Madness

Bloed was opgedroogd op de snee die de hond had veroorzaakt in zijn schouder. Hij keek naar de plukken vacht die uit zijn huid waren getrokken en hem een schrikbarend uiterlijk gaf. Toch stond zijn blik rustig. Hij was wel erger gewend. De snee was best diep, maar hij had wel Chawl zijn leven gered. Hij had weer geprobeerd met Chawl te praten. De vorige keer had Chawl niet over Claw willen spreken, maar het moest wel een keer gebeuren. Hij maakte zich zorgen om hem. Dus had hij zijn geurspoor gevolgd het kamp uit, om het dit keer te kunnen bespreken zonder de autoriteit die hij uit moest stralen. Hij had hem in het park gevonden, maar voordat ze een gesprek hadden kunnen beginnen. Was er een hond op hun afgerend. Die Chawl tegen de grond had gegooid. Het was goed afgelopen, maar hij had wel last van zijn poot en de snee. Het was het waard geweest. Voor de zoon van Claw. Hij had hem beschermd zoals hij dat zijn beste vriend had beloofd en dat zou hij zo lang hij leefde ook blijven doen. Hij kwam de belofte na die hij Claw had gedaan. Hij zuchtte zachtjes en wilde net in zijn nest springen. Toen hij een stem hoorde.
Het was een andere zoon van Claw die zijn naam uitsprak. Wat was er nu weer aan de hand. Hij had eigenlijk zijn barn niet meer uit gewild, maar dit veranderde het plan. Hij wist niet wat Cobra wilde, maar daar moest hij in ieder geval achter zien te komen. Dus draaide hij zich om en liep zijn barn uit. “Cobra.” Antwoordde hij terwijl hij de andere kater aankeek. “Ik hoop dat jij een hele goede reden hebt om mij op deze manier te storen.” Vervolgde hij met een strenge ondertoon. “Wat is er?” Sprak hij vervolgens.

Blijkbaar was het gevecht met de hond van vandaag, niet de enige. Hij zag het aan de hele houding van Cobra. De zwarte kater leek sprekend op zijn vader, soms deed het hem aan hem denken. Toch was dit niet Claw en behoorde Cobra naar hem te luisteren. Langzaam kwamen zijn nekharen overeind. Hoe meer woorden er uit de bek van Cobra kwamen. Voor even moest hij maar aan de kant zetten dat dit een zoon van Claw was. Dat hij deze behoorde te beschermen. Claw zou het vast wel begrijpen, dat hij dit niet kon tolereren. Wat Cobra zij was waar. Thora was nog niet zo lang bij de Elite, maar ze had zichzelf bewezen in het gevecht met de clans. Iedereen leek dat elke keer te vergeten. Claw was de kat die de toen nog Whifflepaw had toegelaten in Bloodclan. Het was een gok geweest, dat was het altijd. Claw was dood, dus hij kon zijn beste vriend niet meer vragen hoe hij het vond. Hij deed zijn best en Cobra had het recht niet hem zo aan te spreken. De woorden kwamen binnen, maar zorgden er alleen maar voor dat hij nog meer vastberaden was. Dit ging niet zo lopen. Hij had Claw inderdaad beloofd de Elite groot te houden en dat ging hij ook doen. Hoe anders zijn eigen zoon daar ook over dacht. Dus gleden zijn oren steeds dieper in zijn nek en boorden zijn nagels zich onder hem in het zand. “Je vergist je.” Sprak hij. Toen bolden ook zijn spieren onder zijn vacht terwijl hij dichter naar Cobra toeliep. Toen hij vlakbij was versnelde hij plots en schoot zijn poot uit naar Cobra zijn gezicht.

Zijn nagels raakten het gezicht van Cobra. Waardoor er bloed begon te stromen. “Dit was je eigen idee Cobra, dus je kunt alleen maar jezelf de schuld geven.” Gromde hij terug. Hij was dit gevecht niet begonnen. Dus had hij het recht niet om hem te beschuldigen. Zijn nagels groeven zich in de grond onder hem toen de andere kater tegen hem aanduwde. Cobra zijn nagels boorden zich in de wond die al op zijn schouder zat, waardoor de wond weer open sprong. Hij gromde opnieuw en draaide een kwartslag in een poging te voorkomen dat hij de wond nog dieper maakte en er iets cruciaals geraakt werd. In zijn draai stak hij zijn kop naar voren naar de schouder van Cobra, met de bedoeling daar zijn tanden in te zetten. Helaas zakte hij ietsje door zijn verrekte poot heen tijdens de draai, waardoor hij kort wankelde. Als die stomme hond er niet geweest was vandaag. Maar goed, aan die gedachten had hij nou niks. Het gevecht had wel plaatsgevonden, net als het gevecht waar hij zich nou in bevond. Hij moest zich er maar uit zien te redden, voor Claw. Voor deze stommiteit van Cobra.

Cobra had blijkbaar het stadium bereikt om verder zijn bek te houden, eindelijk. Prima, dan kon hij dit nou afhandelen. Dit gedrag moest de kop in gedrukt worden en daar ging hij voor zorgen. Het kwam heel ongelegen dat hij net op het verkeerde moment wankelde, waardoor Cobra zijn kans kon grijpen hem omver te duwen. Door de kracht die nou op zijn verrekte poot drukte kon hij niet anders dan door zijn poten zakken. Meteen schopte hij omhoog in een poging Cobra in zijn buik te raken. Toen rolde hij door en krabbelde weer overeind, voordat de andere kater hem vast kon pinnen. Dat ging niet gebeuren. Er was alleen nog maar kilte en woede in de blik in zijn ogen zichtbaar. Toen hij nogmaals zijn tanden in Cobra zijn schouder probeerde te boren.

Nagels krasten over zijn huid, maar dit keer ging ook hij doel treffen. Dat was ook zo want zijn tanden boorden zich in de schouder van Cobra. Hij kon doorbijten. Hij kon een pees grijpen en de andere kater daar voor zijn leven lang door verminken. Alles in zijn lijf schreeuwde om dat te doen, om zijn tanden gewoon door alles heen te laten glijden. Toch hield een klein stemmetje hem tegen. Een stemmetje die hem vertelde dat hij daarmee zijn belofte brak. Wat Cobra deed kon hij niet accepteren en daar verdiende hij straf voor, maar hem verminken zou te ver gaan. Dan verbrak hij de belofte die hij aan Claw had gedaan. In dat moment voelde hij ook zijn eigen verwondingen weer. De snee in zijn schouder waar nou weer een stroompje bloed uitliep. Zijn verrekte poot die gonsde door de kracht die hij erop zette. De klauw van Cobra raakte hem in zijn zij en hoe zijn lijf ook bleef schreeuwen zijn kaken gewoon op elkaar te zetten, liet hij los. Hij gromde omdat de nagels van Cobra opnieuw door zijn huid gleden en ook daar een snee veroorzaakte. Niet zo ernstig als die in zijn schouder, maar nog steeds pijnlijk genoeg.

En daar begon hij weer. Woorden begonnen zijn bek te verlaten, maar dat waren het ook woorden. “Ik heb een belofte gemaakt aan je vader. Die ga ik niet door jou verbreken brutaal stuk vreten.” Gromde hij terug. Dat een dode kat het hem zo lastig kon maken en hem in deze situatie bracht. Hij deed dit allemaal voor Claw en juist één van zijn zoons daagde hem uit, was dat een voorbode. Het was niet makkelijk dit allemaal zonder Claw te doen. Thora moest nog veel leren, maar hij kon dit aan. Hij ging niet onder deze druk bezwijken en zeker niet onder de woorden van dit stuk kraaienvoer. “Nog zo’n opmerking en het is niet alleen meer je staart die een verkeerde kant op wijst.” Sprak hij ijzig kil. Cobra schoot op hem af en hij zette zich schrap. De kater begon hem te bijten en ging er vol in, dat betekende dat hij zichzelf niet beschermde. Dus ook Shark begon zijn tanden in Cobra te zetten. Beukte toen opeens door met zijn goede schouder tegen de andere kater aan. Hij ging dit brutale ding niet uit de weg ruimen, maar met pijn doen had hij geen moeite. Cobra verdiende een flinke straf en flink spijt dat hij dit gedaan had. Hoe durfde hij.

Gelukkig hield Cobra voor de rest zijn bek. Liet hem daar maar even over nadenken. Misschien dat hij dan een volgende keer wel twee keer nadacht, voordat hij hem op deze manier probeerde te raken. Het was ontzettend bot en ongepast na alles wat hij gedaan had voor ze. Ze voelde als familie voor hem, maar dat werd nou bruut verstoord door dit alles. Had Cobra wel door dat hij het voor iedereen verpestte, voor zijn siblings. Hoe kon hij ze nou ooit nog vertrouwen? Vertrouwen was gevaarlijk, die woorden spookten op dat moment door zijn kop. De woorden die Claw tegen hem had gezegd. Toen ze het over vertrouwen hadden gehad. Zoals altijd had zijn beste vriend weer eens gelijk. Was dit allemaal een plan geweest. Werkte Chawl met Cobra samen en was de hond geen toeval geweest. Het had hem in het nadeel gebracht voordat het hele gevecht nog maar begonnen was. Nee dat wilde hij niet denken, dat kon gewoon niet. Emoties raasden door zijn lijf en maakten hem alleen maar woester. Plukken vacht vlogen in het rond en de vlijmscherpe tanden van Cobra beten zich op verschillende plekken vast in zijn rug. Ooh in Claws naam waarom had hij hem deze belofte laten doen. Hij snapte het ook wel ergens, het was om zijn kittens te beschermen. Net als hij Claw meerdere keren gevraagd had Eveningpaw te sparen. Dat Claw Shallow in leven had gelaten. Allemaal omdat dat een manier van hun vriendschap uiten was geweest. En nee, zulke dingen vergat hij niet.
Cobra wrong zich weer los uit zijn grip en sloeg zijn klauw weer naar hem toe. Hij was echt kapot. Moe van het vechten en zijn lijf deed inmiddels echt overal pijn. Toen raakte de klauw van Cobra hem ook nog eens in zijn verkeerde schouder. Hij gromde van de pijn en kon niks anders dan door zijn poten zakken toen Cobra ook nog tegen hem aan begon te duwen en zo zijn nagels nog dieper in de wond drukte. Voor even zag hij vlekken voor zijn ogen en hij knipperde snel. Hij klemde zijn kaken op elkaar en probeerde te draaien, zodat hij de andere kater weer een schop kon geven. Alleen hij moest oppassen dat hij daarmee niet de wond nog verder open zou rijten.

Hij wist Cobra in zijn lies te raken. Hij hees zichzelf overeind, wat nou niet bepaald soepel ging. Zijn poot met zijn gewonde schouder stond niet stabiel, door de pijn die van zijn schouder doorstraalde zijn pezen in. Dan had hij ook nog een verrekte achterpoot waar hij mee moest dealen. Al met al niet handig in een gevecht waarbij iemand het koste wat het kost had gemumt op je. Cobra leek ook allang het stadium voorbij om dit gevecht met een sisser af te laten lopen. Het leek erop dat hij hem dood wilde hebben. De andere kater ging op zijn achterpoten staan om zijn kop te kunnen raken. Hij wist dat hij niet snel genoeg zou zijn om te ontwijken. Hij kon niet meer goed draaien met zijn gewonde schouder. Dus was zijn enige optie de volle aanval. Nagels krasten over zijn wang en verder toen hij zichzelf naar voren wist te krijgen. In een poging zijn klauwen in de buik van Cobra te zetten. Hij gromde toen hij de nagels verder over zijn nek voelde glijden en ook daar bloed liet doen stromen. Het welzijn van de Elite hield hem op zijn poten. Hij moest en zou zijn taak als leader volbrengen en daar kwam Cobra niet tussen. Zijn oren suisden inmiddels van de inspanning, terwijl hij zich volledig op Cobra zijn buik probeerde te storten.

Zijn nagels boorden zich in de buik van Cobra, terwijl de nagels van de andere kater zich in zijn schedel vastgegrepen hadden. Dat deed venijnig zeer, maar hij moest zijn verstand op nul zetten. Hij moest laten zien dat dit gedrag dus echt niet getolereerd werd. Dat Cobra ver buiten de lijn was gegaan. Uiteindelijk liet Cobra zich op zijn rug vallen, dat scheelde ook voor hem, want heel veel langer had hij die druk op zijn kop niet volgehouden. Opnieuw kreeg hij de kans om boven op Cobra te springen en zijn leven te beëindigen. Echt allemachtig Claw, wat voor zoon had hij op de wereld gezet. Hij had lef dat moest je hem nageven, maar hij ging veel te ver. Wat had er in de gedachten van hem gespeeld? Waarom deed hij dit? Ja, hij had Thora commander gemaakt. Was dat dan echt zo erg, zo verschrikkelijk, dat hij hem aan moest vallen. “Zo is het wel genoeg Cobra.” Gromde hij met een doordringende blik in zijn ogen. “Genoeg.” Hij had het nog niet gezegd of hij voelde een schop tegen zijn ribben. Grommend boorde hij zijn nagels in de grond om te blijven staan. “Genoeg!” Bulderde hij toen.

Hij schudde zijn kop terwijl hij Cobra aankeek. “Pas op met wat je wenst Cobra.” Sprak hij weer ijzig kalm. Hij bulderde niet meer, keek gewoon straks terug. Toen schoot de klauw van Cobra weer op hem af en mepte tegen zijn voorpoten aan. Meteen schoot er een pijnscheut door zijn schouder. Die zijn lijf even in vuur en vlam leek te zetten. Zijn schouder brandde en dwong hem door zijn poten te zakken. Met een grom viel hij weer op zijn zij. Waarbij opnieuw zijn poten naar de zwarte kater schopten. Hij gaf zich net zo min over als Cobra dat deed. Hij was de leader van de Elite en hij gaf zich dus zeker niet gewonnen. Hoe erg zijn lijf ook pijn deed en hoe zijn spieren ook schreeuwden dat het te veel was. Cobra en iedereen die inmiddels naar hun aan het staren waren, moesten weten wie de baas was.