hell is nice this time of the year

Het was allemaal voor haar gevoel veel te snel gegaan. Haar moeder had de clan verlaten en had niet één keer omgekeken naar haar, maar waarom zou ze? Ze was oud genoeg om voor zichzelf te zorgen en haar moeder mocht ook haar eigen leven leven, haar eigen pad kiezen zonder om te kijken naar haar kinderen. Rosefield schudde haar vacht uit en likte haar lippen waar de lichte smaak van de muis van vanochtend nog te proeven was. Met, voor deze temperaturen, liep ze met een redelijk snelle pas langs de border zoals ze telkens had gedaan sinds haar moeder weg was. Hopend dat ze misschien ergens bij de grens zou staan om met haar te praten, maar de kans dat dat zou gebeuren was met de dagen kleiner geworden.

[ & Lethal ]

De verminkte she-cat was al een tijd uit Windclan en als ze eerlijk mocht zijn had ze er geen minuut meer over terug gedacht toen ze haar eerste stap uit de clan gezet had. Enkel de gedachtes van haar kinderen vlogen door haar kop. Zouden Cavepaw, Feartrigger, Venomthorn haar missen? Zou Rosefield nog steeds haar best doen voor haar of was nu haar doel kwijt omdat haar moeder plots verdwenen was? Lethal stond bekend om emotieloos te zijn, geen genade te tonen, bloeddorstig en alle ongein wat je kon bedenken, ze was ook een moeder. Een trotse moeder die het beste wou voor haar kinderen. En dus was ze, nu Shark en de rest van de Elite haar steeds meer vertrouwde, opzoek gegaan langs de grenzen. Niet te dichtbij zodat het leek dat ze verlangde om terug te keren maar dicht genoeg on de geursporen te ruiken als één van haar kinderen in de buurt was. Na een paar dagen haar ronde gedaan te hebben rook ze de lucht van Rosefield. De verminkte Elite member spande haar spieren aan. Haar dodelijke ogen tot spleetjes geknepen toen ze in de verte tuurde opzoek naar haar dochters vacht. Ze zag voor nu niks. Zou Rosefield überhaupt de grens oversteken om haar moeder op te zoeken of was ze woedend op haar omdat ze zomaar verdwenen was? En wat als ze dat deed, zou ze haar nog herkennen of had Shark gelijk en was ze door haar brandwonden niet meer te identificeren?

Ze was het strontzat. Haar moeder was verdwenen en nog steeds deed ze haar best haar trots te maken, om net zo te worden als zij was. Boos haalde ze uit naar een grasprietje terwijl ze naar de grens keek. Niks. Helemaal niks. Niemand. Een zacht gegrom rees op in haar keel van frustratie en ze spande haar spieren. Ze ademde diep in en trok haar wenkbrauw op toen ze een lichte bekende geur rook. Rosefield klemde haar kaken harder op elkaar toen ze het territorium afspeurde met haar blauwe ogen welke, toen haar moeder er nog was, een vriendelijk blauw waren, maar nu een ijskoude gloed hadden. Langzaam zwiepte ze met haar staart terwijl ze naar de andere shecat keek.

Met opgeheven kin en aangespannen spieren keek ze hoe haar dochter haar kant op liep. Ze was de perfecte mengelmoes van haar en haar vader Falconclaw. De ragdoll vacht had ze dan van haar geërfd terwijl de grijze kleur weer van haar vader was. De verbande, zwaar verminkte she-cat liet haar groen met blauw gekleurde ogen over de ander heen glijden. “Rosefield” Sprak ze. Haar brede kop wat zakkend toen ze de geur van haar dochter in der opnam. Ze wou vragen als ze haar nog herkende. Als ze haar nog als moeder zag ondanks dat ze nu een Bloodclanner was. Lethal wou spreken maar niks kwam meer uit haar mond..

Rosefield ging zitten en kneep haar ogen samen toen haar moeder haar naam uitsprak. "Houd je kop." Siste ze en tikte woest met haar staart op de grond. "Je hebt niet eens het recht om mijn naam in die gore bek van je te nemen," bleed ze sissen en haar vacht ging overeind staan terwijl ze haar lange nagels in de bodem boorde. Ze wilde haar moeder haar ogen er zo graag uitkrabben, maar aan de andere kant wilde ze zich ook als een kitten tegen haar aanduwen. "Moet je niet terug naar je nieuwe vriendjes? Want het is daar blijkbaar heel wat gezelliger dan hier." Spuugde ze en stond op om weer te vertrekken terwijl ze nog zo veel woorden voor haar moeder had, woorden waarvoor Starclan de kop zou schudden. Haar moeder zag er niet uit en even schoot er verdriet en teleurstelling over haar gezicht.

De reactie van Rosefield liet haar ogen kort samen knijpen. “Hou je grote waffel” Sprak ze emotieloos. De grijze she-cat wou zich omdraaien maar Lethal stak daar een stokje voor. Ze trapte haar grote poot op diens staart en duwde haar nagels erin om haar terug te trekken. Daarna gaf ze haar een goeie stoot op haar smoel. “Waag het nooit om zo tegen mij te spreken, zeker niet als je niks af weet van zaken” Haar gezicht bleef op steenkoud zoals altijd al was het door haar nieuwe verminken nu een stuk enger. Haar nagels bleven ontbloot evenals als haar spieren die aangespannen waren om Rose haar aanval te ontwijken als dat mocht komen.

Woest keek ze haar moeder aan toen ze haar nagels in haar staart sloeg en haar terug trok. Ze kreeg en klap in haar gezicht en even keek ze naar de grond waarna ze weer opkeek naar haar moeder met exact dezelfde blik in haar ogen. "Let het me dan eens haarfijn uit, moeder." Het laatste woord spuugde ze uit en trok haar staart terug. "Want voor zover ik weet heb je al je kinderen achtergelaten om te rotten zoals je altijd doet met alles en iedereen." Miauwde ze en zetten haarzelf schrap voor de volgende klappen die ze van haar moeder zou kunnen verwachten. "Dus wat was het? Macht? Schaamte? Of is er zowaar iemand die je verdome aandacht waard is?" Bromde ze en trok met een oor terwijl ze haar recht in haar ogen aan bleef kijken.

Ze keek Rosefield met dodelijke koude ogen aan. De blik waarna ze vernoemd was: Lethalglance aka Dodelijke glans. Of beter bekend nu (afgekort in Bloodclan) Lethal. Ze drukte haar vlijmscherpe nagels in de grond en rolde met haar gespierde schouderbladen. “Ik heb jou nooit in de steek gelaten” Sprak ze met een ijzige stem. Nooit gedaan en nooit van plan geweest. Ze was te gewond geweest om meteen haar kinderen op te zoeken. Elke domme kat moest dat weten. “Starclan strafte mij door de daden die ik verricht heb om mij te laten branden” Ze kneep haar ogen samen. De brandplekken waren overduidelijk zichtbaar dus Rose kon zien dat ze geen Furball verhaal aan het opknopen was. “De leader van Bloodclan heeft me een kans geven om te overleven omdat ik de voormalige leider, Claw, gekend had. Het was of Bloodclan joinen of dood” Lethal zette haar borst vooruit. “Als ik dood geweest had dan had ik je pas echt achtergelaten. Daarnaast als ik werkelijk waar me kits wou dumpen had ik hier niet gestaan dus wees niet z’n jank kitten die afgestoten is je bent een volwassen dame nu.”

Ze rolde met haar ogen naar haar moeder toen ze aan het praten was keek haar aan. "Ik doe mijn best, maar je maakt het zo lastig voor me." Miauwde ze en keek even naar haar eigen staart en zuchtte zachtjes. Al haar woede was uit haar lichaam verdwenen. Ze gedroeg zich als een verwende kitten en liet haar blauwe ogen terugglijden naar haar moeder. "Sorry," begon ze. "Ik was kwaad" ging ze verder en rolde met haar schouders om deze wat losser te krijgen. "Hoe... hoe gaat het met je?" Vroeg ze zachtjes en hield haar kop een beetje scheef, net als een nieuwsgierige puppy en er lag een zachtere blik in haar ogen, eentje die hier altijd al in gelegen had voordat ze haar best wou doen om haar moeder trots te maken.

”Bespaar je nietsnuttige excuses” Snoof ze met een zwiep van haar staart. Ze had niks aan dat, daden spraken altijd luider dan woorden dus beter zou Rosefield haar schuld tonen met door wat voor haar te doen. Ze had wel een opdracht voor haar dochter die ze kon verrichtten. "Hoe... hoe gaat het met je?" Lethal rekte haar spieren uit en keek even in de verte om te zien als er geen andere Windclanners misschien zouden naderen. Gelukkig zag ze niks en rook ze ook niemand anders. “Ik leef” Mauwde ze. En daar ging het om. Als het nou goed of slecht ging had geen betekenis in haar eigen ogen, der was alleen leven en dood en macht voor haar. En wie macht had had een goed leven, voor de rest was je gewoon een slaaf totdat je je laatste adem zou uitblazen. De Elite kat keek haar dochter aan die ze zonet nog een pets verkocht had. “Hoe gaat het met jou?” Vroeg ze terug. “En met je broertjes en zusje?” Ze wou niet dat haar kitten leidde door haar afwezigheid in Windclan, als ze er ook maar achter kwam dat Oceanbreeze hen nu anders behandelde nu ze er niet meer was.. dan kon ze beter maar heel snel rennen.