I got 99 problems and fishin’ solves all of ‘em.

Met een vogel was hij terug het kamp ingekomen. De zon was warm en in het bos liep het vol met prooien. Vandaar dat hij vandaag ook enkel had wezen jagen. De prooistapel was een behoorlijke heuvel en dat betekende vast een feestmaal voor Thunderclan vanavond. Snorrend legde hij zijn gevangen prooi op de stapel en liet zijn ogen rond glijden. Hij was bewust naar iemand opzoek die hij vandaag al eerder had lopen zoeken meer tevergeefs niet tegen gekomen was. Nu zag hij gelukkig wel de rossige vacht waar naar hij naar opzoek geweest was. Hawkfish, zijn jongere broer. Koifish wou wat tijd doorbrengen met zijn familie maar Angelfish had het vandaag te druk met haar taken en dus werd het maar quality time samen met zijn andere sibling. Immers wist hij dat ze dezelfde liefde deelde voor vissen dus konden ze als twee echte kerels eventjes hun hengeltje uitslaan (haha) en bijkletsen. “Hey broertje” Mauwde hij met een vriendelijke grijns terwijl zijn ogen kalmpjes richtte op die van Hawkfish. Best komisch eigenlijk dat ze alle drie naar een vissensoort vernoemd waren, bedacht hij nu. “Zin in een familie trip?” Vroeg hij. Het deel over dat ze hun trip betekende dat ze gingen vissen expres er uit halend want hij wist wat er gebeurde als andere Thunderclanners hun door zouden hebben. Dan zouden ze aan hun loyaliteit twijfelen. Een vreemd verhaal vond hij want wat had vissen nou met loyaliteit te maken?Maarja het was eenmaal zo. Als ze hun hobby wouden uitoefenen moest dat dus in geheim.
- Hawkfish

Hij maakte geen geluid, terwijl hij naar de eekhoorn sloop. Die beesten waren razendsnel, dus als de eekhoorn hem doorhad zou hij zo bovenin de boom zitten. In plaats van op de grond met wat nootjes in zijn poot. Dus bewoog hij zijn staart zachtjes om in balans te blijven en sprong precies op het goede moment op. Zijn nagels haakten in de vacht van de eekhoorn, die voordat hij het op een krijsen kon zetten, al zijn nek had gebroken. Met een grijs kwam de grote oranje kater overeind, huppakee nog eentje. Tijd om zijn prooi naar het kamp te brengen, anders zou het niet allemaal in zijn bek passen. Jagen deed hij graag, maar om nu vaker op en neer te lopen. Nee, dat was dan weer niet de bedoeling. Dus haalde hij onderweg ook het konijn en de muis op en liep met zijn bek vol prooi terug naar het kamp. Hij zou straks verkrampte kaken hebben van het vasthouden waarschijnlijk, maar ach, hij had zijn doel weer bereikt. Hij liep het kamp binnen en legde zijn buit bij de rest op de prooistapel. Tijd voor nog een rondje? Ja, waarom niet. Hij wilde net weer het kamp uitschieten toen hij zijn broer hoorde. Hij trok met zijn oren en keek om naar Koifish. Een brede grijns bedekte zijn gezicht. “Hee Koitjekoi.” Hij wist precies wat zijn broer bedoelde met zijn familietrip. “Altijd, dat weet je toch. Kom waar wacht je op?” Hij liep langs zijn broer heen en drukte daarbij zijn staart expres in zijn gezicht.

‘Koitjekoi’ werd er terug gemauwd. Hm, terugdenkend aan zijn warrior ceremonie had hij toch echt gedacht dat hij tot Koifish benoemd was inplaats van Koitjekoi. Hawkfish had dus blijkbaar beter opgelet dan hem. “Altijd, dat weet je toch. Kom waar wacht je op?” Koifish liet even een glimlach zien en wou net wat terug mauwen toen een pluizige staart in zijn neus gedrukt werd. Grommend schudde hij zijn kop en haalde hij zijn poot langs zijn snuit. “Heb je weer je lolbroek vandaag aan broertjelief?” Sprak hij terwijl hij achter de oranje tom aansprong, door de doorntunnel heen en hem weer vervolgens inhaalde. Hij kende Hawkfish niet anders dan als één grote clown, de wit gevlekte warrior twijfelde soms zelfs als hij en Hawk wel echt familie van elkaar waren. De ander was z’n grappenmaker en totaal niet serieus terwijl Koi zelf wel een veel te zakelijke en serieuze zak was. Mnja. Agh. Hij moest er maar mee leren dat zijn broertje nou wat kinderlijker was- (~~tot zover lukte dat nu al 53 moons~~) -net als zijn pleegdochter Redpanda. Hier nu aan denkend.. Hawkfish zou zo de vader kunnen zijn van de rode she-cat. Ze hadden dezelfde gekleurde vacht en precies het zelfde innerlijk. Het waren net twee waterdruppels. Koifish keek even naar zijn broer en toen weer naar voren. Hij zou niet verbaasds zijn als zijn broer nu ineens mee kwam dat hij stiekem al die tijd al de biologische vader was geweest. De senior warrior trok even met zijn oor en liep naar de Sunningrocks. Hier lag een rivier dat toebehoorde tot Thunderlan, dus geen gezeur met Riverclanners die hen uitmaakte als prooistelers. Koifish ging zitten bij de oever en keek het water in. Geen woord voor de rest zeggend, hij was niet echt goed in gespreksonderwerpen te verzinnen.

Hij noemde zijn broer zijn hele leven al bij zijn koosnaam, die hijzelf voor hem had bedacht. Dat was ook nooit veranderd. Enkel als ze iets heel serieus moesten bespreken, sprak hij zijn volledige naam uit, maar dan moest het dus wel heel serieus zijn. Hij wist dat Koifish zou reageren als hij zijn staart in zijn gezicht drukte en dat gebeurde ook, zijn broer hapte altijd zo leuk. Waar hij alles behalve serieus was, was Koifish het tegenovergestelde. Soms had hij dus even stimulatie nodig om te ontspannen. Wat Hawkfish maar al te graag wilde geven. Hij lachte enkel op de vraag van zijn broer, of hij weer de leukste thuis wilde zijn. Iemand moest die taak toch op zich nemen. Hij reageerde dus ook niet op lolbroek zijn, dat sprak voorzelf toch? Koifish liep hem voorbij naar Sunningrocks. Zijn broer had dus geen zin in een confrontatie met RiverClanners en eerlijk gezegd ging hij dat liever ook uit de weg. Dus volgde hij zijn broer naar het riviertje en ging naast hem aan de oever zitten. Hij had geluk want er schoot direct een vis vlak voor zijn neus langs. Waardoor zijn poot in het water schoot en hij de prooi eruit schepte. Hij sloeg hem iets omhoog, greep hem toen in zijn bek en beet de vis dood. Hij legde hem naast hem neer en grijnsde breed. “Nou dat beloofd nog een goede jacht te worden vandaan!” Sprak hij vrolijk. Kijk, hier werd hij nu echt blij van.

Hawkfish was naast hem komen te zitten, en zoals verwacht had de lolbroek van de familie al meteen ‘beet’. De rode tom haalde uit naar het water en schepte al snel een vis er uit. Snel greep zijn broer de vis tussen zijn tanden en beet het met een snelle beet dood. Onder de indruk snorde hij. “Uitstekende vangst broer” Complimenteerde hij hem hoogmoedig. Dit zou inderdaad, zoals Hawk al mauwde, een goeie dag worden. Nu was het tijd voor hem om wat te vangen. Koifish leunde naar voren maar wel zo dat zijn schaduw niet over het water viel en keek in de zacht stroomende riviertje. Na enkele minuten zwom er een klein schooltje met vissen voorbij. “Hawk!” Fluisterde hij en gaf hem een tik met zijn staart zodat hij zijn aandacht kreeg. “Hier!” Na dat hij zijn broer aangewezen had waar de vissen zwommen dook hij met zijn poot erin en sloeg er een dikke vette vis uit. Hopend dat zijn broer het zelfde deed zodat ze meerdere tegelijk konden vangen. Koifish hapte in de lucht en ving een grote beekforel. De tom drukte zijn kaken op elkaar. De vis dodend die in zijn bek spartelde.

Na zijn vangst zat hij weer doodstil. Dit waren echt de enige moment dat hij zo stil kon zitten. Alleen wanneer Hawk aan het vissen was, had hij wat rust in zijn kont. Anders leek het soms wel een stuiterbal. Met jagen leek het een hele andere kater en was hij compleet gefocust op de taak, daarom lieten ze hem ook zo vaak jagen. Dan was hij op zijn best en het meest nuttig voor de Clan. De blik in zijn donkergroene ogen richtte zich op zijn broer toen die hem zachtjes aantikte en fluisterde. Hij wilde net geïrriteerd reageren dat hij hem uit zijn concentratie haalde, toen hij de school zag. Daardoor kwam er in plaats van een geïrriteerde reactie een brede grijns rond zijn bek. Zijn ogen begonnen te fonkelen. Ah Top! Koifish sloeg een vis uit de school en hij zat ook in de startblokken. Ook zijn poot schoot door het water en mikte een vis met een flinke smak op de grond, waardoor hij even beduusd zou zijn. In die paar seconden dook hij op de prooi en beet hem dood. Zo, dat waren er dan in totaal al drie die ze gevangen hadden. “Misschien moeten we dan nu stoppen, voordat iemand ons ziet.” Miauwde hij tegen zijn broer met een frons in zijn gezicht. Het was nu eenmaal gevaarlijk wat ze aan het doen waren, hoe leuk het ook was.

Koifish liet de vis vallen op de grond en keek met geamuseerde ogen hoe zijn broer ook nog een vis wist te vangen. Snorrend wiebelde hij met zijn oren. Hij was blij dat ze beide hun liefde voor vissen deelde, er waren namelijk geen andere Thunderclanners die dit met hem wouden/konden doen. Tenslotte was het ook wel een geheim, want vis vangen en eten werd gezien als een ding van Riverclan en dus was het niet normaal voor zijn clan om dit te doen. Nee het werd als raar en zelfs ontrouw gezien. Jammer want vis was echt enorm lekker. De wit gevlekte tom knikte toen Hawkfish zei dat ze moesten stoppen voor iemand hen zou zien. “Goed plan” Sprak hij. “We willen niet weer dat je een draai om je oren krijgt” Lachte hij even kort. Doelend op de tijd dat ze nog leerlingen waren en dat hij aan kwam lopen in het kamp met een vis. Sukkel was het ook soms. Wel een lieve sukkel dan. “Laten we deze twee zelf eten en ons dan wassen in het water om de vissengeur weg te spoelen, ik kan de derde vis wel verstoppen tussen het gras en aan Redpetal aanbieden” Stelde hij voor. Wetend dat zijn pleegdochter ook wel van een hapje vis kon genieten.

“Strak plan.” Miauwde hij toen Koifish uitgesproken was. Vooral dat zelf een vis opeten stond hem wel aan. Ze hadden de liefde voor vis van hun vader meegekregen. Vis smaakte ontzettend lekker, het was jammer dat ze het niet gewoon op de prooistapel mochten leggen. De Clan wist niet wat ze misten. “Soms moet je een draai om je oren krijgen om wijzer te worden toch.” Vervolgde hij toen nog op de opmerking van zijn broer. Hij grijnsde naar hem en gaf hem een knipoog. Voordat hij een vis tussen zijn kaken pakte en op een steen ging liggen die iets lager lag dan de rest. Zo was hij minder goed zichtbaar voor een langslopende kat. “Dus Redpanda houdt ook wel van een visje?” Dat was handig om te weten. Misschien dat hij haar er dan ook ooit nog eentje aan kon bieden. Hij was soms wat overenthousiast met vissen. Hij gooide niks weg, wat betekende dat hij het dan zelf allemaal maar opat. Alleen moest hij dan opletten dat het niet opviel dat hij zowat uit elkaar knapte. Dus heel handig was dat niet. Hij viste maar zelden, maar als hij het dan deed genoot hij er ook het liefste zo veel mogelijk van.

Nadat zijn rossige broer instemde begon Koifish direct aan zijn vers gevangen prooi. Een beetje glibberig pakte de warrior zijn vis op en ging naast Hawk liggen, die zijn plek claimde op een warme laag liggende rots. “Soms moet je een draai om je oren krijgen om wijzer te worden toch.” Koifish grijnsde en gunde de ander een sarcastische instemmend gemurmel. ''Tuurlijk broertje" Lachte hij. Natuurlijk had hij in zijn jongere jaren vaak genoeg een draai om zijn eigen oren gehad maar hij leek er tenminste wel van geleerd te hebben in tegendeel van Hawk. “Dus Redpanda houdt ook wel van een visje?” Vroeg de tom waarop hij knikte. "Natuurlijk" Sprak hij met zijn wangen volgepropt met vis. "Ik heb het haar gewoon zo vaak naar binnen laten werken vroeger dat ze het gewoon lekker begon te vinden" Koifish keek naar zijn broer. De blik in zijn eigen was al genoeg, het was een grap. "Je bent geen familie van onze vissenstamboom als je geen vis lust" De wit gevlekte tom grinnikte even en nam nogmaals een hap van zijn vis, natuurlijk wel oplettend dat hij niet per ongeluk een graatje naar binnen slokte. "Nee maar even zonder grappen, ze lust zo nu en dan wel een visje net als ons" Het was echt niet zo dat hij haar gedwongen had vroeger hoor, er eventjes voor de zekerheid bij te zeggen voor Hawk straks dacht dat hij bij Redpanda, toen Redpaw, haar mond vol gepropt had met vis tegen haar zin in.