Burdens.

Er was zoveel gebeurd in zo'n korte tijd, zoveel dat nog gedaan moest worden. Het liet haar kop tollen, al deed ze nog zo haar best deze koel te houden. Icecloud was dood en Routpaw was ervan overtuigd dat het kwam door haar toedoen, haar kittens had ze bij Amberstorm moeten leggen en Oceanbreeze was nu Oceanstar. Daarbij droeg ze een pijn in haar hart, maar dat was een zorg waar ze niet over spreken kon.
Lizardpath had haar gevraagd kort te helpen met iets. Daarom was de bruin-wit gevlekte tabby haar de Medicine cat's den ingevolgd, lichtelijk ongemakkelijk. Er was niet veel te doen meer nu, taken zoals kruiden ordenen hadden in een hectische situatie zoals deze geen voorrang. Daarom voelde Routpaw al nattigheid, al wist ze niet goed wat voor. De poes ging zitten en schuifelde haar pootjes over de grond. Zou ze op haar kop krijgen, omdat ze het zo moeilijk vond haar hoofd koel te krijgen? Ze wist dat haar mentor haar kon lezen als een open boek, er was toch niets te verbergen. Alleen, dat gold voor beide kanten. "Ehm, waarmee kan ik je helpen Lizardpath?" vroeg ze haar zwart-witte mentor wat voorzichtig.


&Lizardpath

Samen met haar apprentice was ze richting de medicine cats den gelopen. "Ehm, waarmee kan ik je helpen Lizardpath?" Ze was nog even stil, gaf nog geen antwoord. Hun hol onder de grond was echter niet de plek waar Lizardpath haar apprentice naar toe begeleidde. Ze wilde liever een eindje verder met haar gaan zitten, waar er niemand hen plots kon komen storen en waar ieder vrijuit kon praten. "Je moet me met niets helpen, ik wilde gewoon even in alle rust met je spreken, vragen hoe het met je ging." De zwart-witte poes had zich om gedraaid, neergezet en wenkte haar apprentice om zich naast haar te zetten. Ze zaten hoger dan de andere katten en waren beschut door een tal van doornstruiken, al was het uitzicht op de sterrenhemel prachtig vanaf deze plek, de avond was namelijk al gevallen. "Wat scheelt er Routpaw, vertel me wat er op je hart ligt. Jouw woorden en zorgen die daar bij horen zijn veilig bij mij, net zoals ik jouw me mijn geheimen toevertrouw." Lizardpath mocht dan wel heel ontspannen voorkomen, maar dat kwam niet geheel overeen met hoe ze zich voelde. Ook zij had geheimen, geheimen die met iemand gedeeld moesten worden. En nu Quietstep weg was, achtergebleven bij de Tribe, had ze haar zorgen nog niet echt met iemand kunnen delen. Maar daar was de afgelopen periode ook niet echt tijd voor geweest. Er waren zoveel onderlinge conflicten geweest en kleine wondjes, voorraden die aangevuld moesten worden en nog zoveel meer na de terugkomst in het kamp, amper tijd voor elkaar hadden ze gehad. Een bezorgde frons stond op Lizadpath's snoetje.

In plaats van het hol in te duiken waar ze normaal gezien altijd spraken, leidde Lizardpath haar een stukje van het kamp af. Routpaw waardeerde de rust hier en de sterren die boven hun koppen fonkelden, maar maakte zich zorgen om wat komen zou, want Lizardpath had tot op eerder geen antwoord gegeven op die vraag. "Je moet me met niets helpen, ik wilde gewoon even in alle rust met je spreken, vragen hoe het met je ging." wat verward maar opgelucht keek ze op, totdat ze besefte dat Lizardpath niet het standaard antwoord verwachtte. Een simpele 'het gaat wel oké' zou haar niet uit dit gesprek redden. Routpaw kneedde onrustig de grond met haar poten, haar groene ogen afgewend. "Wat scheelt er Routpaw, vertel me wat er op je hart ligt. Jouw woorden en zorgen die daar bij horen zijn veilig bij mij, net zoals ik jouw me mijn geheimen toevertrouw." natuurlijk wist Lizardpath dat er wat aan de hand was, dat wist ze altijd. Toch was dat gevoel wederzijds; hoewel Lizardpath niet zozeer een open boek was als zij, spendeerden ze zoveel tijd samen dat Routpaw haar inmiddels goed genoeg kon lezen. Met een pijnlijke blik haar ogen keek de tabby poes op en slikte een brok in haar keel weg voordat ze sprak. "Beloof je me dan jouw zorgen te zeggen?" klonk haar stem bezorgd, ze waren hier om elkaar te steunen, niet? Dan moesten de geheimen en ongesproken dingen eruit, alleen dat kon zo knap lastig zijn. Routpaw haalde diep, trillend adem. Ging ze dit echt doen? Ja. "Het is g-gewoon... Alles is zoveel, Lizard, kat na kat wordt dood het kamp in gedragen en er is niets dat we eraan kunnen doen. E-en ik dacht dat ik Icecloud kon redden, ik had Panthersoul beloofd dat ik voor haar zou zorgen.. Nu jaagt ze met Starclan in plaats van met haar zoon," de poes haalde diep adem, zichzelf dwingend om meester te blijven van haar emoties. Nu de bal was begonnen met rollen, kwam ook meteen alles eruit. "Ik ben gewoon soms zo bang dat ik... Dat ik niet hier hoor, Lizard, dat ik niet bij jou hoor. Jij bent altijd zo kalm, zo verstandig en jij hebt je emoties in toom. Ik vind dat zo lastig," ze wendde haar ogen af en klemde haar kaken op elkaar, snel knipperend om niet opnieuw in tranen uit te barsten. "En.. En... Ik denk dat ik verliefd ben geworden," ach, die pogingen waren toch nergens goed voor. Zachtjes snikte Routpaw, wat stelde ze voor?

Routpaw had zich naast haar gezet, haar houding was nog steeds hetzelfde, zoals ze haar eerder gezien had. Pas bij het horen van haar vraag leek deze lichtjes te veranderen. "Beloof je me dan jouw zorgen te zeggen?" Ze knikte kort bij het horen van haar woorden. Vertrouwen kwam van beide kanten. Haar apprentice en goede vriendin begon te spreken. "Het is g-gewoon... Alles is zoveel, Lizard, kat na kat wordt dood het kamp in gedragen en er is niets dat we eraan kunnen doen. E-en ik dacht dat ik Icecloud kon redden, ik had Panthersoul beloofd dat ik voor haar zou zorgen.. Nu jaagt ze met Starclan in plaats van met haar zoon," Ze luisterde in alle stilte en knikte af en toe om te laten zien dat ze nog steeds aan het luisteren was. Voorlopig zei ze nog niets en liet ze de poes naast haar uitspreken, aangezien ze nog wat te vertellen had. "Ik ben gewoon soms zo bang dat ik... Dat ik niet hier hoor, Lizard, dat ik niet bij jou hoor. Jij bent altijd zo kalm, zo verstandig en jij hebt je emoties in toom. Ik vind dat zo lastig," Wat Routpaw vertelde was iets waar ook zij het als medicine cat apprentice moeilijk mee had gehad. Dood was een verschrikkelijk, maar groot onderdeel van hun leven. Als medicine cat stond je namelijk altijd op de eerste rij. "Dood is iets wat altijd moeilijk te verwerken is, zeker in zo'n hechte clan als die van ons. Als Medicine cats worden wij er nog directer mee geconfronteerd. Als de tijd van een kat gekomen is en Starclan zijn keuze heeft gemaakt, kunnen wij daar als Medicine cat verder niets aan doen. Onze taak is dan om hen in alle rust heen te laten gaan." Ze was even stil en ademde even diep in, zichzelf tijd gevend om na te denken over de woorden die ze zou gebruiken. "Icecloud was een queen op leeftijd en tevens één van de oudste queens die ik al gezien had. De kans dat er iets misloopt bij een bevalling is groter bij katten zoals haar. Ze heeft dan wel het leven gelaten, maar ze heeft wel twee prachtige en gezonde kittens op de wereld gezet. Haar geest mag dan wel bij Starclan zijn, maar leeft ook verder in Cocoonkit en Mintkit." Even haalde ze haar mondhoek wat op in een geruststellende glimlach. "Zij hebben nu nood aan onze aandacht en verzorging. Als medicine cat moeten we ons over het verlies van katten zetten om de anderen zo snel mogelijk en effectief te helpen. En ik kan je zeggen, Routpaw, dat leer je pas na vele manen als medicine cat apprentice én als medicine cat." Met dat laatste liet ze weten dat zoiets nooit echt gemakkelijk was en dat je soms hard moest zijn om hierdoor te geraken. Ook zij, Lizardpath, had hier nog steeds moeite mee. Het verbergen van haar emoties was momenteel haar grootste troef, iets wat je kon zien als positief maar ook negatief. Routpaw had na haar eerste bekentenis, nog iets om te zeggen. "En.. En... Ik denk dat ik verliefd ben geworden," Bij haar woorden draaide Lizardpath even haar kopje weg en staarde ze kort naar de sterrenhemel. Liefde was taboe voor medicine cats, zo klonk de code, maar je kon er nooit echt aan ontsnappen. Zij kon het niet en nu haar apprentice ook al. Haar liefdesleven was altijd onder de radar gebleven en was geëindigd in The Mountains. Lizardpath had haar ogen ondertussen terug op Routpaw gericht. "Liefde," zei ze met een kleine zucht. "We kunnen er niet aan ontsnappen." Ze sprak bewust in meervoud. Ze strafte de bekentenis niet af, maar liet enkel weten dat het normaal was en dat het niets iets was waar je je voor moest schamen.

En zo, in één keer was alles eruit gevlogen. Angstig zat ze daar en beet ze op haar lip terwijl ze haar oordeel af wachtte. Eerder had ze Lizardpath altijd alles verteld, daar waren ze immers vrienden en medicine cats voor, niet? Alleen dit waren zorgen waar ze van zichzelf niet over spreken mocht, immers brak het de regels, immers was het fout. Waarom nu dan wel? Ze wist het niet, allicht was het gewoon te veel om alleen te dragen. En toen begon Lizardpath te spreken, haar zwart-witte mentor zo kalm en zelfverzekerd als altijd. Er zou nooit een medicine cat beter dan haar komen, besefte Routpaw in dat moment, terwijl ze luisterde naar haar woorden. De poes vertelde over de dood, dat het nu eenmaal deel was van het vak. Dat ze voor Mintkit en Cocoonkit moesten zorgen, in plaats van blijven hangen in het verlies van Icecloud. Immers was dat iets waar ze toch niets aan hadden kunnen doen. En als laatste vertelde ze dat het niet erg was, dat ze zich zorgen mocht maken. Dat het jaren duurde voordat je er mee om kon gaan. Ergens trok Routpaw daar geruststelling uit, immers betekende het dat het niet aan haar zelf lag. Anderzijds was het uitzicht dat ze hier ooit aan zou moeten gaan wennen zo pijnlijk. Diep in zichzelf had Routpaw al geweten dat de woorden van Lizardpath de waarheid waren, alleen om het nu van een ander te horen, van iemand die ze volledig vertrouwde, was een grote geruststelling. De poes stond daar even, maar gaf toen in. Met overgave stapte ze op de poes af en drukte dankbaar haar lichaam tegen het hare, haar kop zachtjes in dienst borst duwend. "Bedankt Lizard," klonk er zachtjes, maar ze meende het met haar volledige hart. Alleen toen moest de grootste bom nog vallen en toen dat gebeurde, wendde de zwart-witte poes haar ogen af naar de sterren hemel. Routpaw hield onbewust haar adem in, spieren verstijfd en angstig over wat komen zou gaan."Liefde," klonk haar stem met een zucht, al leek er geen woede in verborgen te zijn. "We kunnen er niet aan ontsnappen." Routpaw klemde haar kaken op elkaar en kneep kort haar ogen dicht. Het was waar, zelfs zij konden er niet aan ontsnappen. "I-ik... Ik heb het gestopt, ik heb het contact verbroken, zoals het moet. Alleen..." ze slikte en moest moeite doen om haar stem niet te laten breken. "Het deed pijn Lizardpath, het deed zoveel pijn. Ik hield van hem," zachtjes snikte ze, terwijl Lizardpaths woorden in haar kop bleven spoken. Nee, ze konden er niet aan ontkomen. Zij niet, Sparrowfeather niet... Lizardpath niet?

Lizardpath glimlachte bij het horen van haar apprentice die haar bedankte, waarna ze verder ging met het luchten van haar hartje. De liefde. Het had meteen gezorgd voor een krop in Lizardpaths keel, waarna ze haar zegje deed om haar eigen apprentice gerust te stellen over het feit dat het normaal was. Starclan was gewoon wreed om liefde te verbieden voor Medicine cats, katten die net zo waren als anderen. Het enige verschil was dat ze er waren om andere te verzorgen en in contact stonden met Starclan. Een liefde was de opoffering die ze maakten. "I-ik... Ik heb het gestopt, ik heb het contact verbroken, zoals het moet. Alleen..." Lizardpath had kort haar blik op haar poten gericht, waarna ze weer opkeek toen Routpaw haar zin onderbrak. "Het deed pijn Lizardpath, het deed zoveel pijn. Ik hield van hem," De zwart-witte poes was dichter tegen Routpaw gaan zitten, in een soort omhelzing. Het deed haar pijn om haar zo ongelukkig te zien. Ze wist maar al te goed hoe ze zich voelde. Het enige verschil met haar was dat zij die gevoelens lange tijd had opgekropt, nog langer dan ze zich zelfs kon herinneren. Haar liefde voor Quietstep zat er al lang aan te komen, al sinds hun kittentijd waren ze zo close geweest. Haar hartje bonkte wat harder met de gedachten aan hem, maar het uitspreken van zijn naam, van haar liefde, bleef voorlopig nog uit.

Er gleed een onwijze last van haar schouders af terwijl ze die woorden hardop uit sprak. Ze had zich verteld dat ze haar eigen zorgen zelf had moeten dragen, omdat het nu eenmaal problemen waren die ze zelf teweeg had gebracht. Alleen dat was niet de waarheid; soms had ze anderen nodig, en dat zou niet slecht moeten zijn. De poes voelde hoe Lizardpath haar omhelsde en hoewel het de pijn niet minder maakte, voelde ze zich begrepen, getroost. Ze hield zo ontzettend veel van haar vriendin, want dat was Lizardpath als aller eerste; haar vriendin en daarna pas haar mentor. Terwijl ze daar zo zaten, bleven de eerdere woorden van haar mentor in haar kop rondspoken. Ergens had ze het altijd al geweten, immers merkte je dergelijke dingen bewust ofwel onbewust op als je zo veel tijd met elkaar spendeerde. Van alle katten was er maar één waar Lizardpath anders naar had gekeken, op die manier. Misschien was ze er ergens altijd jaloers over geweest, omdat het haar beste vriend was geweest. Toch snapte ze nu de pijn, beter dan ooit te voren. "Dat is waarom hij is achtergebleven in de bergen, niet?" klonk haar stem na een lange stilte, niets meer dan een fluistering. Ze had geen andere reden kunnen bedenken, ook op het moment dat hij het kwam vertellen niet. Ja, zijn moeder, maar had hij niet veel meer kostbare vriendin in de clans? Een zucht rolde over haar lippen en ze maakte zich los van haar omhelzing, waarna Routpaw haar mentor een warme glimlach gunde. "Quietstep," haar beste vriend, Lizardpath's liefde.