Vision

Zijn kop raakte de grond met een zachte plof toen ze haar pootjes zonder pardon onder hem vandaan trok. Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij omhoog. Nou ja zeg! Hoe durfde ze haar pootjes weg te trekken, dat waren zijn kussen. Als payback gaf hij haar een knuffel, maar het ging niet heel goed en blijkbaar was hij wat zwaarder dan verwacht want Rout viel om en viel face first op zijn buik. Een grote grijns verscheen op zijn gezicht en weer deed zijn hart dat rare badumpje net zoals net. Nu lag hij daar in de medicine cat den, op zijn rug, met een medicine cat apprentice op zijn buik. Hij voelde Rout lachen op zijn buik en de kater ging erin mee. Hij lachte niet vaak; meestal grijnsde hij of grinnikte hij, maar voluit lachen gebeurde niet vaak. Toen de andere kat hem porde liet hij een nep-gepijnigd geluid horen. "Au, ik ben gewond, weet je nog!" miauwde hij waarna hij zijn poot in de buurt van haar gezicht wapperde. "Rouuuut," miauwde hij toen, maar er kwam niks achteraan. Hij wilde gewoon haar naam zeggen. "Rouuuuuuuuuuut~" opnieuw zonder rede. Kort wierp hij een blik naar zijn buik, wat was haar reactie daarop. Als hij gewoon haar naam zei.

Voor slechts een paar tellen sloot ze haar ogen, de warmte van zijn aanraking in ontvangst nemend en luisterend naar het ritmische op en neer gaan van zijn buik bij iedere ademhaling. Alleen toen moest Dinspots ook lachen, waarbij ze wat hobbelig op en neer ging. Opnieuw lachte ze maar ze wist dat het niet goed zat. Iedereen kon zo maar binnen lopen, en wat moesten die dan wel niet denken? Met tegenzin hees Routpaw zich overeind. "Au, ik ben gewond, weet je nog!" dramatisch wapperde hij zijn poot voor haar neus. bezorgd probeerde de poes hem te stoppen. "Din! Kijk uit, straks gaat het eraf!" ze pakte zijn poot vast en hoopte hem zo te dwingen deze stil te houden. Kort inspecteerde ze het, maar alles zat nog netjes verpakt. Gelukkig maar. "Rouuuut," miauwde de kater. De Medicine cat apprentice wachtte op de vraag die zou moeten volgen, op de reden waarom hij haar naam zo klagelijk uit moest spreken. Er kwam niets. Of nuja, er kwam meer. "Rouuuuuuuuuuut~" ze gniffelde opnieuw zachtjes. "Je bent erger dan een verveelde kit!" klaagde ze lacherig, waarna ze met haar kop tegen zijn zij duwde, in de hoop zo wat beweging in de kater te krijgen. "Hup! Ik mag je niet zo lang hier houden als er niets aan de hand is," toch... ze wilde hem ook niet weg hebben. Het kon soms vrij eenzaam zijn, en voor het eerst beurde zijn aanwezigheid haar echt op. "Ehm, tenzij.. Je even zou willen helpen hier..? Want, eh, je kan nu toch niet trainen, met je nagel zo," Dat was de waarheid hoor!

Aah! Opeens greep Rout zijn poot vast na het heftige wapperen en snel hield hij deze stil. Wat was ze van plan? Ze checkte of alles nog goed zat en om haar nog even te plagen wapperde hij nog één keer zachtjes met zijn poot voor haar neus. Vervolgens begon hij haar naam te miauwen, puur om haar naam uit te spreken. Verwachtingsvol keek hij naar haar. Ze had altijd leuke reacties op dingen en hij vroeg zich af wat ze hierop zou doen. Toen ze hem met een kit vergeleek, of nee, hem nog erger noemde als een kit, trok hij een quasi beledigd gezicht. "Je houdt toch wel van me, vervelende kit of niet," miauwde hij grappend waarna hij zijn tong uitstak. Toen ze haar kop in zijn zij duwde, steeg er een verrassend geluid op uit zijn keel. Whoops. Hij had nogal hard gespind en het was niet per se de bedoeling geweest. Toen Rout meldde dat hij weg moest, vielen zijn oortjes richting de zijkant. Sad. Hij wilde nog niet weg. Haar volgende aanbod nam hij dan ook met bijde pootjes aan. "Ja, goed idee," miauwde hij vrijwel meteen. "Wat moet ik doen?" vroeg hij toen, zonder een spier te bewegen, nog steeds liggend op de grond, helemaal niet van plan zijnd om overeind te komen.

Oké, alles zat er nog netjes om heen, dat was goed. Tevreden liet Routpaw los, alleen maar om toe te moeten zien hoe Dinspots nog één keer met zijn poot zwaaide. Beledigd keek Rout op. "Dinspost!"klonk er verontwaardigd, maar ergens was het ook wel heel erg amuserend. Hij was net een kitten, een hele grote, luie kitten. "Je houdt toch wel van me, vervelende kit of niet," was zijn grappende reactie op haar opmerking, waarna hij zijn tong uit stak. Overdreven rolde het poesje met haar ogen, waarna ze kort lachte. Ondertussen lag Dinspots daar maar, lui te liggen op de grond. Routpaw besloot dat verandering in te brengen en duwde met haar kop tegen zijn zij, waarbij een vreemd geluid opsteeg uit zijn keel. Verward keek ze op, waarna ze grinnikte. Haar pogingen om hem overeind te krijgen waren alleen tot dusverre zonder succes geweest, wat een luilak! Uiteindelijk gaf de poes het op, maar ze moest hem toch wegjagen. Immers was dit een plek voor zieke katten, niet voor volwassenen die graag rond hingen. Alleen... Ze had hem ook graag hier. "Ja, goed idee," gelukkig leek ook Din dat te willen. Routpaw haar oortjes sprongen overeind, oprecht vrolijk. "Wat moet ik doen?" met een frons keek ze hem quasi streng aan. "Aller eerst, opstaan!" hoewel liggen absoluut heerlijk was, kreeg je er niet veel mee gedaan. "Daarna mag je me helpen de kruiden te sorteren. En... Als we nog tijd hebben, kunnen we misschien nog wat extra kruiden halen in het territorium..?" of Ocean daar zo blij mee zou zijn? Uh, shhtt.

Helaas werd hem gelijk al toegezegd dat hij op moest staan, en met een zucht staarde hij kort dramatisch naar het plafond. Dus dit is waar mijn leven nu is, dacht hij waarna hij overeind kwam vanuit zijn veel te lekkere positie. Echter voelde hij zich helemaal energiek toen hij haar woorden hoorde. Uit het kamp gaan? Uh, yes please! Hij zou alles doen om even uit deze gespannen atmosfeer weg te kunnen. Al was de medicine cat den daar nu ook wel goed voor. Met een opgevrolijkt gezicht keek hij haar aan. "Oké, waar liggen die plantjes?" vroeg hij haar met een grijnsje. Hij zou vast wel op één of andere manier lol kunnen halen uit het sorteren van kruiden.

Stiekem moest ze wel toegeven dat zijn enthousiasme haar blij maakte, het feit dat ze zijn humeur een beetje om kon gooien. Dinspost was oprecht zo slecht nog niet, ze voelde zich schuldig over het feit dat ze hem nooit eerder oprecht zo'n kans had gegeven. "Oké, waar liggen die plantjes?" ze gunde hem een klein, vrolijk glimlachje waarna ze zich omdraaide en iets dieper de den in liep, richting de wand waar ze al hun kruiden opsloegen. Enkele stapels waren wat door elkaar gegooid en ook zag ze dat een patrouille eerder die dag al wat nieuwe kruiden mee had genomen. Oh... Ach, als ze die goed opsloeg zou ze misschien een excuus hebben om toch wat nieuwe te halen met Din. Shht, don't tell Ocean. Routpaw zette zich neer voor de verse stapel kruiden neer, hopend dat het langs de gevlekte kater heen zou gaan.. "Niet te veel lawaai maken, oké?"fluisterde ze. Hun zieke dengenoten lagen iets verderop te slapen. Normaal gezien was het geen probleem dat hun kruiden zo dichtbij de nesten lagen, immers kon je zo snel bij de voorraad. Daarbij werkte ze met het sorteren ofwel alleen ofwel in stilte. Of dat met Dinspots ging lukken... "Heb je een beetje een goede neus?" vroeg ze nog steeds met een gedempte stem.

De kater knikte toen de ander hem erop wees dat hij stil moest zijn. Bij de volgende vraag greens hij triomfantelijk. Het was niet onbekend dat Din een goede jager was, niet alleen door zijn bouw, maar ook door zijn goede reukvermogen. "Ja zeker," verklaarde hij dan ook met een speelse trek met zijn snorharen. Ook dacht hij er netjes aan om zijn stem wat te verzachten (waarbij het ook wat verlaagd werd). Kort bracht hij zijn kop naar de voorraad spul. Zijn ogen gleden over alles heen, maar hij moest eerlijk bekennen dat hij toch echt van niks wist wat het nou was of wat het deed. Gelukkig voor WindClan dat hij niet tot Medicine Cat apprentice benoemd was. "Wat nu?" half-fluisterde hij naar Rout toe en draaide zich om om haar aan te kijken, waarbij hij weer iets te dicht in haar comfort zone belandde. Whoops. Maar aanstalten maken om weg te draaien, deed hij dan ook weer niet.

Ah! Dat was fijn, met je neus kwam je namelijk al een heel eind. Het enige lastige was dat sommige geuren zo overweldigend waren, dat je soms lastig nog de anderen kon onderscheiden. Nu was Rout inmiddels hieraan gewend, maar het maakte het vaak lastig voor andere katten. Als Dinspots echter zo'n goede neus had als hij beweerde, kwam hij er wel. "Wat nu?" fluisterde hij alvorens zich naar haar om te draaien, waardoor hij nu wel weer heel dichtbij was. Haar ongemak was af te lezen aan het puntje van haar staart dat op de grond sloeg, maar ze zei er niets van. Had hij dit oprecht niet door? Of was dit gewoon Din zijn soort humor? Starclan... "oh, ehm, ja," klonk ze wat flustered. Met haar witte poot wees ze naar de bovenste rij met kleine inhammen. "Bovenaan liggen alle bladeren en bloemen, daaronder leggen we de besjes en helemaal onderin de wortels en al het overige," ze wilde hem aankijken maar vergat hoe dichtbij hij zat en draaide wat verlegen haar kop weer weg toen hun neuzen elkaar bijna aanraakten. "Oh, ehm, en probeer te letten op zowel geur als uiterlijk. Sommigen ruiken bijna hetzelfde, sommigen zien er bijna hetzelfde uit," kort stapte ze van hem weg en schoof een stapeltje nieuwe en door de war gehaalde kruiden naar het midden. Met een glimlach ontmoette ze zijn blik. "Bedankt Din, en vraag het vooral als je het niet zeker weet!" sprak ze nog altijd met een gedempte stem.

Hij gaf haar een halve, welgemeende glimlach toen ze weer wat stotterde om hem. Hij kon er geen genoeg van krijgen hoe hij zo'n impact had op haar. Hij volgde haar poot toen ze hem aanwees hoe ze haar plantjes sorteerde. Vervolgens knikte hij, keek hij terug naar haar, en voorkwam nog net dat hun neusjes elkaar raakten. Zijn hart bonkte vervelend snel. Hij knikte lichtelijk afgeleid op haar woorden,m aar hij dacht dat hij het wel redelijk snapte, dus vroeg hij haar niet het te herhalen. Hij grijnsde kort op haar bedankje en knikte. "Tuurlijk, alles voor jou Rout," miauwde hij automatisch en bracht zijn kop naar het stapeltje kruiden en bessen en dingetjes. En toen begon hij maar met sorteren. Het ene hier, het andere daar. Alles voorzichtig want hij wilde het niet zelf opeten. Hij gokte dat het vies was en het was ook niet erg fijn om dingen in te nemen waarvan je niet wist wat het deed.

Hoewel hij een beetje met zijn hoofd ergens anders leek te zitten, knikte de kater toch op haar woorden. Routes gunde hem een warme glimlach. "Tuurlijk, alles voor jou Rout," ze lachte gemuseerd om zijn woorden, toch stiekem een beetje in verlegenheid gebracht. "Charmeur, plaagde ze hem goedbedoeld, waarna ze toe zag hoe hij aan de slag ging. Het liet haar kleine hartje dansen om te zien hoe hij zo voorzichtig met de kruiden aan de slag ging, geconcentreert en zorgvuldig. Het feit dat hij daadwerkelijk zijn best deed voor haar, maakte haar innig blij. "Dus, wanneer ga je medicine cat apprentice worden?" complimenteerde ze hem op haar eigen manier, waarna het poesjes ook haar eigen kruiden heen en weer begon te schuifelen en kundig de juiste planten op de juiste plekken legde. Toch hield ze een schuin oog op Dinspots. Hoewel ze niet aan zijn kunsten twijfelde, moest ze er toch voor zorgen dat er niet perrongelijk wat kruiden verdwaalde. Anders zou ze een boze Lizard op haar dak hebben. Kort draaide ze haar kop naar hem op, nieuwsgierige blik in haar ogen. Soms waren stiltes tijdens dit werk onvermijdelijk, maar ze snakt naar een gesprekspartner. "Uhm, wat dacht je van een stom spelletje..? ze lachte wat nerveus, hopend dat hij haar idee niet af zou slaan. "Ieder mag op z'n beurt een vraag stellen, en de ander moet die eerlijk beantwoorden?" het zou een makkelijke manier zijn om elkaar beter te leren kennen, en ergens wilde ze wel meer van hem weten.

De kater werd helemaal uit zijn concentratie getrokken toen Rout hem plots complimenteerde. Hij vond het toch niet echt erg, want complimentjes gingen er altijd bij hem in. Al helemaal als hij nog geen halve dag geleden helemaal voor schut was gezet voor de rest van de clan en meer. Hij glimlachte breed naar haar, een glimlach die niet vaak uit hem te krijgen was alleen op tijden waar hij zich werkelijk goed voelde. Zijn zus was vrijwel de enige die deze lach op dagelijkse basis te zien kreeg. Hij spitste zijn oren toen de ander vroeg of ze een spelletje konden spelen en geïnteresseerd keek hij op. Zoals..? Met een schuin grijnsje hoorde hij haar voorstel aan. Was Rout nu met hem aan het flirten? Iedereen wist dat dit het ultieme flirt spelletje was. Toch wist hij ergens in zijn achterhoofd wel dat zij één van die aparte gevallen was die dat dan weer net niet doorhad. Dus bespaarde hij haar. "Oké, klinkt goed," miauwde hij waarna hij kort een bedenkelijk gezicht trok. "Hmm.. Wat is je lievelingskleur?" Oké, standaard vraag, maar ergens was hij toch wel nieuwsgierig.

Met haar ene witte en andere bruine poot schoof ze de kruiden naar de toebehorende stapels, dat was totdat Dinspots opnieuw begon met spreken. "Oké, klinkt goed," Oh! Gelukkig maar. Routpaw stopte en keek in zijn ogen, waar een bepaalde interesse in lag. Wat onbegrijpend trok ze met haar oor, maar gezien hij er niet op door ging deed zij dat ook niet. "Hmm.. Wat is je lievelingskleur?" daar hoefde ze niet lang over na te denken. "Paars," sprak ze dan ook vrolijk. "zoals de lavendelvelden waren in het berggebied van de Tribe," legde ze verder uit, waarna ze wat jeneverbessen bij hun soortgenoten legde. Hm, daar konden ze misschien wel meer van halen. "Wat was je grootste droom, toen je een kitten was?" zijzelf had altijd grootse plannen gehad toen ze nog klein was en niet het verschil tussen mogelijk en onmogelijk begreep. Zo zou ze haar broertje terug halen, haar vader aan de oor trekken en haar moeder weer terugnemen vanuit Starclan. Dat was helaas geen van allen gelukt.

De kater wiebelde met zijn oortjes toen ze snel een antwoord klaar had liggen. Paars..? Waarom paars? Hier kreeg hij echter al snel antwoord op en kort trok hij een vies gezicht. "Ik vond het daar helemaal niks," miauwde hij op haar tribe-verhaal. "De bergen waren gevaarlijk, je kon er ieder moment vanaf vallen." Er trok een rilling door zijn lichaam heen. Nee, hij was blij dat hij weer hier was. Bij haar volgende vraag moest hij toch even nadenken. Wat hij wilde als kitten? "Hmm..." humde hij nadenkend, allang weer vergeten dat hij eigenlijk bessen moest sorteren. "Ik denk dat mijn vader mijn mentor zou worden," vertelde hij waarna hij schamper grinnikte. "Natuurlijk kon dat nooit, maar ik hoorde er wel is over van zo'n oudere apprentice, Silverpaw. Die had z'n pa als mentor en dat leek mij ook wel wat." Kort rolde hij met zijn ogen. "Maar ik heb die man nooit kunnen vinden," vervolgde hij toen, wat zachter, het was immers wel soort van een geheim dat hij naar zijn BloodClan vader op zoek was geweest. Ja, dat kon Oceanstar beter niet horen. "Wie was jouw eerste crush?" vroeg hij toen, een iets lichtere vraag hoopte hij en toch iets waar hij wel heel nieuwsgierig naar was.

Dinspots vertrok toen ze over de bergen sprak, waarna de gevlekte kater zijn problemen met dat gebied verwoordde. "Het was prachtig daar, maar niet bedoeld voor ons," het uitzicht vanaf de klif was adembenemend mooi en eng geweest, alleen niets was zo afschuwelijk als de beelden van verwrongen lichamen die ten prooi waren gevallen aan de bergen. Ze schudde het van zich af, ze had er al teveel over nagedacht, het bracht haar alleen maar verdriet. "Hmm..." bromde de kater bedenkelijk na haar vraag. Ah! Dat betekende dat het een goede vraag was, toch? Een klein beetje jammer dat hij de besjes liet voor wat ze waren. "Ik denk dat mijn vader mijn mentor zou worden," vertelde de ander met een schamper lachje. Routpaw trok met haar oor op zijn woorden, was zijn vader niet..? "Natuurlijk kon dat nooit, maar ik hoorde er wel is over van zo'n oudere apprentice, Silverpaw. Die had z'n pa als mentor en dat leek mij ook wel wat." ja, zoiets had ze al verwacht. De poes keek weg naar haar plantjes, die plots heel interessant waren geworden. Ook zij was opgegroeid zonder vader, een tekortkoming waar ze vaak verdrietig door was geweest. De poes snapte hem wel. "Maar ik heb die man nooit kunnen vinden," zijn stem was wat zachter en verwoed zocht de poes naar de juiste woorden. "Dat is... Het spijt me Din," klonk haar stem zachtjes. Natuurlijk was het niet helemaal de bedoeling dat hij naar zijn Bloodclan vader op zoek was gegaan, alleen wie was zij om met een vinger te gaan wijzen? Hoe vaak was ze wel niets langs de gorge gegaan in de hoop haar vader en broertje maar te kunnen zien?"Wie was jouw eerste crush?" ging de ander over op een volledig ander onderwerp. Wat van haar stok gebracht door die vraag liet ze een aantal besjes uit haar poten vallen, die dan ook op de grond stuiterden. Haastig schoof ze ze weer bij elkaar, nerveus lachend. "H-haha, wat?" bracht ze wat ongemakkelijk uit. "Ik, eh," waarom vond ze dit lastig om te zeggen? Het was er zo ingeramt dat liefde fout was, dat het onderwerp alleen al alarm bellen deed rinkelen. Dat, terwijl ze natuurlijk een goed aantal maanden een normale apprentice was geweest voordat ze haar rang kreeg. De poes slikte, wetend dat ze toch niet tegen hem kon liegen. "Uhm, een soort, eh, vriend van me," lekker vaag, natuurlijk. "Voordat ik Medicine cat apprentice werd, natuurlijk!"

Ze reageerde lief op zijn tragische achtergrondverhaal en ergens verraste hem dat wel. Kort wiebelde hij met zijn oortjes, als teken dat hij haar dankbaar was, al kwam dat misschien niet helemaal over. Daarna wisselde hij ontzettend subtiel van vraag over eerste crushes, want Din zou Din niet zijn als hij niet meteen van gevoelige modus overging naar fvckboy modus. Echt verrast was hij niet door haar zenuwachtige reactie maar hij moest zeggen dat het erg amuserend bleef. Toch bedacht hij zich wel, ergens, dat het niet normaal moest zijn dat ze zo heftig reageerde op alles wat met liefde en intimiteit te maken had. Hij wist wel dat het een regel was dat medicine cats er niet aan mochten beginnen, maar werd het echt zo nageleefd en afgestraft dat Rout er.. Bang van werd? Haar antwoord bleef vaag en hij overwoog heftig of hij hier genoegen mee zou nemen. Hij nam een erg niet Din-like beslissing en vroeg niet door. "Ben je er bang voor? Liefde?" Toch gingen ze weer de serieuzere kant op. Hoe kon het dat luchtige vragen steeds zo'n donkere wending namen? Zei misschien wel wat over hun levens en hoe niet goed die in elkaar zaten.

Haar hart klopte in haar keel, al snapte ze niet helemaal waarom. Het was een normale vraag, niet? Nuja, gezien het van Dinspots kwam, wist je dat natuurlijk nooit zeker. Toch wist ze dat Lizardpath luchtig haar schouders opgehaald zou hebben en de vraag van zich afgewuifd zou hebben, waarom kon zij dat niet? Was dit gewoon haar eigen, nerveuze karakter of omdat het dieper lag. Helaas leek ook Dinspots zich dit af te vragen en Routpaw zuchtte zachtjes. "Ben je er bang voor? Liefde?" de poes slikte, hoe moest ze daar nu weer op antwoorden? Haar oren lagen in haar nek en zonder oogcontact te maken haalde ze afwezig haar schouders op, een dergelijke vraag had ze niet van hem verwacht. Ergens wilde ze eerlijk zijn, die zorgen eens bij iemand kwijt kunnen. Anderzijds wist ze niet of Dinspots daar de goede kat voor was. Was Dinspots daar de goede kat voor? Routpaw maakte oogcontact en keek toen weer twijfelend weg, waarna ze kort checkte of Lizardpath in de buurt was. Met een gedempte stem sprak ze weer tot hem. "Din..? Als ik je iets vertel, b-beloof je me dan dat je het niemand ooit zal vertellen?"

Je hoefde geen psycholoog te zijn om te zien dat er hier wat mis zat. Haar hele lichaamshouding schreeuwde afstandelijk en ergens had hij een beetje spijt van zijn gestelde vraag maar het was niet alsof hij terug de tijd in kon om het terug te draaien dus wachtte hij maar gewoon af of ze wat zou zeggen of niet. Uiteindelijk vroeg ze hem wat en half nieuwsgierig, half serieus keek hij haar aan. "Tuurlijk, m'n Routje," miauwde hij met een glimlachje. Als zij dat van hem wilde zou hij dat doen. Hij zou veel voor haar doen. Ze was zijn enige vriendin.

Wat een domme vraag eigenlijk, de ander zou altijd met 'ja' antwoordden, ongeacht of het de waarheid was of niet. Dinspots keek haar met een blik die zowel nieuwsgierig als serieus was aan en Rout wist niet precies wat ze ervan moest denken. "Tuurlijk, m'n Routje," miauwde hij met een dat kenmerkende glimlachje van hem. Routpaw wiebelde met haar oren, niet helemaal op haar gemak bij die bijnaam. "Eh.... Ja," yeah... Nu kon ze niet meer terug. "Ik, ehm, ik be-was, ik was heel erg verliefd op iemand," ze speelde nerveus met een besje tussen haar poten, bang voor zijn reactie. "...Van een andere clan," het moment dat de woorden van haar lippen waren gerold had ze er spijt van. Haar spieren verstijfden en nerveus tikte het puntje van haar staart heen en weer. Waarom vertelde ze hem dit?