukken slaan, en verkopen bij een slager. Rustig schudde ze met haar hoofd heen en weer en keek ze weer naar de kleine kitten. Het zag er eerder leuk uit dan bang. Maar ach zo heeft ieder weer een mening erover. "Ga weg" in haar ogen was te zien dat ze verdrietig was. Een tikkeltje vochtig waren ze, maar haar houding zij dat ze niets van de poes moest hebben. Langzaam ging ze zitten en keek toe hoe de kleine kitten zichzelf boos maakte. "Dit is Thunderclan Territory" Ah dat was het, Thunderclan ach ja, al die clans leken volgens haar op elkaar. En wie wou er nou in een clan zijn. Je zou elkaar alleen maar voor de poten lopen. Haar blauwe ogen keken de kit onderzoekend aan terwijl ze naar haar probeerde uit te halen. Haar klauw kwam iets voor haar borst terecht, maar ze nam al gauw een klein sprongetje naar achteren. "Niet clan geboren katten horen hier niet" Ze was een krachtige kit, met veel inzet. Vele zouden dit niet gedaan hebben. Die zouden weg gerent zijn, of ergens anders naar toe gegaan zijn. Langzaam sloot ze haar ogen en dacht even diep na. Wat moest ze in vredes naam met een kit. Ze zou haar aan raggen kunnen slaan. Bij die gedachten grinnikte ze zachtjes, langzaam opende ze haar ogen weer en keer naar de mosgroene ogen van de kleine kit. "Krijg ik nog antwoord?" Bij die zin blies ze nijdig, maar naar zekerheid groeide elke keer weer een klein beetje. De poes leunde iets naar voren en bekeek de kit nog beter. ''Niet zo ongeduldig, jonge poes.'' mermelde ze. Haar stem was zacht en je zou zeker niet verwachten dat ze je zonder enige emotie je nek zou breken. Of dat zij überhaupt een kat vermoord heeft. ''Volgens mij, ben ik niet in jullie territory, dat zou een stuk meer stinken dan hier. En je hebt wel lef he kleintje. Uit halen naar mij.'' Ze snoof even om duidelijk te maken dat ze niet gediend was van haar gedrag. En probeerde het jonge poesje gerust te stellen. En wanneer het poesje haar vertrouwde zou ze van alles kunnen uitvoeren. Misschien voedsel jatten en aan haar geven. Even grinnikte ze zacht bij die gedachten. Dat zou geweldig zijn. Die clans zouden genoeg voedsel hebben, dus ze zou prima wat mee kunnen nemen voor haar.

Sorry voor de late reactie, maar er gebeuren heel veel dingen in mijn privé leven die even voor gaan (:

De woede van Deathpaw temperde niet toen de poes er zelfs rustig bij ging zitten. Haar verdriet zat er nog wel, maar werd op dit moment overstemd door woede vanwege het gebrek aan interesse van de poes. Haar babyblauwe ogen sloten zich eventjes. Nou werd 'ie mooi! Ze dook net in één toen de poes antwoord gaf, dat werd hoog tijd! Deathpaw keek echter verbaast op, zo'n antwoord had ze niet verwacht. Ze herstelde zich echter vlug weer, en trok haar nagels niet in. ''Volgens mij, ben ik niet in jullie territory, dat zou een stuk meer stinken dan hier. En je hebt wel lef he kleintje. Uit halen naar mij.'' Deathpaw knipperde en trok haar nagels nu wel in, maar toen ontblootte ze haar scherpe nagels weer. Het gegrinnik van deze poes irriteerde haar, en wekte achterdocht op. "Nou, ik .. ik moet wel mijn grenzen bewaken!" Verklaarde ze verhit, haar staartje ging nijdig heen en weer. Buiten het feit dat ze zou verliezen van deze poes als ze zouden gaan vechten, had ze ook nog nooit training er in gehad. Een beetje zelf had ze sommige dingen aangeleerd. Wat mee hielp was dat deze poes geen clankat was, dus die zouden veel makkelijker te verslaan zijn... als ze iets ouder was. "Wat is je naam, Kittypet?" Waagde ze het er op. Misschien kwam ze zo meer te weten over dit onbekende schepsel. Haar nagels trok ze in, en haar haren gingen liggen. Al bleef ze de onbekende poes venijnig aan kijken, duidelijk makend dat ze ieder moment kon aanvallen als ze dat wilde.

Het was perfect, in haar hoofd had ze het gehele plan al geplant. Eerst zou ze het kleine bruine poesje haar vertrouwen geven, ze zouden optrekken en zogenaamde vrienden worden. Even trok ze haar neus op bij haar gedachten. Vrienden zijn met een andere poes was niets voor haar. Nee ze zou enkel vrienden worden met een ander als hij of zij haar van dienst kon zijn. Maar zodra ze zogenaamde vrienden waren ging ze het poesje van alles vragen. Eten een nest om in te slapen en misschien ook wel om andere poesjes haar te helpen. Ach een leger van kleine poezen en katten zou geweldig zijn. Alleen zo jammer dat ze niets zouden kunnen, net als dit mormel hier. Ze grinnikte even bij de gedachten en keek de kleine kitten aan. Ze zou toch vast niet zo slim zijn om te bedenken dat Satoko een bedreiging zou kunnen vormen. Helaas kon ze geen bedreiging vormen, nog niet. Ze is van plan een paar katten bij elkaar te brengen en deze wereld onveilig te maken. Haar blauwe ogen vielen weer op het kleine poesje voor haar. Ze was wat rustiger geworden, maar nog steeds op haar hoede. "Nou, ik .. ik moet wel mijn grenzen bewaken!" ach klein mormel. Langzaam stond ze weer op en schudde een paar keer met haar kont heen en weer op het zand eraf te krijgen. ''Je grenzen, humm?'' haar stem klonk mierzoet alsof ze nog nooit slechte dingen gedaan had. Ze grinnikte bij de gedachten dat deze kleine kit haar grenzen zou kunnen bewaken. "Wat is je naam, Kittypet?" vroeg ze vervolgens, op haar hoede maar toch niet kwaad of boos. Bij het woord Kittypet zou ze het liefst uit haar vel springen, het kleine poesje bij haar strot grijpen en hem dicht te knijpen, met haar nagels langs haar hals spelen en vervolgens met een harde klap het keeltje doorsnijden. Ze moest zekers haar best doen om zich in te houden. Langzaam haalde ze adem en probeerde rustig te blijven. ''Mij een kittypet noemen was niet zo slim kleintje, maar ik zal antwoord geven op je vraag die je stelde. Mijn naam is Satoko. En wat is jouw naam kleine krijger?'' Ze zij expres krijger, tuurlijk zou elke kit dit een groot gebaar vinden. Iedereen wou immers een krijger worden. Iedereen behalve zij het enige wat zij wou was het luxe leventje.

Er viel een hele lange stilte, die Deathpaw erg onaangenaam vond. Haar mosgroene ogen onderzochten de poes voor haar, op zoek naar enig teken dat erop kon wijzen dat ze misschien zou gaan aanvallen, wegrennen of gewoon kwaad zou worden. Deathpaw's nog niet geoefende reflexen reageerde meteen toen de poes met haar kont schudde om het zand er af te krijgen, met een dreigend gesis sprong ze achteruit. Snel herstelde ze zich weer toen ze merkte dat er in feiten niets ging gebeuren. Ze merkte wel dat haar vraag de poes niet aan stond, ze meende voor enkele seconde een woedende flikkering in haar ogen te zien. Waarschijnlijk verbeelde Deathpaw dit zich want haar antwoord was kalm; ''Mij een kittypet noemen was niet zo slim kleintje, maar ik zal antwoord geven op je vraag die je stelde. Mijn naam is Satoko. En wat is jouw naam kleine krijger?'' Eventjes snorde ze van plezier, ze noemde haar een krijger! Toen Deathpaw antwoord gaf was haar stem niet zo stand vast meer, hoofdzakelijk ook door de emoties die ze kort geleden had gevoeld. "Aangenaam kennis met u te maken, Satoko, mijn naam is Deathpaw" Stelde ze zichzelf voor, lichtelijk teleurgesteld dat de paw erachter verried dat ze nog geen krijger was. Het zette Deathpaw wel aan het denken, ze was dus geen Kittypet, dan zou ze waarschijnlijk dus een Roque zijn. Met die gedachten in haar achterhoofd ging Deathpaw zitten en vouwde haar staartje om haar achterhand, haar kleine klauwtjes stonden gespannen naast elkaar. Ze voelde wel dat ze zenuwachtig werd van de aanwezigheid van een Roque. Om tijd te doden besloot ze een gesprek aan te gaan; "Wat doet een Roque als jij nou hier? Zo dicht bij Thunderclan Territory?" Eigenlijk was ze heel nieuwsgierig hier naar, als ze steeds meer kwam, of meer Roque's mee nam dan kon ze dit aan Bluestar melden. Ze zuchtte eventjes en keek naar de sterren die helder schenen aan de hemel, er was geen wolkje te bekennen deze avond wat Deathpaw prettig vond. De maan was altijd mooi om te zien, eveneens de sterren!

Blijkbaar vond het kleine poesje voor haar het spannender dan zij. Want dit was de eerste keer dat ze iets aardigs deed tegen een kitten. En ach aardig doen is gewoon niet haar ding. Ze heeft 20 maanden lang aardig gedaan tegen haar tweebeen, die nu in haar graf ligt. Een zachte grinnik kwam er uit haar mond, terwijl ze haar ogen even sloot. Die tijden bij de tweebeen waren mooi, prachtig. Ze had iedereen aan haar voeren. Ze werd verwend en kreeg het beste van het beste. Maar ze stikte er langzaam, al dat lieve gedoe deed niet al te veel goed met haar. Nee het liefst deed ze haar eigen ding katers versieren en in luxe leven. Maar een bos kon je helaas geen luxe noemen. Langzaam ging ze weer op de grond zitten en sloeg haar staart om der heen. Maar wat zeker wel luxe was, waren die heerlijke prooien. Er zat zoveel meer smaak aan dan aan dat smaakloos voer dat ze kreeg. Het was beter voor der, maar helaas ook border vol calorieën. Langzaam opende ze haar ogen weer en keek in de ogen van de groene kit. Stom mormel. Maar bij die gedachte glimlachte ze wel vriendelijk. Als ze eens wist wat er allemaal in haar hoofd omging was ze nu waarschijnlijk allang gevlucht. "Aangenaam kennis met u te maken, Satoko, mijn naam is Deathpaw" Ah dus het kleine ding had een naam. Deathpaw. Harde naam voor zoiets zachts. ''Deathpaw, dat is een mooie naam. Weet je al hoe je wilt heten wanneer je een echte krijger bent?'' vroeg ze op een zo geïtereerd mogelijke toon. Alsof het haar ook maar wat kon schelen hoe ze later zou willen heten. "Wat doet een Roque als jij nou hier? Zo dicht bij Thunderclan Territory?" Haar stem klonk iet wat nieuwsgierig. maar ach wat maakt het ook uit. Ze is er zometeen toch waarschijnlijk vanaf. ''Laten we een stukje gaan lopen.'' Zei ze met een zachte stem. Ze stond langzaam op en begon te lopen. Zonder ook maar naar achteren te kijken of de kleine Apprentice haar volgde. ''Ik ben hier gekomen voor speciale redenen. Ik moet afmaken waar ik mee begonnen ben.'' Zei ze rustig. Haar woorden waren mysterieus. Maar waar. Ze zocht naar katers die haar konden helpen. Zacht grinnikte ze terwijl ze het donker inliep.

Deathpaw's borst barstte bijna uit elkaar van trots toen Satoko haar complimenteerde over haar naam, ze was er ook erg trots op. Ook al was het maar een apprentice' naam. Natuurlijk was een Warrior naam altijd beter, maar op dit moment kon ze er weinig aan veranderen dus nam ze het maar zoals het kwam. Deathpaw wist nog geen naam voor als ze krijger werd, ze zal wel zien hoe Bluestar haar ging noemen bij een ceremonie. "Ik weet er nog geen, ik zie wel hoe mijn clanleider mij gaat noemen bij een ceremonie" Besloot ze vastberaden met een ijskoude blik Satoko. Ze wist niet of ze er wel goed aan deed dit te vertellen, tenslotte ging het Roque's niet aan hoe het ging in een Clan. Maar je kon er moeilijk echt omheen praten, je kon niet zo maar uit jezelf een krijgers naam krijgen. 'Laten we een stukje gaan lopen' Hoorde ze Satoko zeggen. Een beetje onzeker stond Deathpaw op en volgde haar. Was dit wel juist? Als het fout ging zou ze niet weg rennen, ze was geen lafaard! 'Ik ben hier gekomen voor speciale redenen. Ik moet afmaken waar ik mee begonnen ben' Deathpaw's ogen glommen van interesse, ze was gekomen voor een reden? Dat kon van alles zijn, niets slechts hopelijk ... "Wat voor reden?" Piepte ze met een hoog stemmetje van interesse, als een kleine kit die met grote ogen luisterde naar een spannend verhaal dat een Elder vertelde. Met nerveuze zwiepen van haar kleine staart volgde ze Satoko. Plotseling rook ze muis, met gespitste oren bleef ze even staan. ze mocht niet te lang aarzelen, dan was het diertje weg ... maar daarbij zou het verdacht zijn als Deathpaw terug kwam in het kamp zonder prooi, zo laat. Natuurlijk had ze al gegeten en zo, maar dat gaf niet. Misschien ging ze de hele nacht wel jagen, ze voelde zich niet moe en om nou gelijk weer de confronterende blikken van haar Clangenoten aan te zien? Nee, daar had ze absoluut geen zin in. Deathpaw dook snel langs Satoko heen en joeg de muis haar schuilplaats uit, vluchtig hief ze haar poot op en haalde haar klauw langs de rug van haar prooi. Die kwam schril piepend tot stilstand en struikelde half toen ze door de licht werd gegooid. Snel sprong ze achter het diertje aan en beet het dood, met de muis in haar bek keek ze even in Satoko's richting hopend dat ze geen muis wilde hebben. Een andere Clan voeden was verboden toch? 'Nee, eerst je eigen clan voeden.. Toch?' Ze pijnigde uit alle macht haar hersens om de krijgscode weer te herinneren, maar haar hersenen leken niet echt mee te willen werken. In gedachten vloekte ze en begroef hem toen snel, zonder te wachten op een eventueel protest van Satoko.

Terwijl haar ogen groter werden door het donker gleden haar poten zo zacht mogelijk over de grond. Ze wou immers onhoorbaar blijven. Als een warrior hen opmerkt is zij de klos, en kan ze gedag zeggen tegen haar leuke plannetje. "Ik weet er nog geen, ik zie wel hoe mijn clanleider mij gaat noemen bij een ceremonie" Hoorde ze Deathpaw nog zeggen achter haar. Maar al snel klonken de zachte pootjes van de kit achter haar. Tja niemand heeft haar zeker geleerd om niet met vreemde mee te gaan. Zeker niet met haar. Ze grinnikte zachtjes terwijl ze naast zich keek. De kit leek zich uiterst te vermaken. In haar ogen leek ze zelfs een lichte glinstering te zien. Langzaam krulde haar mondhoeken omhoog terwijl ze door bleef lopen. ''Ik moet afmaken waar ik aan begonnen ben.'' herhaalde ze nogmaals. Dit keer ietsje langzamer. En zachter. "Wat voor reden?" de piepstem van de kit was te horen. Even was ze helemaal vergeten dat dat mormel er ook nog was. Vlug draaide ze aar hoofd om en keek de kit wat schaapachtig aan. ''Dat kom je nog wel te weten, misschien als we vrienden worden?'' de nadruk legde ze vooral op het woord vrienden. Ze moest haar immers zoet houden. En wanneer het tijd was zou ze toeslaan. Waarschijnlijk ergens aan het einde. Ze zou de kit tegen de grond duwen en haar ondervragen, bevelen en manipuleren. Ze grinnikte zachtjes terwijl ze haar ogen half dichtkneep. Maar de kit was al veel te snel afgeleid. Er was een muis die vlug bezig was met ontsnappen. maar de kit was de muis te snel af. Ze deed er werkelijk alles aan om de muis te pakken te krijgen. Langzaam trok Satoko haar bovenlip op en keek de kit na. Dit zou perfect zijn. Dan had ze tenminste ook nog een avond maal. Ze versnelde haar pas en liep naar Deathpaw toe. Haar hoofd iets schuin. Ze keek aandachtig toe hoe ze de muis begroef en weer naar haar toe kwam. Stomme dwaas. Snel spande ze haar spieren aan en keek op de kit neer. Met een zwaai duwde ze Deathpaw tegen de grond aan, en liet har poot op haar tere hoofdje leunen. ''Domme domme dwaas.'' mermelde ze zachtjes. Waar dacht ze wel niet mee bezig te zijn? ''Heb je dan niet geleerd van de clan vriendjes om met vreemde mee te gaan.?'' In werkelijkheid wou ze een hele preek geven. Over doe slim ze wel niet was om met haar mee te gaan. Snel trok ze haar nagels uit en speelde er langzaam mee langs het halsje. ''Laat ik maar meteen ter zaken komen. Ik ben nou niet bepaald een jager. En ik kan wel wat voedsel gebruiken. Wat zou als jij ervoor zorgt dat ik voedsel krijg. In ruil daarvoor maak ik je niet af. Oké? En dan ben je ook nog eens mijn allerbeste vriendin.'' Haar stem klonk als een valse viool. Gemeen en o zo lief tegerlijkertijd. Het was moeilijk om haar nu in te schatten. Met gekrulde mondhoeken wachtte ze af op hoe de kleine Deathpaw zal antwoorden.

Sorry voor de late reactie!

Deathpaw keek op toen een schaduw over haar heen viel en Satoko opvallend dichtbij stond. Te laat schoot ze opzij en de klauwen van de Roque werkte haar moeiteloos op de grond. Op haar buik, met een stevige poot op haar kopje gepland lag ze in het zand. Ze miauwde verontwaardigd en vervloekte zichzelf dat ze niet gelijk was weggerend, ze had weer eens te veel vertrouwen gehad en kijk nu waar ze in zat! Ze siste boos en probeerde zich onder Satoko's poot uit te wurmen zonder succes. ''Domme domme dwaas.'' Hoorde ze Satoko murmelen, en vervolgens lag ze weer op haar rug. ''Heb je dan niet geleerd van de clan vriendjes om met vreemde mee te gaan?" Deathpaw werd zenuwachtig van haar klauw die langs haar hals gleed. Zou ze haar echt vermoorden? Zo maar? Toen Deathpaw hoorde over Satoko's plan liet ze een diep en woedend geluid horen. "Wie denk je wel niet dat je bent, smerig vlooien beest" Spuugde ze. Deze kat had overduidelijk haar hersens in haar staart zitten, waarom zou je een apprentice vragen om te jagen? En belangrijk, waarom een apprentice van zeven maanden? haar staartje zwiepte woedend heen en weer, en bedenkelijk keek ze Satoko aan alsof ze daadwerkelijk over haar voorstel nadacht. "Maar ik kan wel wat voor je regelen" Zei ze overtuigend, al zat ze in stilte al een plan uit te broeden om deze Roque weg te jagen. "Hoeveel wil je per dag? En waar kan ik je ontmoeten?" Vertaling: Ik ga niet voor jou jagen, ik stuur heel Thunderclan achter je aan. Maar natuurlijk zei ze dat niet. Het was gemakkelijk om je hier onder uit te praten toch? Wat kon deze kat nu doen? Zo lang Deathpaw maar binnen ThunderClan Terriory bleef was alles veiliger, ja toch? Met een woedende blik in haar mosgroene ogen staarde ze Satoko aan.