Life is unfair

De pluizige kater mocht dan wel geïrriteerd zijn dat hij nog altijd vast zat in het camp als apprentice terwijl het merendeel van zijn siblings al apprentice waren - eigenlijk was hij gewoon blij dat hij nog leefde. Even was het heel nipt geweest.. Maar hij had zich erdoorheen gevochten. Zijn zus Kindpaw had de ziekte ook gehad, maar zij was sneller genezen en gewoon apprentice mogen worden. Het irriteerde hem mateloos dat dat haar wel gegund was en hem niet. In zijn tijd in de medicine cats den had hij veel dingen geleerd - dat het leven niet eerlijk was, bijvoorbeeld, en dat je van je leven moest genieten want het kon zo gedaan zijn ermee. En vastzitten in het camp noemde hij nu niet echt "van het leven genieten", maar hij wou nu ook niet de regels breken en riskeren dat hij nóg later apprentice zou worden.

+Kindpaw

Met een pasje waarvan de vermoeiing afdroop kwam de witte kattin het kamp binnengelopen. In haar bek bungelde een kleine vogel. Dat was de laatste prooi die ze vandaag zou binnen brengen. In de ochtend trainen en de rest van de dag jagen. Ze was bekaf, helemaal met de eisen die aan haar werden gesteld. Zodra ze de zwarte hoop veren op de prooistapel had gedumpt gleden haar ogen het kamp over. Een bekende, bruine hoop vacht. Flurrypaw, een van haar broertjes. In een sjokkend pasje liep ze op de kater af. Ongeveer een vossenlente van hem vandaan plofte ze neer. "Hey Flurry," sprak ze waarna ze haar kop plat op de grond liet vallen. Ze was behoorlijk vermoeid. Nee, ze was zo goed als dood op het moment. Dit begon zowat in de buurt te komen van toen ze last had van die ziekte. Die ziekte waar zij gelukkig vrij snel van genezen was maar Flurrykit het veel lastiger mee had gehad.

Flurrykit vernauwde zijn ogen lichtjes toen zijn zusje op hem af kwam en zich liet vallen alsof ze net helemaal naar de moonstone en terug gelopen was. Ja, duw het er nog eens in - dat zij mocht trainen, en hij niet. Maar de bruine pluizige kater deed zijn best om die gedachte weg te schudden - het leven was te kort om bitter te zijn over dat soort dingen, dat had hij wel gemerkt. Eventjes nog en zijn korte leventje was al gedaan geweest. Toen had hij spijt gehad van alle momenten die hij niet blij had meegemaakt; maar het was zo, zo moeilijk om het op het moment zelf zo te zien. "Hee, Kind.", antwoordde hij, zijn stem licht neutraal - maar dat merkte ze vast niet, zij sprak altijd zo neutraal. Dat was niet eens meer beledigend voor Flurrykit, omdat die dat al kende. De dag dat Kind met emotie in haar stem zat zou geen goede dag zijn.

"Hee, Kind," groette de jonge kater haar terug. Ze hadden zo lang samen in het zelfde schuitje gezeten. Maar sinds het moment dat zij verder kon en hij niet hadden ze elkaar amper meer gesproken. Het was haar verteld dat het belangrijk was om goede relaties te onderhouden met vrienden en familie. Nou was het dat ze niet echt vrienden had. Dan bleef familie dus over en daarom was het tijd om weer eens met Flurrykit te praten. "Denk je dat je bij de volgende ceremonie apprentice mag worden?" vroeg de witte kattin rustig aan haar broertje. Het worden van apprentice en uiteindelijk warrior was schijnbaar erg belangrijk voor veel katten. Zelf begreep ze het niet, het was nou niet dat je leven er makkelijker door werd. Later apprentice worden was dus voor velen vervelend dus ergens had ze het idee dat het ook voor Flurrykit zo het geval was. Daarom hoopte ze dat hij snel apprentice kon worden. Dat zou hem goed doen en dat was iets positiefs, voor zo ver het haar verteld was dan.