Hunting season

Koifish knipperde met zijn ogen. Wennend aan de nog donkere den. Het was nog zo vroeg in de ochtend dat de zon nog amper op was maar ondanks dat leek de slaap niet meer terug te komen. De wit gevlekte tom woelde nog eventjes in zijn nest maar zijn ogen bleven wagenwijd open staan. Zuchtend besloot hij maar dan al zijn mosnest uit te gaan. Zachtjes rekte hij nog even zijn spieren uit en liep toen geruisloos de warriors den uit. De ochtendlucht kwam hem tegemoet met verse prooiluchten. Dan maar kort jagen voor hij mee ging met de ochtend patrouille, dacht hij in stilte. De senior warrior knikte naar kampwachter en mauwde dat hij even ging jagen omdat hij niet meer kon slapen toen deze vroeg waarom hij zo vroeg uit de veren was. “Mag Starclan je poten leiden” Werd hem succesvol achterna geroepen en als bedank zwiepte hij met zijn staart toen hij de doorntunnel in liep. Koifish kwam de dichtbegroeide bos in en liep de richting op die zijn poten namen. Hij had geen echt plan in zijn kop, hij zal wel zien waar hij zou eindigen. Na even rond te lopen tussen de bomen ving de tom een konijnenlucht op. Iets wat zeldzaam was in Thunderclan gebied. Als hij de konijn wist op te sporen en te vangen zouden de Elders en/of queens daar erg gelukkig mee zijn. Koifish dronk de lucht op en zocht waar het konijn’s zijn geur vandaan kwam. Na een paar korte passen de richting opgelopen te zijn zag hij al snel een wit staartje huppen tussen de struiken. De Thunderclan warrior zakte ineen, zijn jachthouding netjes en ervaren. Hij moest de konijn vangen. Langzaam besloop hij de prooidier maar toen hij net wou opspringen knakte er een tak in de verte en spurtte de konijn er vandoor. Nog kort probeerde hij er achter aan te rennen maar Thunderclan katten waren niet gemaakt om achter snelle konijnen en hazen te rennen zoals Windclanners en dus, toen hij richting de grens rende, remde Koifish af. De konijn was Windclan gebied opgerend wat betekende dat zijn vangst ontsnapt was en nu tot prooi toebehoorde voor Windclan. Zuchtend sloeg hij zijn klauwen in de zachte aarde onder hem. In de tussentijd was de zon al wat opgekomen en werd de hemel verlicht met een warme zachte kleur. Koifish keek de kant op waar zijn ontsnapte konijn op gerend had en zag toen de dader van de onverwachtse geluid die zijn prooihad katen ontsnappen. Een Windclanner was bij de grens en had op een takke getrapt. Hij herkende de ander zijn gevlekte vacht. “Goedemorgen Stallionheart” Mauwde hij met een knik van zijn kop. Hij kende de Windclan warrior van de Gatherings en natuurlijk de journey die hij meegemaakt had met de andere clans.

- Stallionheart

Aha, daar was zijn konijn dus beland. Koifish ging zitten en keek toe hoe Stallionheart zijn kant opliep toen hij hem een goedemorgen had gewenst. De ander tom bleef netjes aan zijn kant net als hijzelf zoals dat hoorde. De wit gevlekte tom gaf heen een koele glimlach op zijn reactie. “Agh” Mauwde hij met trekkende snorharen en ophalende schouders. “Het is goed om te weten dat mijn konijn eindigt als prooi voor een clan dan voor een rogue of Bloodclanner” Sprak hij kalm met een vriendelijke blik in zijn ogen waar hij bekend omstond. Koifish was een koele, rustige kat die graag zijn werk deed voor de clan en nooit problemen zocht met andere. Ondanks dat de clans geen echte vrienden met elkaar waren betekende dat ook weer niet in zijn ogen om de ander dingen te misgunnen, zoals bijvoorbeeld prooi. Ook Windclan had elders en kittens die moesten eten net als Thunderclan. Koifish ging wat gemakkelijker zitten en legde zijn staart netjes om zijn poten heen. Afwachtend op de reactie van de Windclanner.

Zijn blik bleef even hangen op die van de andere tom die kort naar het konijn keek en toen weer terug naar hem. Ondanks dat Stallionheart duidelijk meer moeite had met andere clanners was Koi niet snel vijandelijk. Tenzij de Windclan tom ineens bedacht om de grenzen te overstekken, dan zou Koi hem wel een tik verkopen. Maar voor nu zag hij geen dreiging. Stallionheart vroeg naar hoe de prooi rende. Een standaard vraag die geantwoord werd met een standaard antwoord. “Er loopt genoeg ondanks dat het vuur een deel van ons gebied verwoest had, ik kan met voldoening zeggen dat elke Thunderclanner ‘savonds met een volle maag naar hun mosnest kan vertrekken” Sprak Koifish. Zijn snorharen even tevreden trillend. “Ik neem aan dat het zelfde geldt voor Windclan?” Mauwde hij. Misschien was Windclan dan wel een vijand, hij gunde niemand om honger te lijden.