Little Witch Doctor [Routpaw]

De poes was hier gekomen met goede bedoelingen, maar het was niet makkelijk om zich daar aan vast te houden nu ze hier eenmaal stond. Het was begonnen toen ze terugkwam van de jacht, en haar buit op de stapel had gelegd. Ze had haar blik over het kamp laten glijden, maar hij was blijven hangen bij de medicine cat's den. Het idee dat die twee katten daar zaten, zwoegend om de clan gezond te houden, bereid etterende wonden aan te raken en kits ter aarde te brengen, had haar op een onkarakterstieke manier geraakt. Rabbitfoot had besloten om, uit dank, wat eten te brengen voor wie er nu maar was.

Maar nu stond ze daar, konijn bungelend in haar bek, de geur van kruiden walmde haar kant op. Ze trok haar lip op. Nee, dit was allemaal absoluut niks voor haar. Ze kon zich niet voorstellen dat iemand hier met plezier tussen zat. De calico poes keek rond, er was hier wel iemand toch? Ze legde de prooi even bij haar poten, en fronste. "Hallo?" Sprak ze op vaste toon.

Goudsbloem, madelief, madelief, goudsbloem... Madelief? De poes bracht haar neus nog dichter bij het bloemetje en snuffelde er een tweede keer aan. Ah, nee, toch goudsbloem. Het was een priegelig karweitje, maar eentje die Routpaw niet erg vond om te doen. Immers was het een heerlijke manier om even aan niets anders te denken aan kruiden, geen zorgen in de wereld. De gevlekte poes wikkelde de gesorteerde bloemetjes in eikenbladeren en schoof ze toen op hun rechtmatige plaatsen. Zo, de hulp van Stallionheart had goed geholpen, noch madeliefjes noch goudbloem hadden ze voorlopig nodig. De poes was dan ook net van plan om zich over een nieuw stel plantjes te buigen toen ze een stem door de den hoorde gaan."Hallo?" haar oortjes schoten overeind en Routpaw trippelde naar de ingang van hun den, waar ze de gevlekte poes aantrof met een konijn in haar bek. "Oh, ehm, hallo Rabbitfoot!" Eigenlijk wel grappig, Rabbitfoot met een konijn voor haar poten. Routpaw glimlachte onbewust en keek haar wat vragend aan. Was die voor hun? Want ze kon best een hapje gebruiken.

De poes was een behoorlijk grote, robuuste kat, volledig in contrast met haarzelf. Routpaw, die al niet zo'n held was, kon niet anders dan zich lichtelijk geïntimideerd voelen. Toch zette ze zich daar overheen, bovendien glimlachte de ander vriendelijk. "Hallo, Routpaw" sprak de ander en Routpaw glimlachte vluchtig, waarna ze een staartlengte van de ander af ging zitten."Jullie werken zo hard, ik dacht," de ander leek enigszins ongemakkelijk te zijn, iets wat de jonge poes niet helemaal begreep. Ze was maar een klein, onhandig ding dat 24/7 met haar neus tussen de kruiden zat, hoe kon een kat ooit onder de indruk van haar zijn, laat staan zich ongemakkelijk voelen door haar bijzijn?"Ik dacht, ik breng je wat te eten." Oh, ja, natuurlijk. De poes keek naar het konijn en vervolgens weer omhoog naar Rabbit, een vriendelijke glimlach op haar gelaat. "De medicine cat apprentice moest sterk en gevoed zijn om katten te kunnen redden, vind je niet?" Routpaw gniffelde zachtjes."Als dat betekend dat ik me vol mag stoppen met lekkere konijnen, hoor je mij niet klagen," grapte ze, een geamuseerde blik in haar ogen. "Bedankt Rabbitfoot," even keek ze achter zich, maar Lizardpath was niet aanwezig. "Oh, ehm, heb je zin om hem te delen anders? Lizardpath is er toch eventjes niet, dus als je zin hebt..?" opperde ze wat onzeker, niet zeker wetend of het egoïstisch was om Rabbitfoot hier te houden voor gezelschap.

Ze voelde zich altijd wat schuldig als ze zo de aandacht op eiste van andere katten. Immers wist zij ook dondersgoed dat ze hun eigen vrienden en taken hadden en dat lang niet iedereen zat te wachten op een maaltijd met haar. Toch.. ze hield van de medicine cat's den en nog veel meer van haar mentor, maar soms werd het toch best wel eenzaam hier. De kruiden waren niet bepaald goede gesprekspartners. "Graag, bedankt, Routpaw." de poes gunde haar een schijnbaar sympathieke glimlach. Routpaw keerde deze glimlach vrolijk terug, blij met een beetje gezelschap. Ze knipperde dan ook dankbaar met haar ogen toen de ander het konijn doorschoof. Genietend zette ze haar tanden in het beest en trok zo een stuk vlees los, alvorens het konijn weer door te schuiven naar de gevlekte poes en haar eigen snorharen netjes af te likken. "Dus... Hoe is het warrior leven voor je?" vroeg ze wat onzeker, maar oprecht nieuwsgierig. Zijzelf zou dat leven misschien we nooit leiden, iets wat ze totaal niet erg vond; hier was ze meer op haar plek. Toch was ze wel benieuwd hoe verschillend het zou moeten zijn.

De ander maakte een geluidje en keek toen op, haar gelaat vol met stukjes konijn. Het bracht haar een brede glimlach op het gelaat. Routpaw stond net op het punt haar eerdere vraag te herhalen toen Rabbitfoot verder sprak. "Het warriorleven..." begon de poes peinzend, kennelijk was het iets waar ze hard over na moest denken. "Het is zwaar," zwaar, ja, dat geloofde de poes zeker. Routpaw had nooit willen vechten, noch het oefenen. Jagen was haar nog redelijk afgegaan, gezien ze gebouwd was op snelheid. Maar vechten, oh nee, zij met haar pacifistische karakter zag daar helemaal niets in. "Hard werk, maar het geeft voldoening. Als ik katten zie eten van prooi die ik gevangen heb, voel ik me nuttig." Routpaw dacht even na. Dat kon ze goed begrijpen, heel goed. Hoewel ze eigenlijk stiekem niet zoveel met kittens had, en bevallingen vaak niet al te visueel plezant waren, was er niets mooier dan een Queen met gezonde kittens achter laten. Ze waren één grote familie, één geheel. Er was niets beter dan je steentje bijdragen om dat geheel gezond en gelukkig te houden (communisme much?). "Ja, ja dat snap ik wel. Zo voel ik me ook als ik iemand van een pijntje af kan helpen," vertelde ze geamuseerd, waarna ze nog een hap van het konijn nam. "Ik denk ook eigenlijk niet iets anders had kunnen doen," hoewel het volgens haar niet nodig was, kreeg de gevlekte poes een beschaamd glimlachje op haar gelaat. Grappig, hoe een vrij robuuste poes met een gelaat vol stukjes konijn toch zo haar charmes kon hebben. Haar ogen waren een diep oranje, die het licht mooi weerkaatsten. "Zowel kruiden als kittens geven me de kriebels." Routpaw gniffelde zachtjes, al iets meer op haar gemak dan eerst. "Sorry..?" ze glimlachte schaapachtig. "Vroeger als kitten vond ik die gekke medicine cats altijd zo raar doen en ruiken... En nu doe en ruik ik zelf 'raar' en zijn het andere kittens die soms bang voor me zijn," Grappig, hoe de rollen zo omgedraaid konden worden. "Maar, ehm, van mij hoef je echt niet de kriebels te krijgen, hoor! Ik ben klein en onhandig en, tja, ruik soms een beetje raar," dat katten haar nu soms met 'u' aanspraken of deden alsof ze meer respect verdiende, vond ze pas echt ongemakkelijk. Ze struikelde nog steeds over uitstekende wortels, kwam nog steeds niet altijd uit haar woorden en huilde wanneer er iets naars gebeurde. Ze was echt niet anders dan de apprentice die ze vroeger was, alleen wist ze nu iets meer van kruiden af.

De andere poes trok haar wenkbrauwen op. Oh... Had ze iets verkeerds gezegd? "Ik zal geen kriebels van je krijgen tenzij je me vlooien geeft," opgelucht moest de poes lachen. ”Ik zal mijn best doen om ze bij me te houden, grapte ze terug. Ze mocht Rabbitfoot wel, de grote poes had een droge soort humor die haar liet lachen. En een lach was laatste tijd heel veel waard."En klein ben je wel," Ah ja, dat wist ze al te goed. Haar broertje had het iets beter voor elkaar gekregen, maar zijzelf had de kleine genen van haar moeder doorgekregen. Niet dat ze dat nou heel erg erg vond."Maar de onhandigheid zal binnen de kortste keren verdwijnen, vast en zeker." ze keek de ander met glimmende oogjes aan. Oh, Routpaw loog noch overdreef niet over haar onhandigheid. “Het fijne van deze den is dat het zo beschut is, niemand -behalve Lizardpath- hoeft te zien hoe vaak ik wel niet over alles heen struikel,” ze grinnikte zachtjes maar gunde de ander een warme blik. “Maar bedankt, Rabbitfoot,” ze wist dat de ander paar een hart onder de riem probeerde te steken en dat waardeerde ze zeer. Een beetje ongemakkelijk onder de inspecterende blik van de ander trok ze met haar oortjes. "Je lijkt hier in elk geval op je plek." grijnsde de poes. Routpaw lachte wat onzeker en ontweek de blik van de ander door nog een klein hapje te nemen “Ah, ja, ja ik hoop het,” ze deed zo haar best en het ging telkens beter, maar soms vergat ze nog steeds dingen en was ze zelf te onzeker om anderen te helpen. Toch had Lizardpath al meerdere hints laten vallen dat ze binnenkort haar volledige naam zouden halen, en dat gaf haar de kriebels.[/size]


Mother RussiaWindclan B)

Ze sprak de waarheid. Hoewel Routpaw met haar kleine en slanke lichaam misschien nog wel een sierlijke indruk kon geven, was niets minder waar. Vaak keek ze niet uit waar ze liep of struikelde ze over dit en dat. Quietstep zou het na kunnen vertellen, eens was ze volledig onderuit gegaan in de modder met hem. "Ik zie het," hoewel Routpaw er nog altijd aan twijfelde, leek Rabbitfoot zeker van haar zaak. Routpaw gunde haar een warme glimlach, blij omdat ze haar steunde. "Dit is je lot. Starclan heeft jou met een reden gekozen." het hadden Lizardpath's woorden kunnen zijn. Het was waar, Starclan had haar geaccepteerd, maar waarom? Starclan had eerder fouten gemaakt, zou het niet ooit blijken dat zij er een van was? Routpaw schudde die gedachte af, wetend dat niemand toch iets aan haar pessimisme had. "Ben je nerveus?" ze lachte zachtjes, niet al te gemeend. "Ja," wat afwezig veegde ze met haar pootje over de bruine grond. "Soms heel erg,"

"Heel erg?" aan haar bezorgde toon kon Routpaw al horen dat ze niets gezegd had moeten hebben. Wat verontschuldigend glimlacht ze naar de ander, in de verloren hoop haar wat gerust te kunnen stellen zo. De frons verdween echter niet van het gelaat van Rabbitfoot. "Wil je... er over praten?" toen ze haar ambere nogen ontmoette, stonden die oprecht. Routpaw kreeg een brok in haar keel, ontroerd door het feit dat de warrior oprecht het beste met haar voor had. Toch vrat het aan haar , want ze kon het er niet over hebben, ze wilde het niet. Alleen was dat eerlijk voor de warrior? Absoluut niet. "Ik bedoel, ik ben slechts een warrior, maar eh..." bij die woorden trok Routpaw met haar oren. Slechts een warrior? "...Maar ik leen je mijn konijnenoren." kort lachte Routpaw, ene oprecht en vriendelijke lach waarna ze de poes even goed bedoeld aanstootte. "Je bent niet 'slechts' een warrior Rabbitfoot! Windclan mag van geluk spreken dat we jou én je konijnenoren hebben," klonk haar stem warm en ze meende haar woorden. Een waterig glimlachje kroop over haar lippen. "Met mij is het goed hoor, echt waar. Alleen soms twijfel ik te veel over dingen en aan mezelf," en dat was de waarheid, die Rabbitfoot verdiende.