The room is on fire

Het was niet zijn bedoeling geweest hier te komen, maar toch had hij het wel geflikt. En de kater had zich afgevraagd wat hem hier gebracht had. Want hij kon niet nu al een doodswens hebben. Zijn donkerblauwe ogen keken op naar de lucht terwijl hij rook voor een verse geur, iets bedreigends waar hij op moest passen. Echter waaide de wind met hem mee, en kon hij natuurlijk geen geur van voren vinden. Misschien was het een beter idee geweest als hij zich nu gewoon omdraaide en terug naar de Clan ging. Hij was net warrior, zou hij in zijn eentje een hond aankunnen? Of zo`n bloedkatje? Hij mocht wel een goede vechter zijn, maar met een kat vechten, die bovendien getraind was om te doden, was niet zijn slimste plan. Toch, zijn nieuswgierigheid nam het beste van hem, en voor het eerst had Darksoul al zijn verstandigheid uit het raam gegooid. Een deel ervan. Hij was hier maar slechts een keertje geweest, vlak na de journey. Nu was de geur van bloed sterk. Alsof er hier een grens was aangelegd. De zwartwitte kater stond daar voor even stil. Zijn staart lichtjes zwiepend. Waarom had hij het gevoel dat hij bekeken werd?

+ Lethal

Haar ogen waren samengeknepen terwijl ze langzaam vanaf een dak zich voort sloop. Een doelwit op het oog liggend. Sinds wanneer hadden Riverclanners zulke ballen gekregen? Steeg hun trotsheid hen te boven hun hoofd? Ze hadden vast geen angst meer voor de bloeddorstige Elite katjes die hier rondzwermde. Ze dachten zeker dat ze het gevecht gewonnen hadden maar in feite was het enkel en slag geweest. De oorlog zou Bloodclan winnen. Met opgetrokken lip begon ze zachtjes te grommen. De vacht die ze nog overhad begon te prikkelen op haar verbrande lijf. Ze zou die rotte vis een lesje leren. Met een soepele sprong belandde ze achter de zwart witte tom. Meteen uithalend naar zijn achterpoten om hem op zijn bek te katen flikkeren. Aan zijn leeftijd en domme gedrag te zien was hij pas net warrior. Hm. Dit zou dus helemaal appeltje eitje zijn voor haar. De massieve ex Windclanner maakte zichzelf nog groter door haar lichaam sterk en gevaarlijk op te stellen. “Zeg verdwaalde jongetje, ben je soms de weg kwijt?” Sprak ze koud. Ze zou hem maar al te graag persoonlijk terug naar huis trappen. Of nouja, naar Starclan.

Hij wist niet precies waar de andere aanwezigheid was. Wel mocht hij zijn instinct bedanken dat hij net met zijn achterpoten weg kon springen toen er een grote kattin niet-zo-stilletjes achter hem belandde. “Zeg verdwaalde jongetje, ben je soms de weg kwijt?” Hoorde hij haar zeggen. Hij zei maar niks terug, want hij wist dat deze katten makkelijk te ergeren waren. En hij was immers hier gekomen omdat hij niks te doen had. Hij keek de BloodClanner aan. Hij mocht toegeven dat hij bang was, maar niet bang om dood te gaan. Zijn zwarte pels bleef echter toch plat. Hij was niet de grootste, aangezien hij net een warrior was. Maar hij was snel en had goede reflexen. Als hij slim was kon hij hier snel genoeg vanaf komen. Zijn zwarte staart zwiepte heen en weer voor hij een stap opzij deed. Puur zodat ze het moeilijker zou krijgen om hem een klap te verkopen. Hij was slank en lenig, zij was breed gebouwd. Overleven zou toch op snelle acties moeten.

Haar poging mislukte om zijn achterpoten onder zijn lijf te trappen. Stomme glibberige aal. Sinds wanneer waren Riverclanners veranderd in Windclanners? Naja, wat maakte het uit haar enige taak voor vandaag was hier om hem neer te leggen. De tom was dwaas geweest om de grenzen te oversteken. Enkel toen hij zich omdraaide leek zijn zwart witte kopje wel heel bekend. Eventjes keek ze op, ondertussen begon ze te grijnzen. “Ah, ik ken jouw wel” Ze spande haar grove spieren aan. “kleine Darkpaw” Sprak ze dan ook met ontblote tanden en klauwen. Wetend dat hij vast nu wel een warriornaam had al bleef het komisch wanneer je de jonkies bij hun leerling naam aansprak. Dan werden ze altijd zo leuk gefrustreerd. Zijn beweging hield ze ondertussen goed in de gaten, voor als hij een verassing’s aanval in gedachten had. “Je bent net zo dapper als je pappie” Fun fact: zijn pappie had ze laatst nog vermoord. Toevallig zeg.

Hij keek de brede kattin aan met een sceptische blik. Want je wist maar nooit wat voor trucjes ze hadden. “Ah, ik ken jouw wel, kleine Darkpaw.” Zei ze, de spottende toon duidelijk aanwezig in die woorden. Hij had de neiging haar te corrigeren, te vertellen dat hij geen apprentice meer was. Maar dan zou ze vast voor eeuwig naar ene 'Darksoul' zoeken als hij er ooit uit wegkwam. Bovendien wist ze vast wel dat hij als een warrior uitzag. Maar nu was hij toch meer gericht op hoe ze hem kende en waarvan. “Je bent net zo dapper als je pappie.” Zijn vastberaden, vurige blik veranderde in verwarring. En voor even leek Darksoul uit de strakke houding te vallen. "Pappie?" Hij spande zijn spieren aan. "Als je het over mijn vader hebt heb je het mooi mis, kittypet. Als ik geen kans heb gehad hem onder ogen te zien, zou jij geen kans hebben mij hiermee af te leiden." Siste hij. Al was hij wel nieuwsgierig over wat zij nou wist. Hij had nooit zijn ouders gekend. Niet zijn vader, niet zijn moeder. Helaas was dat ook zo gebleven. Gezogen door twee verschillende moederkatten en opgevoed door niemand maar zichzelf. Bovendien, wat kon het hem nou schelen? Hoe wist ze wie hij was in the first place?

Mooi. Hij raakte uit zijn doen door haar reactie over zijn vader. Die hij kennelijk niet eens gekend had. Wat een goeie vader was hij dan wel niet geweest. Zelfs een oude ex Windclanner wist hoe het verhaal zat maar hijzelf niet? Arme kitten. Lethal gebruikte haar kans en beukte met haar stevige lichaam hard tegen de ander aan. Proberend om meteen haar klauwen zich te laten krassen kver zijn nek. “Jammer zeg.” Greens ze. “Ik had je graag willen uitleggen hoe ik hem vermoord heb!” Nogmaals grauwde ze en haalde uit naar zijn kop. Hopend om hem een paar goeie klappen te geven. De Riverclanner zou spijt krijgen om hier heen gekomen te zijn.

Hij wist wel dat hem dit problemen zou zorgen. Al helemaal toen hij haar hem liet afleiden door zo een dom onderwerp. Hij viel zo op zijn zij toen ze tegen hem aanbeukte, wat hem net redde van een klap tegen de nek. Darksoul liet een klein geluid ontsnappen toen zijn schouder zo tegen de harde grond schuurde. Niets dat hem echt wat deed, behalve een schaafwond veroorzaken maar om eerlijk te zijn had hij het erger kunnen krijgen. “Jammer zeg. Ik had je graag willen uitleggen hoe ik hem vermoord heb!” Zei ze met een grijns. Hij fronste bij de zin. Want hoe kon hij echt weten of ze zijn vader bedoelde? Haar grauw hield hem terug in focus en hij kon net de klap tegen zijn kop vermijden. Maar helaas kwamen haar klauwen tegen zijn wang en scheurde zo zijn huid open. Vlak naast het grote litteken. Hij klemde zijn kaken op elkaar van de pijn, het was duidelijk dat hij zijn best deed om het niet te laten zien. "Verdomme, wat wil je van mij?!" Siste hij uit het niets, een gefrustreerde grom volgde. Hij had haar niet uitgedaagd, toch? Niet eens terug geslagen. Het enige wat hij deed was haar aanvallen vermijden. Wat duidelijk maar nog net goed gingen.

Haar aanval lukte waarop ze goedkeurend grijnsde. Nu lag de domme aal op de grond te glibberen met bloed druppend langs zijn wang. Hij snapte maar niet wat ze van hem wou, wat nog een verklaring was waarom Riverclan katten zulke zwakhoofdig waren. Klote vissenvreters. Haar haat was altijd groot geweest naar zwemmende otter clan. Ze zou ook nooit vergeten van de dag dat Whitelion het kamp binnen gebracht was. Zogenaamd vermoord door die beesten, wat dus een allemaal een grote leugen bleek te zijn. Niemand geloofde haar toen ze zei dat er stront aan de knikker was toen Barksound zijn dode mentor het kamp in gebracht had. Hoe had een kat ooit vermoord kunnen worden zonder wonden? Ze hadden nog gevochten met Riverclan om hem te wreken. Starclan Dark forest of Scourge nog aan toe, dit waren nog meer redens dat ze blij was dat uit Windclan was. “Ben je soms zo achterlijk?” Sprak ze hoofd schuddend. “Misschien moet je eens je neus uit die vissenlucht halen, je bent op Bloodclan terrein ventje en daar zal je van leren” Sprak ze ineen duikend. Haar doel was niet om hem te vermoorden al wou ze dat nog best wel graag. Hij moest vluchten, de angst voor Bloodclan door vertellen aan de clans want hoewel ze verslagen waren met het gevecht betekende niet dat clans de oorlog al gewonnen hadden.