Wantrouwig keek de gevlekte poes rond. Ze snoof een paar keer, om zeker te weten dat ze gelijk had, maar het was onmiskenbaar. De doordringende, zure lucht van vuur. Dit zou een reden tot paniek kunnen zijn, maar ze hoorde Two-leg stemmen in de buurt. Als het echt foute boel was, dan was er allang alarm geslagen. Geruisloos bewoog Yu zich voor door het park. Het was diep in de nacht, maar een nacht doorslapen had ze poes allang opgegeven. Vaak werd ze een paar keer per nacht wakker, en dwaalde ze wat rond. Na een tijd was ze weer moe genoeg en sliep voor een paar uur. De stemmen waren nu luider, al waren ze al behoorlijk hard geweest. Ze schreeuwden, ze lachte, ze maakten lawaai. Yu sloeg de hoek om, en kon ze plots zien. Haastig dook ze in een struik voor bescherming, ze had geen zin in gelazer met die wezens. Nu zag ze ook waar de geur vandaan kwam: Temidden van een cirkel jonge twolegs brandde een vuur. Het was aardig groot. De twolegs waren ouder dan die hier kwamen spelen, maar jonger dan de koppels die wandelden. Af en toe porde een in het vuur, dronken ze iets uit een van die flessen die ze op straat had zien liggen, en lachte hard. Ze sloegen elkaar op de schouders. Yu trok haar neus op. Stelletje onrust stokers. Het verbaasde haar dat de groep de rest van de two-legs niet wakker hield. Het leek even rustiger te gaan, tot een van de stokers de fles pakte, en een scheut van de inhoud op het vuur gooide. Een grote steekvlam laaide op, onder luid geknetter en gejoel van de anderen. Het geluid was zo hard, het licht zo fel dat de poes achteruit deinsde, uit haar verstop plaats. Shit! Ze keek om zich heen, de two-legs leken het niet gemerkt te hebben. Wel rook ze nu de geur van kat, wat haar een beetje nerveus hier. Wat moest op dit uur, deze plek? Welke nachtbraker zou haar mogelijk in problemen brengen?

Through time and loneliness the boy found clarity,
Which he chose to release on the world through insanity.

Hij was normaal gezien een zware slaper. Omdat hij altijd veel in de dag deed, hij nam dan ook grondig de tijd om zijn nacht aan rust te verspillen. En hij mocht misschien oud en lui klinken, maar hij was degene die niet steeds verslagen werd in gevechten, aangezien hij hier nog kerngezond lag. Helaas was deze nacht anders geweest. Na het gevecht met de Clans was het wat rustig geworden, ondanks het gedoe met Thora's nieuwe rang, maar dat had hem in geen enkele manier lastiggevallen. Behalve dat hij ooit naar een kat moest luisteren dat hooguit de helft van zijn eigen leeftijd was. Echter was hij hier omdat dit zijn thuis was, zijn eigen Clan. Niet omdat hij dicht bij Shark of Thora wou zijn. In zijn ogen had Claw de beste leiding gegeven. Maar ach, hij had hem zijn hele leven als leider gezien, en Shark gaf hij niet eens een kans. Arme, arme Shark. En arme Thora. De hele Elite zou de kattin opvreten.

Waar hij nu was? Hij was de grenzen aan het bekijken. Omdat dat hem het meeste afleidde van verveling. Jagen was hij niet de beste in, en bovendien zou hij het niet erg vinden als hij ooit zou moeten vechten voor een stuk territorium. Want om eerlijk te zijn? Hij had de geur van bloed wel gemist. Wanneer was de laatste keer dat hij iets doodde? Prooi telde niet, want hij wou een echte uitdaging. Kennelijk waren de Clanpoesjes nog niet in de stemming te vechten. En Cole wist niet of hij daar blij mee was of juist niet.
Anyway, het was niet alleen het geschreeuw van Twolegs dat hij al snel te horen kreeg. Of de geur van vuur dat zijn instinct deed knipperen. Het was ook de gedaante van een zwartwitte kat dat hij aan de andere kant van de Twolegs kon zien. Hij had bijna een gemeen idee gekregen. Iets dat met die vreemdeling en het vuur te maken had. Echter toen de zwarte kater zich laag had gemaakt om naar de onbekende kattin te kruipen, vlak achter waar een paar twolegs zaten, merkte hij snel op dat het Yu was. En de grijns op zijn gezicht was al snel verdwenen. Dag gemeen plannetje. "Heey, jou ken ik." Besloot hij maar te zeggen, licht sarcastisch alsof het niet duidelijker kon zijn. Want tja, hij was nu naast haar en hij was immers niet zo verschrikkelijk arrogant om niks te zeggen.

Een zwarte kater met groene ogen verscheen naast haar. Yu knipperde even. Wacht, was dit haar dode vader, oudere broer, jongere broer, of goede vriend en vaderfiguur? Geen van alle, concludeerde ze, toen hij zijn bek open trok. "Heey, jou ken ik." Cole, hielp haar brein haar, en er leek een kwartje te vallen. Nog zo'n thunderclan scharrel, opgeëist door Claw. Ja, die kende ze wel. Soort van. "Dat vind ik knap van je," Snoof ze, een moment compleet de luide two-legs vergetend. Ze had immers een tijd haar kop niet getoond. Bah, al die nervositeit om niks, een luttele elite kater. "Kom je je poezelige pootjes warmen aan dat twee-been vuur?" Iets aan de kater stond haar niet aan, al kon ze er niet precies een poot op leggen.