Teen Idle ll Sandpaw

Met een geïrriteerde uitdrukking keek Sandpaw in de richting van twee apprentices die luid aan het kibbelen waren. En natuurlijk ging het weer over hun training. Right. Alsof heel het kamp geïnteresseerd was om naar hun te luisteren! Konden ze het volume niet een klein beetje dimmen? Met een zachte zucht gaf Sandpaw snel een lik over haar borst. Ze vond het fijn dat ze een apprentice was geworden en ze kon niet wachten om met haar training te beginnen, maar van de nursery verhuizen waar de kittens gedwongen werden om stil te zijn als ze te luidruchtig waren naar de apprentices den waar niemand iets gaf om hun gekibbel, was niet echt heel erg aangenaam. En Sandpaw was sowieso niet zo heel erg sociaal geweest als kitten, dus als apprentice was dat al helemaal een ramp. Ze wist gewoon niet hoe ze vrienden moest maken zonder geïrriteerd over te komen of te eerlijk te zijn. Soms hielp dat wel in haar voordeel omdat er vaak momenten waren dat ze alleen wilde zijn en dat ze dan ook echt alleen gelaten werd, maar op andere momenten werkte het averechts omdat ze dan juist kennis wilde leren maken met de andere katten van haar leeftijd. Haar blik gleed naar Windblade die het kamp binnen getrippeld kwam en op een trotse manier naar haar prooi keek. Sandpaw moest toegeven dat het er wel goed uitzag en ze twijfelde of ze er Windblade mee zou feliciteren. De she-cat koos een plekje uit vlak bij haar in de buurt en Sandpaw naderde haar op een behoedzame manier. “Mooie vangst,” zei ze op een nonchalante toon. “Ik denk zelfs één van de betere vangsten van vandaag.” Ze wierp weer terug een blik op de prooistapel en trok haar neus op. Ja, zeker weten één van de betere prooien.

Sandpaw keek op toen de warrior aanhaalde dat ze gewoon geluk had gehad. Ze schudde haar kopje. “Ik geloof niet in geluk hebben,” zei ze met een oprechte toon, die eeuwige ijzige blik nog altijd in haar ogen. Het was iets wat ervoor zorgde dat ze katten op afstand hield. Aan de ene kant fijn als ze niet gestoord wilde worden, maar aan de andere kant vervelend als ze juist contact probeerde te maken. Het was iets waar je gewoon een beetje omheen moest kijken, maar de meesten deden dat niet en dus resulteerde dat in Sandpaw die dikwijls alleen zat. Het was voor haar dan ook een vrij grote stap om nu zomaar een praatje te maken met een Clanmate, maar tot dusver vond ze het wel oké, ook al deelden ze duidelijk niet dezelfde mening. “Je hebt gewoon goed je best gedaan en je ving de prooi. Met mijn capaciteiten zal ik zeker nog niet capabel zijn om deze prooi te vangen. Misschien in de toekomst, maar niet nu. Doe jezelf niet tekort en erken je skills voor wat ze zijn.” Ze was voor haar leeftijd vrij wijs aangelegd en hoewel ze direct kon overkomen in haar mening bedoelde ze dat niet altijd slecht. Ze fronste kort toen de warrior haar uitnodigde, maar nam de uitnodiging zo nonchalant mogelijk aan – alsof ze dit elke dag deed – en ging naast haar zitten. Ze haalde haar schouders op. “Tot nu toe nog de basistechnieken,” gaf ze aan. “Alleen mijn mentor begint ziek te worden en dus denk ik dat ik binnenkort een andere zal krijgen.” Het was in elk geval goed dat het vroegtijdig werd aangegeven; ze wilde niet een band opbouwen met iemand en dan weer iemand anders krijgen die haar alles moest leren. Bovendien betekende een wisseling van mentoren ook vaak een wisseling van technieken en dat kon aan de ene kant handig zijn, maar aan de andere kant vervelend. “En hoe bevalt jouw leven als warrior? Het moet vast heel anders zijn dan een apprentice.” Het was geen jaloezie die weerklonk in haar stem, het was oprechte interesse. Ooit zou haar leven er zo uit gaan zien als die van Windblade en dan kon ze maar beter goed voorbereid zijn.

Sandpaw had enkel een kort knikje gegeven toen Windblade haar uitleg deed. Daar zat natuurlijk ook wel wat in. Ze paste haar mening in haar hoofd dan ook een klein beetje aan en gaf enkel aan Windblade te kennen dat ze gelijk had door een goedkeurend knikje te geven. Ze kon er ook niet echt dieper op ingaan, want het ging opeens weer over iets anders. Over een onderwerp waar ze het aan de ene kant wel over wilde hebben omdat ze het interessant vond, maar aan de andere kant ook niet omdat ze het irritant vond dat haar mentor ziek was gevallen en ze nu tijdelijk zonder mentor zat. Nu moest ze verplicht mee met de andere apprentices om toch gelijk te blijven lopen met haar training en kreeg ze niet steeds een andere mentor voor die dag, maar moest ze die ook nog delen met andere apprentices. En dat resulteerde vaak in onbegrip, gesnauw en geroddel achter haar rug om. Het zorgde ervoor dat Sandpaw zich aan de kant gezet voelde, ook als de warriors voor haar opkwamen. Een apprentice zijn was zeker niet gemakkelijk en dus benijdde ze Windblade wel een beetje omdat zij de privilege had om tussen volwassen katten op te groeien en niet meer bij dat stelletje ongeregeld waar Sandpaw nu bij zat. De rode she-cat bewoog verrast met haar oortjes toen Windblade een opmerking maakte over de opvolging van haar training. “Eerst zien, dan geloven,” zei ze op een afstandelijke manier, maar een klein glimlachje kroop toch wel stiekem om haar lippen. Ze had niet gedacht dat Windblade, met haar jonge leeftijd, het direct zo serieus zou nemen. Misschien was ze dan toch niet zo verkeerd om bij in de buurt te zitten als Sandpaw in eerste instantie had gevreesd. “Ik denk dat het voornamelijk fijn is om onder katten te zijn die een beetje met verstand praten over Clanzaken,” zei ze met een zucht. “Als ik sommige denmates van mijn leeftijd hoor, heb ik het idee dat ze denken dat ze binnen één twee drie de nieuwe leiders gaan worden van de Clan.” Ze rolde met haar ogen. “Ze denken dat ze alles beter weten omdat ze net iets meer training dan mij hebben gehad. Het is altijd verschrikkelijk om een mentor met ze te delen. Altijd dat betweterige gedrag.” Toen kwam er een klein grijnsje om haar lippen. “Maar het is dan natuurlijk wel des te leuker als ik ze op hun plaats kan zetten.” Een kleine overwinning, maar hij was er wel.