Support System Failed

Hij kon niet ontkennen dat hij een beetje teleurgesteld was, of in ieder geval verdrietig. Niet boos in ieder geval, zo hield hij zichzelf voor, want welke reden had hij om boos te zijn? Alleen het feit dat een vriend hem had laten zitten op het moment dat hij voor haar ogen - figuurlijk - werd neergesabeld? Een zucht ontsnapte hem die tot zijn ergernis toch een beetje boos klonk. Vandaar dat hij stil ging staan en een paar keer rustig ademhaalde voor hij een paar stappen verder zetten en zijn blik op de kat priemde die hij nodig had. "Slate," Mauwde hij, en vervloekte het feit dat zijn stem toch niet alle frustratie was kwijtgeraakt. Zo erg, dat hij niets meer durfde te zeggen en na de constatering van haar aanwezigheid in een awkward stilte verviel. Welkom bij sociaal doen met Tall, we zijn er even niet.

@Slatefur

Ze had hem door, mooi. Of niet. Hij wist het nog niet zo goed. Vandaar dat hij nog even stil bleef en meer met zijn poten heen en weer schoof dan ook eigenlijk nadacht over wat hij zou gaan zeggen. Over dit punt had hij niet echt nagedacht. "Ehm..." Mauwde hij dan ook als sterke opening en zuchtte meteen weer om zijn eigen gedrag. Wat nou als hij gewoon met de deur in huis zou vallen zoals zijn clan zich aangeleerd had? "Waarom steunde je me niet?" Mauwde hij dan ook snel, een gepijnigde uitdrukking op zijn gezicht en zijn stem officieel zacht en onzeker. Dit was een van zijn zwakkere kanten, hij wilde graag de steun van hen die hij vertrouwde, of naja, die hij zag als vrienden. Snapte ze dat?

Hij wiebelde nog steeds onrustig heen en weer op zijn poten, niet in staat te gaan zitten. Dat was ook niet handig op dit moment want toen ze even stil was begon hij acuut te ijsberen van de opgekropte frustratie. Niet alleen om Slate, om de hele situatie, maar daar moest hij later mee dealen. "Das niet eerlijk, dat was mijn vraag," Mauwde hij in antwoord op haar echo, een beetje gepikeerd kijkend. Zijn brein werkte niet goed wanneer hij zoveel zaken had om af te handelen, of in ieder geval wanneer hij zaken moest afhandelen met katten die hij beschouwde als vrienden. Want dat waren ze toch? "Wij zijn vrienden toch?" Mauwde hij maar gewoon, door zijn opgefokte stemming niet goed in staat volledig rustig te blijven. Hij moest gewoon veel weten en snel.

Toen ze zijn eerste opmerking negeerde en vervolgens met nog een vraag reageerde op zijn simpele vraag of ze vrienden waren stopte Tall waar hij liep en keek scherp haar kant uit, nu een en al een teken van frustratie. Het stond hem best goed maar voelde allerminst zo. "Wat is dat nou voor antwoord?" Mauwde hij, ondertussen geïrriteerd opmerkende dat ze alleen in vragen leken te kunnen communiceren op dit moment. Aan de andere kant was hij niet van mening dat dat aan hem lag, Slate negeerde eerder door hem gestelde vragen en besloot vaag te doen over andere. Hoe kon hij hier wijs uit worden of überhaupt vertrouwen uit putten? Als iemand de vriend-vraag beantwoordde met een vraag was dat zelden goed nieuws.

Hij was weer begonnen te ijsberen, ze deed lang over antwoorden en keek bovendien erg beledigd. Dat viel hem niet goed, evenals haar antwoord wat de kater opnieuw deed stoppen en zijn mond open deed gaan om een boos antwoord te geven voor hij hem met veel kracht weer sloot en door ijsbeerde. Dit totdat hij opnieuw tot stilstand kwam. "Veilig," Herhaalde hij krachtig, maar op een veilige afstand van haar af. Hij had geleerd hoe boze poezen konden zijn en zijn neus was het niet vergeten. "Net zo veilig als toen je besloot dat ik zonder pardon neergesabeld kon worden waar je naast stond?" Vervolgde hij bitter, zijn ogen vlammend. Ja, het had hem misschien meer geraakt dan hij had wilen toegeven. Zijn poten trilden zelfs, wat ook de kater verbaasde.

Nu kwam het dan eindelijk, haar aard kwam naar boven. Hoewel de poes blind was ontging de boze blik hem niet en zag hij met iets wat interesse geweest was als hij niet voornamelijk onmacht en frustratie voelde, hoe het ook haar sterrenogen bereikte. "En dat kwam nu wel mooi uit he?" Mauwde hij venijnig terug, voorzichtig registrerende dat het echt een tijd terug was dat hij zijn woede zo had laten varen. Haar tweede antwoord was al net zo slap en deed hem geïrriteerd zijn kop in de lucht gooien. "Wat kan jou dat nou schelen?" Kaatste hij terug, "Ik geef er toch om?" En was hij niet degene die persoonlijk was aangevallen mede omdat de poes niets gezegd had? Dat laatste had hem meer pijn gedaan dan het eerste. "En alsof ik dat zou laten gebeuren," Bromde hij zacht in reactie op haar dramatische melding van hoe het geëindigd zou zijn. Maar misschien niet zo gek dat ze dat dacht, als je zelf niet gewend was bij je vrienden te staan verwachtte je ook niet dat zij dat wel bij jou deden. Well, suprise!

Toen ze opstond richtte de kater zich helemaal op, klaar om wat ze nu naar hem zou werpen met vijfmaal de kracht terug te werpen. Zijn woede en teleurstelling waren op hun kookpunt en maakten het onmogelijk voor hem om haar antwoord te zien als wat het was, of wat het niet was. Het enige wat hem duidelijk werd was dat ze dus van plan was geweest te zeggen dat ze geen vrienden waren, vandaar de 'inderdaad', wat hem duidelijkheid gaf. Bovendien had ze besloten dat het gesprek afgelopen was, wat hem even de ogen deed sluiten en diep ademen voor hij achter haar aan liep. "Dat is wel makkelijk," Mauwde hij, er niets om gevende dat ze nu letterlijk in het kamp een scène schopten. "Jezelf nu als slachtoffer presenteren," Hij snoof even kwaad. "De enige kat die hier iets tegen jouw blindheid heeft of ermee zit ben jezelf en dat weet je," De kater moest zijn best doen zijn poten niet te laten trillen maar zijn staart kon hij niets aan doen. "Zoals jij toen zo netjes je mening deelde voordat je besloot dat het te moeilijk werd, deel ik nu gewoon die van mij," Hij stond even stil en keek haar strak aan, zou ze zijn jachtige zij het zware ademhaling horen? Dit fokte hem meer op dan hij later zou toegeven. "Je lijkt er op sommige momenten meer last van te hebben dan andere," En dan vooral momenten waarin hij haar nodig had.

Ze stopte en hoe kinderachtig ook, dat zag hij als een kleine overwinning. Zijn oren gingen echter plat in de nek toen ze niet besloten had normaal te reageren op zijn, naar zijn mening, reasonable opmerking maar doorging op de poezenparade. Bij haar 'belediging' rolde hij met zijn ogen, hoe vaak was hij wel niet kitten genoemd. Als ze dacht dat dat nog invloed had kende ze hem niet. Misschien was dat ook wel zo, kenden ze elkaar niet. Toen ze over zijn clanleiderschap begon sprong hij naar voren en bracht zijn hoofd dichter bij dat van haar. Ze zag schimmen, ze zou weten dat dit menens was. "Speel het maar zo, 'jij bent clanleider en mag dus geen normale kat zijn'," Hij onderdrukte een diepe grom. "Maar misschien moet je het eens bekijken als een vriend die je nodig had, die je gewoon liet vallen," Zijn stem was zachter nu, ze stonden immers heel dicht bij elkaar. Hij siste het bijna, mede door de moeite die het hem kostte het grommen uit zijn stem te houden. Toen ze zich afwendde en nog even een sneer na wilde geven lachte hij schamper. "Oh ja, de grote held Slatefur voelt zich nu vernederd maar wenst nog wel even iemand anders voor de bus te gooien," Nu was er wel een grom. "Zelfs voor jou is dat zwak Slate," Zijn haren lagen nog plat - vraag serieus niet hoe dat mogelijk was het kostte hem al zijn inspanning - maar zijn ogen schoten nog steeds vuur. Dat ze ook nog even een van zijn echte vrienden zwart probeerde te maken kon hij niet hebben, anders dan zij kwam hij namelijk wel op voor zijn buddies.

Oke, toen ze zijn naam uitsprak rezen zijn haren wel overeind. Misschien maar goed dat ze blind was aangezien hij nu meer op een kleine wolf leek dan een kat. Bij haar woorden rolde hij met zijn ogen, alsof ze überhaupt de keuze had om bij Shadowclan te horen of niet. Waar wilde ze anders heen? En ze wilde dus alleen 'lid zijn' als het allemaal sunshine en rainbows was? "Welkom in het leven buiten de elders den, Slate," Beet Tall haar bitter toe. Maar bleef even stil na haar volgende woorden, onrustig met zijn staart heen en weer zwiepend - wat aanzienlijk meer geluid maakte dan hij geanticipeerd had - toen hij de tranen over haar wangen zag. Dat was niet eerlijk, zij kon niet zien of hij huilde dus nu deze troef spelen zodat hij rustiger zou doen was ronduit vals. Hij gromde dan ook zwaar binnensmonds toen de poes wegliep maar hield zich in om achter haar aan te lopen. In plaats daarvan keek hij even naar de den waarin ze verdwenen was en draaide zich toen resoluut om. Als ze het zo wilde, prima, dan zou ze het zo krijgen. Interessante ceremonies werden dat though, als ze niets meer van hem wilde horen.

Zijn staart zwiepte nog steeds heen en weer en zijn blik stond ziedend, maar op niets in het bijzonder. Dit was, om het even samen te vatten, niet gegaan zoals hij had gedacht. Zelfs zijn frustratie was de kater niet kwijtgeraakt, als er al iets was veranderd dan was het dat hij nu nog gespannener dan voorheen was. Niet eens een zucht kon hem helpen. Het hielp dan ook niet toen hij pootstappen aan hoorde komen en hem een belediging naar het hoofd werd geslingerd door een kat die hij prima mocht maar die nu officieel op de verkeerde tijd besloten had dat ze zijn moeder was. Tall ademde diep in, in de hoop niet ook uit te varen tegen zijn apprentice. Speak about de mislukking van de eeuw. "Wie heeft jou het recht van Starclan gegeven en jou tot heilige gebombardeerd?" Mauwde hij bits terug. "Want ik weet niet hoor, maar als ik iemand ken die meer ruzies maakt dat de fillistijnen ben jij het wel, met je arrogante houding en asociale omgang," Zijn blik boorde zich in die van haar, maar het was een kleine overwinning dat zijn haren plat lagen. Gefrustreerd wiebelde hij met zijn oren en keek even weg. "En ik weet niet of het je is opgevallen," Mauwde hij met zijn kaken op elkaar geklemd, "Maar ik heb haar niet eens," Wat dacht deze poes precies? Dat ze de dag kon redden door Tall te melden dat hij wat? Een 'klootviool' was? Sorry hoor maar daar had hij geen tijd voor.