There can be only one.

Gefrustreerd en bovenal verveeld lag ze daar maar, tussen katten die vele malen jonger en kleiner waren dan haar. Oh, en natuurlijk Waspsting die maar al te graag de rol 'moeder' op zich had genomen. Wolfpaw verachtte het, want dit was haar plaats niet en een moeder had ze al. Of Sinclaw bestempeld kon worden als 'goede' moeder, tja, dat was een pijnlijk onderwerp voor haar. Er was niemand om wie ze meer gaf dan haar zwart-witte moeder, maar als ze dan liefhebbende moeders met hun dochters zag, stak dat toch. Ze had Waspsting met haar dochters gezien, gezien hoe ze zo liefdevol met elkaar om konden gaan. Het deed haar meer pijn dan ze toe wilde geven en vulde haar met een bepaald verdriet. Een verdriet dat al snel omgezet werd in woede, omdat dat een emotie was die de poes makkelijker kon begrijpen. Toen Nectarpaw dan ook de nursery in kwam, gunde Wolfpaw haar een afkeurende blik. "Wat moet je hier, ginger?" klonk er wat vijandig van haar kant.

&Nectarpaw en evt anderen

Nectarpaw had net, in opdracht van haar mentor, een prooi van de stapel gepakt en was daar nu mee in de nursery binnengelopen toen ze een vijandige begroeting hoorde. het ontging haar echter volledig dat die begroeting zo vijandig was. Ze ging er nog steeds vanuit dat alle andere apprentices haar vrienden waren - inclusief Wolfpaw, die haar een afkeurende blik schonk. De rood met witte poes legde de prooi neer en zond de andere kattin een vriendelijk glimlach. "Hee, Wolfpaw! Ik kom gewoon even prooi naar mama brengen.", antwoordde ze vrolijk, met haar pootje wijzend naar de prooi alsof ze dacht dat Wolfpaw het anders niet zou snappen. Zelf zou ze dat niet, in ieder geval.

Als ze een kat moest aanwijzen als de definitie van oblivious, zou ze haar poot naar dit rood-witte scharminkel wijzen. Hoewel Wolfpaw absoluut niet vriendelijk of uitnodigend klonk, glimlachte de ander vriendelijk. Was ze met haar aan het spotten soms? "Hee, Wolfpaw! Ik kom gewoon even prooi naar mama brengen." klonk ze al even vrolijk, Wolfpaw trok haar oren wat naar achteren. Natuurlijk was ze hier voor haar moeder, dan konden ze weer heerlijk zoet samen gaan doen vlak voor haar neus. Bah. "Geef maar aan mij, ik heb ook honger. Waspsting heeft laatst nog gegeten," ze snoof. Ze had eerlijk geen idee wanneer de grote poes voor het laatst had gegeten, maar Wolf wilde die twee niet samen zien dus hoopte ze Nectarpaw zo spoedig mogelijk uit de nursery te knikkeren.

De kleine kattin knikte haar kopje vragend scheef maar bleef vrolijk glimlachen. "Oh, dat wist ik niet! Jij mag hem hebben hoor als je wil.", antwoordde ze, oprecht denkend dat Wolfpaw haar alleen maar probeerde te helpen. Want het was toch helemaal niet mogelijk dat de ander dat zou zeggen om haar om de tuin te leiden? Waarom zou ze? Met haar voorpootje schoof ze de prooi naar de andere poes toe, een warme glimlach op haar snuitje. "Alsjeblieft!", mauwde ze opgetogen, waarna ze ging zitten en Wolfpaw vriendelijk aan bleef kijken.

Ze gunde de ander een hooghartig glimlachje, wetend dat deze nu waarschijnlijk een discussie met haar aan zou gaan. Had ze weer wat vermaak en hopelijk Nectarpaw een boze moeder op haar nek. "Oh, dat wist ik niet! Jij mag hem hebben hoor als je wil." oprecht verward keek ze de rood-witte kat aan. Was ze nou aan het dollen met haar? Toch leek de ander zo unsuspecting als een kitten. Onschuldig en lief... Zoals Vixen was geweest. Wolfpaw slikte, niet helemaal begrijpend waarom Nectarpaw nu zomaar die prooi haar kant op duwde. Er stond een warm, lief glimlachje op haar snuit. "Alsjeblieft!" Even wist Wolf niet zo goed wat ze hier mee aan moest. "Eh," zo onverschillig als ze kon haalde ze haar schouders op. "Hm, hij is best wel dik," dramatisch zuchtte ze. "Oké dan, als je het zo graag wilt kunnen we hem wel delen," Oke so, de waarheid was dat ze zich nu schuldig voelde omdat Nectarpaw haar oprecht geloofde en gewoon vriendelijk bleef ondanks Wolf haar houding. Niet dat ze dat zou toegeven, alleen.

Nectarpaw keek verwachtingsvol toe maar Wolfpaw leek niet meteen geneigd om een hap te nemen. In tegendeel, de poes leek eerder verbaasd. De rood met witte kattin knikte haar kopje lichtjes scheef en keek haar vragend aan met haar onschuldige bijna kittenblauwe oogjes. Er groeide een grote glimlach op haar snuitje toen de ander aangaf dat ze hem wel konden delen, als ze wou. De kleine apprentice kon zich niet tegenhouden en duwde even héél snel haar kopje tegen die van Wolfpaw in een dankbaar gebaar. "Dankjewel, dat is zooo lief van jou!", mauwde ze, oprecht blij dat ze mocht delen. Nectarpaw was iemand die niet kon liegen en die geen emoties kon faken. alles wat ze toonde kwam recht uit haar hart en dat was ook duidelijk te zien. Ze was zo'n jonge en naïeve geest; ze geloofde dat er geen greintje kwaad bestond en in haar wereld was dat ook zo. In haar wereld was iedereen net zo oprecht en vriendelijk als zijzelf.