For a moment

De energie leek uit hem gezogen. De jonge kater wandelde lusteloos door een gebied dat hij niet kende. Een paar maanden geleden zou hij hier gelopen hebben met zijn ouders, enthousiast naar alles wat bewoog. Sinds hij hen kwijt geraakt was, was hij niet meer dezelfde. De wereld had ineens een heel ander uitzicht. Donkerder, dieper dan Daxter ooit gedacht had. Zijn poten leken niet meer mee te willen, dus hij plofte neer en sloeg zijn staart om zijn lijf heen. Met een doffe blik in zijn bleke ogen keek hij naar het gebied. Waar was hij? Hier was hij nog niet eerder geweest. Verschillende geuren drongen zijn neus binnen. Geuren die hij niet kende. Ooit zou hij samen met zijn broer elke geur gevolgde zijn, tot hij wist wat het was. Nu niet, niet meer. Het kon hem niet veel meer schelen. Hij leefde van dag tot dag. Hij joeg op prooi, hij wandelde door, altijd maar verder tot hij een plek vond waar hij even kon blijven. Deze keer zat hij onder een bosje struiken, ineengedoken onder de takken. De maan scheen helder door de takken heen, maar zijn ziel was donker. Soms vroeg hij zich echt af wat hij hier nog deed. Hij miste Jak te hard. Zijn broertje was zijn energiebron, de reden waarom hij leefde. Een gevoel van misselijkheid stroomde door zijn aderen recht zijn maag in. Hij ging liggen en rolde op zijn zij. De harde grond was voor hem comfortabel genoeg. Hij had de hele dag gelopen, en dat voelde hij iedere keer opnieuw. Gevoelens van blijdschap en enthousiasme waren altijd overheerst door die pijn. Pijn vanbinnen, pijn die hij alleen kon verdrijven door vanbuiten pijn te hebben. Het was hard, altijd opnieuw. Hij durfde niet terugdenken aan die dag, die dag dat alles in een klap veranderde, de dag dat hij in een klap veranderde. Hij zakte weg in een slaap met dromen waarin monsters hem najoegen, waarin schaduwen overheersten.

Daxter werd wakker met het eerste ochtendlicht. Dit was een dag zoals alle andere, een dag in een reeks dagen, die weken vormden. Hij wou verder lopen, maar dat ging niet. Het ging niet meer. Hij moest echt stoppen nu, of hij zou dood vallen. En hoe graag hij ook eens wilde ontsnappen, het was zijn tijd nog niet. Dat had Jak hem nog verteld. Jak zou hem komen halen als het zijn tijd was, dat had hij beloofd. De jonge, grijze kat stond op en schudde zijn vacht wild uit. Stof en zand vlogen alle kanten op. Hij werd meteen alert toen een geur zijn neus binnendrong. Deze geur leek te vers. Hij stak zijn neus in de lucht en snoof diep. De bron van de geur was nog in de buurt. Hij draaide met zijn oren alle kanten op. Waar was het? Hij hoorde takjes kraken en blaadjes ritselen. “Hallo?” Vroeg hij onzeker. Jak zou meteen de struiken in gestormd zijn, en Daxter zou hem achterna gerend zijn, maar Jak was er niet. Niet meer.

Silverstream was er voor een dag eens alleen uit gegaan. Ze moest even alleen zijn. Ze maakte zich zelf soms iets te druk. Moonstream, een ex-Riverclan kat was verbannen van wegen het poesiepoes leven te bezoeken. Ze vond het sneu, want ze geloofde het niet helemaal. Maar veel had ze er niet over te zeggen. Ze was enkel de dochter van Crookedstar, de leider van Riverclan, maar ze was net zo als de andere Warriors, ze had even veel als hen te zeggen. Ze besloot langs de grenslijnen te gaan. Deed ze ook meteen wat goed voor de clan. Ze dacht na. Ze had al een tijdje niks meer gehoord van Crookedstar. Ze moest maar een een praatje nemen met Stormtail. Ohw Silverstream, denk nou toch niet steeds over zorgwekkende dingen Geruisloos liep ze door. De geluiden van vogels en andere dieren kwamen haar oren binnen, het klonk levend, vol leven, zo mooi, zo goed. Ze bleef voor een momentje staan om het naar binnen te laten gaan. Wat was het toch ook mooi. Het klonk als muziek in haar oren. Ze opende haar ogen en besloot veder te lopen. Het lopen ging over in een drafje. De wind streek door haar mooie goed verzorgde vacht. Uiteindelijk stopte ze met rennen en bleef ze staan. Ze rook een andere kat, een kater, en jong ook. Het was geen clan kat. Met haar oren naar achter gevouwen en haar kop laag en haar staart laag bij de grond liep ze stilletjes op de kater af. “Hallo?” Hoorde ze de kater zeggen. Ze kwam te voorschijn en keek naar de kater. 'Zo, wat doe jij bij de grens van The Riverclan? Jij behoort hier niet te zijn.' Zei ze kalm maar toch doordringend. Ze keek naar de licht grijze kater, een pers? Hmm nee dat wist ze zo één twee drie niet te ontdekken.

[Ben ik welkom?]

Heel even dacht hij dat hij het zich verbeeld had. Dat hier ook echt niemand was. Dat hij tegen het niets stond te praten. Daxter stond zichzelf toe om weer normaal te bewegen. Toch leek er iets in de omgeving te zijn dat naar hem keek. Iemand was daar, dicht in de buurt, maar hij of zij liet zich niet zien. Tot de poes uit de struiken stapte, was hij ervan overtuigd dat hij hersenschimmen zag. Dingen die er niet waren. Toch was ze er, ze ademde en keek hem aan. Dus ze was echt. Geen dagdroom, zoals hij wel vaker had. De poes sprak hem zelfs aan. 'Zo, wat doe jij bij de grens van The Riverclan? Jij behoort hier niet te zijn.' Meldde ze doordringend. Riverclan? Grens? Verward keek hij haar aan. Niemand had hem iets over een grens verteld. Hoe kon hij het weten? Jak zou het geweten hebben, maar die kon hem niet helpen nu. Hij moest het dus zelf regelen. In zijn eentje, alleen. Zijn mond plakte toe van de zenuwen. Zijn ogen stonden groot van verwarring en schaamte. Hij had alweer iets mis gedaan, al wist hij niet wat of hoe of waarom. De poes leek wel te weten wat hij had misdaan, want ze sprak hem bestraffend toe. Hij wendde zijn blik af. Hij kon niet lang in iemand anders zijn ogen staren. Deze poes had ook lichte ogen, net als hij. Ze was ook grijs, maar meer gestreept. Ze zag eruit alsof ze wist wat ze aan het doen was. Ze was oud, bijna even oud als zijn moeder geweest was.

"Euhm..." Begon hij aarzelend. "Sorry." Daxter prikte met zijn nagels in de grond van de zenuwen. Wat had hij misdaan? Wat was dit eigenlijk? "Ik wist niet dat ik hier... Niet mocht zijn", Zei hij zacht. Hij overwoog wat hij moest doen. Wegrennen? Dat zou hem niet lukken. Hij wist niet waar hij was, hij zou ergens tegen een boom aan knallen. De poes wist duidelijk wel waar ze was. Ze zag er heel zelfzeker uit. Vechten was ook geen optie. Daar was hij gewoon te jong en onervaren voor. Jak zou zo lang kletsen tot hij een oplossing vond. Maar Daxter was Jak nu eenmaal niet. Hij was niet goed in woorden. Hij was eigenlijk nergens goed in, als je hem met Jak vergeleek. Jak was altijd degene geweest die hem uit moeilijke situatie's redde, net omgekeerd. "Waar moet ik naartoe?" Vroeg hij. Misschien kon de poes hem helpen een of ander pad te vinden, zodat hij weer kon lopen, voor altijd, tot hij ver genoeg van de plek was verwijderd.

[Tuurlijk ^^]

Ze zag de schok in de ogen van het katertje. Het leek als of hij echt niet wist wat hij doen moest. Silverstream keek hem kalm aan. "Euhm..." Begon het katertje. "Sorry." Zei hij toen. 'Dat geeft niet,' mompelde ze zacht. "Ik wist niet dat ik hier... Niet mocht zijn", Zei hij toen. Silverstream keek een beetje geschokt naar het katertje. 'Niet weten dat dit een grens is? Hoe oud ben jij? En wie of wat zorgt voor je?' Vroeg ze zacht. "Waar moet ik naartoe?" Silverstream keek naar de jonge kat. 'De Rogue plaatsen of de tweebeen plaatsen, maar ik denk dat de Rogue plaatsen beter voor je zijn. Daar zou vast wel iemand zijn die voor je kan zorgen, ik kan je namelijk geen clan leven aanbieden,' zei ze zacht. Ze kon dit katertje alleen helpen door naar de Rogue plaatsen te brengen. Dit katertje had wel de leeftijd van een Apprentice maar het leek niet als of hij kon vechten of jagen. 'Heb je honger?' zei ze plots. 'Kan je jagen?' Vroeg ze toen. Ze hoorde geritsel in de bosjes, een waterrat. Ze kon die prooi wel aan hem geven en dan wouw ze zelf het jonge diertje wel mee nemen naar de Rogueplaatsen. Misschien dat ze daar nog wel een kat tegen zou komen. Maar dan ook nog maar hopen dat die kat niet vijandig tegen haar zou doen. Ze ging in een sluip houding die er perfect en professioneel uit zag en met lichte passen sloop ze er naar toe. De rat merkte haar net te laat op en Silverstream kon het dier doden. Ze pakte het op en schoof het naar het katertje toe. 'Wat is je naam? De mijne is Silverstream.' Ze verwachte dat hij het een aparte naam zou vinden aan gezien hij niet eens wist dat hij dicht bij de Riverclan was. Of beter gezegd op de grens van de Riverclan.

De kat voor hem bleef er rustig onder, maar dat had hij niet anders verwacht. Oudere katten leken er getraind in. En eerlijk gezegd had het ook deze keer uitwerking op hem. Hij ontspande iets, erop vertrouwend dat de grote kat voor hem hem geen kwaad wou doen. Stotterend begon hij te spreken. Met korte woorden, niet al te lange zinnen, zodat hij er zelf nog controle over had. Straks versprak hij zich. 'Dat geeft niet,' Mompelde de grijze poes. Of het nu een goed idee was of niet, hij was te moe om constant alert te zijn. Hij liet zijn aandacht een heel klein beetje zakken. Hoe lang had hij nu al gelopen? Hoe vèr was hij al gelopen? Naar zijn mening nog niet ver genoeg. Hij wou nog verder, tot hij niet meer het gevoel had dat het zijn schuld was. Maar het wàs zijn schuld. Dat wist hij maar al te goed. Hij zuchtte licht. Zijn oren sprongen weer spits naar voren toen hij de katin geschokt zag kijken. Hij had weer iets mis gezegd, het kon niet anders. Instinctief dook hij in elkaar, erop rekenend dat hij meteen scherpe klauwen in zijn vacht zou voelen. De klauwen kwamen niet. In plaats daarvan kwamen er een hele reeks vragen, vragen die hij half begreep. Vragen waar hij wel antwoord op kon geven, maar waarschijnlijk niet zo uitgebreid. 'Niet weten dat dit een grens is? Hoe oud ben jij? En wie of wat zorgt voor je?' Zei ze, nog steeds zacht. Eigenlijk had ze best een aangename stem. "Ik ben denk ik ongeveer 8 manen", Antwoordde hij, op een zo rustig mogelijke manier. "En ik ben alleen." Zeggen dat niemand voor hem zorgde was harder dan zeggen dat hij alleen was. Het klonk nog steeds zielig, maar nu voelde het niet alsof er niemand van hem hield. Natuurlijk hielden ze van hem, al waren ze momenteel vast heel kwaad. Daar was zijn vader erg duidelijk in geweest. Maar Jak hield nog van hem. Het was een soort van troost voor hem.

Zijn volgende vraag liet een heel antwoord over haar lippen rollen. De woorden zinderden na in zijn kop. Rogue plaatsen, tweebenen, clanleven. Allemaal woorden waar hij nog nooit van gehoord had. Hij knipperde met zijn ogen, niet in staat om te zeggen dat hij het niet begreep. Daxter kwam vast heel dom over nu. Hij knikte dus gewoon. Ze was alleszins al bereid om hem te helpen, dat was goed nieuws, toch? Hij verzonk in gedachten. Ze stelde weer vragen, maar ze drongen niet tot hem door. Pas toen ze wegsloop, zo sierlijk dat hij er verbaasd over was, besefte hij wat ze gevraagd had. Of hij kon jagen, of hij honger had. Nu ze erover begon, voelde hij wel dat hij honger had. Natuurlijk kon hij jagen, maar niet alleen. Niet zo goed als Jak. Hij ving wel van tijd tot tijd een muis, maar twee op drie prooien kon ontsnappen. Bij deze poes was dat niet het geval. Ze ving moeiteloos een waterrat, bijna zo groot als Daxter zelf. Ze rolde hem zijn richting uit. 'Wat is je naam? De mijne is Silverstream.' Zei ze ondertussen. Rare naam, maar wel een mooie. Het had vast een of andere betekenis, maar waarom ze zo heette was voor hem een raadsel. “Ik ben Daxter”, Antwoordde hij. Hij at de waterrat voor de helft op. Zoveel had hij in weken niet meer op. “Bedankt”, Fluisterde hij. “Maar waar neem je mij nu mee naartoe?” Hij had ook wel door dat hij hier niet mocht blijven. Dit was ‘grens’ van ‘Riverclan’. Een plek waar hij niet mocht zijn. Het gaf niet. Hij wou hier toch niet blijven.

Voor dat ze de waterrat voor de jonge kater had gevangen had hij vertelt dat hij acht maanden oud was en alleen was, dus, hij had niets of niemand die voor hem zorgde. Ze had het wel te doen met hem, ze vond het nogal sneu. “Ik ben Daxter”, vertelde de jonge kater. 'Aangenaam,' zei ze zacht. “Maar waar neem je mij nu mee naartoe?” Vroeg Daxter. 'Ik kan je niet mee nemen naar mijn clan, dat is tegen de regels. Maar ik kan je wel mee nemen naar de rogue plaatsen, dat zijn katten die op zich zelf leven met hun eigen regels. In mijn geval is dat anders. Daar zullen we wel een kat vinden die je wilt helpen met leven als een echtte wilde kat,' zei ze op zo'n manier dat hij zich er naar zou verheugen. Silverstream had over het algemeen altijd een zachte stem, een kalme rustgevende zachte stem. Vaak als er problemen waren werd aan haar gevraagd of zij met die gene wou praten om die gene dan te kalmeren. Silverstream zou ook nooit van haar leven de clan code overtreden, ten zij ze geen keus had. En voor haar doen had ze dat nu ook niet. Ze had nu aan een vreemde kat prooi gegeven van haar clan. Dat was een grote overtreding, maar dat hinderde haar nu niet. als ze al betrapt was zou ze het hele verhaal eerlijk vertellen, daar had zij geen problemen mee. 'Zullen we gaan?' Zei ze terwijl ze op stond.

[als je hier op heb geantwoord zou ik een nieuwe topic maken bij de rogue plaatsen]