Macbeth

Het was laat geweest toen de poes terugkwam van jagen, maar ondanks haar vermoeidheid kon ze de slaap niet vallen. Gefrustreerd blies de poes lucht uit. Dit gebeurde haar nòòit. Normaal sliep ze als de dood, de hele nacht door. Voorzichtig stond ze op, en manoeuvreerde langs haar slapende clangenoten naar buiten. Rabbitfoot nam een diepe teug nachtlucht, waar ze niet van wist dat ze ernaar gesnakt had. Ze was echter niet alleen, haar ogen vielen op een Bengaalse kater. "Panthersoul?" Vroeg ze verbaasd. Ze wist dat het de afgelopen tijd zwaar was geweest voor de kater, zo veel verlies in zon korte tijd.

+Panthersoul

"Rabbitfoot," Begroette hij haar. "Kun je ook al niet slapen?" De poes ging naast haar zitten, en haalde zo'n beetje haar schouder op. "Dat zou je kunnen zeggen," Veronderstelde ze. Als ze lang genoeg stil was blijven liggen was het vast wel gelukt, maar ze had er simpelweg niet het geduld voor. "Als zal het wel een andere reden zijn dan die van jou." Sprak ze zachtjes. Ze wou niet om de olifant in de kamer heen dansen, maar ze wist ook niet hoe ze het op kon brengen zonder dat het ongemakkelijk werd. Rabbitfoot zweeg voor een poosje. "Waar denk je aan?" Vroeg ze uiteindelijk, haar blik op de hemel gericht. Op de sterren, op haar voorouders.

De kater gaf eerlijk antwoord, maar anders had ze ook niet van hem verwacht. "Ergens nog steeds aan mijn moeder en op de een of andere manier kan ik erdoor ook niet goed slapen." Dat was te verwachten. Om zowel je zus als je moeder in zo'n korte tijd te verliezen, dat kom niet goed zijn voor je nachtrust. "Ook al dacht ik ook voor een moment aan onze race." Rabbut lachte kort, daar dacht hij nu aan? Toen had ze hem even zijn situatie willen laten vergeten, en dat leek gelukt te zijn. "Het gaf een fijn gevoel om over de vlakte te rennen. Toch is het maar voor even." "Dat zijn diepe opmerkingen die je daar maakt, vriend." Sprak ze, misschien iets te nuchter. "Het was een afleiding, soms heb je dat nodig." Ze trok kort met haar oor. Ondanks dat ze zelf het gesprek was begonnen, was ze niet zo goed in gesprekken over gevoelens. "Ik vond het ook fijn." Zei ze toen, iets zachter. "Maar je weet toch dat als je met nare gedachtes zit, dat je het aan ons kan vertellen?" Ze doelde op de clan, maar realiseerde zich snel dat dat de laatste tijd niet de meest stabiele omgeving was. "Afleiding is fijn, maar... Verweken is ook belangrijk." Starclan, wat klonk ze wijs. Had ze het eigenlijk wel door waar ze het over had?

"Ik doe mijn best." Mauwde de kater. Rabbitfoot knikte, ja dat wist ze. "Het blijft alleen niet makkelijk." Ze zweeg even. Ze dacht terug aan haar ouders, hun laatste nest, de dode kits. Dood in de familie was nooit makkelijk. Het bleef hangen, als een wolk zwarte mist die je longen verstopte. Je moest maar hopen dat het weg gaat. Dat het minder pijn doet. Dat je leert te ademen. De calico was stil, maar ging iets dichterbij zitten waardoor haar massieve schouder de zijne aan raakte, als een stil teken van kameraadschap. "Het is niet makkelijk," Beaamde ze. Haar schouder was hier voor hem. Letterlijk en figuurlijk. "We kunnen elkaar enkel steunen."

Rabbitfoot wist niet of ze een huilbui had verwacht, een totale uitstorting van emotie, maar die kwam in elk geval niet. Het bleef stil. Om eerlijk te zijn wist ze ook niet of ze het meest... Tactvolle persoon was om dat te doen. Toch leunde de kater tegen haar aan. "Dankje," Ze knikte enkel, ze had niet het idee dat woorden de situatie zouden verbeteren. Ze zweeg, en keek naar de sterren, als op de avond dat ze haar wake had gehouden toen ze warrior was geworden. Een plechtig moment. Hoewel Panthersoul een tom was, voelde ze zich niet nerveus, of giechelig, of andere symptomen waar haar vrienden vroeger over hadden gepraat als ze het over katers hadden. Over crushes. Ze voelde zich gewoon op haar gemak, een steun voor iemand die het nodig had, voor iemand die de meer en meer als een vriend begon te zien.