Vision

Door zijn agressieuitbarsting in de elder's den had hij een afgebroken nagel. Na het gesprek met kleine Rainkit was de kater zodanig gekalmeerd dat hij in staat was om naar Routpaw toe te gaan voor hulp. Zij was de enige die hij op het moment onder ogen kon komen. Zij en zijn zus. De rest van de wereld kon de pot op, de kleren krijgen. Met opeengeklemde kaken stapte hij de elder's den uit, voor het eerst sinds de clanmeeting. Hij voelde wel dat iedereen naar hem staarde, maar hij zette een zo'n achteloos mogelijke blik op. Alsof het hem niks uitmaakte. Toch moest het opvallen dat hij mank liep, want hij kon haast geen gewicht op zijn poot zetten. Gefluister was duidelijk hoorbaar en zijn oortjes wiebelden deze kant op, waarna hij een dodende blik naar zijn roddelende clangenoten stuurde. Vieze ramptoeristen. Uiteindelijk bereikte hij toch eindelijk Rout's den, of nou ja, die van Lizardpath maar hij hoopte Rout aan te treffen. Hij ging binnen zitten en liet een klagelijke miauw horen. Waar was zijn meisje.
- Routpaw

Sinds de komst van de Shadowclanners en de onrust dat dat teweeg had gebracht in de clan, had Routpaw zich schuil gehouden in de Medicine cats den. Haar stem was niet gehoord tijdens de volledige discussie, met een goede reden ook; ze was het niet met Oceanstar haar manier van handelen eens. Voor haar was geweld nooit een oplossing; allicht makkelijk gezegd voor een Medicine cat apprentice die nog nooit haar klauwen had hoeven uitslaan, dat besefte de poes zich ook wel. Toch stond ze achter haar punt. Met de juiste woorden zou alles een stuk beter zijn verlopen en zouden allicht de banden in de clan minder gespannen zijn. Want Oceanstar moest beseffen dat ze zojuist vijanden in haar eigen clan had gemaakt. Niet dat de poes haar acties niet snapte, absoluut niet; ze had niet alleen meerdere geliefde warriors verloren in een korte tijd samen met haar bloed eigen moeder. Daarbij was ze ook net pas leader, ze moest haar grenzen duidelijk maken. Routpaw zou haar leader en vriendin dan ook steunen, maar toch kon ze niet ontkennen dat haar hart onrecht schreeuwde toen Dinspots tegen de grond gewerkt werd en Mothrain een klauw over haar neus getrokken kreeg.
Een klagelijk gemiauw achter haar, trok haar aandacht. Met een ruk draaide ze zich om, waar ze Dinspots aantrof. Als je het over de duvel had. Wat onbegonnen kwam ze overeind, haast een schuldbewuste blik in haar groene ogen. Had ze voor hem op moeten komen? "Oh, h-hey Dinspots. Kan ik je helpen..?" sprak ze voorzichtig, waarna ze haar blik over hem heen liet glijden. Snel genoeg zag ze het probleem; zijn klauw was gescheurd. Routpaw slikte en gunde hem een waterige glimlach, waarna ze met haar staart hem wenkte te volgen. Hoewel Dinspots nou niet perse haar favoriete kat in de clan was, no offence, verdiende hij even goed zorgen. "Ik, uh, we hebben wel wat daarvoor," mocht alsjeblieft het onderwerp Oceanstar buiten deze den blijven.

Gauw genoeg verscheen ze daar en nooit eerder was hij zo oprecht blij geweest om haar te zien. Hij had niet echt vrienden maar zij kwam hier het dichtste bij in de buurt. Hij knikte kort toen ze vroeg of ze hem helpen kon, en hief zijn klauw een beetje op. Hij werd gewenkt en wat moeizaam achtervolgde hij haar, zowel doordat het lopen moeilijker ging als omdat hij gewoon moe was van deze hele dag. Hij humde zachtjes als reactie toen ze vertelde dat ze daar wel wat voor hadden. Hij ging naast haar zitten terwijl zij wat spul bij elkaar pakte en legde zijn kop op haar schouder, niet om haar te irriteren (niet expres dan), maar omdat hij gewoon echt oververmoeid was door alle indrukken van vandaag. "Weet je," begon hij, zijn stem irritant zacht waardoor hij zijn keel even schraapte. "Dankjewel dat je dit voor me doet," miauwde hij toen waarbij zijn oortjes in zijn nek bewogen. Ongetwijfeld stond zij wel aan de kant van Oceanstar. Ze was een medicine cat apprentice en zo.

Ze hield haar pas wat in, zodat de kater niet hoefde te haasten met zijn pijnlijke poot. Eenmaal bij de kruiden stapel kwam ze tot stilstand, waarna ze met haar neus tussen de netjes geordende kruiden en plantjes begon te rommelen. Toen Dinspots zijn kop op haar schouder legde schrok ze en instinctief spanden haar spieren wat aan. Een opmerking bleef echter uit, het leek haast alsof hij niet eens plagerige bedoelingen erachter had, maar gewoon moe was. Hoewel Routpaw alles behalve op d'r gemak onder zijn aanraking was, stond ze het toe. "Weet je," zijn stem was veel zachter dan normaal. Ergens deed het haar pijn, Oceanstar had hem echt geraakt. "Dankjewel dat je dit voor me doet," ze stopte met wat ze aan het doen was en keek op, waarbij zijn kop van haar schouder afgleed. Onbegrijpend keek ze hem aan. Durfde hij niet meer bij haar te komen, omdat hij dacht dat ze hem ontweek? "Din..?" ze trok wat ongemakkelijk met haar oren. "Je weet wel dat je altijd mag komen, toch? Ik, uhm, ik bedoel, wij zijn er altijd voor iedereen, o-ook voor jou," hij was dan wel een klein beetje een touchy engerd, hij was nog steeds een clangenoot, om wie ze evengoed gaf. De poes gunde hem een glimlach en pakte toen een smeerwortel. "Zou je je nagel goed schoon willen likken?" al het vuil eruit, alleen dan kon het goed helen. Vervolgens begon ze de smeerwortel tot een pulpje te kauwen, wat ze op een groot blad neerlegde.

Vanonder zijn wimpers vandaan keek hij naar de medicine cat naast hem. Om de één of andere reden was hij bang voor wat ze ging zeggen. Zijn enige soort-van-vriendin. Maar er kwam niks ergs en klemde de kater zijn kaken op elkaar, waarna hij zijn lange staart gespannen heen en weer zwiepte. Dat viel.. Mee? Blijkbaar had ze toch iets van medelijden met hem. Bij haar volgende vraag grijnsde hij zwakjes. "Kan jij het niet voor me doen," miauwde hij plagerig, waarna hij zich overdreven op zijn rug liet vallen en zijn poot slap in de lucht hing net voor haar neus. Hij was dood, hij kon niks meer, zij moest het doen. Deze plagerijtjes leken meer op degene die hij ook zoal bij zijn zus deed dan de werkelijke flirts die hij meestal bij Rout uithaalde. Misschien een mooie middenweg tussen flirty en emo Dinspots?

Routpaw was druk bezig met haar papje kauwen toen Dinspots alweer zijn oude zelve begon te worden. Ze miste het grijnsje op zijn gelaat, wat een goed teken had moeten zijn van wat er zou komen.  "Kan jij het niet voor me doen," klonk er plagerig waarna hij zich over dramatisch op de grond liet vallen, zijn gewonde poot slap in de lucht vlak voor haar neus. Voor het eerst kon Rout niet helpen om zachtjes te gniffelen om zijn acties. "Zo zielig ben je," ze spuugde het laatste beetje van de pulp op het blad en schoof dat vervolgens opzij. "... Oké, maar blijf je dan wel stil zitten?" ze boog wat voorzichtig dichterbij, onzeker of dit nu wel het juiste was om te doen. Ach, waarom maakte ze zich toch zoveel zorgen altijd, ze was een medicine cat. De poes legde haar pootje op de zijne, zodat ze de nagel goed kon draaien en inspecteren, al wist ze dat dat even pijn kon doen. "Sorry!" voorzichtig begon ze het schoon te likken. Dit was raar, welkom bij de medicine cat pedicure.

Met één oog dichtgeknepen en de ander open hield hij in de gaten wat de reactie van Rout was. Het was, alweer, positief! De kater begon dit spelletje leuk te vinden. Ja, het was leuk om haar ongemakkelijk te maken, maar misschien was lachen met haar nog wel leuker..? Hmm, hij moest er nog achter komen. Hij grijnsde om haar meelevende woorden. Hij knikte toen ze vroeg of hij stil bleef zitten. "Alles voor mijn favo medicine cat," miauwde hij, en zijn woorden waren niet eens gelogen. Ze was echt zijn favoriet. Hij siste eventjes toen er een pijnlijke steek door zijn poot trok, waarbij Rout zich meteen verontschuldigen. "This niet jouw fout," miauwde hij schuldbewust, hij was in een frenzie gegaan en hij had zijn poot verwond. Hij zuchtte toen ze zijn poot begon te likken - dit keer niet expres, maar het zorgde echt voor een verlichting van pijn. Nou ja, na een paar keer likken begon het eigenlijk wel pijn te doen. Na een tijdje keek hij met gekwelde ogen op. "Is het zo niet genoeg?" mompelde hij.

Er kwamen geen... getinte opmerkingen meer uit, Starclan zijdank. "Alles voor mijn favo medicine cat," arme Lizardpath! Liet haar mentor dat maar niet horen. "Shht," suste ze alles behalve onvriendelijk, het was gewoon even makkelijker als hij zijn mond hield. Dinspots siste toen ze hem pijn deed, waardoor ze zich all snel verontschuldigde. "This niet jouw fout," toen ze begon met likken, zuchtte de kater opnieuw. Routpaw trok meteen met haar oor, al wist ze niet zeker wat zijn intentie ermee was. Hoe dan ook, je wist het nooit bij Dinspots. "Is het zo niet genoeg?" ze ontmoette zijn blauwe ogen, die gekweld stonden. Routpaw lachte zachtjes en hield op met likken. "Wat ben jij een aansteller!" er was wel altijd iets aan de poot met hem, hé? Letterlijk dan nog wel, eerst zijn poot vast in een hol, en nu een gescheurde nagel. De poes pakte wat van de pulp en smeerde het met haar pootjes kundig om zijn nagel heen, waarna ze wat spinnenrag pakte en dat vervolgens netjes om zijn poot bond. "Zo," tevreden keek ze naar haar werk. "Ehm, je moet vooral niet te veel gewicht erop zetten. Doe het een paar daagjes rustig aan zodat het goed kan helen en hou het schoon. Ik zal het ook tegen Oceanstar zeggen," voordat hun grijze leader er weer erg eager op uit ging om hem les te geven. "Als het weer vies wordt of het spinnenrag eraf komt, moet je even terug komen," nadat ze haar gebruikelijke preek had gegeven, slikte ze even wat ongemakkelijk. "Ehm, hoe... Wat heb je gedaan?" een nagel scheurde niet zomaar.

De kater grijnsde toen Rout medelijden met hem toonde en stopte met zijn poot te terroriseren. Hij snoof quasi verontwaardigd om dat ze hem een pussy noemde. "Laat me met rust, het doet pijn, kannibaal!" miauwde hij grinnikend. Din hield zijn bek echter dicht toen Rout echt met het aanbrengen van spul begon. Dat zag er moeilijk uit en hij wilde niet dat het fout ging. Zijn oortjes wiebelden geïnteresseerd. Toen het klaar was luisterde hij naar haar wijze raad. "Hè, wat jammer nou. Kan ik precies niet trainen met m'n aller geweldigste mentor!" Din zei het wat agressiever en bitterder dan hij eigenlijk bedoeld had maar hij werd er, begrijpelijk, opnieuw boos over. Toen Rout vroeg wat hj gedaan had, wist hij niet goed hoe hij moest antwoordden. Oh, ik heb woedeproblemen dus heb ik de elders den kapot gemaakt? Nee, dat was veel te veel emotionele openheid, die kant liet hij niet zomaar zien.

Oh moord! Brand! Dood! Verderf! Ze was zijn poot aan het likken, de grote kannibaal dat ze was. Routpaw gunde hem een zogenaamd boze blik, al waren er pret lichtjes in haar ogen zichtbaar. Ze had ook gewoon even een pleziertje nodig. Zoals de hele clan, eigenlijk wel. Maar, als ze even zo egoïstisch mocht zijn, verlangde zij er misschien nog wel meer naar dan wie dan ook. Over Jayflame was ze nog altijd niet heen gekomen, 's nachts staken de gedachtes haar nog steeds. "Hè, wat jammer nou. Kan ik precies niet trainen met m'n aller geweldigste mentor!" zijn reactie was bitter en agressief, zoals ze eigenlijk al had moeten verwachten. Toch deinsde ze wat achteruit en wendde haar blik af, ze had nooit goed met de woede van andere om kunnen gaan. Nu was niet anders. "O-Oceanstar is geen slechte mentor," ze moest haar vriendin en leader toch verdedigen, niet? Ze haatte dit, ze haatte hoe ze voor iets moest staan dat haar eigenlijk niet juist leek. Jonge Routpaw zou haar verachten. Het stak haar, en dat was te zien. Waarom hadden ze de sfeer niet gewoon jolig en goed kunnen houden? Waarom moest er zoveel mis gaan?

De oortjes van Din gingen geïrriteerd naar de zijkant toen hij merkte dat Routpaw terugdeinsde van zijn hardere stem. Zijn staart tikte een aantal keer hard op de grond. Nog steeds lag hij op zijn rug, waarbij zijn buik nog wel getoond werd richting de andere kat; een teken van vertrouwen. Maar hij vond het ook vervelend dat hij zojuist hun leuke spel had verpest en dat zij er gelijk zo van moest schrikken. De kater liet een schamper lachje horen toen Rout hem vertelde dat Oceanstar geen slechte mentor was. "Vast, maar een goeie leider is ze in ieder geval niet." De kater wendde zijn blik af. Waarom kon ze niet gewoon voor zijn kant kiezen? Waarom vertrouwde iedereen blindelings op een kat die toevallig uitgekozen was om de leiding te nemen? Dat was gewoon dom. Je moest voor jezelf nadenken, en opkomen voor je eigen mening. Tenminste, zo dacht hij erover. Hij vond het moeilijk te bevatten dat anderen dit niet helemaal hetzelfde hadden.

Bij haar woorden liet hij slechts een schamper lachje horen. "Vast, maar een goeie leider is ze in ieder geval niet." Routpaw had een dergelijk antwoord wel verwacht, na het hele incident leek Dinspots niet erg gesteld meer op hun leader. De medicine cat apprentice wist niet wat ze ervan moest zeggen. Dinspots had haar nooit zo aan de schandpaal mogen nagelen.. Toch, hoewel ze het niet eens was met zijn mening, had hij die we mogen geven. Niet? Routpaw zuchtte. "Ze is net nieuw, ze heeft haar moeder verloren... Oceanstar doet echt haar best, we hebben geluk met haar,"ze gunde hem een glimlach maar er was toch iets van een tweestrijd te zien in haar ogen. Kort knarste ze met haar tanden. "... Maar, ze had, uhm, ze had niet zo uit moeten vallen. Naar jullie twee," klonk haar stem zachtjes en wat onzeker. Ze wilde haar vriendin niet in de rug steken, maar ook zij mocht haar mening geven, niet?

Heel even overwoog hij haar argumenten voor de acties van Oceanstar, maar hij besloot ook al snel dat hij hier niks mee te maken had. Een goeie leader zou persoonlijke problemen niet met hun werk vermengen en dat had zij dan wel gedaan. Met een pout keek hij de andere kant op. Echter keek hij toch terug naar Rout toen zij hem ook gelijk gaf. "Ik weet wel waarom," miauwde hij met een gezicht dat op donderwolk stond. Opnieuw tikte hij geërgerd met zijn staart. "Maar ik kan er niks aan doen wie mijn familie is. Ik gaf gewoon alleen mijn mening, en anderen zeiden het ook - die zeiden het zelfs op een respectlozere manier dan ik. Maar omdat mijn vader uit de BloodClan komt krijg ik de straf." Het laatste spuugde hij haast uit. Het was gewoon zo ontzettend oneerlijk.

Hij krulde zijn lip als een kleine kit, alleen zijn speelse houding verdween toen Oceanstar als onderwerp viel. "Ik weet wel waarom," haar oren lagen in haar nek, ze wist dat er niets goed zou komen, dat was wel te zien aan de donderwolken in zijn blauwe ogen. "Maar ik kan er niks aan doen wie mijn familie is. Ik gaf gewoon alleen mijn mening, en anderen zeiden het ook - die zeiden het zelfs op een respectlozere manier dan ik. Maar omdat mijn vader uit de BloodClan komt krijg ik de straf." Routpaw haatte confrontaties, in iedere vorm. Zelfs wanneer ze ze misschien wél aan zou moeten gaan. "Dinspots, hou alsjeblieft op," klonk haar stem haast smekend. "Je weet dat dat niet waar is, zo is Ocean niet," ze zuchtte vermoeid en tikte met het puntje van haar staart op de grond. "En.. En je had niet zulke dingen moeten zeggen," ze haatte het om hem tegen te spreken, om wie dan ook tegen te spreken. Toch kon ze niet altijd maar met iedereen instemmen, dat was simpelweg niet eerlijk tegenover hun beide. Maakte het niet minder moeilijk.

Verontwaardigd keek hij haar aan toen ze hem vroeg te stoppen. Met wát precies? Wilde zij ook dat hij zijn mening maar voor zich hield? Echter miauwde ze dat Oceanstar zo niet was, en Din liet een schamper lachje horen. "Uhuh," mompelde hij, duidelijk niet overtuigd, waarna hij zijn ogen rolde. Toen Rout hem daarna op zijn acties aansprak draaide hij zich op zijn zij, zodat hij nu met zijn rug naar haar lag. "Zij donderde mij eerst op de grond," miauwde hij koppig. Hij wist ook wel dat hij wat te erge dingen had gezegd, maar het is niet alsof hij die woorden niet tegen een normale warrior zou zeggen als die hem irriteerde. Waarom zou hij meer respect moeten hebben voor een leider? Dat was ook gewoon maar een kat. Wat een dikke gore onzin.

Er klonk een schamper lachje van zijn kant. "Uhuh," Dinspots was dus duidelijk niet overtuigd en rolde met zijn ogen en om het allemaal nog wat dramatischer te maken draaide hij zich op zijn zij, zodat zijn rug nu naar haar gekeerd was. De bruin-witte poes liet haar oortjes hangen. Dit was dus precies waarom ze het niet over Oceanstar had willen hebben. "Zij donderde mij eerst op de grond," klonk hij koppig. Routpaw zwiepte één keer met haar staart. "Ja , maar jij-" ze slikte haar woorden in, wetend dat ze hier toch niets mee zou bereiken. De poes zuchtte, als er iets was wat ze er nu niet bij kon hebben, was het wel meer gedoe met een clangenoot. De poes stapte zijn kant op terwijl hij nog altijd zijn rug naar haar gekeerd had en boog haar kop over hem heen. Omdat zij stond en hij lag torende ze - een beetje- boven uit en keek met groene ogen op hem neer, zodat ze oogcontact kon maken. "Ander onderwerp..?" een schaapachtige glimlach lag op haar lippen.

Mokkend keek hij naar de muur van de den, waar een spinnetje overheen liep. Zijn boze frons verdiepte toen Rout wilde doorgaan over wat hij gedaan had. Dat maakte nu niet uit! Gelukkig kwam ze daar ook zelf achter want ze stopte middenin haar zin. Mooi. Zijn gezicht ontspande weer wat. Opeens voelde hij snorharen over zijn wang heen kriebelen en verbaasd draaide hij zijn kop, zodat hij oog in oog met Rout stond (of lag), en opeens waren ze wel heel dicht bij elkaar. Din voelde z'n hart een keertje overslaan en toen duwde hij haar kop met zijn poot weg - niet op een boze manier tho. Ehh.. Kort grinnikte hij. "Ander onderwerp." besloot hij, waarna hij overeind kwam. Hij keek naar haar gezicht met die domme glimlach en rolde toen met een klein opkomend grijnsje zijn ogen. Waarom was ze zo schattig. "Hoe was je dag," improviseerde hij toen op een onderwerp.

Ze had spijt van haar actie het moment dat Dinspots omrolde, want nu stonden ze zo dichtbij dat hun snorharen langs elkaar streken. Oog in oog bleef Routpaw wat verdwaasd staan, pas toen Dinspots een poot op haar kop legde en die zachtjes wegduwde sprong ze meteen wat naar achteren, een blos op haar wangen. "O-oh, eh, s-sorry Dinspots. Ik, eh," hakkelde ze gegeneerd, waarom had ze daar ook niet over na gedacht? Sukkel dat ze was! "Ander onderwerp." hij kwam overeind, Routpaw was voelde alleen nog haar wangen prikken van haar gênante actie daarnet, waardoor ze geen oogcontact durfde te maken. "Hoe was je dag," oh, ja, een ander onderwerp. "Eh," ze had zojuist een kant gezien van haar vriendin en leader die ze nooit had willen zien, er waren Shadowclanners in het kamp, ze voelde zich nog steeds schuldig door Icecloud's dood en ze had vannacht slecht geslapen omdat ze haar boyfriend had moeten dumpen voor the Holy lord(aka starclan). Dus om het samen te vatten, eigenlijk heel erg slecht. Alleen... Hij had haar op weten te vrolijken, een beetje dan. Misschien was vandaag toch zo erg nog niet. "Wel oké, de jouwe?" ze besefte zich veels te laat dat ze het antwoord op die vraag maar al te goed wist. Ze zuchtte, wat ging dit goed. Not. De poes schudde haar kop en keek hem verontschuldigend aan. "Sorry, ik ben een kluns,"

De kater grinnikte zachtjes om haar gestotter. Blijkbaar was hij niet de enige die dat een beetje.. apart had gevonden. Din bedacht een ander onderwerp, want ze hadden het alleen over hem gehad, en helemaal niet over haar. Opnieuw zakte de kater door zijn poten heen om weer te gaan liggen, zitten was saai. Hij legde zijn kop op haar voorpootjes en tikte haar kin kort aan met zijn poot, waarna hij haar een charmante grijns gunde. Uiteindelijk kwam er een antwoord, 'wel oké', en hoe het dan wel niet met de zijne gegaan was? De kater trok zijn wenkbrauw geamuseerd op, waarbij pretlichtjes in zijn ogen opkwamen. "Maakt niet uit, Routje, je bent mijn kluns," verklaarde hij vrolijk, zoals altijd eigende hij haar aan zichzelf toe. Dit keer sloeg hij zijn voorpoten om haar hals heen en gaf hij haar een dikke knuffel want hé, hij wist nog steeds niet wat personal space was. Alleen kon hij zichzelf niet zo heel goed omhoog trekken dus hoopte hij maar dat Rout zich zou laten vallen zodat zij met haar kop op zijn buik kwam. Kom maar, gebruik mij als kussen, klein medicijn katje.

Het leven moest erg vermoeiend zijn voor Dinspots, want hij had zich opnieuw op zijn buik neergelegd. Alleen nu was hij zo dichtbij, dat hij zijn kop op haar poten neer legde om vervolgens ook nog eens met zijn poot haar kin te strelen. Routpaw lachte wat ongemakkelijk en deed een klein stapje achteruit, zodat er toch iets meer ruimte tussen hen in zat. Gelukkig dansten er nog pret lichtjes in zijn blauwe ogen. "Maakt niet uit, Routje, je bent mijn kluns," oké, Routje? Zijn kluns? Routpaw voelde nattigheid. Ze was naief, maar zelfs haar hadden de jaren toch wat geleerd. "Ha, ha-ha, Dinspots ik denk niet-," hij kwam plots overeind en sloeg zijn poten om haar nek. Geschrokken opende Rout haar mond om tegen te stribbelen, maar stopte toen. Was... Dinspots haar aan het knuffelen? De poes wilde wat naar achteren schuifelen, maar verloor haar evenwicht door de kat die aan haar vast geplakt zat en plofte op de grond, of nouja, plofte op een zacht hoopje dat Dinspots was. "Oef," kwam eruit, gelukkig voor Dinspots was ze niet zo zwaar. Ergens wist ze dat dit fout was, dat ze zoiets niet moest toe staan, maakt niet uit met wat voor bedoelingen. Alleen anderzijds... Ze verlangde zo naar dat fysieke contact, dat ze die alarmbellen negeerde. Ze stootte de kater zogenaamd boos tegen de schouder, maar lachte zachtjes, zonder overeind te komen. "Dinspost, je bent een sukkel,"