Reasons are just that, reasons. [Basilfang]

Oceanstar had haar kop rustig in de Warrior Den gestoken. Het was een rustige dag, waardoor ze de tijd had om even onder haar Warriors te zijn. Sinds ze Wolfhunt haar straf had gegeven leek alles weer wat rustiger te zijn geworden. De kattin was ontspannen en hoewel ze natuurlijk nog de na golven voelde van haar moeder's dood en het ontvangen van levens leek ze bijna weer de oude. Behalve het feit natuurlijk dat ze wat sneller haar mond open trok, en een Warrior op zijn of haar kop gaf. Niet om gemeen te zijn maar omdat sommigen de Warrior Code niet leken te kennen en ze die nu echt moesten gaan volgen. Met rustige passen stapte ze op een van de katten af die zich duidelijk ook even kon ontspannen. Waarschijnlijk had hij net als haar al wel gejaagd. "Basilfang," Mauwde ze kalm met een rustige stem, haar toon was warm. Zoals ze altijd sprak tenzij ze echt boos was. Iets wat ze bijna nooit was tenzij een kat haar op het verkeerde moment uitdaagde. "Heb je zin om nog even je poten te strekken?" Mauwde ze vervolgens met een ondeugende glimlach op haar lippen. Een beetje extra beweging kon vast geen kwaad.

Het was goed om te zien dat zijzelf niet de enigste was die moe kon worden van een lange dag. Haar blauwe ogen namen de dommelende kater in zich op. Waarschijnlijk verwachtte Basilfang niet dat ze netjes en vriendelijk met hem om zou gaan. Zijn grote oren spitste; bij het horen van zijn naam en de kater keek verrast op waardoor ze hem een vriendelijke blik gunde. "Oceanstar?" Mauwde hij verward. "Is er iets aan de hand?" Vervolgde hij waarschijnlijk toch wel lichtelijk bezorgd. "Maak je geen zorgen, ik vroeg mij enkel af of je zin had een stukje te lopen, misschien jagen." Mauwde ze lachend waarna ze haar zilveren kop schudde.

De verschrikte blik deed Oceanstar even verstijven. Wellicht had ze toch meer schade met haar strenge acties gedaan dan ze had verwacht. Niet alleen had ze Dinpaw een straf gegeven uiteindelijk had ze hem ook aangevallen. Haar blauwe ogen keken vriendelijk naar de groene opengesperde ogen van de oudere Warrior. Na haar nadere uitleg leek hij te ontspannen en stond hij een tikkeltje moeizaam op. De kater had toch niet te hard gewerkt? Het was iets waar ze als Leader anders een stokje voor moest steken. Hij rekte zich uit en zuchtte even voordat hij sprak. "Gelukkig maar," Mauwde de kater overduidelijk opgelucht. "Al ben ik niet heel snel vandaag. Lichtelijke spierpijn," Verklaarde de oudere tevens grijze kater. Waardoor ze zachtjes grinnikte. Met de wonden die ze had opgelopen in het gevecht met Dinpaw was ze ook niet bepaald in de conditie om ver te lopen. "Niet alsof ik in de conditie ben ver te lopen. Ik voel mijn nek nog steeds," Mauwde ze droogjes. Het was dan ook haar eigen schuld geweest, al had de kater ook moeten weten dat hij haar niet uit moest dagen. Zeker niet na alles wat er was gebeurd.

De slanke mater was inmiddels opgestaan en liep met sierlijke passen naar de Windclan Leader toe. Zelfs voor een Windclanner bezat hij een slanke bouw. Als jonge kater was zijn bouw waarschijnlijk die van een scharminkel geweest; echter was hij mooi volgroeid. Slank maar sterk. Waarschijnlijk hield hij haar nog in de gaten met een licht wantrouwen. Ze was al een poosje niet op haar beste humeur geweest. Ze was dan ook mentaal behoorlijk vermoeid; de reis naar de Moonstone had haar wel weer nieuwe inzichten gebracht. Mousewish had haar zonder aarzelen geholpen. Zodra ze grappend haar nek noemde keek de kater haar even zijlings aan en leek zijn mond te houden over haar eigen acties. Hij haalde zijn schouders op voordat hij sprak. "Het zal wel weer genezen," Mauwde hij. Inderdaad het was een wonde die binnen een relatief korte tijd een litteken achter zou laten. Zodra de wond dicht was gegroeid zou ze er geen last meer vam ondervinden. "Lizardpath en Routpaw zijn zeer kundig in hun vakgebied." Vervolgde hij tactisch wardoor ze hem een verontschuldigende glimlach schonk. "Het spijt me Basilfang," Mauwde ze zacht terwijl ze een blik op haar poten wierp en de den verliet. "Sommige van mijn acties waren niet verantwoord," Vervolgde ze. Waarna ze hem aan keek; "Al hadden wellicht enkele van onze clangenoten beter hun oordelen anders kunnen formuleren," Vervolgde ze hem er niet op aansprekend. Immers waren zijn vragen netjed geweest; die van Dinpaw daarintegen...

Basilfang had zijn blik op de horizon gericht en leek dit gesprek niet met de Leader te willen voeren. Ze had het duidelijk verpest; kort gleed een gepijnigde blik door haar blauwe ogen heen voordat ze zich herstelde. "Allemaal goed en wel, maar dergelijk machtsvertoon duidde niet op een krachtige leider, maar een leider die wanhopig was met wat ze met haar clangenoten aanmoest terwijl er ogen van een andere clan toekeken," Mauwde de kater waardoor ze langzaam knikte en moeizaam slikte. Ze had Basilfang gekozen omdat hij eerlijk was; maar niet aggressief. Haar blauwe ogen gleden kort en schuldbewust naar haar poten waarna ze de andere zilvergrijze kater aan keek. "En dat voelen je clangenoten ook." Verklaarde de kater waardoor Oceanstar haar blik even afwendde. "Ik weet inderdaad niet wat ik moet Basilfang," Mompelde ze zacht; bijna breekbaar maar ergens toch ook krachtig. "Ik.. ik heb Moons voor de Clan geleefd; zelfs nadat ik twee kittens ben verloren; mijn moeder ben verloren. En nu... nu weet ik het gewoon niet meer," Mauwde ze zacht waarna ze de kater aan keek met betraande ogen. Waarna ze haar blik afwende. "Ik ben van plan naar de Moonstone te gaan; wellicht heeft Starclan nog advies voor mij, op deze manier.. kan geen van de Clan verder," Mauwde ze zacht waarna ze haar kop boog en haar schouders ongemakkelijk rechtte. "Bedankt voor het eerlijke antwoord; Basilfang," Mompelde ze zichtbaar vermoeid maar ook opgelucht wellicht.

Waarschijnlijk had Basilfang verwacht dat de Leader tekeer zou gaan. Zijn antwoord niet zou accepteren; al wist ze zelf ook wel dat hij enkel de waarheid zoals hij het zag vertelde. Hij wierp haar een schuin oog toe; leek haar betraande ogen op te merken. Al herpakte de Leader zich al snel; van huilen werd een situatie niet beter. Als ze verandering wou dan moest ze bij zichzelf beginnen. Uiteindelijk knikte de kater; misschien nog een tikkeltje wantrouwig voordat hij weer sprak. "Starclan zou wel antwoorden bieden," Mauwde hij terwijl hij zijn blik op de hemel wierp. Een hemel die nog geen sterren toonde; Oceanstar volgde zijn blik terwijl ze langzaam knikte en haar poten kort liet schuivelen. Het was goed om weer terug thuis te zijn. Al kon ze de tips van Butterstar af en toe nog ael gebruiken. Ze was relatief nieuw in het leiden van de Clan. Al had ze het enige Moons al wel goed gedaan. "Ik denk dat het wel verstandig is om de clan te woord te staan nadat je gegaan bent, de woorden van Starclan te delen en de clan weer wat meer hoop te geven in plaats van twijfel." Verklaarde de oudere Warrior waarna de Leader langzaam haar kop liet zakken. "Ik ga niet voor mijzelf; maar voor de Clan. Al zal ik vast wel zelf ook moeten veranderen. Ik kan geen Clan leidden op deze manier, noch zal de Clan op deze manier geleid willen worden," Mauwde ze uiteindelijk terwijl ze knikte waarna ze haar passen versnelde. Ze wou wel wat meer doen dan alleen praten.

De slanke kater wist haar prima bij te houden. Het tempo lag dan ook niet super hoog; zodat ze wel een gesprek konden voeren maar tegelijkertijd ook niet langzaam waardoor ze haar poten goed kon strekken en de spieren los kon werken. De oren van de kater bleven draaien en bewegen; zodat hij elk geluid op kon vangen. Zelf was de Leader ook duidelijk alert en op haar hoede. "Een clanleider die niet voor haarzelf zorgt, kan niet goed voor de clan zorgen daarentegen," Mauwde de kater hardop nadenkend. Waardoor Oceanstar kort fronste. Er zat een kern van waarheid in; echter kon de Clan het haar ook makkelijker maken. Door haar af en toe wat rust te gunnen. "Klopt," Mauwde ze enkel bevestigend. Al ging ze er verder niet op in. "De clan krijgt het vertrouwen vanzelf wel weer terug, zulke dingen moeten helen net zoals wonden, al zijn er geen kruiden voor." Verklaarde de kater optimistisch. Immers heelden alle wonden uiteindelijk wel. Echter vergaten veel katten dat ook zijzelf wonden op haar hart droeg. "Zolang de rust wederkeerd inderdaad. Ik zal uiteindelijk erop moeten vertrouwen dat de Warriors hun taken uit voeren." Mompelde ze zacht. Het was nu eenmaal een feit dat er veel katten waren geweest die de Clan in de steek hadden gelaten. Zoals Sweetheart en enkele doden hadden haar ook gespannen gemaakt. Was ze een slechte Leader omdat het haar wat deed?

Basilfang wiebelde nerveus met zijn grote oren. Waarschijnlijk had hij niet verwacht dit gesprek met de Leader te voeren. Een gesprek die belangrijk was; waarin hij eerlijk moest zijn. Het was vast niet makkelijk voor een Warrior; toch had hij niet veel keus. Immers was het van belang voor iedereen dat ze eerlijk waren en ze verwachtte dat hij wel iets van een ruggengraat had. "De clan heeft al manen lang bestaan, onder goede en slechte leiders en iedereen blijft zijn taken uitvoeren. Als we dat niet meer doen houden we onszelf niet meer in stand," Mauwde de kater waarna ze bedenkelijk knikte. In ieder geval deden de Warriors dat wel. Oceanstar zuchtte kort voordat ze verder stapte. Haar lichaam nog stram. "Hetzelfde geld voor onnodige oorlog voeren. Onschuldige katten zullen dan dood kunnen gaan," Hiermee verwees ze ook stil naar de dood van haar halfbroer en het drama dat dit toen had gebracht. Een oorlog met Riverclan. Wolverinebite was toen overleden.