Midnight meeting

De sterke geur van Shadowclan bereikte haar neusgaten. Amberstorm legde haar oortjes in haar nek en checkte nog even of alle vier de kittens sliepen. Daarna stapte ze rustig, heel zachtjes, naar buiten - ze wou hen niet wakker maken. De queen stak haar kopje buiten de nursery en zag daar de Shadowclan delegatie die Oceanstar al aangekondigd had. Vier katten: Tallstar, zijn medicine cat, een oudere kater en een apprentice. De bruine tabby ontblootte haar tanden in een vijandig gebaar maar liep niet op hen af. Ze blokkeerde met haar lijf de ingang van de nursery, in een beschermend gebaar dat puur instinctief kwam. Ze mocht dan geen typische moederkat zijn die haar kittens liever zag dan wat dan ook in de wereld - maar dat betekende niet dat ze die onbetrouwbare Shadowclan katten ook maar een vossenlengte bij hen in de buurt zou laten.

Bronzemask hoorde gespannen gefluister vanuit de Apprentice den. Ze was net met Homepaw wezen jagen geweest en had haar afgezet bij haar nest. De deputy spitste haar oren en opende haar mond om de geuren te laten binnendringen. Ze rook woede, angst en Shadowclan. Ze liep kalmpjes de den uit en zag daar de Shadowclan Leader staan, evenals een aantal andere katten. Als in een reflex gingen haar nekharen overeind staan maar ze dwong ze te gaan liggen. Oceanstar vertrouwde Tallstar en Bronzemask vertrouwde Oceanstar. Ze wierp een waarschuwende blik op een aantal katten die bliezen naar de Shadowclan katten en liep naar het stel toe. "Goedenacht Tallstar." Begroette ze de Leader formeel en zonder enige emotie. Normaal zou ze wat warmer zijn maar hier stonden Shadowclanners en Windclanners tegenover elkaar in spanning. Emoties maakten dingen meestal alleen maar erger.

Gedverdemme, hoe konden die gekke hazenvreters hier ooit leven? De wind blies de hele tijd in hun gezicht en speelde met haar lange vacht, die nu helemaal geklit was en in de war zat. Toch had zelfs de grote boze Wolfpaw niet echt veel zin meer om boos te zijn, want ze was behoorlijk moe. Niet dat ze dat toe zou geven, maar haar kopje hing wat lager en ze sjokte braafjes achter de andere katten aan. Dat zei al genoeg. Hoewel ze Windclan absoluut niet mocht, vond ze het ergens ook wel gaaf om hier te zijn. Ze was absoluut niet op haar gemak, maar nu had ze wel een mooi verhaal te vertellen. Bovendien, wanneer ze Wolfstar zou zijn, zou ze nu weten waar ze Windclan aan moesten vallen. Nice!
Snel genoeg werden ze opgewacht door een patrouille geleid door een sneeuwwite poes, die best wel mooi was. De shadowclanners werden meegevoerd naar het hol van de leeuw, zoals Smokebreath al heel poëtisch had gezegd. Was Shadowclan dan het hol van de Wolf? Echt wel. "We zijn hier te gast, dus als ik ook maar één poot out of line zie of een bitsige opmerking hoor weet ik je te vinden," klonk er streng van haar mentor. Wolfpaw mompelde iets dat als 'ja ja' klonk, schijnbaar niet al te erg onder de indruk. Toch deed zijn kleine glimlachje haar wel goed. "Maar het is ook een avontuur," sprak de kersverse leider tegen haar. "Ja dat weet ik toch, Tallsha-, Tallstar," hoewel haar opmerking wat bitserig was, zou haar mentor wel door hebben dat het feit dat ze hem überhaupt bij de juiste naam probeerde aan te spreken, al een grote stap was. Voor Wolfpaw's doen, dan. "Tenzij zij een poot out of line zetten," snort. Wolfpaw grinnikte zachtjes, Smokebreath mocht ze wel. Eenmaal in het kamp sprak Oceanstar tegen hun, over wat allemaal wel en niet mocht. Wolfpaw luisterde half en keek het kamp door, ongemakkelijk onder alle ogen die haar bekeken. Trots stak ze haar borst naar voren, mooi niet dat ze zwakte zou tonen tegen deze hazen vreters. Toen de grijze leidster uitgesproken was keek Wolfpaw met hernieuwde energie rond. "Top, ik ga eten pakken," deelde ze even mee, waarna ze dapper door het kamp liep, een konijn pakte en toen ging zitten op de door Oceanstar aangewezen plek. Awesome.

Amberstorm had haar oortjes in haar nek geplooid maar reageerde niet bij Oceanstars woorden. Toen Stallionheart het viertal echter een dikke prooi naar de Shadowclanners ging brengen, kon ze zich echter niet langer meer inhouden. De slanke kattin veerde naar voren, haar groene ogen weer gevuld met die kenmerkende woede van haar, en hoewel ze wist dat het niet slim was keek ze Stallionheart boos aan. "Ben je gestoord? Hou de goeie prooien voor de katten die ze echt nodig hebben, niet voor de indringers!", siste ze boos, haar poot zettend op het dikke konijn dat de kater aan de Shadowclanners geboden had. Ze mochten dan niet in prooinood zitten, momenteel - dat betekende niet dat de katten die hier überhaupt niet zouden mogen zijn goeie prooi zouden mogen eten die eerder voor de kittens of de ouderen van hun eigen clan bedoeld was. Ze had het sowieso niet makkelijk met het feit dat deze katten al eten zouden krijgen van hun, gratis en voor niets. Zouden zij ooit iets terugzien? Waarschijnlijk niet. Shadowclan was niet te vertrouwen. Toen de apprentice het zich ook gemakkelijk maakte, keek de jonge poes haar met bliksemende ogen aan. Hell no, dit ging ze niet zomaar over zich heen laten gaan.

Tag: Shadowclanners (Wolfpaw int bijzonder), Stallionheart, anderen  

Notes: is er een postvolgorde? Als die er is, sorry dat ik ertussen gesprongen ben dan (a)

Hmm, konijn; dat hadden ze niet vaak in Shadowclan gebied. Wolfpaw was dan al watertandend van plan om zich te goed te doen aan deze delicatesse, toen er weer ophef gemaakt moest worden. Een bruine queen keek haar woest met vlammende ogen aan, omdat ze volgens haar een veel te grote prooi had. Wolfpaw zette haar nekharen wat overeind en keek al even vijandig terug. Ze hadden toch genoeg prooi, of waren ze te zwak om één konijntje te missen? Bovendien had ze honger, oké? Deze poes was niet net helemaal naar de Moonstone gegaan en terug, zij wel. Wolfpaw legde haar poot op het konijn en keek de queen aan, op het punt om deze eens goed uit te kaffen totdat Oceanstar besloot te spreken. "Amberstorm zolang ze een konijn delen is er geen probleem. Tallstar wellicht moet je je Apprentice de Warrior Code nog leren. Een groot prooi zoals deze zijn voor de zwakkere. Dus tenzij ze een Elder is?" haar oren gleden in haar nek en ze keek naar de grijze leader. "Ik weet heel goed wat de warrior code is!" kwam er fel van haar kant. "Ik zou hem sowieso al gaan delen, met... Smokebreath, namelijk," Ja, Smokebreath was dik en groot. Die wilde vast wel een konijntje delen.

Tag: Amberstorm, Oceanstar, Smokebreath.

De ShadowClan katten waren gearriveerd. En zoals verwacht zorgde het toch voor flink wat opschudding. Hij moest zeggen dat hij het met Amberstorm eens was. hij was misschien heel easygoing richting zijn eigen clan maar hij had toch niet zoveel met de andere. En die ene was wel heel brutaal voor een gast. Hij had dat konijn willen eten. Als er iemand de warrior code moest verbreken was hij het en niet één of andere ShadowClanner. "Waarom laten we die ShadowClanners eigenlijk binnen? Alleen Tallstar is hier welkom, hij heeft levens ontvangen. De rest kan opbokken." miauwde hij opstandig en schudde zijn kop richting de arrogante katten. Onder de juiste omstandigheden had hij hen misschien gemogen, maar dit waren niet de juiste omstandigheden.

Haar hart klopte in haar keel toen Oceanstar zich snel tussen haar en Stallionheart in ging zetten. ze verwachtte een serieuze uitbrander te krijgen - maar tot haar verbazing viel de leider haar bij. De apprentice kreeg ook een opmerking te verduren. Daarna vroeg Dinspots luidop waarom we eigenlijk al die shadowclanners binnenlieten. Amberstorm knikte instemmend. "Hij heeft gelijk. Ze kunnen zich niet eens als beleefde gasten gedragen.", antwoordde ze stuurs, de shadowclan delegatie boos fronsend aankijkend. Dat Tallstar moe was na zijn levens te krijgen - tot daar aan toe. maar de anderen, dat waren gezonde warriors, waarom moesten zij rusten? Dat was nooit de gewoonte geweest! Waren ze zo zwak dat ze zelfs niet tot in hun eigen camp raakten? Of was dit allemaal een spel om hun camp te leren kennen? In ieder geval vertrouwde de queen het niet. "Ze zijn hier duidelijk niet welkom. Ze vormen een gevaar voor de kittens en de elders en ze eten onze prooi op. En zijn ze nu echt zo moe dat ze niet tot aan hun eigen camp raken?", vervolgde ze, de leidster aankijkend met die koppigheid die haar zo kenmerkte - maar wel met een nieuwgevonden respect. Ze ging niet echt tegen Oceanstar in, toch niet echt bewust; maar ze maakte zich zorgen.

De jonge warrior volgde het hele gesprek. Haar korte haren stonden overeind. Ze blikte zo nu en dan op de nursery hopend dat al haar andere tijgertjes daar zouden blijven. Ze probeerde ook Cheetahrun te zoeken. Hem kende ze het beste en ze wist dat ze hem kon vertrouwen. Margaychirp luisterde naar Amberstorm en sprong uiteindelijk ook in het gesprek. Ze vertrouwde die Shadowclanners voor geen haar en Tallstar moest zijn apprentice maar eens onder controle houden. "Ik bedoel Riverclan en Thunderclan gaan ook gewoon naar hun clan na de reis. Dat Tallstar hier blijft oké nog, maar voor al de rest hebben wij niet genoeg prooi. Haar blik ging naar Dinspots en Amberstorm.

Er kwamen veel geluiden van buiten de nursery en er hing een vreemde geur in de lucht die ze nog niet eerder geroken had. Amberstorm was ondertussen ook al bij de ingang van de nursery en zelf wilde ze eigenlijk ook wel zien wat er buiten aan de gang was en dan vooral waar de geur vandaan kwam. Ze trippelde dan ook rustig naar de ingang van de nursery en probeerde te kijken wat er buiten aan de gang was. Ze wist dat ze waarschijnlijk terug gestuurd zou worden als Amberstorm haar door had, dus ze probeerde zo stil mogelijk te zijn als een kitten dat kon. Het was niet alsof haar witte vacht niet veel te opvallend was en ze waarschijnlijk snel gezien zou worden, maar dat stopte haar niet. Toen ze eenmaal meer van het kamp kon zien merkte ze een groep onbekende katten op, waarschijnlijk kwam daar de geur vanaf. Wie waren dat? Ze wist echter beter dan om het te gaan vragen en liet haar ogen rondgaan, innemend wat er allemaal aan de gang was, want ze had eerlijk gezegd geen idee. Toch vielen haar ogen al weer snel terug naar de vreemde katten die ze nog niet eerder had gezien en was toch wel nieuwsgierig naar wat ze waren.

Katten vielen hem bij en hé, dat was iets wat niet vaker gebeurde. Meestal rolde anderen hun ogen om hem en schreven ze hem af, maar nu hij bijval kreeg voelde dat toch wel goed. Hij glunderde zo subtiel mogelijk toen Oceanstar hem aansprak als nieuwe leider. Nou, kom maar op. Nee, hij wist wel dat dit niet betekende dat hij nu opeens wonderbaarlijk WindClan leider werd, maar hij dacht toch dat het als compliment bedoelt was. Toen hij plots tegen de grond aan gedonderd werd wist hij dat zijn gedachtes toch de verkeerde kant op gegaan waren. Alle lucht werd uit zijn longen geperst en even kon hij niets anders dan verdwaasd knipperen. Wa- wat? Hoe kon Oceanstar hem zo makkelijk tegen de grond aandrukken? Hij kreegt een scowl op zijn gezicht toen hij doorhad dat iedereen hem nu aankeek, terwijl hij pathetic op de grond lag. Hij moest deze situatie tot zijn eigen maken. "Nou nou Oceanstar, als je me zo graag wilde bespringen konden we dat toch beter even in de bosjes doen. Ik wist niet dat jij van de kinky sks was, though," miauwde hij haar toe met een grijnsje. Hij had geen angst voor gevolgen; hij werd toch al op de grond gedrukt. Wat kon er erger zijn dan dat?

Een slanke kattin zat prompt rond te kijken. Ze had vandaag de taak om over het kamp uit te kijken en de ingang te bewaken. Daarom slaakte ze ook snel een kreet bij de geur van Shadowclan. Ze werden hartelijk onthaalt, iets te hartelijk naar haar goesting. Echter had ze geen behoefte om haar poten vuil te maken aan de situatie. Haar broer gaf een domme opmerking en ze rolde met haar ogen. Alleen werd hij plots tegen de grond gepind. Wat? Mothrain sprong recht. Hij reageerde terug met een typische Dinspots reactie, maar dit kon niet door de beugel. De poes sprong lenig bij het gevecht, maar voor ze kon reageren praatte haar leider al weer verder. Toen Margaychirps preek was geweest stapte ze naar Oceanstar. Ze bracht haar gezicht dichtbij. "Ik tolereer het niet dat je mijn broer zomaar op de grond pint. Als jij hem echt kent weet je dat hij zegt voor hij denkt en dat hij te oud is om dat af te leren. Een leider kent zijn katten en daarbij. Waarom wordt Amberstorm en Margaychirp niet zomaar tegen de grond gekwakt... zij hebben evenveel jouw woord in twijfel getrokken," blies ze boos. Dit was gewoon oneerlijk en daar kon ze niet tegen. Straks vielen al haar haren uit van boosheid aargh.