I’ve closed my eyes

but I wont sleep tonight

De zon scheen. De vogels floten buiten. Nettlekit kon ze vaag horen in de verte, buiten het kamp. Er hing een zoete geur in de lucht. In het midden van het kamp zat een klein grijs bolletje. Ze staarde naar de wolken boven haar en deed alsof er monsters in leefde. Soms zag ze vormen en als ze heel hard haar best deed dan leken ze op fantastische wezens. Al snel ging dat echter vervelen en was Nettlekit zich er weer van bewust dat ze alleen was. Het was midden op de dag. Alle warriors waren druk en alle Queens met hun kittens deden een dutje. Haar nestgenootjes sliepen niet allemaal maar ze was te boos op de helft er van om hun op te zoeken. Maplekit en Rabbitkit, ze haatte hen. Dus dan moesten Poppykit en Dogkit dat ook maar ontgelden. Hadden haar bruine zusje en gestreepte broertje maar niet zo gemeen tegen haar moeten zijn. Het was hun schuld dat ze nu ook de rest daarvoor moest straffen.. Nettlekit zuchtte en sloeg gefrustreerd tegen een kiezel. Alleen zijn daar was niets aan. Als ze nu eens ouders had gehad.. woest sprong ze overeind en sloeg ze keihard tegen de kiezel die ze net ook weggetikt had.

Eerste post voor Heavykit

but I wont sleep tonight

Stilletjes zat Nettlekit de brede, bruine kitten te bekijken waar haar kiezel per ongeluk tegen aan was gekomen. Heavykit was zijn naam als ze het zich goed herinnerde. Geamuseerd giechelde ze toen hij een sprongetje maakte en geschrokken om zich heen keek. Nettlekit sprong overeind en rende op hem af ‘Heavykit! Pas op!’ Riep ze uit terwijl ze voor hem stopte en ongerust naar de wolken keek. ‘Er vallen kiezels uit de lucht.. eentje raakte mij bijna!’ Zei ze, haar oranje ogen glommen van schrik. ‘Kom op we moetrn beschutting zoeken voor er meer vallen!’ Stelde ze voor gebarend naar de medicine den die sowieso toch wel beschut zou liggen.

Nettlekit wierp ook een paniekerige blik omhoog en zette alvast wat pasjes in de richting van beschutting. ‘Schiet op schiet op!’ Kwetterde ze haastig en ze rende hem vooruit. Ze dook door de kluit varens heen en rende de kleine open plek door. De grote rots waar de den verborgen zat. ‘Volgens mij hoorde ik eentje vallen!’ Gilde ze en Nettlekit sprong haastig de open plek over tot ze door de ingang sprong van de medicine den. Ze keek opzij en wachtte tot Heavykit binnen was. Ongeduldig tikte haar voorpootjes. Ze vroeg zich af hoe lang ze de jongere kit voor de gek houden kon.  

Haastig maakte ze plaats voor Heavykit die na haar naar binnen sprong. Haar oogjes fonkelde terwijl ze naar buiten tuurde. "Ik vertrouw het niet hoor.." begon ze met een vleugje angst in haar stemmetje. Ze moest wel gaan kijken. Zij was ouder dan Heavykit dus daarom was ze automatisch de leider. "Wacht maar ik ga checken!" Riep ze moedig uit en ze rende naar buiten. Ze zette al haar haren op en tuurde om zich heen. Toen er niets gebeurde scande haar oogjes de blauwe lucht. "Ik ben zo terug Heavykit" miauwde ze en haastig rende ze om de rots heen zodat ze uit zijn zicht was. Ze pakte een kiezeltje op waar ze hier al eerder mee had gespeeld en trippelde behoedzaam terug via de andere kant. Tijd voor een ambush! Met een vals glimlachje zakte ze door haar pootjes heen en wachtte ze om de hoek van de ingang. "Oké de kust is veilig, kom maar!" Riep Nettlekit helder terwijl ze haar pootje uitstak, klaar om de kiezel een mep te verkopen zodra Heavykit de den uit kwam.